فرقی نمیکند، بودایی باشی، مسیحی، یهودی یا مسلمان. همینکه هرکدام از این باورها، که خود را یگانه چشم انداز به سوی حق و حقیقت معرفی میکنند، در جماعتی غالب شوند، و از پشتوانه های سیاسی و قدرت اجتماعی برخوردار، و بدتر اینکه خود را فرادست اخلاق هم بدانند، آن روی ناخوشِ خود را عیان میکنند. یک روز مسلمانان غالب میشوند و بوداییان را آزار و اذیت میکنند، و امروز بوداییان غالب شده اند و مسلمانان را آزار میدهند.

و فرقی نمیکند، موسولینی باشی یا آنگ سان سوچی. همینکه قدرت به دستانت افتاد، طعم شیرینش، آنچنان ماهیتت را تغییر میدهد و استحاله ات میکند که انگار نه انگار برنده جایزه بی مسمایی بودی به نام صلح نوبل. نه تنها به راحتیِ هرچه تمام چشم به روی خشونتها میبندی، که انکارشان هم میکنی، و تدابیری هم می اندیشی که مبادا ازشان با عنوان خشونت تعبیر شود، و افشاگرانشان را هم «تروریست» میخوانی.

و امان از این انسان. گونه ی متکبری که خود را والاترین میداند، و چه مرگها و دردها که بر سر همنوعان و غیر-همنوعان خود نمی آورد.

براستی این است انسان . . .

@BeKhodnotes

زکریای رازی در یکی از رساله های خود، به تاسی از اپیکور میگوید، مرگ فقدانِ حواس است؛ در مرگ، انسان از احساساتِ درد و لذت عاری میشود و بدینسان در مقایسه با موجودی که مادام در معرض درد قرار دارد در وضع بهتری است، بماند که لذت برآمده از نفسِ شهوانی نیز در واقع چیزی نیست مگر «خلاصی از درد» یا بازگشت به وضع طبیعی. از اینرو، طبق قضاوت عقل، حالتِ مرگ بهتر از حالت زندگی است. (ماجد فخری، «Ethics in Islamic philosophy» دائره المعارف فلسفه راتلج)

@BeKhodnotes

The Ethics of Authenticity
Harvard University Press
عنوان احتمالی: اخلاقِ اصالت
نویسنده: چارلز تیلور
مترجم: بهنام خداپناه @BeKhodnotes
وضعیت: در دست ترجمه
ناشر: نامشخص

@preparing

یک حساب سرانگشتی ساده

روز قبل با یکی از دوستان درباره این صحبت میکردم که گیاهخواری تا چه اندازه میتواند باعث کاهش رنج گردد. ایشان میگفت فرضا که یک نفر هم مثل تو گوشت نخورد چه اتفاقی خواهد افتاد نهایتا؟! خوب، من هم یک حساب سر انگشتی خیلی ساده را همراه با یک اصل ساده اقتصادی به ایشان پیشنهاد کردم. پاسخ من به دوست عزیزم این بود:
هر انسان به صورت حداقلیِ بسیار، هفته ای یک رانِ مرغ میخورد. و این در عرض یک ماه میشود چهار رانِ مرغ، که چیزی است معادلِ یک مرغِ متوسط. ظرف یکسال میشود 12 مرغ. و در ده سال، 120. اگر عمر متوسط هر انسان را، باز به صورت حداقلیِ بسیار 70 سال تصور کنیم (با احتساب اینکه فردِ مورد نظر گوشت خواری را از سن ده سالگی آغاز کند) در شصت سال بعدی او چیزی معادل 720 مرغ را خواهد خورد. اما درباره گوشتِ قرمز: مجدد به صورت حداقلیِ بسیار تصور کنید هر انسان به طور متوسط هفته ای صد گرم گوشتِ قرمز مصرف میکند (واقعیت بسیار بیش از اینهاست). ظرف یکماه چیزی معادل چهارصد تا پانصد گرم، در سال شش کیلوگرم، ده سال شصت کیلوگرم، و شصت سال 360 کیلوگرم، چیزی معادل هفت گوسفند 50 کیلویی. حال ماهی و گاو و ... جای خود دارد. این از حساب ساده سرانگشتی.
اما طبق یک اصل ساده اقتصادی، عرضه تابعی از تقاضاست. هرچه تقاضا بیشتر عرضه هم بشتر خواهد شد و بالعکس. به طور فرضی تصور کنید در طول مدتِ 70 سالی که یک انسان به طور متوسط زنده است چیزی معادل ده میلیارد و 720 قطعه مرغ تولید میشود. در صورت اتخاذ گیاهخواری، شما از تولیدِ 720 قطعه مرغ جلوگیری کرده و با اتخاذ این رویه آمار را به مرز ده میلیارد کاسته اید. این یعنی جلوگیری از رنجِ 720 مرغ، و هفت گوسفند. حیرت آور نیست؟!

