یک آپدیت دیدم که docker رو آورده روی android و البته termux

شخصاً درحال کانفیگ Rust, Python, NeoVim هستم (برای neovim همون تنظیماتی که توی کانال پایتون و روی گیت‌هاب گذاشتم رو استفاده می‌کنم)

تا اینجای کار که جوابه، درحال رفع باگ‌های جزئی هستم؛ بعد نتیجه نصب داکر رو هم می‌گم.

توی تلگرام یک اکانت خیلی قدیمی دارم که آیدیش طرفدار زیاد داره.

روی سیستمم هست و زیاد نمی‌رم داخل تا اینجا بالاترین پیشنهاد رو روس‌ها دادن ۳۰۰۰ دلار (البته اکثراً روس هستند)؛ اگر ۱۰۰۰۰ دلار بخرن می‌فروشم باهاش سیستم میخرم 😁

اکانت مال ۲۰۱۵ باید باشه اگر اشتباه نکنم.

docker-compose, zellij
هم نصب شد

مشکل این دو مورد هم حل شد.

فقط الان باید یک کانفیگ اضافه کنم که پوشه پروژه‌هام رو روی alpine هم mount کنه تا راحت تر دستورات ترمینال مثل
docker compose up -d
make
python manage.py runserver
cargo build
و ... رو بزنم و از خود termux فقط بعنوان ادیتور استفاده کنم 🤔

از دوستان پیام دادند بیکار نمیتونی باشی ؟

خیر

خیلی جالب بود، الان قبل از رفرش لینکدین
۳ تا پست پشت هم داشتم، بحران:

بحران ۲۴، ۳۰، ۲۵ سالگی


بهشون بگیم یا زوده ؟

زندگی همش بحران هست، ربطی به عدد نداره ولی برنده اونی هست که تو همین بحران‌ها از لذت بردن غافل نشه.

کمی تا قسمتی حال کنیم، ۴ ساعت تو نوبت نشستم.
تهش هم نصف کارم موند واسه ی روز دیگه (ماه بعدی) 😂🤣😂

امروز روی لپ‌تاپ بودم؛ و هیچ ابزاری روش ندارم برای تست‌ها و ...
و چون آخرین بار روش Fedora نصب کردم برای تست کدهام خیلی از ابزارهایی که لازم داشتم فقط نسخه AppImage میداد.

بعد از اون شرکت اومدم رفتم پیش یک گروه دیگری از دوستان و صحبت تست سرورهامون شد مجبور شدم لپ‌‌تاپ رو باز کنم؛ یکی از دوستان به محض دیدن اینکه من همه ابزارهارو توی ترمینال باز می‌کنم و مسیر کامل میزنم و ...

سوال شد براش که همیشه انقدر سخته؛ خب با apt, dnf, ... بریز (فکر میکردم موضوع امنیت هست که من از AppImage استفاده می‌کنم آخه سر Flatpack قبلتر این اتفاق افتاد)

منم درجا یک .desktop برای هر ۴-۵ تا ابزار درست کردم که توی لیست اپلیکیشن‌ها بیاد؛ خیلی خوشش اومد و رفت سراغ اینکه همه‌ی ابزارهاش رو AppImage بگیره

دیدم ایشون بلد نبود گفتم اینجا هم بزارم واسه هرکسی تاحالا بلد نبوده؛ این نمونه مثال ابزار msty هست (برای اجرا llm ها بصورت لوکال - ریموت و ...)

۱- فایل appimage رو دانلود کنید و بذارید توی یک پوشه (من توی /opt میذارم)
۲- قابلیت executable رو بهش بدید
chmod +x /opt/msty/msty.AppImage
۳- اجراش کنید :
/opt/msty/msty.AppImage
شخصا اینکار رو میکنم که مطمئن بشم؛ لوگو براش قرار داده شده یا نه اگر نداشت (قدم ۴ دلخواه هست)

۴- یک فایل تصویر از logo اون ابزار دانلود کنید. بهتره png باشه؛ اگر نبود سری به سایتش بزنید یکی از noscript های لوگو رو پیدا کنید و کدش رو کپی کنید.
بعد کد رو بدید به noscriptviewer و خروجی png بگیرید.

