مدلهای شبکه
مدل OSI:
مدل OSI (Open Systems Interconnection) یک چارچوب مفهومی است که به ما کمک میکند تا بفهمیم پروتکلهای شبکه چگونه با یکدیگر تعامل دارند. این مدل فرآیند شبکه را به هفت لایه مختلف تقسیم میکند که هر کدام وظیفه خاصی دارند:
لایه فیزیکی: پایینترین لایه است که با اتصال فیزیکی بین دستگاهها سر و کار دارد. این شامل عناصر سختافزاری مانند کابلها، سوئیچها و سیگنالهای الکتریکی است که دادهها را حمل میکنند.
لایه پیوند داده: این لایه تضمین میکند که دادهها بین دستگاههای روی یک شبکه به درستی منتقل میشوند. این لایه به تشخیص و تصحیح خطا و همچنین چارچوببندی دادهها میپردازد.
لایه شبکه: مسئول مسیریابی دادهها در بین شبکههای مختلف است. این لایه از آدرسدهی منطقی مانند آدرسهای IP برای تعیین بهترین مسیر برای انتقال داده از مبدأ به مقصد استفاده میکند.
لایه انتقال: این لایه ارتباط انتها به انتها بین دستگاهها را مدیریت میکند و اطمینان میدهد که دادهها به صورت قابل اعتماد و با ترتیب درست منتقل میشوند. پروتکلهایی مانند TCP و UDP در این لایه قرار دارند.
لایه جلسه: این لایه جلسات یا ارتباطات بین دستگاهها را کنترل میکند. وظیفه این لایه برقراری، نگهداری و پایان دادن به جلسات ارتباطی است و اطمینان حاصل میکند که دادهها به درستی همگامسازی میشوند.
لایه ارائه: این لایه دادهها را بین لایه کاربرد و شبکه ترجمه میکند. این لایه به رمزگذاری، فشردهسازی و ترجمه دادهها میپردازد تا مطمئن شود دادهها به فرمتی قابل خواندن برای لایه کاربرد تبدیل میشوند.
لایه اپلیکیشن: بالاترین لایه که در آن تعاملات کاربر رخ میدهد. این لایه از برنامههای شبکه مانند مرورگرهای وب، کلاینتهای ایمیل و برنامههای انتقال فایل پشتیبانی میکند.
آشنایی با مدل OSI به متخصصان شبکه کمک میکند تا مشکلات شبکه را با شکستن فرآیند به لایههای قابل مدیریت، تشخیص و رفع کنند.
مدل TCP/IP:
مدل TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) یک چارچوب دیگر است که به معماری واقعی اینترنت نزدیکتر است. این مدل دارای چهار لایه است:
لایه پیوند: ترکیبی از لایههای فیزیکی و پیوند داده در مدل OSI است. این لایه به آدرسدهی سختافزاری و کنترل دسترسی به رسانه (MAC) پرداخته و با انتقال فیزیکی دادهها سر و کار دارد.
لایه اینترنت: معادل لایه شبکه در مدل OSI است و به مدیریت آدرسدهی منطقی و مسیریابی میپردازد. این لایه از پروتکلهایی مانند IP برای انتقال دادهها در شبکهها استفاده میکند.
لایه انتقال: مشابه لایه انتقال در مدل OSI، این لایه انتقال دادهها را به صورت قابل اعتماد تضمین میکند. این لایه شامل پروتکلهای TCP و UDP است که مدیریت چگونگی شکستن دادهها به بستهها و بازسازی آنها را بر عهده دارند.
لایه کاربرد: این لایه شامل عملکردهای لایههای جلسه، ارائه و کاربرد در مدل OSI است. این لایه از خدمات کاربردی مانند HTTP، FTP و SMTP پشتیبانی میکند و به برنامههای کاربردی کاربران اجازه میدهد تا بر روی شبکه ارتباط برقرار کنند.
مدل TCP/IP به دلیل انعکاس معماری اینترنت به طور گسترده مورد استفاده قرار میگیرد و با سادهسازی مدل OSI به چهار لایه، فهم چگونگی حرکت دادهها در وب را عملیتر میکند.
مدل OSI:
مدل OSI (Open Systems Interconnection) یک چارچوب مفهومی است که به ما کمک میکند تا بفهمیم پروتکلهای شبکه چگونه با یکدیگر تعامل دارند. این مدل فرآیند شبکه را به هفت لایه مختلف تقسیم میکند که هر کدام وظیفه خاصی دارند:
لایه فیزیکی: پایینترین لایه است که با اتصال فیزیکی بین دستگاهها سر و کار دارد. این شامل عناصر سختافزاری مانند کابلها، سوئیچها و سیگنالهای الکتریکی است که دادهها را حمل میکنند.