«دفاع از حیوانات سانتیمانتالیسم نیست»

دوستی نوشته ای را از یکی از دوستانِ فلسفه خوان برای من فرستاد که در آن نوشته، این دوستِ فلسفه خوانمان، با این استدلال که حق و حقوق تنها در قلمرو انسانی معنادار است و این انسانها هستند که معطیِ حق اند به مخالفت با عنوان «حقوق حیوانات» پرداخته بود. ضمن اینکه ایشان انبوهی از پرسشها را در ذیل همان نوشته مطرح کرده بودند که پاسخ به هرکدام از آنها تنها در قالب یک کتاب ممکن است (کتابهایی که تاکنون بسیاری از آنها توسط متفکران بسیاری نگاشته شده اند)، اما در اینجا لازم میبینم چند نکته را در اینباره ذکر کنم:

1. میتوان حامی و طرفدار حیوانات بود بدون آنکه به «حقوق حیوانات» معتقد بود یا اینکه اصلن این بحث را با مضمون «حق و حقوق» به پیش برد. این همان موضعِ مختار پیتر سینگر در کتاب «آزادی حیوانات» است. سینگر، به پیروی از جرمی بنتام، یعنی بنیانگذار مکتب فایده باوری، عنوان «حقوق طبیعی» را «بی معنا اندر بی معنا» میداند و به همین دلیل به چیزی تحت عنوان حقوق، آنهم از نوعِ طبیعی آن معتقد نیست. درعوض، او نقطه عزیمت بحث خود را از جای دیگری آغاز میکند، یعنی «منفعت داشتن». به تعبیر دیگر، سینگر در پی آن است که ببیند چه ملاک و معیاری به یک موجود «منفعت» اعطاء میکند. و منظور از منفعت را به تبع فایده باوریِ ترجیحی [preference utilitarianism] مورد باور خود این میداند: «هر آنچیزی را که موجودی ترجیح میدهد و بدان میل دارد». بر این اساس موجوداتی را دارای منفعت تلقی میکند که نسبت به داشتن ترجیحات توانا باشند.وی موجوداتی را صاحب منفعت میداند که توانایی احساس درد و لذت را داشته باشند یا «حساس» باشند. مثلن سنگها منفعتی ندارند زیرا حساس نیستند. وی، بر مبنای بحثی در زیست شناسیِ تکاملی، و فیزیولوژیِ درد، گیاهان را نیز فاقد حساسیت برای تجربه درد و لذت میداند. از اینرو، از نظر سینگر هر موجودِ حساسی منافعی دارد، یعنی از درد گریزان و متمایل به لذت است. پس نادیده گرفتنِ منافع چنین موجوداتی اخلاقا مجاز نیست زیرا وارد ساختن درد به موجودِ حساس (اعم از انسان یا حیوان) وارد ساختن بدی به آنهاست (منفعت=لذت=ترجیح). القصه اینکه، فیلسوف بزرگی همچون سینگر، بدون باور به «حقوق حیوانات» حامی و طرفدار حیوانات محسوب شده و کتاب «آزادی حیواناتش» کتاب جریان ساز در این زمینه محسوب میشود.