۵- وارد مسیر زیر بشید :
cd ~/.local/share/applications/

۶- یک فایل به اسم ابزار مدنظر با پسوند .desktop بسازید و اطاعات زیر رو داخلش وارد کنید (برای مثال بالا دستوراتش اینطوری میشه من nvim زدم شما nano هم بزنی حله)

nvim msty.desktop
محتوای فایل:

[Desktop Entry]
Version=1.0
Name=Msty
Comment=The easiest way to use local and online AI models.
Exec=/opt/msty/msty.AppImage
Icon=/opt/msty/logo.png
Terminal=false
Type=Application
Categories=Utility;Development;
StartupNotify=true

البته توی این تنظیمات Exec, Icon مهمه ولی برای مثال من کامل زدم (همیشه هم کامل میزنم البته)

ذخیره کنید و تمام.

#هوش_یا_تلاش ؟

همین اول بگم بنظرم خیانت هست، اینکه به کودک حس باهوش بودن می‌دید، چون بعد از یک مدت دست از تلاش برمی‌داره و با اولین شکست دنیا براش سخت می‌شه، بخصوص اگر توی موقعیت حساس باشه.

خلاصه‌ی پست بود، اما باقیش داستان خودم هست :

شخصاً نه خودم و نه هیچکس دیگری رو توی دسته باهوش‌ها قرار نمی‌دم.
زندگی من فقط یک دسته بندی داره، تلاشگرها.

داستان اینه که من آدم فراموش کردن هستم؛ البته حافظه کوتاه مدتم مثل ساعت کار می‌کنه ولی توی بلند مدت خیلی اوضاع خوبی ندارم.
یا حداقل فراخوانی دیتای حافظه بلند مدت برام سخت هست و ازم زمان می‌بره شاید حتی ۲۴ ساعت.

دقیقاً اینجوری هستم که، ممکنه یک صحبت ۵ ساعته با هم داشته باشیم و ۳ هفته بعد هم یادم باشه خط به خط توی اون جلسه و صحبت چیا گفتیم و برنامه‌مون روی چی بوده.
ولی خیلی هم پیش میاد که، ۶ ماه کامل زندگیم رو گذاشتم یک پروژه رو کار کردم ولی ۶ ماه بعد که ازم می‌پرسند هیچی یادم نیست؛ مثلاً من ۶ ماه زندگیم رو روی Graph Database, Graph Algorithms گذاشتم ولی ۶ ماه بعد وارد یک جایی شدم و هیچی از این کانفیگ‌ها و query و ... یادم نبود.

کمی از زندگی شخصی:
توی ۸-۹ سالگی، یک تصادف رانندگی داشتم که یک مدتی رو هم توی کما بودم و وقتی هم که خوب شدم هیچ چیزی از قبل از ۱۱ سالگی یادم نیست؛ جز یک خاطره منفی از ۱۱ سالگیم.
اما طبق گفته دوستان، قبل از اون اتفاق همیشه درس مدرسه رو فقط یکبار توی زنگ تفریح می‌خوندم و جزئیات کتاب رو یادم می‌موند (خودمم یک خاطره کمرنگ ازین قضیه دارم، ولی نمی‌تونم تفکیک کنم ساخته ذهنم هست بخاطر تعریف این موضوع توسط خیلی از بچه‌ها یا واقعی هست.)

شاید این اتفاق و فراموش کردن بلند مدت هم از همون موضوع میاد.

توی سال‌های اخیر زندگی؛
اینجوری هستم که تک تک جزئیات یک فریمورک رو خوندم و حتی نحوه پیاده‌سازیش رو هم می‌دونستم ولی بعد از یک مدت وقتی کسی راجبش ازم می‌پرسه هنگ می‌کنم، واقعاً به زمان نیاز دارم تا یادم بیاد چی بود ولی وقتی یادم افتاد می‌تونم همه مشکلاتش رو حل کنم.