لایه پیوند داده: این لایه تضمین میکند که دادهها بین دستگاههای روی یک شبکه به درستی منتقل میشوند. این لایه به تشخیص و تصحیح خطا و همچنین چارچوببندی دادهها میپردازد.
لایه شبکه: مسئول مسیریابی دادهها در بین شبکههای مختلف است. این لایه از آدرسدهی منطقی مانند آدرسهای IP برای تعیین بهترین مسیر برای انتقال داده از مبدأ به مقصد استفاده میکند.
لایه انتقال: این لایه ارتباط انتها به انتها بین دستگاهها را مدیریت میکند و اطمینان میدهد که دادهها به صورت قابل اعتماد و با ترتیب درست منتقل میشوند. پروتکلهایی مانند TCP و UDP در این لایه قرار دارند.
لایه جلسه: این لایه جلسات یا ارتباطات بین دستگاهها را کنترل میکند. وظیفه این لایه برقراری، نگهداری و پایان دادن به جلسات ارتباطی است و اطمینان حاصل میکند که دادهها به درستی همگامسازی میشوند.
لایه ارائه: این لایه دادهها را بین لایه کاربرد و شبکه ترجمه میکند. این لایه به رمزگذاری، فشردهسازی و ترجمه دادهها میپردازد تا مطمئن شود دادهها به فرمتی قابل خواندن برای لایه کاربرد تبدیل میشوند.
لایه اپلیکیشن: بالاترین لایه که در آن تعاملات کاربر رخ میدهد. این لایه از برنامههای شبکه مانند مرورگرهای وب، کلاینتهای ایمیل و برنامههای انتقال فایل پشتیبانی میکند.
آشنایی با مدل OSI به متخصصان شبکه کمک میکند تا مشکلات شبکه را با شکستن فرآیند به لایههای قابل مدیریت، تشخیص و رفع کنند.
مدل TCP/IP:
مدل TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) یک چارچوب دیگر است که به معماری واقعی اینترنت نزدیکتر است. این مدل دارای چهار لایه است:
لایه پیوند: ترکیبی از لایههای فیزیکی و پیوند داده در مدل OSI است. این لایه به آدرسدهی سختافزاری و کنترل دسترسی به رسانه (MAC) پرداخته و با انتقال فیزیکی دادهها سر و کار دارد.
لایه اینترنت: معادل لایه شبکه در مدل OSI است و به مدیریت آدرسدهی منطقی و مسیریابی میپردازد. این لایه از پروتکلهایی مانند IP برای انتقال دادهها در شبکهها استفاده میکند.
لایه انتقال: مشابه لایه انتقال در مدل OSI، این لایه انتقال دادهها را به صورت قابل اعتماد تضمین میکند. این لایه شامل پروتکلهای TCP و UDP است که مدیریت چگونگی شکستن دادهها به بستهها و بازسازی آنها را بر عهده دارند.
لایه کاربرد: این لایه شامل عملکردهای لایههای جلسه، ارائه و کاربرد در مدل OSI است. این لایه از خدمات کاربردی مانند HTTP، FTP و SMTP پشتیبانی میکند و به برنامههای کاربردی کاربران اجازه میدهد تا بر روی شبکه ارتباط برقرار کنند.
مدل TCP/IP به دلیل انعکاس معماری اینترنت به طور گسترده مورد استفاده قرار میگیرد و با سادهسازی مدل OSI به چهار لایه، فهم چگونگی حرکت دادهها در وب را عملیتر میکند.
توپولوژیهای شبکه
توپولوژیهای رایج شبکه
توپولوژی شبکه به آرایش عناصر مختلف (مانند نودها و لینکها) در یک شبکه کامپیوتری اشاره دارد. آشنایی با توپولوژیهای شبکه به طراحی شبکههای کارآمد و قابل اعتماد کمک میکند. در اینجا به رایجترین انواع آنها اشاره میکنیم:
توپولوژی ستارهای: در این توپولوژی، تمام دستگاهها به یک هاب یا سوئیچ مرکزی متصل میشوند. این نوع توپولوژی مدیریت و عیبیابی را آسان میکند زیرا هر دستگاه به صورت مستقل به شبکه متصل است. اما اگر هاب مرکزی خراب شود، کل شبکه از کار میافتد.