2. میتوان از «حق» سخن گفت و به استدلال به نفع «حقوق حیوانات» مبادرت ورزید. این موضعی است که تام ریگان، به عنوان پدر حقوق حیوانات، آنرا برگزیده است. ریگان از اینرو، و برخلاف مشی فایده باورانه سینگر، مشی یی کانتی دارد، اما دیدگاه «حقوق حیواناتِ» خود را درست با نقد مفهوم «شخص» از نگاه کانت آغاز میکند. به شکل خیلی خلاصه، درحالیکه کانت تنها ارزش ذاتی را به «اشخاص» به عنوان موجوداتی نسبت میدهد که به اتخاذ تصمیمهای عقلانی توانمند هستند و همچنین به لحاظ اخلاقی خودمختارند، که در اینصورت تنها برخی از انسانها میتوانند این ملاک را محقق سازند (و کودکان و انسانهای فاقد چنین تواناییهایی مستثنی هستند)، در نقطه مقابل، ریگان با انتقادِ این رویه ی کانتی، آنرا معیوب میداند، زیرا تنها دامنه ی بسیار محدودی از افرادِ بزرگسال را در بر میگیرد و تنها آنان را مستحق رفتار اخلاقی میداند. وی در مقابل، هر موجودی را که بنا به اصطلاح خودش «مدرکِ حیات» باشد از حقوق اخلاقی برخوردار میداند. منظور او از «مدرک حیات» بودن «آگاهی داشتن در یک معنای حداقلی بسیار» است. براین اساس، هر موجودی که از چنین آگاهی یی برخوردار باشد مستحق حقوقِ اساسی و رفتار احترام آمیز خواهد بود زیرا عدم رفتار احترام آمیز نقضِ منافعِ آن موجود را در پی دارد که نفع آن موجود (اعم از انسان یا حیوان) در آن است و بدان سمت متمایل. و اینجاست که ریگان دامنه کسانی را که واجد حقوق میشوند، برخلاف کانت، گسترش میدهد: کودکان، زنان، حیوانات. باید متذکر گردید که ریگان با تمایز نهادن میان دو مفهوم «حقوقِ اخلاقی» و «حقوقِ قانونی» موضع خود را دفاع از حقوقِ اخلاقی میداند. درحالیکه حقوقِ قانونی را قانون یک سرزمین مشخص میکند، که بر اساس آن کدام انسانها یا موجودات از حقوق برخوردار باشند، حقوق اخلاقی مجموعه حقوقی است که به حکم عقل، موجودِ صاحب این حقوق، از آنها برخوردار خواهد بود. چه بسا حقوقهای قانونی که حقوقهای اخلاقی را زیرپا بگذارند (مثل قوانین تبعیض آمیز در کشورهای مختلف)، و چه بسا حقوقهای اخلاقی که با این حقوقهای قانونی در تعارض افتند.

3. مشی های ارائه شده در بالا مشی هایی هستند که با توسل به عقلانیت درصدد توجیه دفاع از حیوانات هستند. کافیست نگاهی به ادبیات موجود در این زمینه داشته باشیم: آنچه این روزها با عنوان «اخلاق ارتباط با حیوانات» [animal ethics] شناخته میشود. پرسشهای مطرح شده ذیل نوشتار این دوستمان هرچند پرسشهای معقول و مطرحی هستند، اما به گونه ای مطرح شده اند که انگار تاکنون این پرسشها مطرح نگردیده و مواضع مرتبط در دفاع از حیوانات صرفن مواضعی عاطفه گرایانه و فاقد مبنا و اساس عقلانی هستند. و متاسفانه چنین ژستِ نوشتاری یی حاکی از عدم آگاهی و جهل نسبت به این حوزه از اخلاق است که در کشور ما به دلایل بسیاری، تبدیل به مشی غالبِ جامعه ی فکری گردیده است.