همین اتفاق که از نظر خیلی از دوستان دوران ابتدایی - دبیرستان من یک نفرین برای من بوده؛ از نظر خودم یک موهبت هست. این موضوع باعث شد من بدون سرخورده شدن بفهمم چیزی بعنوان باهوش بودن احمقانه‌اس، باهوش آدمی هست که بیشتر وقت گذاشته.

نه از من خنگتر توی دنیا وجود داره
نه از من باهوش تر

ولی کلی آدم هستند که از من کمتر تلاش کردند و کلی آدم که از من بیشتر تلاش کردند.

هرچقدر تعداد ساعت بیشتری روی یک موضوع کار کنی، توی اون موضوع از باقی باهوش‌تر بنظر خواهی رسید؛ ولی اینها نتیجه تلاشت هست.

بیشتری چیزی که ضد این حرف خودم می‌شنوم؛
- مشتی تو خودت Django رو توی ۲ هفته یاد گرفتی.
+ دقیقاً، من فقط Django رو توی ۲ هفته یاد گرفتم.
ولی شبکه رو ۳ ماه فشرده طول کشید تا مدارک Cisco رو بگیرم و ۲ سال کار کردم.
ولی لینوکس رو ۶ ماه طول کشید تا یاد بگیرم و از ۱۳ سالگی دارم استفاده می‌کنم (تازه ۵ سال sys admin بودم).
ولی DevOps رو (حداقل متوسط) - ۳ ماه طول کشید تا یاد بگیرم و چندسال هست خیلی از کارها رو خودم می‌کنم.
ولی بکند رو ۳ ماه روزی ۱۰ ساعت وقت گرفت ازم تا با جزئیاتش یاد بگیرم و بفهمم، فقط توی یک زبان برنامه‌نویسی و فریمورک دیگری

و در نهایت وقتی شروع کردم Django خوندن، بیش از ۸-۱۰ سال از اولین اسکریپت‌های پایتونی که نوشتم گذشته بود.
۲ هفته طول کشید، یاد بگیرم Django پکیج‌هاش رو کجاها گذاشته و چطوری استفاده می‌کنه،فقط همین. حالا اگر بهش نگاه کنی خیلی هم زمان‌برد.

دوستان نزدیک می‌دونند وقتی بحث فنی مطلبی می‌شه که توی چندماه اخیر استفاده نکردم.
یک مدتی، شاید حتی ۲۰ دقیقه صبر می‌کنم تا دیگر دوستان بحث کنند بعد وارد صحبت می‌شم.

این همون زمانی هست که لازم دارم تا اطلاعاتم رو واکشی کنم.

هاردم بعد تصادف از SSD به HDD تقلیل پیدا کرده ولی ظرفیتش خوبه. 🤣

بعنوان کسی که از سن پایین کار کردن شروع کرده میگم (البته من خیلی علاقه داشتم) :

کار کردن هیچ افتخاری نداره
هیچ افتخاری


همه‌ی افتخار توی دانش هست، شاید اگر کار نمی‌کردم ۴ تا چیز بیشتر بلد بودم الان 🤔

پینوشت:
می‌خوام بگم به بچه‌هاتون سخت نگیرید، اگر داره کسب دانش می‌کنه بدونید ارزشمندتر هست.

توی اعتراضات یادتون هست؛ خیلی صحبت بود که اروپا بخصوص آلمان خودش اسلحه و گلوله می‌فرسته؟

خیلی‌ها باور نمی‌کردند، بازم باور نمی‌کنید؟

حدود ۲ سال پیش این موقع یک پروژه بکند رو کار کردیم که همون زمان ۲ قسمت داشت (من مدیر تیم توسعه دهنده این پروژه بودم).

