احتمال می‌دم همیشه مسیر سخته به ما نمی‌افتاد؛ گاهی‌اوقات ما خودمون مسیر سخته‌رو انتخاب می‌کردیم چون باور داشتیم اگر آسونه‌رو بریم، هیچ‌کاری نکردیم.

برای بعضی آدم‌ها صمیمیت و نزدیکی عاطفی، همزمان هم خواستنیه هم ترسناک. فرد خواستار گرما و ارتباطه، اما وقتی کسی خیلی نزدیک می‌شه، احساس خفگی یا تهدید می‌کنه. چون توی گذشته‌، صمیمیت و نزدیکی همیشه با درد، خیانت یا کنترل همراه بوده. وقتی بهش نزدیک می‌شی، سیستم دفاعی‌‌اش فعال می‌شه و عقب‌نشینی می‌کنه. ولی وقتی دور می‌شی، دوباره همون دلتنگی‌ها بیدار می‌شن و به سمتت میاد.

این یه کشمکش درونیِ حل‌نشده‌ست بین «ترس از رها شدن» و «ترس از تنهایی». ما بهش می‌گیم: دلبستگیِ دوسوگرا.

عه من:

هر آدمی به یه "باهم درستش میکنیم" برای روزایی که زورش به زندگی نمیرسه نیاز داره.

نصف سلولای مغزیم سر زدن کدای پروژه ای ک بهم سپردن داره میسوزه
نصف دیگه‌ش توضیح دادن بدیهیات به ک‌خلی که دارم پروژه رو باهاش میزنم و اینکه هی ریماناشو جمع کنم😭
ریدم به سیستم آموزشی که ذره ای فکر کردن و کار تیمی رو یاد این ملت نداده😭

درسته که می‌گن آدم به همه چی عادت می‌کنه! ولی تو نذار به بی‌توجهی عادت کنی. به این‌که بهت ارزش داده نشه، دوست داشته نشی، بهت بی‌حرمتی بشه و نادیده گرفته بشی عادت نکن هیچ‌وقت. اینو انقد با خودت تکرار کن که لایق بهترین رفتارها و بهترین جایگاه‌ها هستی که تو کتت نره کم‌تر از لیاقتت بخوان باهات رفتار کنن.

لاکچری‌های واقعی در دنیای امروز، چنین چیزهاییه:
فکر آزاد، خواب عمیق
رهایی از شتاب‌زدگی و زندگی در لحظه
حفظ سکوت و خلوت در دنیایی که مملو از صداست.

دلم برا اون دورانی ک رو نت همراه سرعت 10مگ میگرفتی تنگ شده....