نیوتن: چون کودکی هستم که کنار ساحل مشغول بازی ام و گاهی چیزی کشف می کنم.

ریتارد وطنی: من بنیانگذار علم مدرن هستم!

هر جا π دیدید، برای توضیح وجود یا حضورش سعی کنید یه جوری به دایره ربطش بدید. احتمالا به جواب قانع کننده ای برسید.
یه مثال دیگه:
e^(iπ) + 1 = 0
چون
e^(iθ) = cosθ + isinθ 
و باز هم دایره.
عدد π همه جا هست، چون دایره همه جا هست!

"Mental Arithmetic" (1895) by Nikolay Bogdanov-Belsky

مسأله روی تخته:
((10²+11²+12²+13²+14²)/365)

دو تا از دوره هایی که بهترین کتاب های درسی ریاضی در سطح دبیرستان در ایران نوشته شده.

طرف مقاله نوشته (خودش تنها نویسنده مقاله است) بعد از دو نفر به خاطر
useful discussions and comments
تشکر کرده. اگر اینجا بود به احتمال زیاد باید اسم اون دو نفر هم به مقاله اضافه می شد. مقاله ۳۹ صفحه است، در اینجا احتمالا اون رو به سه تا مقاله ۱۳ صفحه ای تقسیم می کردند که بتونند امتیاز بیشتری بگیرند.البته شاید هم چهارتا ۱۰ صفحه ای!

صفحه اول اطلاعات، مربوط به سال ۱۳۴۶.
حالا این اینجا بمونه، بعدا چیزی درباره اش می نویسم.
البته در مورد «اعتصاب در حمام زنانه!» نیست.

کاپیتان زتی، اولین معلم ریاضی در دارالفنون بوده. ایتالیایی هم بوده.
به نظر من یکی از اشتباهاتی که از گذشته وجود داشته و تا همین الان هم ادامه داره، این بوده که تا یه چیز خارجی دیدند خواستند سریع بومی یا ایرونی اش رو هم درست کنند. در مورد پرورش یا تربیت یا آموزش معلم و استاد هم همین خطا رو کردند. طرف از خارج اومده عرقش خشک نشده در جا خواستند براش جانشین تربیت کنند. این سیاست بعدا هم جور دیگه ای خودش رو نشون داد و اون هم فرستادن یه سری آدم برای تحصیل به خارج از کشور بود، که بعدا به عنوان معلم یا استاد این جا مشغول بشند. به نظرم حداقل همون اول باید چند نسل زیر دست معلم و استاد خارجی آموزش می دیدند. اینا فکر کردن یه سری روابط مثلثاتی رو که یاد گرفتند، جدول لگاریتمی رو هم که دارند، دیگه تمومه. غافل از اینکه اون آدم ها و اون فرهنگ و... پشتش چیزی بیشتر از اون فرمول ها هست، که باید اون منتقل بشه و اینجا جا بیفته.

در رابطه با پست قبل:
نتیجه اون سیاست این می شه که معلم و نویسنده «ایرونی» نسل بعد از اون دوره، اظهار نظر می کنه که «چرا در متن ریاضی فلان کتاب از حروف فرنگی استفاده شده؟»

وقتی کسی می خواد داوطلبانه ابله باشه، دیگه نمی شه کاریش کرد. البته باید سیستم طوری باشه که کسی که این روش رو انتخاب می کنه، مجازات بشه، یعنی هزینه بده بابت بلاهتش.
البته ابله بودن می تونه بخشی از فرآیند رشد باشه، یعنی طرف در مرتبه پایین تری قرار داره، بعد میاد بالاتر.
ولی ظاهراً عده ای از این کار لذت می برند.
طرفداران زمین مسطح برای خودشون انجمن هم دارند و اعضایی از
around the globe 🌍.

یه جزوه در مورد توپولوژی جبری اینجا می ذارم، طبیعتا چون تخصصی هست، شاید به کار هرکسی نیاد. کتاب و جزوه هم کم نیست در این مورد. ولی معلوم هست که نویسنده اش حال کرده، هم با موضوعی که می خونده و هم با شکل ریاضی نوشتنش و دست خط اش و...
بعدا هم وقت گذاشته شکل های دیگه ای به اون اضافه کرده.

در این مورد فعلا منصرف شدم. بعدا در یک زمینه کلی تر و بدون اشاره به فرد خاصی چیزی شاید بنویسم.برای این مورد فقط نوشته دکتر رضا منصوری رو اینجا می ذارم.