توپولوژی باس(Bus): در این توپولوژی، همه دستگاهها به یک کابل مرکزی متصل میشوند که به آن "باس" میگویند. دادهها در طول باس حرکت میکنند و هر دستگاه بررسی میکند که آیا داده برای آن است یا خیر. این توپولوژی ساده و اقتصادی است، اما اگر کابل مرکزی خراب شود، کل شبکه مختل میشود.
توپولوژی حلقهای: در توپولوژی حلقهای، دستگاهها به صورت دایرهای به یکدیگر متصل میشوند و هر دستگاه دو همسایه دارد. دادهها به صورت یکطرفه در حلقه حرکت میکنند. این توپولوژی میتواند ترافیک سنگین را بهتر از باس مدیریت کند، اما اگر یک دستگاه خراب شود، کل شبکه تحت تأثیر قرار میگیرد.
توپولوژی مش: در این توپولوژی، هر دستگاه به تمامی دستگاههای دیگر متصل است. این نوع توپولوژی قابلیت اطمینان بالایی دارد زیرا دادهها میتوانند از مسیرهای مختلف به مقصد برسند. اما هزینه و پیچیدگی آن به دلیل تعداد زیاد اتصالات بالاست.
توپولوژی هیبرید: توپولوژی هیبریدی از ترکیب عناصر توپولوژیهای مختلف مانند ستاره و باس تشکیل شده تا شبکهای که نیازهای خاصی دارد را تشکیل دهد. این نوع توپولوژی انعطافپذیر و مقیاسپذیر است، اما طراحی و مدیریت آن میتواند پیچیده باشد.
مزایا و معایب توپولوژیها
توپولوژی ستارهای:
مزایا: نصب و مدیریت آسان، و خرابی یک دستگاه تأثیری بر دیگر دستگاهها ندارد.
معایب: نیاز به کابل بیشتری نسبت به سایر توپولوژیها دارد و هاب مرکزی نقطه خرابی واحد است.
توپولوژی باس:
مزایا: اقتصادی و قابل گسترش.
معایب: عیبیابی دشوار و خرابی کابل مرکزی میتواند شبکه را مختل کند.
توپولوژی حلقهای:
مزایا: قابلیت مدیریت ترافیک بالا و جلوگیری از برخورد دادهها.
معایب: خرابی در هر دستگاه میتواند کل شبکه را تحت تأثیر قرار دهد.
توپولوژی مش:
مزایا: بسیار قابل اطمینان، زیرا مسیرهای متعدد از دادهها پشتیبانی میکنند.
معایب: هزینهبر و پیچیده به دلیل تعداد زیاد اتصالات مورد نیاز.
توپولوژی هیبرید:
مزایا: انعطافپذیر و مقیاسپذیر، و متناسب با نیازهای مختلف شبکه.
معایب: طراحی و مدیریت پیچیده، و هزینهها بسته به اجزای مورد استفاده متفاوت است.
انتخاب توپولوژی مناسب بستگی به نیازهای خاص، بودجه و مقیاس شبکه دارد. آشنایی با این توپولوژیهای پایه برای ساخت شبکههای کارآمد و قابل اعتماد ضروری است.
توپولوژیهای رایج شبکه
توپولوژی شبکه به آرایش عناصر مختلف (مانند نودها و لینکها) در یک شبکه کامپیوتری اشاره دارد. آشنایی با توپولوژیهای شبکه به طراحی شبکههای کارآمد و قابل اعتماد کمک میکند. در اینجا به رایجترین انواع آنها اشاره میکنیم:
توپولوژی ستارهای: در این توپولوژی، تمام دستگاهها به یک هاب یا سوئیچ مرکزی متصل میشوند. این نوع توپولوژی مدیریت و عیبیابی را آسان میکند زیرا هر دستگاه به صورت مستقل به شبکه متصل است. اما اگر هاب مرکزی خراب شود، کل شبکه از کار میافتد.
توپولوژی باس(Bus): در این توپولوژی، همه دستگاهها به یک کابل مرکزی متصل میشوند که به آن "باس" میگویند. دادهها در طول باس حرکت میکنند و هر دستگاه بررسی میکند که آیا داده برای آن است یا خیر. این توپولوژی ساده و اقتصادی است، اما اگر کابل مرکزی خراب شود، کل شبکه مختل میشود.
توپولوژی حلقهای: در توپولوژی حلقهای، دستگاهها به صورت دایرهای به یکدیگر متصل میشوند و هر دستگاه دو همسایه دارد. دادهها به صورت یکطرفه در حلقه حرکت میکنند. این توپولوژی میتواند ترافیک سنگین را بهتر از باس مدیریت کند، اما اگر یک دستگاه خراب شود، کل شبکه تحت تأثیر قرار میگیرد.
