امیدوارم پروازت از آزادی باشه، نه از ترس شکار شدن.

اپیزود ۸ پادکست روزمرگی‌های یک روان‌درمانگر:
ترس از صمیمیت

چقدر این اپیزود منه تروماتایز شده درون رو لمس کرد

صوبح بخیر
@averagebpdguy

گاهی باید یادمان بیاید که زندگی، میدانِ راضی نگه داشتنِ دیگران نیست.
نه خانواده‌ای که خیال می‌کند بهتر از ما می‌داند،
نه دوستی که توقع دارد هم‌جهت او برویم،
و نه جامعه‌ای که برای هر نفس کشیدنی قانون نوشته است.
ما برای تجربه‌ی خودمان زنده‌ایم،
برای فهمیدنِ آنچه با روح‌مان سازگار است،
برای اشتباه کردن، دوباره برخاستن،
و رسیدن به آن آرامشی که در دلِ انتخاب‌های خودمان ریشه دارد.
در پایان، هیچ‌کس جز خودت تاوان یا ثمرِ راهت را نمی‌بیند.
پس شجاع باش.
کاری را بکن که حقیقتاً برای تو درست است،
حتی اگر دنیا در سکوت بماند.
شاد بودن را انتخاب کن،
شادی‌ای که از صداقت با خودت آغاز می‌شود. 🌿

-یادداشت‌های‌_روزمرگی

آدم‌هایی که زیاد نصیحت می‌کنن، معمولاً طاقت دیدن درد دیگران رو ندارن. نصیحت، گاهی فقط یه راه فرار از همدلی و احساس گناهه.

کمرم اینجوریه که در بدترین پوزیشن ممکن و وقتی کار مهمی نمیکنم اوکیه
به محض اینکه میخوام یه کار مهمو شروع کنم یا تمرکز کنم یادش میوفته که عههههه من خرابم! بزار الان جوری درد بگیرم که نتونه نفس بکشه


دوست عزیز شما توی کدوم تیمی؟!

گود صبحینگ ✨🌈

گاهی اضطراب فقط یه درد مبهم نیست، یه علامته.
یه جور هشدار از درون که می‌گه: «یه چیزی توی رابطه‌هات، یا در خودت، داره عوض می‌شه.»
ذهن، با اضطرابش بهت می‌فهمونه که وارد مرحله‌ی تازه‌ای شدی؛
مرحله‌ای که شاید باید یاد بگیری خودت رو دوباره تعریف کنی،
یا از نقشی که سال‌ها توش موندی، بیرون بیای.
ما معمولاً از اضطراب فرار می‌کنیم، ولی کاش گاهی بهش گوش بدیم
شاید فقط می‌خواد بگه داری رشد می‌کنی،
داری نزدیک‌تر می‌شی به خودِ واقعی‌ت،
و همین ترسناک بودنش یعنی مسیر درست رو پیدا کردی.

#اضطراب

تو هیچ‌وقت واقعاً از اول شروع نمی‌کنی؛ هر بار با نسخه‌ی آگاه‌ترِ خودت ادامه می‌دی.

سر صبی the smiths میچسبه
@averagebpdguy

فقط قسمت جالب و سختش اون یکساعت اوله که با روان خودت میجنگی که یکم دیگه بخوابم یا دیگ بیدار بمونم

آدمی که با خودش در صلح نیست، هیچوقت نمیتونه شریک آرامش کسی باشه! چون هنوز بلد نیست با خودش زندگی کنه، چه برسه با تو!

نوشته بود: چقدر دوست داشتم این روز‌ها رو برات تعریف کنم ولی ما خیلی وقته که دیگه حرف نمی‌زنیم.

بخش بزرگی از رشد، یعنی یاد بگیری کمتر توضیح بدی. چون هر توضیحِ بیش از حد، در اصل یه خواهش پنهان برای پذیرفته شدنه.