یادداشتِ این دوستمان را میتوانید در لینک زیر مشاهده کنید: https://news.1rj.ru/str/PhilosophicalHalt/290

@BeKhodnotes

نمیدانم اسم این را باید چه گذاشت؟ جنگلی به همراه موجوداتِ زنده درون آن در حال سوختند و عده ای احتمالن ثروتمند هم در کمال آرامش و طمائنینه گلف بازی میکنند. از کجا معلوم، چه بسا کلبه ای یا انسانی هم در میانه این جنگل در حال کباب شدن باشند! چه اهمیتی دارد؟! این تصویر چه بسا نمادی باشد از وضع تقریبن کلی بشریت. مگر نه اینکه ما آن زمان که سرخوشانه فریاد برمی آوریم که زندگی زیباست، در همان زمان به جانهای بسیاری بی حرمتی و تعدّی می شود، تعدّی و بی حرمتی یی که چه بسا عامل همین فریاد سرخوشانه ما نیز همو باشد، و عکس العمل ما نیز نسبت به این تعدّی ها، در بهترین حالت اگر تایید نباشد، نوعی از بی تفاوتی است، مثل همین بازیکانان گلف؟!

@BeKhodnotes

‍ ما و نیروی تکنیکی

نقل به مضمون، روایت است (روایتی که البته من آنرا تاکنون به صورت مکتوب در جایی ندیده ام) که مارتین هایدگر برای سفری با هواپیما عازم پِرُوانس در فرانسه شد. در راه سفر و در هواپیما نظر او را درباره سفر با هواپیما پرسیدند و او (باز هم نقل به مضمون) نگرانی خود را از فرارسیدن روزی ابراز داشته بود که بجای آنکه این انسانها باشندکه از هواپیما استفاده میکنند این هواپیماها باشند که از انسانها استفاده خواهند کرد!

صرفنظر از درستی یا غلطی این روایت، به نظرم نکته ای که آن درصدد طرحش برمی آید، نکته ای درست و قطعی است: اینکه آیا ما از تکنولوژی استفاده میکنیم یا تکنولوژی از ما؟ (در این روایت هواپیما نمادی از تکنولوژی است)

من وقتی به خود، دوستان، آشنایان و تقریبن اکثر اطرافیانم و مردم کوچه و خیابان نگاه میکنم هرچه بیشتر متوجه بینش موجود در این روایت منسوب به هایدگر میشوم. افرادی که بیش از آنکه کاربران تکنولوژی باشند، تکنولوژی کاربرِ آنهاست و از آنها استفاده میکند. به تعبیر دیگر، این روزها دیگر ما نیستیم که از تکنولوژی و مظاهر آن بهره می بریم، بلکه تکنولوژی است که از ما چونان منبعی (و یگانه منبع) استفاده میکند که دوام و بقای آن به ما همین کاربران خودش وابسته است.

کافیست استفاده خود را از اینترنت و گوشیهای هوشمند درنظر بگیریم. این روزها دیگر ما نیستیم که از اینترنت و گوشیهایمان (و چه بسا درست تر این باشد که بگوییم مایی که به گوشیها تعلق داریم) استفاده میکنیم بلکه این گوشیها و اینترنت هستند که از ما به اَشکال مختلف بهره میبرند. ما در استفاده از این مظاهر تکنولوژیک دیگر کنترل خود را در استفاده از آنها از دست داده ایم آنچنانکه دیگر نیازهای واقعی مان در استفاده از آنها را تشخیص نمیدهیم. آنچنان شبانه روز به آنها خود را بند کرده ایم که تصور لحظه ای بدون آنها برایمان غیرممکن است. اینترنت و گوشی این روزها چه بسا از آب و نان شب برایمان حیاتی تر شده اند آنچنانکه به خاطر آوردن روزها و ساعتهایی که از این وسایل استفاده نمیکردیم تبدیل به خاطره ای آنچنان گنگ و مبهم گردیده که یادآوریش برایمان بسیار مشکل شده است. روزهایی که بجای آنکه وقت خود را صرف هرزگردی ها در محیط اینترنت یا بالا و پایین کردنهای وسواس گونه صفحه گوشیِ خود کنیم چه بسا به خاطر فراغت بال بیشتری صرف خواندن کتابی، بازی یی، گپ و گفتی با دوستان و آشنایان و خانواده و . . . میکردیم. ما دیگر آن انسانهای سابق نیستیم که هرازچندگاهی برای اینکه کارمان راه بیافتد مثلن برای زدن ایمیلی، برقراریِ تماسی، گرفتن مقاله یا کتابی و . . . به اینترنت یا گوشیهایمان رجوع میکردیم. ما این روزها، هرلحظه و هرزمان بدون نیازی واقعی درگیر این ابزار شده ایم. درحالیکه از یک انبردست به عنوان یک ابزار تنها زمانی استفاده میکنیم که کارمان بدان بیافتد، و در زمانهای عدم نیاز بدان هیچ توجهی بدان نمیکنیم، وضعیت کنونی ما مثل این شده است که مادام هر روز و هر لحظه و هر دقیقه این انبردست را به دست گرفته و خود را درگیرِ آن کنیم. ما دیگر معنای واقعیِ سکوت، در خود فرو رفتن و اندیشیدن به مسائل مختلف را نمیفهمیم. اینترنت و گوشیهای هوشمند جای همه اینها را گرفته اند. نه آنها، که ما ابزار دستِ آنها شده ایم.