توپولوژی مش: در این توپولوژی، هر دستگاه به تمامی دستگاههای دیگر متصل است. این نوع توپولوژی قابلیت اطمینان بالایی دارد زیرا دادهها میتوانند از مسیرهای مختلف به مقصد برسند. اما هزینه و پیچیدگی آن به دلیل تعداد زیاد اتصالات بالاست.
توپولوژی هیبرید: توپولوژی هیبریدی از ترکیب عناصر توپولوژیهای مختلف مانند ستاره و باس تشکیل شده تا شبکهای که نیازهای خاصی دارد را تشکیل دهد. این نوع توپولوژی انعطافپذیر و مقیاسپذیر است، اما طراحی و مدیریت آن میتواند پیچیده باشد.
مزایا و معایب توپولوژیها
توپولوژی ستارهای:
مزایا: نصب و مدیریت آسان، و خرابی یک دستگاه تأثیری بر دیگر دستگاهها ندارد.
معایب: نیاز به کابل بیشتری نسبت به سایر توپولوژیها دارد و هاب مرکزی نقطه خرابی واحد است.
توپولوژی باس:
مزایا: اقتصادی و قابل گسترش.
معایب: عیبیابی دشوار و خرابی کابل مرکزی میتواند شبکه را مختل کند.
توپولوژی حلقهای:
مزایا: قابلیت مدیریت ترافیک بالا و جلوگیری از برخورد دادهها.
معایب: خرابی در هر دستگاه میتواند کل شبکه را تحت تأثیر قرار دهد.
توپولوژی مش:
مزایا: بسیار قابل اطمینان، زیرا مسیرهای متعدد از دادهها پشتیبانی میکنند.
معایب: هزینهبر و پیچیده به دلیل تعداد زیاد اتصالات مورد نیاز.
توپولوژی هیبرید:
مزایا: انعطافپذیر و مقیاسپذیر، و متناسب با نیازهای مختلف شبکه.
معایب: طراحی و مدیریت پیچیده، و هزینهها بسته به اجزای مورد استفاده متفاوت است.
انتخاب توپولوژی مناسب بستگی به نیازهای خاص، بودجه و مقیاس شبکه دارد. آشنایی با این توپولوژیهای پایه برای ساخت شبکههای کارآمد و قابل اعتماد ضروری است.
Behix Notes
توپولوژیهای شبکه توپولوژیهای رایج شبکه توپولوژی شبکه به آرایش عناصر مختلف (مانند نودها و لینکها) در یک شبکه کامپیوتری اشاره دارد. آشنایی با توپولوژیهای شبکه به طراحی شبکههای کارآمد و قابل اعتماد کمک میکند. در اینجا به رایجترین انواع آنها اشاره میکنیم:…
تصویری از انواع توپولوژی های شبکه
این جمعه به دلیل یکسری مشکلات نتونستم مطالب رو آماده کنم.
فردا جبران میکنم ❤️
فردا جبران میکنم ❤️
❤2
سختافزارهای شبکه
سختافزارهای شبکه، ابزارها و دستگاههایی هستند که برای راهاندازی و مدیریت شبکهها مورد استفاده قرار میگیرند. در این بخش به معرفی مهمترین سختافزارهای شبکه میپردازیم:
۱. روتر (Router):
روتر دستگاهی است که دادهها را بین شبکههای مختلف هدایت میکند. به عنوان مثال، روتر خانگی شما اطلاعات را بین شبکه داخلی (مانند کامپیوترها و گوشیها) و اینترنت انتقال میدهد. روترها همچنین امکان اتصال چندین دستگاه به یک شبکه را فراهم میکنند و میتوانند ترافیک شبکه را مدیریت کنند.
۲. سوئیچ (Switch):
سوئیچها دستگاههایی هستند که چندین دستگاه را در یک شبکه محلی (LAN) به هم متصل میکنند. برخلاف روتر که بین شبکهها ارتباط برقرار میکند، سوئیچ دادهها را بین دستگاههای موجود در یک شبکه محلی ارسال میکند و مسیر دادهها را به درستی به مقصد میرساند.
۳. مودم (Modem):
مودم دستگاهی است که سیگنالهای دیجیتال را به سیگنالهای آنالوگ تبدیل میکند و بالعکس، به طوری که دستگاههای شبکه بتوانند از طریق خطوط تلفن یا کابلهای اینترنتی با هم ارتباط برقرار کنند. مودمها معمولاً برای اتصال به اینترنت استفاده میشوند.
