لاکچری‌های واقعی در دنیای امروز، چنین چیزهاییه:
فکر آزاد، خواب عمیق
رهایی از شتاب‌زدگی و زندگی در لحظه
حفظ سکوت و خلوت در دنیایی که مملو از صداست.

دلم برا اون دورانی ک رو نت همراه سرعت 10مگ میگرفتی تنگ شده....

آدم باید بلد باشه یه روزایی تک و تنها خودش رو نجات بده. می‌دونی، خیلی پیش میاد.

من این نوازنده/خواننده را دوست میدارم
https://open.spotify.com/playlist/37i9dQZF1DZ06evO0bvTH2

بارون باشه
یه تخت و تشک پف پفی باشه
نور ابی/بنفش با ترکیب زرد
شیر کاکائو یا هات چاکلت گرم
و یه بغل
ست مورد نیاز این ترک

ملودی هاش حسیو میده که انگار یه چیزی رو یادت میاد...
ولی نمی‌دونی چی.
شبیه رد پا توی برفیه که داری می‌بینی ولی اثری از موجودی که گذاشتتش نیست.

اون لحظه‌ای که گیتار شروع می‌کنه و انگار یه جاده‌ی خاکی تو دل جنگل باز میشه جلوت،
تو هم می‌شی یه سلول که از ریتم جهان خارج شده، ولی هنوز داره نفس می‌کشه.
همزمان هم انگار می‌خوای گریه کنی، هم لبخند بزنی، هم فقط راه بری... تا گم شی.

دلم میخواد یه داستان بیربط و عجیب و بی منطق بنویسم
فقط توش احساسات بریزم
شاید وقتی ک پیر و فرتوت شدم و کاری جز نوشتن نداشتم....

سلف‌ لاو یعنی بلد باشی به جای سرکوب، به خودت گوش بدی. ببینی پشت اون بی‌حوصلگی یا عصبانیت چی قایم شده.

سلف لاو، یعنی بپذیری یه وقتایی داغون می‌شی،
ولی داغون بودن دلیل نمی‌شه بی‌ارزش باشی.

سلف‌ لاو همیشه شیرین نیست؛ بعضی وقت‌ها مثل مامان بداخلاقیه که وادارت می‌کنه بخوابی، چون فردا امتحان داری.

سلف‌ لاو فقط حرف قشنگ نیست. یعنی تمرین کنی با خودت مثل یه دوست وفادار رفتار کنی. نه یه منتقد بی‌رحم.

نوشته:
«نه برای برد و باخت آمده‌ای، نه برای سبقت گرفتن. آمده‌ای بازی کنی، با باد برقصی، با نور بخندی و در لحظه جاری شوی.»

گاهی هم نیاز دارم یه چیزهایی رو بهم یادآوری کنی. می‌دونما ولی تو دوباره بگو.

اولین آهنگی که صبح پلی می‌کنی توی روزت خیلی تاثیر داره.