تکنولوژی این روزها اینگونه شده که با نیازآفرینی های کاذب در ما روزبه روز خود را فربه تر و ما را نحیف تر و ضعیفتر میکند. ما این روزها ملعبه ها و اسبابِ دست و بردگان تکنولوژی و نیروی تکنولوژی شده ایم. ما به «وارستگی» و «خود-داریِ» بیشتری نیاز داریم که خود را از سیطره این نیروی تکنیکی برهانیم.

@BeKhodnotes

تی وی
شعر: یغما گلرویی
اجرا: Persrock
@Bekhodnotes

‍ عنوان اصلی کتاب:

Animal Rights, Human Wrongs (2003)

ROWMAN & LITTLEFIELD PUBLISHERS

عنوان احتمالی: حقوق حیوان، خطاهای انسان (درآمدی به فلسفۀ اخلاق)

نویسنده: تام ریگان

مترجم: بهنام خداپناه @BeKhodnotes

وضعیت: ترجمه شده، در دست چاپ

ناشر: نشر کرگدن

مختصری درباۀ کتاب:

تام ریگان به عنوان نظریه پرداز «حقوق حیوانات» و همچنین «پدر حقوق حیوانات» شناخته میشود. وی در این کتاب میکوشد با نقد نظریه ها و مکاتب اخلاقیِ معروف و شناخته شده ای همچون قراردادباوری و فایده باوری، نظریه مطلوب خود را در اینباره به تاسی از کانت، و البته نقد جنبه های محوریِ فلسفه او، ارائه کند. البته کتاب جاری اولین کتابی نیست که ریگان نظریه «حقوق حیواناتِ» خود را در آن ارائه میکند. معروفترین کتاب وی در این زمینه The Case For Animal Rights [دفاع از حقوق حیوانات] است که برای نخستین بار در سال 1983 منتشر گردید و کتابهای بعدیِ وی پس از کتاب مذکور، در واقع شرح و بسط نظریه های او در آن کتاب به شمار میروند. کتاب جاری از حیث اینکه به شرح و بررسیِ نظریه های مختلف اخلاقی پرداخته و نقاط ضعف و قوت هریک از آنها را به خصوص در مورد نظرشان دربارۀ انسانها در درجۀ اول، و سپس دربارۀ حیوانات در درجۀ دوم مورد بررسی قرار میدهد درآمدی کلی و روان بر فلسفه اخلاق نیز محسوب میشود.

