عنوان کلاسیک به آن مکتب ادبی گفته می‌شود که پیش از پیدایش سایر مکاتب ادبی (در قرن هفدهم) در فرانسه به وجود آمده و از ادبیات یونان و روم تقلید کرده است. کلمه‌ی کلاسیک در معنای کلی، به تمام آثاری که نمونه‌ی ادبیات کشوری شمرده می‌شود و مایه‌ی افتخار ادبیات ملی آن کشور است اطلاق می‌شود.

در قرن دوم میلادی، آولوس جلیوس، محقق رومی، نویسندگان را به دو گروه تقسیم کرد:
- Scriptor classicus (نویسنده‌ی کلاسیک)
- Prolrtarius Scriptor (نویسنده‌ی عامه)
او عنوان نویسنده‌ی کلاسیک را به نویسنده‌ای اطلاق می‌کرد که آثار او شایسته‌ی مطالعه‌ی طبقات بالای جامعه باشد.
به تدریج این صفت معنی وسیع‌تری پیدا کرد و به آثاری اطلاق شد که شایسته‌ی تدریس در کلاس‌ها و قابل استفاده برای تربیت نسل جوان باشد.

⬩ جست‌وجوی تعادل و کمال
فرق اساسی‌ای که کلاسیسیسم با سایر مکاتب دارد جست‌وجوی تعادل درونی و عمیق است بین جوهر ذهنی یا عاطفی اثر ادبی.

⬩ تقلید از طبیعت
هنرمند کلاسیک نیازی ندارد از طبیعت با جزئیات تقلید کند. او باید حالتی را که می‌خواهد از طبیعت نشان دهد، با چند عبارت کوتاه و قوی بیان کند.

⬩ تقلید از قدما
آلن می‌گوید: «نکتهٔ جالب زندگانی بشر این است که همه چیز گفته شده ولی هیچ چیز کاملا درک نشده!» پس شاید همه چیز گفته شده باشد؛ اما مهم این است که باز هم به شیوه‌ای جدید بازگو شود.
‌
⬩ آموزنده و خوشایند
به عقیده‌ی صاحب نظران کلاسیک، تنها تجسم زیبایی برای تکمیل یک اثر هنری کافی نیست، بلکه اثر هنری در عین حال باید آموزنده و دارای نتیجهٔ اخلاقی باشد.
‌
⬩ وضوح و ایجاز
اثر کامل اثری است که روشن و واضح باشد. وضوح و سادگی عبارت از این نیست که فقط از طرح سطحی و ساده‌ای تشکیل یافته باشد، بلکه عبارت از این است که جمله‌ها با دقت و ظرافت هنرمندانه‌ای تنظیم شود و از کلمات نامفهوم و زائد تصفیه گردد.

⬩ کمدی
⬩ تراژدی
⬩ حماسی
⬩ تراژدی-کمدی