Iran core:

با اون بخش های خودت که هنوز دارن یاد میگیرن مهربون تر باش.

آدم نميدونه تا كجا بايد اميدوار بمونه.

روحم را در جاودانگی نگاهت جا گذاشتم اما زندگی ابدی‌ای برایمان وجود نداشت.

-Rey

حول محور موضوع آخرین جلسه تراپیم
که نباید اینکارو کرد :)

واسه این‌که ورژن فردات زندگی آسون‌تری داشته باشه، باید امروز یه قدمی واسش برداری و واسش تلاش کنی.

بعضی حرف‌ها که نمی‌زنی، به شکل درد در بدنت جا خوش می‌کنن. بعضی اشک‌هایی که نمی‌ریزی، به شکل سردرد، بی‌خوابی، یا معده‌درد خودشون رو نشون می‌دن. بدن همیشه، آخرین پیام‌رسانه.

باور کن غصه خوردن هم پروسه‌ی
جالب و نیازمند و زیباییه.
درسته غمگینه ولی کاکتوس هم خار
داره!زشته؟ نه چون ویژگیشه.
غصه خوردن و ناراحت بودن هم
زیباست و جزئی از زندگیه!
درسته که ذاتاً خوشحال کننده نیست
ولی عمیقاً توی زندگی مهمه.
مگه می‌شه کسی رو از دست بدی و بخندی؟
مگه می‌شه موفق نشی و بخندی؟
مگه می‌شه ورشکست بشی و بخندی؟
هروقت جایی که باید؛ چیزی رو تجربه نکنی،
مجبور به تجربه‌ی چیز های که نباید
توی جایی که نباید می‌شی.

هیچکس تا آخر نجات‌یافته باقی نمی‌مونه، ما هر روز دوباره باید خودمون رو از چیزی بیرون بکشیم: از تردید، از خاطره‌ها، از ترس،...از خودِ دیروزمون.