فهرست کلی کتاب به قرار زیر خواهد بود:

1. از بی تفاوتی تا حمایت
2. بهره کشی از حیوانات
3 ماهیت و اهمیت حقوق
4. دیدگاههای قائل به وظیفه غیرمستقیم
5. دیدگاههای قائل به وظیفه مستقیم
6. حقوق انسانها
7. حقوق حیوانات
8. اعتراضات و پاسخها
9. فلسفۀ اخلاق و تغییر

@preparing

🔴 بزودی منتشر می شود

«آزادی حیوانات»
پیتر سینگر
ترجمه و اضافات: بهنام خداپناه
ناشر: ققنوس

@BeKhodnotes

یکی از تفاوتهای اصلیِ زندگیِ شهری با زندگیِ روستایی که بسیار به چشم میخورد تولید انبوه زباله در شهرهاست، چیزی که در روستاها کمتر میبینیم. به گمانم دلیل آن تا اندازه ای به این بر میگردد که مردمِ روستاها در اکثر مواقع محصولاتِ موردنیاز خودِ را خودشان تولید میکنند؛ درمقابل شهرنشینان همه چیز را با پول مبادله میکنند. درحالیکه فرد روستایی در جریانِ کامل محصول تولیدیِ خود از مرحلۀ کاشت تا برداشت قرار دارد، رنج آنرا به جان میخرد، و از وجودِ خود خرج میکند تا مایحتاجِ زندگی خود را با دستان و کارِ خود تولید کند، انسانِ شهرنشین اینگونه نیست. انسانِ شهرنشین همه چیز را با پول مبادله میکند. نه از مرحلۀ کاشت خبر دارد، نه نگهداری، نه برداشت و نه هر مرحلۀ دیگری در تولید و فرآوریِ یک محصول. اینگونه است که انسانِ روستانشین، برای هر ذرۀ محصولِ تولیدیِ خود ارزش قائل است. گویی آن محصول آینه ای میشود که او خود را در آن می بیند. تقریبن همه چیزِ یک محصول قابل استفاده است. دیگر اینجا ریزی و یا درشتیِ مثلن هلو یا گلابی ملاک نیست؛ محصول چه ریز باشد چه درشت، چون کشاورز از جانِ خود برای فرآوریِ آن مایه گذاشته دور ریزِ اقلامِ مصرفی اش که خود با سختی و مرارت تولید کرده است به حداقل میرسد. اگر سیب درختی کرم خورده باشد، چه بسا بتوان از بخشهای سالم و کرم نخوردۀ آن استفاده کرد، چیزی که کمتر در انسانِ شهرنشین دیده میشود. اینگونه است که تولید زباله در شهرهای کوچک، که همچنان دارای بافت سنتی و شبه-روستایی هستند، بسیار پایین است. درمقابل، انسانِ شهرنشین هیچیک از این نگاهها را ندارد. اصلن چه نیازی است که داشته باشد وقتی همه چیز را بتوان با مبلغی داد و ستد کرد؟ انسانِ شهرنشین به راحتی مثل آب خوردن آنچه را که میخرد دور میریزد زیرا طعم رنج و مرارتِ واقعیِ انسان روستانشین را نچشیده است.
@BeKhodnotes

One more light
Linkin Park
2017

[One more light] یک نور دیگر
صدا و شعر: چستر بنینگتون
سال انتشار: 2017
ژانر: آلترنیتو

«یک نور دیگر»، عنوان آخرین آلبوم گروه راک آمریکایی لینکین پارک، و همچنین نام آهنگِ اصلی این آلبوم است که در سال 2017 منتشر گردید. این آهنگِ فوق العاده درباره «مرگ و امید» است، که به جز بخشهایی از این آهنگ که در آن بارقه های امید به چشم میخورد، بخشهایی که دربارۀ مرگ و حیرت و گنگی است، گویا زبان نهایی چستر بنینگتونی است که اندک زمانی پس از انتشار این آلبوم دست به خودکشی زد.

Should've stayed. Were there signs I ignored?
Can I help you not to hurt anymore?
We saw brilliance when the world was asleep.
There are things that we can have but can't keep.

باید میماندم. آیا بودند نشانه هایی که نادیده گرفتم؟
آیا میتوانم کمکت کنم که دیگر آسیب نبینی؟
ما نور را وقتی دیدیم که جهان در خواب بود.
هستند چیزهایی که میتوانیم داشته باشیم اما توانایی حفظشان را نداریم.

If they say...
Who cares if one more light goes out?
In the sky of a million stars,
It flickers, flickers.
Who cares when someone's time runs out?
If a moment is all we are,
Or quicker, quicker.
Who cares if one more light goes out?
Well I do.

