‏پشت دیوارهای کشتارگاه

مقاله ای روشنگرانه از روزنامه "شرق" که چندی پیش به قلم مرضیه بیانی درباره زندگی کارگران ‎#کشتارگاه ها‍ نوشته شد: خبرنگار شخصا به یک کشتارگاه رفت و از زندگی توامان فلاکت بار سلاخ و حیوان بخت برگشته این گزارش رو تهیه کرد.

Siavash Ardalan
@iranian_animal_rights

چرا رسانه ها هستند به جای اینکه نباشند؟
یا «آیا متفکر باید با رسانه همکاری کند؟»

مدتهای مدیدی است که دوستان اندیشمند و متفکر بسیاری را میبینم که یا با شبکه های رسمی داخل ج.ا. همکاری میکنند و یا با شبکه های فارسی زبان خارجی. در این حین اما، همواره این پرسش را رو در روی خود دیده ام که به چه میزان همکاریِ یک اندیشمند با یک رسانه میتواند اخلاقن امری مجاز باشد؟ اما پیش از پاسخ به این پرسش، نخست باید پرسش دیگری را مطرح کرد و بدان پاسخ داد و آن پرسش از فلسفۀ وجودیِ رسانه است: اینکه «چرا رسانه ها هستند به جای اینکه نباشند؟»

1. خب، در پاسخ به این پرسش وجودی، میتوان گفت که رسانه ها هستند تا من و شما را از وضع امور آگاه سازند و به سان آینه ای، واقعیتهای جهان خارجی را آنگونه که هست نشانمان دهند. اما یک نگاه سَرسَری و گذرا به چند مورد خطا بودن این فرض را میتواند نشانمان دهد: تنها کافیست به رسانه های ایدئولوژیک داخلی نگاهی بیاندازیم تا بفهمیم که ایدئال و آرمان آنها نه «نشان دادن وضع امور بدانگونه که هست» بلکه «نشان دادنِ وضع امور بدان گونه که باید باشد» است. این «باید» را هم ایدئولوژیِ حاکم است که مشخص میکند چطور «بایدی» باید باشد. و برای همین میلیونها دلار هزینۀ آن میکند. این مسئله اما تنها مختص به رسانه ها و شبکه های داخلی نیست، و درخصوص شبکه های فارسیِ زبان خارجی هم صادق است. تنها کافیست به یک نمونۀ کوچک تاثیر رادیو بی بی سی فارسی بر افکار عمومی در جریان کودتای 28 مرداد توجه کنیم که متوجه هدفمند بودنِ برنامه های این شبکه ها در جهت تاثیر روی افکار عمومی شویم. صرف بودجه های هنگفت از طرف سرمایه گذاران خارجی که اکثر آنها هم ظاهرن وابستۀ دولتهای خارجی هستند بدون آنکه این شبکه های فارسی زبان اصلن درآمدزا باشند خود حاکی از این است که تاثیرگذاری و دستکاریِ افکار عمومی در جهت به تصویر کشیدنِ واقعیتِ مطلوب موردنظرِ سرمایه گذاران آن، خواه نظام دولتی داخلی باشد خواه خارجی، هدف اصلی و وجودیِ این رسانه هاست. تاثیرگذاری یی که در واقع نوعی به دست گرفتن «قدرت» است. درواقع رسانه «ابزار قدرت» است برای کنترل دیدگاه افراد در زمینه های مختلف.

2. آنچه این روزها به عنوان رسانۀ حرفه ای شناخته میشود، در واقع، میتواند به عنوان اجرایی کردنِ «حرفه ایِ» تغییر افکار عمومی در جهت سیاستهای اصلی آن رسانه قلمداد شود. چیزی که میتوان آنرا به نوعی شبیه به مکانیسم نیش زدن عقرب دانست. در این فرایند، رسانه، خود را به نوعی، آینۀ بدون زنگارِ واقعیت نشان میدهد، سعی در انعکاسِ اندیشه ها و افکار گوناگون، ولو اندیشه هایی مخالف همان رسانه، میگیرد، در حالیکه خودِ همین فرایند هم از سیاستهای کلان همان رسانه تبعیت میکند، و به هر ترتیب تلاش میکند ماهیتِ ارزشی خود را پوشیده نگه دارد. بدین گونه، پس از جذب حداکثری مخاطب، و جلب اعتماد او، در وقت مناسب و آنگاه که زمانش فرا رسیده باشد ضربۀ نهایی را وارد میکند. مثل عقرب که اول طعمه را در چنگالهای خود نگاه میدارد و در وقت مناسب نیشش را بر پیکر طعمه اش وارد میسازد.

