آدم‌هایی که زیاد نصیحت می‌کنن، معمولاً طاقت دیدن درد دیگران رو ندارن. نصیحت، گاهی فقط یه راه فرار از همدلی و احساس گناهه.

کمرم اینجوریه که در بدترین پوزیشن ممکن و وقتی کار مهمی نمیکنم اوکیه
به محض اینکه میخوام یه کار مهمو شروع کنم یا تمرکز کنم یادش میوفته که عههههه من خرابم! بزار الان جوری درد بگیرم که نتونه نفس بکشه


دوست عزیز شما توی کدوم تیمی؟!

گود صبحینگ ✨🌈

گاهی اضطراب فقط یه درد مبهم نیست، یه علامته.
یه جور هشدار از درون که می‌گه: «یه چیزی توی رابطه‌هات، یا در خودت، داره عوض می‌شه.»
ذهن، با اضطرابش بهت می‌فهمونه که وارد مرحله‌ی تازه‌ای شدی؛
مرحله‌ای که شاید باید یاد بگیری خودت رو دوباره تعریف کنی،
یا از نقشی که سال‌ها توش موندی، بیرون بیای.
ما معمولاً از اضطراب فرار می‌کنیم، ولی کاش گاهی بهش گوش بدیم
شاید فقط می‌خواد بگه داری رشد می‌کنی،
داری نزدیک‌تر می‌شی به خودِ واقعی‌ت،
و همین ترسناک بودنش یعنی مسیر درست رو پیدا کردی.

#اضطراب

تو هیچ‌وقت واقعاً از اول شروع نمی‌کنی؛ هر بار با نسخه‌ی آگاه‌ترِ خودت ادامه می‌دی.

سر صبی the smiths میچسبه
@averagebpdguy

فقط قسمت جالب و سختش اون یکساعت اوله که با روان خودت میجنگی که یکم دیگه بخوابم یا دیگ بیدار بمونم

آدمی که با خودش در صلح نیست، هیچوقت نمیتونه شریک آرامش کسی باشه! چون هنوز بلد نیست با خودش زندگی کنه، چه برسه با تو!

نوشته بود: چقدر دوست داشتم این روز‌ها رو برات تعریف کنم ولی ما خیلی وقته که دیگه حرف نمی‌زنیم.

بخش بزرگی از رشد، یعنی یاد بگیری کمتر توضیح بدی. چون هر توضیحِ بیش از حد، در اصل یه خواهش پنهان برای پذیرفته شدنه.

هر بار که احساساتت رو سانسور می‌کنی تا بقیه ناراحت نشن، به خودت این پیامو می‌دی که «مهم نیستی».

کاش روان ادم رو هم میشد کالیبره کرد

میشه، ولی نه به سرعت چیزای دیگه

امیدوارم یروز سیستمی ساخته بشه که بتونیم از مغزمون دامپ بگیریم، دایرکتوری‌استت شو نگا کنیم و بگیم خب اینا اشغالن بدرد نمیخورن، این تروماها این خاطرات کمکی نمیکنن، بریم برای سبک کردن مغز
و بتونیم ورژن تمیز شده رو جایگزین کنیم