۴. اکسس پوینت (Access Point):
اکسس پوینتها نقاط دسترسی بیسیم هستند که دستگاههای بیسیم (مانند گوشیها و لپتاپها) را به شبکه متصل میکنند. این دستگاهها سیگنالهای بیسیم را پخش میکنند و به کاربران اجازه میدهند بدون نیاز به کابل به شبکه متصل شوند.
۵. کارت شبکه (Network Interface Card - NIC):
کارت شبکه یک قطعه سختافزاری است که به دستگاهها امکان میدهد به شبکه متصل شوند. این کارتها معمولاً در داخل کامپیوترها یا سرورها نصب میشوند و ارتباط بین دستگاه و شبکه را فراهم میکنند.
۶. فایروال (Firewall):
فایروال یک دستگاه امنیتی است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه را کنترل میکند. این دستگاهها با بررسی دادهها و جلوگیری از دسترسیهای غیرمجاز، امنیت شبکه را تضمین میکنند.
سختافزارهای شبکه، ابزارها و دستگاههایی هستند که برای راهاندازی و مدیریت شبکهها مورد استفاده قرار میگیرند. در این بخش به معرفی مهمترین سختافزارهای شبکه میپردازیم:
۱. روتر (Router):
روتر دستگاهی است که دادهها را بین شبکههای مختلف هدایت میکند. به عنوان مثال، روتر خانگی شما اطلاعات را بین شبکه داخلی (مانند کامپیوترها و گوشیها) و اینترنت انتقال میدهد. روترها همچنین امکان اتصال چندین دستگاه به یک شبکه را فراهم میکنند و میتوانند ترافیک شبکه را مدیریت کنند.
۲. سوئیچ (Switch):
سوئیچها دستگاههایی هستند که چندین دستگاه را در یک شبکه محلی (LAN) به هم متصل میکنند. برخلاف روتر که بین شبکهها ارتباط برقرار میکند، سوئیچ دادهها را بین دستگاههای موجود در یک شبکه محلی ارسال میکند و مسیر دادهها را به درستی به مقصد میرساند.
۳. مودم (Modem):
مودم دستگاهی است که سیگنالهای دیجیتال را به سیگنالهای آنالوگ تبدیل میکند و بالعکس، به طوری که دستگاههای شبکه بتوانند از طریق خطوط تلفن یا کابلهای اینترنتی با هم ارتباط برقرار کنند. مودمها معمولاً برای اتصال به اینترنت استفاده میشوند.
۴. اکسس پوینت (Access Point):
اکسس پوینتها نقاط دسترسی بیسیم هستند که دستگاههای بیسیم (مانند گوشیها و لپتاپها) را به شبکه متصل میکنند. این دستگاهها سیگنالهای بیسیم را پخش میکنند و به کاربران اجازه میدهند بدون نیاز به کابل به شبکه متصل شوند.
۵. کارت شبکه (Network Interface Card - NIC):
کارت شبکه یک قطعه سختافزاری است که به دستگاهها امکان میدهد به شبکه متصل شوند. این کارتها معمولاً در داخل کامپیوترها یا سرورها نصب میشوند و ارتباط بین دستگاه و شبکه را فراهم میکنند.
۶. فایروال (Firewall):
فایروال یک دستگاه امنیتی است که ترافیک ورودی و خروجی شبکه را کنترل میکند. این دستگاهها با بررسی دادهها و جلوگیری از دسترسیهای غیرمجاز، امنیت شبکه را تضمین میکنند.
Behix Notes
سختافزارهای شبکه سختافزارهای شبکه، ابزارها و دستگاههایی هستند که برای راهاندازی و مدیریت شبکهها مورد استفاده قرار میگیرند. در این بخش به معرفی مهمترین سختافزارهای شبکه میپردازیم: ۱. روتر (Router): روتر دستگاهی است که دادهها را بین شبکههای مختلف…
تصویری از سخت افزار های شبکه(هاب تکنولوژی قدیمی بود که دیگه استفاده نمیشه و برا همین توی متن نیووردمش)
آدرس IP چیست؟
آدرس IP (Internet Protocol) یک شناسهی منحصر به فرد برای هر دستگاهی است که به اینترنت یا شبکه متصل میشود. این آدرس مانند آدرس پستی عمل میکند و به دادهها کمک میکند تا به مقصد درست برسند.
