درد تموم می‌شه، ما هم با درد تموم می‌شیم. چون آدمی که درد کشید و تحمل کرد، دیگه اون آدم سابق نیست. اون منِ قدیم می‌میره.

غم انگیزه که درد این‌گونه ما رو تغییر می‌ده. گاهی دلم برای لطافت «من‌»های قبلی تنگ می‌شه. «درد»، همه‌ی اون من‌ها رو کُشت و حالا منِ جدید، بیش از حد بی‌رحمه.

چون «آنکه به راه افتاد، همانی نیست که به مقصد می‌رسد.»

همه چیزم نیاز به مرتب شدن داره، روانم، ارتباطام و حتی احساساتم.

به قول عباس کیارستمی،
از خیابان به خانه پناه می برم و
‏از خانه به خیابان.

این حجم از موانع و دست انداز خیلیه
بسمه
حس پرایدیو دارم که با صد تا داره تو اهواز با جاده های سیاهچال دارش میرونه
وقتشه بزنم بغل استراحت کنم....

دلم می‌خواد خیالم حداقل از یک چیز راحت باشه.

آدم بعضی وقت‌ها نمی‌دونه اینی که داره تجربه می‌کنه حاصلِ بلوغه یا از درون مُرده.