3. اما، رسانه ها با ترفندهای مختلف سعی در جذب حداکثریِ افراد از اقشار مختلف جامعه را دارند و به خصوص این قشر اندیشمند و متفکر جامعه هستند که برای رسانه ها میتوانند نوعی «ابزار کسب وجهه» قلمداد شوند. رسانه ها از همین رو همواره تلاش میکنند برنامه هایی را با حضور اندیشمندان و متفکرانِ آن جامعه در خصوص موضوعات گوناگون ترتیب دهند تا از این طریق علاوه بر جذب مخاطبانی از اقشار فرهیخته تر جامعه، خودِ همان متفکرانِ گوناگون را هم به درون حلقۀ خود وارد سازند. متفکران مهمتر از آشپزان، معماران و چه بسا ورزشکارانند چون به لحاظ فکری میتوانند به یک رسانه وجاهت و مشروعیت بخشند. به عنوان مثال، وقتی عبدالکریم سروش یا داریوش آشوری در برنامۀ پرگار بی بی سی فارسی حضور پیدا میکنند، یا بیژن عبدالکریمی یا ابراهیم دینانی در فلان برنامۀ شبکه چهار سیما، اینها ولو مخالفترین حرفها را هم در جهتی خلافِ رسانۀ مورد نظر بزنند، اما به نوعی برای آن رسانه و جذب مخاطبانِ به اصطلاح فرهیخته اش وجاهت و مشروعیت دست و پا میکنند.

4. حال با این مقدمات نسبتن طولانی بیایید به این پرسش توجه کنیم که «آیا همکاری یک متفکر و اندیشمند با یک رسانه، به لحاظ اخلاقی میتواند مجاز باشد؟» با فرض اینکه هر رسانه ابزارِ کسب قدرتِ یک نهاد یا دولت خاص است، چیزی که دستکم درخصوص رسانه های داخلی و رسانه های فارسی زبان خارجی به وضوح روشن است، و با فرض اینکه رسانه ها همۀ توانِ خود را بکار میگیرند که افکار عمومی را با خود همسو کرده و در آن بزنگاهِ اصلی ضربۀ اصلی خود را بر فکر و اندیشۀ مخاطبانشان وارد سازند که در این راه برای کسب وجهه و مشروعیتی فزون، متفکران و اندیشمندان یک جامعه را برای جلب توجه اقشار خاص و حتی عام بکار میگیرند، به نظر میرسد هر اندیشمند و متفکر پیش از همکاری با یک رسانه باید این پرسش را رو در روی خود ببیند و آن را از خود مطرح کند که «من تا چه اندازه با همکاری با فلان رسانه، پیشبرندۀ سیاستهای آن خواهم بود؟». سیاستهایی که تاکنون به نفع هرکسی بوده اند جز به نفع مردم و منافعِ مردمانِ همان کشور!

@BeKhodnotes

در من کوچه ای زندگی می کند
مجموعه شعر
حسین رسول زاده
نشر روزنه
منتشر شد 📚

@BeKhodnotes

یک آمریکایی کشته شد و در عوض آمریکاییها ۳۵ عراقی و ایرانی را در مجموع کشتند و ترور کردند. بماند که ۱۰ نفر اخیر نه از افراد عادی و معمولی که از سران بلندپایه نیروهای نظامی و سیاسی کشوری دیگر بودند. منطق نهفته در پس این‌ رویداد یعنی ارزش جان یک آمریکایی با ارزش جان ۳۵ خاورمیانه ای برابری میکند. منطق ترامپیسم منطق نازیسم و برتری نژادی است که هولوکاست از تبعات احتمالی آن در آینده خواهد بود.

@BeKhodnotes

دکتر یاسر میردامادی:

#پیتر_سینگر (متولد ۱۹۴۶) فیلسوف اخلاق شهیر استرالیایی در این مقاله استدلال می‌کند که «ترور #قاسم_سیلمانی از سوی امریکا در هفته گذشته نه توجیه قانونی داشته است نه توجیه اخلاقی». از سینگر چندین کتاب به فارسی ترجمه شده از جمله اخیرا کتاب #دیگردوستی_موثر.

https://www.project-syndicate.org/commentary/suleimani-assassination-legally-ethically-unjustified-by-peter-singer-2020-01?fbclid=IwAR2yM529ZIPj4bmRkSH8YV4MU3p07_GEwCylMEBWOMsAx5W4_4vlOlAn7yQ

ایدز
آنفلوآنزای مرغی
آنفلوآنزای خوکی
آنفلوآنزای پرندگان
و حالا ویروس کرونا
آیا صدای حیوانات را نمی شنوید
حیوانات منقرض
حیوانات در قفس
حیوانات در تبعید
حیوانات متواری
حیوانات بی جفت

آیا نمی بینید
حیوانات در حال انتقام هستند ؟

حسین رسول زاده

مستند «آزادی»، به کارگردانی رضا فرهمند و کمیل سهیلی دربارۀ قتل عام پرندگانِ مهاجری است که همه ساله وارد تالابهای میانکاله و فریدونکار میشوند اما بسیاری از آنها به بدترین شکل شکار شده و نهایتن سر از بازار پرنده فروشان در می آورند.

