دیگه تراپیستمم نمیتونه بتراپه

‏خیال، بیشرین سوخت و ساز مغز رو می‌گیره!
شاید به‌همین خاطره که بدون اینکه کاری کرده باشیم، خسته‌ایم…

این میان ترم نیست، این میانِ منه.

ذهن دشمنِ ابهامه. ترجیح می‌ده یه جواب اشتباه داشته باشه تا اینکه هیچ جوابی نداشته باشه. واسه همینه که اضطراب، ما رو هل می‌ده سمت کنترل‌گری.

پست‌های چنلم همون حرفای صدای توی مغزمه.

راهکار کمکی روزهایی که تراپی ندارم🗿
#رفیق

۳٪ آدمیم ۹۷٪ استرس و فکر به آینده.

روحِ او پاره پاره بود روحِ من سوخته، اما وقتی کنار هم بودیم، زخم ‌هایمان کمی کمتر درد می‌کردند.

آدم نهایتا یک بار می‌تونه کسیو که اذیتش کرده از ته دل ببخشه،
از اون به بعد به تعداد دفعاتی که مجبور باشه ببخشتش همونقدر محبتش به اون آدم کم می‌شه
چون بخشیدن به معنی فراموش کردن نیست.

استرس درس‌هایی که نخوندم نمی‌ذاره درس بخونم.

زندگیم یه جوری شده که انگار تموم رنگارو باهم قاطی کردم و حالا تبدیل به یک رنگی شده که نمی‌دونم باهاش چیکار کنم.

عاشق اینم میرم یه کاریو یاد میگیرم
بعد فکر میکنم که ایکاش اینکارو نمیکردم الکی زمانو هدر دارم
و بعد مدت کوتاهی میبینم همون کار نجاتم میده
نمونش این چن هفته که حوصله نداشتم روی پروژه شرکت کار کنم نشستم کار با داکرو یادگرفتم،
و امشب که قرار بود رو یه پروژه جدید که سپردن دستمون کار کنم یه ابزاریو میخواستم که سرویس خودشون از دسترس خارج شده بود
پس چیکار کردم؟ گشتم دیدم اوپن‌سورسه و ریپوشو گرفتم و دارم پروژه رو روی سیستم خودم با داکر بیلد میکنم تا کارمو تموم کنم🗿

- نمی‌تونم خودمو ببخشم...
+ پس هنوز فکر می‌کنی که تنبیه شدن، می‌تونه چیزی رو جبران کنه.