دو نوع Ip وجود دارد:
ا IPv4 (آدرسهای قدیمیتر):
این نوع آدرسها از چهار عدد تشکیل شدهاند که با نقطه از هم جدا میشوند. هر عدد میتواند بین ۰ تا ۲۵۵ باشد. مثلاً: 192.168.1.1
اما IPv4 بیش از ۴ میلیارد آدرس مختلف دارد و با افزایش تعداد دستگاههای متصل به اینترنت، این تعداد در حال تمام شدن است.
ا IPv6 (آدرسهای جدیدتر):
این نوع آدرسها طولانیتر و پیچیدهتر هستند و از ۸ بخش تشکیل شدهاند که هر بخش شامل حروف و اعداد است.
مثلاً: 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334
همچینین Ipv6 تعداد بینهایت زیادی آدرس را پشتیبانی میکند و مشکل کمبود آدرس را برای مدت طولانی حل کرده است.
آدرسهای IP خصوصی و عمومی:
آدرسهای IP خصوصی: این آدرسها فقط در داخل یک شبکه محلی مثل شبکه خانگی یا اداری استفاده میشوند و برای دستگاههایی که به اینترنت متصل نیستند به کار میروند. مثلاً 192.168.1.1 یک آدرس خصوصی است.
آدرسهای IP عمومی: این آدرسها در اینترنت استفاده میشوند و هر دستگاهی که بخواهد به اینترنت متصل شود، باید یک آدرس عمومی داشته باشد. این آدرس توسط ارائهدهنده خدمات اینترنت (ISP) به شما داده میشود.
چرا آدرس IP مهم است؟
آدرس IP کمک میکند که دستگاه شما در شبکه شناسایی شود و دادهها (مثل صفحات وب، ایمیلها و ویدئوها) به درستی به آن برسند. بدون آدرس IP، دستگاهها نمیتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
آدرس IP (Internet Protocol) یک شناسهی منحصر به فرد برای هر دستگاهی است که به اینترنت یا شبکه متصل میشود. این آدرس مانند آدرس پستی عمل میکند و به دادهها کمک میکند تا به مقصد درست برسند.
دو نوع Ip وجود دارد:
ا IPv4 (آدرسهای قدیمیتر):
این نوع آدرسها از چهار عدد تشکیل شدهاند که با نقطه از هم جدا میشوند. هر عدد میتواند بین ۰ تا ۲۵۵ باشد. مثلاً: 192.168.1.1
اما IPv4 بیش از ۴ میلیارد آدرس مختلف دارد و با افزایش تعداد دستگاههای متصل به اینترنت، این تعداد در حال تمام شدن است.
ا IPv6 (آدرسهای جدیدتر):
این نوع آدرسها طولانیتر و پیچیدهتر هستند و از ۸ بخش تشکیل شدهاند که هر بخش شامل حروف و اعداد است.
مثلاً: 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334
همچینین Ipv6 تعداد بینهایت زیادی آدرس را پشتیبانی میکند و مشکل کمبود آدرس را برای مدت طولانی حل کرده است.
آدرسهای IP خصوصی و عمومی:
آدرسهای IP خصوصی: این آدرسها فقط در داخل یک شبکه محلی مثل شبکه خانگی یا اداری استفاده میشوند و برای دستگاههایی که به اینترنت متصل نیستند به کار میروند. مثلاً 192.168.1.1 یک آدرس خصوصی است.
آدرسهای IP عمومی: این آدرسها در اینترنت استفاده میشوند و هر دستگاهی که بخواهد به اینترنت متصل شود، باید یک آدرس عمومی داشته باشد. این آدرس توسط ارائهدهنده خدمات اینترنت (ISP) به شما داده میشود.
چرا آدرس IP مهم است؟
آدرس IP کمک میکند که دستگاه شما در شبکه شناسایی شود و دادهها (مثل صفحات وب، ایمیلها و ویدئوها) به درستی به آن برسند. بدون آدرس IP، دستگاهها نمیتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
👍1
مثل اینکه پاول دورف (مدیر عامل تلگرام) از آذربایجان رفته فرانسه و توی فرودگاه گرفتنش
🔱 اتهامات احتمالی دوروف شامل حمایت از تروریسم، قاچاق مواد مخدر، همدستی در جنایات، کلاهبرداری دسته جمعی، پولشویی، پنهان کاری، فرار از تحریم و غیره است.
🔱 اتهامات احتمالی دوروف شامل حمایت از تروریسم، قاچاق مواد مخدر، همدستی در جنایات، کلاهبرداری دسته جمعی، پولشویی، پنهان کاری، فرار از تحریم و غیره است.