کارگردان مستند تلاش کرده است که به درون باند شکارچیان یا دامگذاران نفوذ کرده تا پرده از واقعیتهای بسیاری بردارد و حقیقتن بسیار موفق عمل کرده است!

به نظر من این مستند، صرفنظر از دغدغه های محیط زیستی و حمایت از حیوانات، پرده از یکی از بزرگترین معضلاتِ جامعۀ ایرانی برمیدارد، یعنی مرض دروغگوییِ نظام مند و سیستماتیک. مرضی که تقریبن همۀ افرادِ به نمایش درآمده، از مسئولان سازمان محیط زیست گرفته تا شکارچیان و دامگذاران و غیره، گرفتار آنند و با گستاخیِ تمام به دوربینِ مستندساز زُل زده، همدیگر را متهم کرده و دروغ میگویند. آنقدر که عکس العمل ناخودآگاه خودِ من در مقام بیننده تا پایان مستند بهت و حیرت از اینهمه فریب، دروغ و دورویی بود.

از لینک زیر میتوانید به صورت رایگان به مستند دسترسی داشته و آنرا تماشا کنید:

https://bit.ly/37P670Z

@BeKhodnotes

مهم نیست که آیا آپولو به ماه میفرستیم، یا زمین را با مدرنترین تجهیزات تا هسته اش میشکافیم؛ ویروسی بسیار ناچیز به ما نشان میدهد که تا چه اندازه عاجز و ناتوانیم. پس، خودت را باد مکن، کوچکترین سوزن تو را میترکاند!

@BeKhodnotes

این روزها وقتی با قفسه های خالی فروشگاهها در کشورهایی با برچسب جهان اول مواجه میشوم، کشورهایی که هنوز درصد مبتلایان به ویروس جدید کرونا در آنها چیزی کمتر از ۰.۲ است، (مثلن در همین فنلاند تا به امروز از جمعیت تقریبن ۶ میلیونی کشور چیزی درحدود ۲۱۰ نفر ابتلایشان قطعی اعلام شده است)، بیشتر متوجه این مطلب میشوم که غالب انسانها چقدر شبیه به هم رفتار میکنند، فارغ از اینکه در کدام کشور و با کدام برچسب ارزشی سکونت داشته باشند. بیشتر پی میبرم که چقدر هایدگر راست میگفت که انسانها مثل بلندگوهایی هستند که از همگان صدای یک نفر (داس من) به گوش میرسد. بیشتر به جنبه خود-تحقیری و خود-کم بینی یی که مثل مرضی مسری میان ما ایرانیان رواج یافته پی میبرم که تا هر نقص و خبط و خطایی در میانمان میبینیم آنرا سریع به نژادمان نسبت میدهیم که ایرانی فلان است و بیسار و هرچه بر سرش آید حقش است و اباطیلی از این دست. بیشتر به این مطلب پی میبرم که چقدر زیاد ج.ا در تقویت و ترویج این دیدگاه خود-تحقیری و بت سازی از غیرایرانی با بستن مرزهایش به روی شهروندانش نقش داشته، که آنقدر امکان تجربه مردمانی دیگر را برایمان دشوار و محدود کرده است که گمان میکنیم همه کس غیر از ایرانیان (و البته اکثر خاور میانه)، گویا موجوداتی اند از سیاراتی دیگر با ژنومی متفاوت و برتر ازما. و بیشتر به تحلیلهای غلط و یاوه گویی روشنفکرانی مثل امثال دیهیمی پی میبرم که هر خطایی صورت میگیرد و هر بحرانی که شکل میگیرد عامل اصلی آنرا در میان مردمان جستجو میکنند. بیشتر به این مطلب پی میبرم که از قضا ما نشان داده ایم که در بحرانها به مراتب مردمانی نجیب‌تر هستیم. آری، این ویروس با همه فلاکت و بدبختی اش، دستکم یکسری حقایق را روشن کرد!
@BeKhodnotes

دو مستند درباره زندگی و اندیشه‌های احمد فردید

احمد فردید از زمره یکی از تاثیرگذارترین متفکران ایران معاصر به شمار می‌رود که نام او با نام مارتین هایدگر (یا به زعم فردید هَیدگر) گره خورده است، زیرا این فردید بود که اندیشه‌های هایدگر را وارد جامعه و گفتمان فلسفی ایران معاصر کرد و خود نیز بهره و استفاده خودش را از تفکرات هایدگر در جهت پروژه فکری خودش برد. در ادامه دو مستند را درباره او خواهم گذاشت که هرکدام از زاویه خاص خود در تلاش است که به فردید و نقش او در سیاست پس از انقلاب، بویژه نقش او به عنوان تئوریسین جمهوری اسلامی، نگاهی بیاندازد. مستند دوم اما علاوه بر نگاه به فردید و افکار او، به شکل خاص‌تری به رابطه او با عبدالکریم سروش هم میپردازد.