اگر آنها بگویند. . .
در آسمان پُر ستاره
چه کسی اهمیت میدهد اگر یک نورِ دیگر
که سوسو میزند
به خاموشی رود؟
چه کسی اهمیت میدهد وقتی زمانِ کسی، تند و تندتر، به پایان رسد؟
آنهم وقتیکه ما [در این پهنۀ بیکران] فقط یک لحظه هستیم،
چه کسی اهمیت میدهد اگر یک نورِ دیگر به خاموشی رود؟

[من پاسخ میدهم: ] خوب، من.

The reminders pull the floor from your feet.
In the kitchen, one more chair than you need, oh.
And you're angry. And you should be. It's not fair.
Just cause you can't see it doesn't mean it isn't there.

[وقتی] باقیماندۀ وسایل زیر پایت را خالی میکنند.
[وقتی] در آشپزخانه، یک صندلیِ دیگر بیش از نیازِ تو [وجود دارد]، آه.
و تو عصبانی میشوی. و باید هم عصبانی شوی که این منصفانه نیست.
درست به این خاطر که نمیتوانی آنرا بفهمی، آن معنی نمیدهد، اینطور نیست؟

.
.
.

@BeKhodnotes

نجات تو در شهر ناممکن است
به صحرا شدن چاره مشکل است

که شهر منشاء هر خطا و بلاست
به مردم شدن از خطاهای ماست

به صحرا رو و خویشتن باش و هیچ
که این مردمان غابن هستند و هیچ

به صحرا شدم خویش را یافتم
سکوت و صفا، هیچ را یافتم

«ب.خ»

*غابن: فریبکار، کسی که در معامله حقه میزند

@BeKhodnotes

انتشارات طه بزودی منتشر میکند

@BeKhodnotes

‏#ویدیو
به رغم تلاش حامیان حیوانات به اهدای حیوان مُرده به #دانشکده_دامپزکشی دانشگاه از پذیرش سر باز زده و حیوانات را در صف مرگ قرارداده است

@iranian_animal_rights

لطفن درخواست زیر را به عنوان حداقل کار ممکن در این راستا امضاء کنید

دوستان عزیزم همه از دیدن وضعیت سگ ها در دانشکده دامپزشکی ایران ناراحت و دل شکسته شدیم. الان وقتشه که براش کاری انجام بدیم. لطفا حتما امضا کنین و به اشتراک بزارید. دریغ نکنین 💔
https://www.change.org/p/%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%AD%D8%B3%D9%86-%D9%87%D8%A7%D8%B4%D9%85%DB%8C-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D9%88-%DA%A9%D8%B4%D8%AA%D8%A7%D8%B1-%D8%AD%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%A7%D8%AA-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7-%D9%85%D8%AA%D9%88%D9%82%D9%81-%DA%A9%D9%86%DB%8C%D8%AF/nftexp/ex35/v5/158480785?recruiter=158480785&utm_source=share_petition&utm_medium=facebook&utm_campaign=share_for_starters_page&utm_content=ex35%3Av5