NAT چیست؟
NAT یا Network Address Translation یک تکنولوژی شبکه است که در روترها استفاده میشود تا آدرسهای IP خصوصی درون یک شبکه محلی را به یک آدرس IP عمومی ترجمه کند و برعکس. به زبان ساده، NAT به دستگاههای یک شبکه اجازه میدهد تا از یک آدرس IP عمومی برای اتصال به اینترنت استفاده کنند. بیایید این مفهوم را به صورت سادهتر بررسی کنیم:
چرا NAT مهم است؟
فرض کنید شما در خانه چندین دستگاه مثل کامپیوتر، گوشی و تلویزیون هوشمند دارید که همگی به اینترنت وصل میشوند. هر کدام از این دستگاهها یک آدرس IP خصوصی دارند که فقط در شبکه خانگی شما معتبر است. وقتی این دستگاهها میخواهند به اینترنت وصل شوند، نمیتوانند مستقیماً با این آدرسهای خصوصی ارتباط برقرار کنند، چون اینترنت فقط آدرسهای IP عمومی را میشناسد.
چگونه NAT کار میکند؟
اینجاست که NAT وارد عمل میشود. روتر شما که به اینترنت متصل است، آدرس IP عمومی دارد. وقتی یکی از دستگاههای شما میخواهد به اینترنت وصل شود، روتر با استفاده از NAT آدرس IP خصوصی دستگاه را به آدرس IP عمومی خودش تبدیل میکند. سپس، وقتی پاسخ از اینترنت دریافت شد، روتر با کمک NAT آن را به دستگاه اصلی در شبکه خانگی شما ارسال میکند.
مزایای NAT:
۱. صرفهجویی در آدرسهای IP: NAT به این معنی است که همه دستگاههای شما میتوانند از یک آدرس IP عمومی استفاده کنند، که این کار باعث صرفهجویی در استفاده از آدرسهای IP عمومی میشود.
۲. امنیت بیشتر: NAT به عنوان یک لایه اضافی بین دستگاههای شما و اینترنت عمل میکند و به حفاظت از دستگاههای شما در برابر تهدیدات اینترنتی کمک میکند.
۳. شبکههای سادهتر: با استفاده از NAT، میتوانید تعداد زیادی دستگاه را به راحتی به اینترنت متصل کنید بدون اینکه نیاز به آدرسهای IP عمومی متعدد داشته باشید.
NAT یا Network Address Translation یک تکنولوژی شبکه است که در روترها استفاده میشود تا آدرسهای IP خصوصی درون یک شبکه محلی را به یک آدرس IP عمومی ترجمه کند و برعکس. به زبان ساده، NAT به دستگاههای یک شبکه اجازه میدهد تا از یک آدرس IP عمومی برای اتصال به اینترنت استفاده کنند. بیایید این مفهوم را به صورت سادهتر بررسی کنیم:
چرا NAT مهم است؟
فرض کنید شما در خانه چندین دستگاه مثل کامپیوتر، گوشی و تلویزیون هوشمند دارید که همگی به اینترنت وصل میشوند. هر کدام از این دستگاهها یک آدرس IP خصوصی دارند که فقط در شبکه خانگی شما معتبر است. وقتی این دستگاهها میخواهند به اینترنت وصل شوند، نمیتوانند مستقیماً با این آدرسهای خصوصی ارتباط برقرار کنند، چون اینترنت فقط آدرسهای IP عمومی را میشناسد.
چگونه NAT کار میکند؟
اینجاست که NAT وارد عمل میشود. روتر شما که به اینترنت متصل است، آدرس IP عمومی دارد. وقتی یکی از دستگاههای شما میخواهد به اینترنت وصل شود، روتر با استفاده از NAT آدرس IP خصوصی دستگاه را به آدرس IP عمومی خودش تبدیل میکند. سپس، وقتی پاسخ از اینترنت دریافت شد، روتر با کمک NAT آن را به دستگاه اصلی در شبکه خانگی شما ارسال میکند.
مزایای NAT:
۱. صرفهجویی در آدرسهای IP: NAT به این معنی است که همه دستگاههای شما میتوانند از یک آدرس IP عمومی استفاده کنند، که این کار باعث صرفهجویی در استفاده از آدرسهای IP عمومی میشود.
۲. امنیت بیشتر: NAT به عنوان یک لایه اضافی بین دستگاههای شما و اینترنت عمل میکند و به حفاظت از دستگاههای شما در برابر تهدیدات اینترنتی کمک میکند.
۳. شبکههای سادهتر: با استفاده از NAT، میتوانید تعداد زیادی دستگاه را به راحتی به اینترنت متصل کنید بدون اینکه نیاز به آدرسهای IP عمومی متعدد داشته باشید.