👇👇👇👇

@BeKhodnotes

The Fabulous Life and Thought of Ahmad Fardid حیات شگفت‌انگیز احمد فردید

کاری از علی میرسپاسی و حامد یوسفی

لینک مستند در یوتیوب

https://youtu.be/BJ8ZtHALcX4

@BeKhodnotes

مستند تئوریسین خشونت - اندیشه‌ها و تفکرات احمد فردید
کاری از محسن کوقان

لینک در یوتیوب

https://youtu.be/-Q_SFwaaGdk

@BeKhodnotes

چاپ دوم کتاب "هایدگر واپسین"

کتاب "هایدگر واپسین"، نوشته جولیان یانگ با ترجمه بهنام خداپناه توسط انتشارات حکمت تجدید چاپ شد. این اثر برای نخستین بار در سال ۱۳۹۴ چاپ شده بود.

https://www.instagram.com/p/CAiHMgopIE-/?igshid=ua6auka5e504

نقد و بررسی کتاب و ترجمه آن، به قلم خانم مرضیه افراسیابی در این لینک

https://news.1rj.ru/str/Bekhodnotes/151

نگاهی به کتاب هایدگر واپسین به قلم دانیل دالستروم:
https://news.1rj.ru/str/Bekhodnotes/154

@BeKhodanotes

نابودی (کیفیت پایینتر)

لغت نامه ها ثبت احوال کلماتند

یادداشت های بی سرانجام♦️
حسین رسول زاده🔶
نشر حکمت کلمه♦️
۱۳۹۹🔻

@BeKhodnotes

اگر یک فیلسوف خداباور بودم و میخواستم استدلالی به نفع وجود نفس ارائه کنم شاید بهترین چیزی که میتوانست مرا به وجود نفسی مغایر بدن ارجاع دهد حس نکشیدن بار تن بود که در مواقع عسرت و درماندگی سراغمان می‌آید و انگار بدن چونان بختکی میشود که روی "منی" غیر این "تن‌" افتاده و سنگینی میکند: منظورم مواقعی است که احساس دوگانگی عجیبی با بدن دست میدهد: در هنگام بیماریها مثلن، در هنگام فشارهای میل و هوسهای گوناگون که نمیتوانیم نیازهای تن را برآورده و کنترل سازیم، مثل وقتیکه به شدت گرسنه‌ایم اما خوراکی درکار نیست، یا تشنه‌ایم اما آبی نیست، یا غرق در هوسهای جنسی، اما هوسی بیهوده و بی‌متعلق! در همه این مواقع انگار اختیار تن از کف میرود و احساس دوگانگی و نارضایتی عجیبی میان "تن" و "خود" احساس میشود. تن در این مواقع چونان باری رویمان سنگینی میکند و حالمان را به هم میزند. انگار "من" غیر از آن هیکل و تن مرکب از گوشت و پوست و استخوان میگردد. احساس نارضایتی از وجود تنی که دیگر قابل‌کنترل نیست، منی افتاده و محبوس در زندان تن!

@BeKhodnotes

از فردا قصد دارم یکی از کتابهای تیک نهات هان را با عنوان "چگونه جنگیدن" (How to Fight) در قالب فایلهای صوتی چند دقیقه‌ای، روزی یک عنوان از کتاب را، به اشتراک بگذارم، به این صورت که همزمان با خواندن متن اصلی آنرا ترجمه و ضبط کنم. تیک نهات هان یک راهب بودایی معاصر است که کتابهای بسیاری درباره هنر مراقبه (meditation)، حضور (mindfulness), و خود-شناسی دارد، چیزی که ما این روزها بسیار به فراگیری‌اش نیاز داریم تا در این زمانه عسرت و درماندگی دستکم بر خویشتنِ خویش بتوانیم حکمفرمایی کنیم، چه بدون غلبه برخود و بدون کفّ نفس انتظار اخلاقی زیستن هم چندان روا نیست. به امید اینکه اینکار مفید واقع شود!

@BeKhodnotes