اِلی کارتان، ریاضیدان مشهور فرانسوی، سه شاگرد داشت: چِرن، لیشنروویتس، و هشترودی. لیشنروویتس گفته است که هشترودی از او و چِرن باهوش‌تر بوده است. چِرن و لشیشنروویتس هر دو محققان مشهوری شدند؛ اولی در ریاضیات، و دومی در ریاضی فیزیک و نسبیت. اما هشترودی شخصیت دیگری شد! وی اگرچه در ابتدا تحقیقات ارزنده‌ای کرده بود، بعدها نه تنها در سطح بین المللی نتوانست محقق قابلی بشود، بلکه در پیشرفت ریاضیات در ایران هم نقش عمده‌ای ایفا نکرد. نه تحولی در آموزش ایجاد کرد، نه نهادی بنا نهاد، نه مکتبی تأسیس کرد. البته درس می‌داد و شاگردانی داشت، ولی شهرت او از این بابت نبود. او را نابغه‌ی کشورش می‌پنداشتند. به اصطلاح اینشتینِ ایران بود. اینشتین رسانه‌ها بود. غول علومِ ایرانش کرده بودند. فضلا در وصفش می‌گفتند معادلان اینشتین را توانسته است در ظرف دو هفته بفهمد. مرد مصاحبه بود، مرد سخنرانی، در تمام زمینه‌های علوم بشری- از آسمان و زمین تا هوشمندان برون زمینی! نفس گرمی داشت. شنوندگان را مشغول می‌کرد. باب طبع رسانه‌های همگانی بود. قهرمان بود. برای جامعه همان بود که سوپرمن برای نوجوانان. افسانه بود، و به همان اندازه دور از واقعیاتِ جدی علوم. درست در دورانی که جامعه‌ی ما لازم داشت جدی بودن را در علوم دریابد، رسانه‌های همگانی بندبازی خلق کردند که مانند سوپرمن به راحتی از شاخه‌ی عرفان و ادب به شاخه‌ی ریاضیات می‌پرید و از آنجا به اخترشناسی و کیهان شناسی، و هیچ خسته نمی‌شد. نقشی که او ایفا می‌کرد، یا در واقع نقشی که رسانه‌ها به عهده‌اش گذاشته بودند، برای جامعه‌ی ما بسیار مخرب بود، و چه بسا عقب ماندگی علوم در ایران خود تا حدی ناشی از پدیده‌ی هشترودی باشد. جامعه‌ی ما با انتقالِ یافته‌ها، چه رسد به بافته‌ها، «با علم» نمی‌شود. باید روش تفکر و طرز کار علوم را به آن آموخت. و چه روشی برای این کار بهتر است از سرمشق خوب. ولی هشترودی نمی‌توانست سرمشق خوبی باشد. با ساده انگاری و بلندپروازی و آسانگیری نمی‌توان باب علم را در کشور گشود، او کمکی هم به همگانی کردن علوم در ایران نکرد. آنچه از طریق رسانه‌های همگانی به مردم تحویل داد نوعی شعبده‌ی علمی بود نه حقیقت علم. از او غولی مطلوب مردم ساخته شد، نه مطلوب عالمان و خادمان علم. او به این تصور غلط مردم که دانشمند باید فاضل و علامه باشد، همه چیزدان باشد، با رفتار و کردار خود دامن زد. در دورانی که لازم بود مردم ما بیاموزند که علوم جدید علامه پذیر نیستند، و دانشمند در جهان کنونی کسی نیست که همه چیز را بداند بلکه فقط چیزهایی را بسیار خوب می‌داند، و در آنچه ادعا می‌کند جدی است و در آنچه نمی‌داند بی ادعا، در چنین دورانی مردم نقیض این نظر را در گفتار و کردار مردی که در نظر ایشان عالم‌ترین دانشمند زمان بود، می‌دیدند.

مصاحبه ای هم دکتر منصوری در مورد مرحوم دکتر حسابی داره، اون هم جالبه. یه عکسی هست از گودل کنار انیشتین، که می گفتند دکتر حسابیه. شب عید انیشتین رو دعوت کرده، سفره هفت سین و... از این قصه ها.
دکتر ضیاء موحد هم در مورد دکتر حسابی مصاحبه ای کرده. اون رو هم بخونید، اگر خواستید.

این ها بخش هایی از نوشته های مرحوم مهندس بازرگان هست. واقعا معلوم نیست چی نوشته. عرفانه؟ فلسفه است؟ ریاضیه؟ فیزیکه؟ «ریاضیات غربی» رو با «عرفان شرقی» قاطی کرده؟ انتگرال معنویت در طول زندگی می شه فلان! این حرف ها چیه؟ شطحیات عارفانه است؟ عرفای قدیم هر حالتی داشتند (حالا براثر مکاشفات عارفانه یا مصرف مواد یا ...) دست کم این بوده که همه چیز رو با هم قاطی نمی کردند و قالب نمی کردند به عوام.

من اگر کاره ای بودم در قدیم، هر کس برای تحصیلات از کشور خارج می شد اجازه نمی دادم به کشور برگرده و جایی استخدام بشه (جز برای دیدار با خانواده، اجازه ورود به کشور هم نمی دادم بهش)
بعد تا می شد معلم و استاد خارجی میاوردم. حداقل برای چند نسل باید این کار انجام می شد. قطعا کسانی بودند که در همون دوره های اول که از «خارجه» برگشتند، منشأ کارهای خیر و بزرگی بودند (مثل دکتر مصاحب)، ولی اثرات مخرب حضور این افراد خیلی خیلی بیشتر بوده.

مقدار کاری که شخص در راه وصول به معشوق در واحد زمان انجام می ده رو چه طوری باید اندازه گرفت؟

اگر دوروبرتون فقیر می شناسید، این رو براش بفرستید که زیاد غصه نخوره! بهش یادآوری کنید که ST برای همه افراد ثابته!

توی ایران چرا از این چیزها نیست؟ یا شایدم هست من خبر ندارم.

این هم نامساوی کشی شوارتز، این نامساوی خیلی به کار میاد در حل مسائل مربوط به نامساوی ها.
تا فردا یه سری سوال که به کمک این نامساوی ها می شه حل کرد، می ذارم. سوالات رو که می ذارم یه توضیح کلی هم می دم، شاید کمک کننده باشه.