خدایا! من نمی‌دونم چه جوری،
ولی یا تو نشونم بده یا درستش کن...

خنده مِیکونی؟🤨

وقتی گزینه‌ها زیاد می‌شه، جای اینکه احساس آزادی بیشتری داشته باشیم، اضطراب و نارضایتی‌مون زیاد می‌شه. بهش می‌گن «پارادوکس انتخاب».

بخش اعظم رنج ما، بخاطر انتظار داشتن از دیگرانه.

«آن‌که در لحظات سخت غایب بود، باید تا ابد غایب بماند.»

خط فقر اومده رو ۴۰ میلیون. اگه درآمدت زیر ۴۰ میلیون تومنه، دیگه نیازی نیست روزه بگیری حال فقرا رو درک کنی.
چون خودت زیر خط فقری.

هیچ‌چیز به اندازه به یاد آورده شدن آدم رو خوشحال نمی‌کنه.

حدود یک سوم از چاقی‌ها، تقلایِ ناکامِ بیرون آمدن از چاهِ غم با کمک ریسمانِ پوسیده‌یِ شیرینی‌ست.

گاهى به تماشای خودت بشین و ببین
کجا باید خودتو ببخشی
کجا باید از خودت بیشتر حمایت کنی
کجا‌ باید به خودت کمک کنی
و کجا باید در زندگیت تغییر ایجاد کنی
چون اینه که تو رو به زندگی دلخواهت
نزدیک میکنه و میرسونه...

تراپی اینجوریه که وقتی میری یهو می‌فهمی اون چیزی که یه عمر مردم بابتش ازت تعریف کردن، اختلال جدی محسوب میشه.

تو روز جهانی چند شخصیتی،
تمام شخصیت‌هام خسته‌اَن.

همه چیزو که نمی‌شه گفت عزیز دلم،
بعضی چیزها هم مخصوصِ نگفتنه.

فکر می‌کنم به «رها کردنِ به موقع» کم‌توجهی شده. باور غالب و تمایل اکثریت اینه: تلاش کن، ادامه بده، پشتکار داشته باش، منظم و با دیسیپلین باش؛ و تا به هدفت نرسیدی دست از تلاش بر ندار. اَما...

ولی می‌دونی مشکل اصلی کجاست؟ اینکه خیلی سخته بفهمی کجا وقت رها کردنه. کجاست که باید دیگه بپذیری و بیخیال شی. اون مرزِ بینِ «تلاش کردن و ادامه دادن» با «رها کردن و پذیرفتن»، خیلی خیلی باریکه. نامرئیه انگار.

چون رها کردن، همیشه باختن نیست، گاهی تنها راه برنده شدنه.

به چه می اندیشی؟!         
به خزانی که گذشت؟
به بهاری که نبود؟
به امیدی که کنون رفته به باد؟
یا به عهدی که دگر رفت ز یاد؟         
به چه می اندیشی؟!         
به دوچشمی که تو را هیچ ندید؟
به دودستی که تو را هیچ نخواست؟
به رفیقی که غبار غمت از چهره نرفت؟
یا به قلبی که برایت سخن از عشق نگفت؟         
به چه می اندیشی؟!         
به بهاری دیگر به امیدی دیگر یا رفیقی دیگر...

قبلا حداقل ذوق شوق خرید برای عید رو داشتم؛ الان چون پول ندارم همونم ندارم دیگه.