پل الوار نام مستعار اوژن گرندل شاعر فرانسوى متولد ۱۸۹۵ است.
از خانواده ای متوسط بود و به علت ابتلا به بیماري مجبور به ترك از تحصيل شد.
در سال ۱۹۱۴ به خدمت نظام در آمد و اولین کتاب شعر خود را در خلال جنگ منتشر کرد.
الوار پس از پایان جنگ با آندره برتون، لوئى آراگون و فیلیپ سوپو آشنا شد و
با شرکت آنان «بیانیه شعر سوررئالیستى فرانسه» را امضا کرد.
او از شاعران ردیف اول مکتب سوررئالیسم بود و سبک شخصى خاصى در این مکتب به وجود آورد که از او در میان تمامى هنرمندان چهره اى محبوب و ممتاز ساخت.
الوار در جنگ هاى داخلى اسپانیا شرکت داشت و در صف جمهورى خواهان به نبرد با نیروهاى فرانکو پرداخت.
در هنگام اشغال فرانسه در ۱۹۴۲ به عضویت حزب کمونیست درآمد و از شاعران سرآمد نهضت مقاومت گشت.
پل الوار اگرچه به مکتب سوررئالیسم تعلق داشته و در اشعارش زبانى استعارى و موجز و گاه نامفهوم به کار مى برد. وى مرکزیت را نفى مى کند، اشیا را از بین مى برد و در شعرش تنها انسان باقى مى ماند و بس.
موضوع شعر در نظر الوار کشف واقعیت است، صداى الوار پرطنین و رساست.
الوار در نوامبر ۱۹۵۲، در آپارتمان خود در اثر سکته قلبی چشم از جهان فروبست و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده شد.
زنده ‌یاد احمد شاملو بیش از همه به مکاشفه در جوهر و زبان شعری، موسیقی درونی کلام، ارزش‌های صوتی کلمه و… در شعر الوار پرداخته و در این رهگذر تاثیر زيادي از الوار پذیرفته است.

انسان مفید

انسان مفيد

بيش از اين نميتواني كار كني
رويا ببين
چشماني باز
دستاني گشوده
در برهوت
در برهوتي كه با حيوانات - بي فايده ها - بازي مي كند

پس از نظم
پس از آشفتگي
در دشت هاي پهناور
جنگل هاي تو خالي
در دريايي شفاف و سنگین
حيواني مي گذرد
و روياي تو
بلي، روياي آسودگي است

پل الوار

هواي تازه

هواي تازه

روبرويم را نگاه كردم
در شلوغي، تو را ديدم
در گندم زار، تو را ديدم
زير يك درخت، تو راديدم

در پايان تمام سفرهايم
در اعماق تمام زجرهايم
در گوشه ي هر لبخندي
پدیدار شده از آتش و از آب

تابستان، زمستان؛ تو را ديدم
در خانه ام، تو را ديدم
در آغوشم، تو را ديدم
در روياهايم، تو را ديدم

ديگر تركت نخواهم كرد

پل الوار

ماهی

ماهي

ماهي ها، شناگر ها، قايق ها
آب را دگرگون مي كنند
آب آرام است و خود تكان نمي خورد
مگر براي كسي كه لمسش می كند

ماهي پيشروي مي كند
چون انگشتي در دستكش
شناگر آهسته مي رقصد
و بادبان نفس مي كشد

اما آب آرام، تكان مي خورد
براي كسي كه لمسش می كند
براي ماهي ها، برای شناگرها، برای قايق ها
كه به تن كرده است
كه به همراه مي برد

پل الوار

معرفی سومین شاعر فرانسوی که قرار است روز چهارشنبه انیمیشن های اقتباسی از آثارش به نمایش در بیاید...

گیوم آپولینر

گیوم آپولینر

گیوم آپولینر (زاده ۲۹ اوت ۱۸۸۰ در رم - درگذشته ۹ نوامبر ۱۹۱۸ در پاریس) برجسته‌ترین شاعر نخستین دهه قرن بیستم میلادی در فرانسه به شمار می‌رود.
سال ۱۹۱۳ دیوان شعر خود به نام «الکل» را به چاپ رساند. در کتاب الکل از زیبایی فصل‌ها، غم‌ها، احساسات و حالت‌های روحی خود سخن گفته است به همین علت او را می‌توان آخرین رمانتیک قرن نامید.
گیوم آپولینر در طول زندگی کوتاه خویش با چندین سبک هنری همزمان شد. او مصادف با ضعف سمبولیسم پس از آن معاصر کوبیسم و طلایه دار سورئالیسم شد. در واقع او اولین کسی است که واژه «سورئالیسم» را ابداع کرد و از مروجان این سبک بود.
این واژه از نظر آپولینر نشان دهنده یک شیوه تمثیلی انتقال حقیقت ذاتی بود . چنان که خودش می گفت : " موقعی که انسان خواسته بود از عمل راه رفتن تقلید کند ، چرخ را اختراع کرده بود ، پای مصنوعی نساخته بود . " به همین سان هنرمندی که می خواهد حقیقت بنیادین هستی را منتقل کند ، نه به برش ناتورالیستی زندگی بلکه به تخیل تداعی گر شاعر روی می آورد.
در ۹ نوامبر ۱۹۱۸ در حالی که به علت ضعف از زخم‌هایی که در جنگ برداشته بود و بر اثر همه‌گیری ۱۹۱۸ آنفلوآنزای اسپانیایی در پاریس از دنیا رفت.