🍂دامپزشکان و علمِ افسخارگسیخته
✍️ #بهنام_خداپناه
goo.gl/Uvv7zH

🔅پیشترها، یعنی زمانیکه هنوز مطالعاتی در حوزۀ اخلاق ارتباط با حیوانات (animal ethics) نداشتم، وقتی عنوان «دامپزشک» به گوشم میخورد، اولین چیزی که در ذهنم تداعی میشد افراد دردمند و دلمشغولی بود که خود را به شغل سخت و دشواری متعهد کرده بودند. افرادی که هدفشان کاستن و فرونشاندن درد گونه هایی غیر از گونه های خودِ ما بود که شغلشان به مراتب از شغل پزشکان دشوارتر بود: چرا که اینها باید مرهم دردها و زخمهای موجوداتی میشدند که توانایی اَدا کردن روشنِ دردها و رنجهایشان را مثل ما انسانها نداشتند، اینان باید با زبانِ تن (body language) حیوانات ارتباط برقرار میکردند که خود کاری دشوار است. اما زمانیکه بیشتر در حوزۀ اخلاق ارتباط با حیوانات مطالعه کردم، و دقیقتر زمانیکه درحال ترجمۀ کتاب کلاسیک «آزادی حیواناتِ» پیتر سینگر شدم، این تصویر در ذهنم تغییر کرد. در این کتاب با واقعیتهای ناگوار بسیاری درخصوص رشتۀ دامپزشکی و همچنین دامپزشکان مواجه شدم. اینجا بود که فهمیدم تقریبا در تمامیِ آزمایشاتِ غیراخلاقی و نابجایی که به نام پیشرفت و ترویج علم به جسم و جانِ حیوانات دست اندازی شده و آنها به انحاء مختلف مورد بهره کشی قرار می گیرند، دامپزشکان به همراه آزمایشگران و پا به پای آنها نقشی فعال در نقضِ منافع گونه های مختلف جانوری ایفاء میکنند. اینجا بود که فهمیدم یک دامپزشک برای دامپزشک شدن و برای گذراندنِ واحدهای عملیِ این رشته باید چه تعداد حیوان را تشریح، یا به تعبیر بهتر تکه پاره کند تا به مقام دامپزشکی نائل گردد. و اینجا بود که فهمیدم، طبق گفتۀ انجمن دامپزشکیِ ایالات متحده، و به نقل از کتاب آزادی حیوانات، «علت وجودیِ حرفۀ دامپزشکی مجموعِ بهزیستی آدمی است- نه حیواناتِ پست.»

🔅براین اساس، دیگر برایم تعجب آور نبود وقتی با صحنۀ حیرت آور فروش «چسب موش»، این مادۀ وحشتناک و سادیستیِ کشتارِ موشها، در یکی از مراکز معتبر دامپزشکیِ شهر کرج مواجه شدم. دیگر برایم تعجب آور نبود وقتی امروز کلیپ قفسهایی را در یکی از دانشکده های دامپزشکی کشور دیدم که در آنها تعدادیِ سگ در بدترین شرایط، دست و پا زنان در میانۀ ادرار و فضولات چندروزه یا شاید هم چند هفته ماندۀ خود زوزه کشان در انتظار لحظۀ تکه پاره شدن خود بودند تا چند تن از همین اساتید محترم و عزیز دامپزشکی بیایند و آنها را برای کلاسِ تشریح دانشجویانشان روانۀ اتاقِ تشریح کنند و این در حالیست که حامیان حیوانات پیشنهاد ارائۀ جسد حیواناتی را که به مرگ طبیعی مرده بودند به مسئولان دانشگاه میدهند اما با واکنش منفی مسئولین این دانشکده مواجه میشوند. بگذریم که این روزها در اکثر دانشکده های دامپزشکیِ کشورهای پیشرفته از نرم افزارها و مدلهای شبیه سازِ کامپیوتری برای فراگیریِ آناتومی بدن حیوانات مختلف استفاده میشود.

🔅هرچند کم نیستند تعداد دامپزشکانِ دردمند و دلمشغولی که خصوصا در سالهای اخیر اقدام به تاسیس و برپایی انجمنهای حمایتی از حیوانات کرده اند و درکِ عمومی را از رفتار احترام آمیز و همراه با شفقت با حیوانات گسترش داده اند، اما این واقعیت را هم نمیتوان نادیده گرفت که دانشجویی که در چنین سیستم آموزشی و در چنین محیطِ دانشگاهی آموزشهای مرتبط با این رشته را می بیند نه فردی دردمند و دلمشغولِ حیوانات، آنگونه که آرمانِ اخلاقی این رشته باید چنین باشد، بلکه فردی خواهد شد که در راستای همان تفکرات و رسومی گام برخواهد داشت که به انحاء مختلف از حیوانات بهره کشی میکنند. نکتۀ اصلی اینجاست که مادامیکه علم مقید به اخلاق نگردد و راهِ خود را از مباحث اخلاقی جدا بداند دیدن اموری از این دست نه استثناء که قاعده ای محتوم خواهد بود.

🌾 @sedanet | @Bekhodnotes