مشترک گرامی شما ۷۰درصد از حجم بسته تابستان خود را مصرف کرده‌اید.

پس از به پایان رسیدن حجم باقی مانده، بسته پاییز و شروع مهر و رفتن به دانشگاه/مدرسه بطور خودکار برای شما فعال خواهد شد.

اینکه میدونم کاری ندارم و باید بخوابم
ولی ناخودآگاه برای خوابیدن مقاومت میکنم واقعا چرخه مزخرفیه

حضور آدم های درست توی زندگی ، تاب آوری رنج و ملال رو خیلی بیشتر می کنه. خدا رو شکر به خاطر آدم های درست.

تو شوخی شوخی یه حرفی رو می‌زنی، من جدی جدی ساعت‌ها درگیر و ناراحتم.

یاد بگیریم آدم ها و حرف و کاراشونو جدی نگیریم

برق میره نتم میره
برق خونه نمیره و منطقه دیگه هم میره باز نت میره
وتف!!

تا صد درصد قطعی نشده، صداش‌رو درنیار.

نمی‌خوام بهترین باشم، فقط می‌خوام بهتر بشم.

شایدم نجات دهنده، بغل بود.

باید بفهمی ناخودآگاهت داره چه سودی از بخشیده نشدن میبره

امروز یه پادکست گوش می‌دادم که می‌گفت:« انگار هر مدالی برای مامانم میاوردم، کافی نبود. منتظر این بود که مدال بعدی رو بیارم براش...بعدی و بعدی و بعدی.» و بله دوستان. کمالگرایی از همینجاها ریشه می‌زنه توی یه آدم.

من ۷ صبح تو رختخواب در حال تصمیم گرفتن برای استعفا یا ادامه دادن کارمندی:

امروز رفتم پاساژ امجد قطعات الکترونیکی بگیرم
یه بچه و پدرش یا احتمالا پدربزرگش اومده بودن خرید
و این بچه منو یاد قدیمای خودم انداخت
اینکه هرچیزی که ذره ای جالب میزد رو میدید سریع خرذوق میشد و فکر میکرد باهاش چه کارایی میتونه بکنه
درکنار عذاب وجدانم از پول خرج کردن سر یکسری چیزا که شاید اونقدرم ضروری نیازشون نداشتم، این فلش‌بک به گذشته‌م یکم حالمو خوش کرد

دلم برای ذوق و اشتیاق بچگیام تنگ شد...

«تابستون فقط به اونایی خوش میگذره که پولش رو دارن برن ساحل‌های شنی و تفریحات آبی. مثل اونایی که زمستون پولش رو دارن برن اسکی و بهار پولش رو دارن میتونن شکوفه های گیلاس ژاپن رو ببینن. درود بر پاییز، فصل افسرده های فقیر خیابان گرد.»

شروع کردن سخت ترین کار دنیاست، ولی وقتی شروع میکنی اصلا نمیدونی واسه چی داشتی اینهمه مقاومت میکردی.

‏روند تراپی رفتن خیلی طولانیه. کاش خدا زودتر شفام بده.

Took me fucking 6hrs to fix this shit to write something