پرنده ای می خواند

پرنده ای می خواند، نمی دانم از کجاست
گویی روح تو است که مرا دنبال می کند
در میان سربازانی که هیچ اهمیتی ندارند
و پرنده گوش هایم را نوازش می کند

گوش بده، به آرامی می خواند
نمیدانم از کدام شاخه
ولی در هر حال مرا مدهوش خود می سازد
شب و روز هر هفته و یکشنبه

اما چیست این پرنده؟
این دگردیسی از کجاست؟
از روح آوازه خوان میان بوته ها
از قلب آسمان، از آسمان سرخ

پرنده ی سربازان، عشق است
و عشق من یک دختر
گل سرخ کمتر اینگونه است
پرنده ی آبی تنها برای من آواز سر می دهد

پرنده آبی، چنان که قلبی آبی
از عشق من، تا قلبی خدایی
آهنگ شیرینت، آن را تکرار کن
به رگباری مرگبار

چه کسی به افق می زند؟
آن ها ستاره هایی هستند که ما می کاریم؟
همچنان که روز ها و شب ها می روند
عشق آبی به گمان که خود قلب می نماید

گیوم آپولینر

نوازنده های دوره گرد

نوازنده های دوره گرد

توی دشت، نوازنده های دوره گرد
از توی باغ ها رد می شن
از مِی خونه های خاکستری
از روستا های بی کلیسا

بچه ها می رن دنبالشون
بقیه هم جادو شده، جاری می شن در پِی شون
درختا هم تٓرک میکنن، میوه هاشون
وقتی که با رقص و تکون، نزدیک میشن کنارشون


بعضیاشون گِردن و بعضیاشون مربعی
تنبور به دست، با حلقه های گردالی
خرس و میمون، حیوونای مهربون
سکه ها رو جمع می کنن از تو راشون

گیوم آپولینر

پاییز

پاییز

دهقانی خسته و گاوش در مه راه می روند
به آرامی
در مه پاییزی،
که روستاییان مسکین و خجل را نهان می سازد

در حالی که به آنجا می رود
دهقان می خواند
ترانه ای از عشق و وفاداری
از انگشتر و قلبی که شکسته اند

آه ای پاییز!
پاییز تابستان را به تباهی کشانده است
در مه دو سایه ی کبود راه می روند ...

گیوم آپولینر

معرفی چهارمین شاعر فرانسوی که قرار است روز چهارشنبه انیمیشن های اقتباسی از آثارش به نمایش در بیاید...

روبر دسنوس

روبر دسنوس

روبر دسنوس به سال 1900 در شهر پاریس زاده شد درس ها برایش جذابیتی نداشتند و از نوجوانی هوگو و بودلر می خواند. در 16 سالگی تحصیل را رها کرد و به نوشتن مقالات برای مجله های مختلف پرداخت. درهمین میان با آندره برتون آشنا شد و پا به محافل ادبی پیشتاز آن زمان گذاشت.
پس از پایان سربازی به گروه سورئالیست ها و محفل شاعران کوچه شاتو پیوست و با لویی آراگون و ژاک پرور و فیلیپ سوپو و میشل لریس همدم شد.
با ملاقات ایون ژرژ خواننده زن فرانسوی دلباخته ی او می شود، عشقی یک طرفه که سرچشمه الهام بسیاری از اشعار عاشقانه او شد. در این اشعار اغلب گفتگویی میان "من" حاضر و تو "غایب"، بین شاعر و زنی که به او بی اعتناست اما شاعر بی وقفه او را می خواند رخ می دهد.
همچنین برتون در مانیفست سورئالیست دسنوس را مورد ستایش قرار داده و از او به عنوان پیامبر جنبش سوررئال یاد میکند، اما از آن جهت که دسنوس با دیگر سوررئالیست ها در سیاستهای کمونیستی مخالف بود، باعث شکل گیری شکاف بین او و برتون مي شود و از آن ها جدا مي شود و به روزنامه نگاري مي پردازد.
در زمان اشغال فرانسه به حزب مقاومت پيوست و با نوشتن مقالات با نام های مستعار به کار خود ادامه داد. در سال 1944 توسط پلیس مخفی آلمان گشتاپو، بازداشت شد و به اردوگاه آشوویتز در لهستان برده شد. پس از انتقال های متعدد در نهایت در اردوگاه کار اجباری در ترزن چکسلواکی سابق یک روز پیش از آزادسازی متفقین در سال 1945به پایان راه زندگی رسید و بر اثر تب تیفوس در گذشت.

آن قدر خوابت را دیده ام