بخشی از پروژه که با Fastapi زده شده بود و بخش دیگری که قرار بود با Django شروع بشه.

توی شروع خیلی استاندارد سازی و داینامیک بودن پروژه مدنظرم بود، برای همین دوتا از تصمیماتی که گرفتم این‌ها بود :

۱- تمامی تست‌ها؛ با پکیج requests باشه.
۲- همه‌ی endpointهای مربوط به create, update بجای بررسی مستقیم با دیتابیس از طریق درخواست دیتا با Get detail بررسی بشه که درست توی دیتابیس هست یا نه.

اون زمان سر این ۲تا خیلی جنگیدم، که تغییر نکنه و حتماً رعایت بشه.

امروز مدیرعامل شرکت برای یک پروژه دیگر باهام تماس گرفت؛ توی meet ایی که داشتیم، مدیر فنی وقتی متوجه شد اون پروژه کار من بوده شاید بیش از ۱۰۰ بار تشکر کرد.

چرا ؟
چون پروژه از FastApi, Django رفته بود روی Golang و بجای Postgres‌ایی که سمت خودشون باشه از Self-Hosted database های شرکت کارفرما استفاده شده بود.

تصمیم اولم کمک کرده بود با وجود زمان کوتاه برای جابجایی به Golang و فشار شرکت کارفرما مبنی بر سرعت بخشیدن به قضیه.
نیازی به تغییر تست‌ها نداشته باشند (۹۰٪ هیچی رو تغییر ندادند ولی دقیقش رو نپرسیدم).

و تصمیم دوم؛ باعث شده بود بتونند به راحتی دیتابیس عوض کنند، یا حتی کدهای دپلوی شده رو تست بیگرند.

توی @pyhints قبلاً اشاره کردم به این موضوع؛ خواستم دوباره بگم که اگر درآینده تغییر فریمورک یا ابزار می‌بینید توی Integration Test ها تا جایی که می‌شه تست‌هارو از ابزارها و فریمورک جدا کنید.

یک لیست از بلاگر‌های معروف گذاشت جلوم (تصویر) گفت هر کدوم رو که اسمش رو بگی ۵ میلیون بهت میدم؛ ۲۰ تا بودن و می‌شد ۱۰۰ میلیون.

افتخارم اینه که؛ ازونجا هیچ درآمدی کسب نکردم.

من وقت برای دلقک‌ها ندارم، بی‌استعدادها رو هم معروف نمی‌کنم.

چندتا کشور که مردمش تا همین چندماه پیش امیدی نداشتند:
Italy
Greece
Argentina
El Salvador
Syria

یعنی نوبت ما هم میشه ؟

با صحبت امروز پزشکیان
من روی دلار ۱۱۰,۰۰۰ تومان دارم می‌بندم.

آخر سال تمام قراردادهای همکاری داخلیم تموم می‌شه و دستمزد جدید رو بر این اساس می‌گیرم، البته که دارم فرض می‌کنم دلار تا چندروز آینده به ۱۰۰,۰۰۰ تومان برسه و مدتی همین حوالی باشه‌.

اگر دلار واقعاً به ۱۱۰,۰۰۰ تومان برسه (که اصلاً بعید نیست)
قراردادهای سال بعدی رو روی دلار ۱۳۰,۰۰۰ تومان می‌بندم.

به ۲ دلیل این رو میگم:

۱- بچه‌های سنیور گفتند چطوری دستمزد بدیم برای سال بعد.

۲- چند نفر دعوت به همکاری کردن، گفتم حدود دستمزد رو بدوند که وقت هم رو نگیریم.

دستمزد فعلی رو بر اساس دلار ۶۰,۰۰۰ تومان بسته بودم سال قبل که خدا بیامرزش.

ولنتاین بجای کادوهاتون خودشو استوری کنین
‏ببینیم مال کدوماتون مشترکه.

خیلی دارک بود 😂🤣😂

وقتی؛ ای دل به گیسوی پریشون می‌رسی.
خودتو نگه‌دار