👍3
DNS چیست؟
DNS یا Domain Name System سیستمی است که نامهای دامنه (مثل www.example.com) را به آدرسهای IP (مثل 192.168.1.1) تبدیل میکند. این سیستم مانند یک دفترچه تلفن برای اینترنت عمل میکند و به کاربران اجازه میدهد بدون نیاز به حفظ کردن آدرسهای عددی پیچیده، به وبسایتها دسترسی پیدا کنند.
چرا DNS مهم است؟
تصور کنید که هر بار برای دسترسی به یک وبسایت مجبور باشید یک سری عدد طولانی را وارد کنید. مثلاً به جای اینکه نام وبسایت را تایپ کنید، باید یک آدرس IP مثل 172.217.18.206 را وارد کنید. این کار بسیار پیچیده و خستهکننده است! اما با DNS، شما فقط نام دامنه را وارد میکنید و DNS به طور خودکار آن را به آدرس IP تبدیل میکند و شما را به وبسایت هدایت میکند.
چگونه DNS کار میکند؟
وقتی در مرورگر خود نام یک وبسایت را تایپ میکنید (مثلاً www.google.com)، ابتدا درخواست شما به یک سرور DNS ارسال میشود. این سرور نام دامنه را به آدرس IP متناظر آن ترجمه میکند و سپس مرورگر شما را به آن آدرس IP هدایت میکند تا بتوانید به وبسایت دسترسی پیدا کنید.
مزایای DNS:
۱. سادهسازی دسترسی به وبسایتها: DNS به شما اجازه میدهد تا با وارد کردن نامهای دامنه ساده، به راحتی به وبسایتهای مختلف دسترسی پیدا کنید.
۲. مدیریت بهتر: DNS امکان تغییر آدرسهای IP بدون نیاز به اطلاع کاربران را فراهم میکند. این یعنی اگر یک وبسایت تغییر مکان دهد، شما همچنان میتوانید با همان نام دامنه به آن دسترسی داشته باشید.
۳. افزایش سرعت دسترسی: سرورهای DNS معمولاً نزدیک به کاربران قرار دارند و به همین دلیل میتوانند درخواستها را سریعتر پردازش کنند، که باعث افزایش سرعت بارگذاری صفحات وب میشود.
DNS یا Domain Name System سیستمی است که نامهای دامنه (مثل www.example.com) را به آدرسهای IP (مثل 192.168.1.1) تبدیل میکند. این سیستم مانند یک دفترچه تلفن برای اینترنت عمل میکند و به کاربران اجازه میدهد بدون نیاز به حفظ کردن آدرسهای عددی پیچیده، به وبسایتها دسترسی پیدا کنند.
چرا DNS مهم است؟
تصور کنید که هر بار برای دسترسی به یک وبسایت مجبور باشید یک سری عدد طولانی را وارد کنید. مثلاً به جای اینکه نام وبسایت را تایپ کنید، باید یک آدرس IP مثل 172.217.18.206 را وارد کنید. این کار بسیار پیچیده و خستهکننده است! اما با DNS، شما فقط نام دامنه را وارد میکنید و DNS به طور خودکار آن را به آدرس IP تبدیل میکند و شما را به وبسایت هدایت میکند.
چگونه DNS کار میکند؟
وقتی در مرورگر خود نام یک وبسایت را تایپ میکنید (مثلاً www.google.com)، ابتدا درخواست شما به یک سرور DNS ارسال میشود. این سرور نام دامنه را به آدرس IP متناظر آن ترجمه میکند و سپس مرورگر شما را به آن آدرس IP هدایت میکند تا بتوانید به وبسایت دسترسی پیدا کنید.
مزایای DNS:
۱. سادهسازی دسترسی به وبسایتها: DNS به شما اجازه میدهد تا با وارد کردن نامهای دامنه ساده، به راحتی به وبسایتهای مختلف دسترسی پیدا کنید.
۲. مدیریت بهتر: DNS امکان تغییر آدرسهای IP بدون نیاز به اطلاع کاربران را فراهم میکند. این یعنی اگر یک وبسایت تغییر مکان دهد، شما همچنان میتوانید با همان نام دامنه به آن دسترسی داشته باشید.
۳. افزایش سرعت دسترسی: سرورهای DNS معمولاً نزدیک به کاربران قرار دارند و به همین دلیل میتوانند درخواستها را سریعتر پردازش کنند، که باعث افزایش سرعت بارگذاری صفحات وب میشود.
👍2