نمی‌خوام بهترین باشم، فقط می‌خوام بهتر بشم.

شایدم نجات دهنده، بغل بود.

باید بفهمی ناخودآگاهت داره چه سودی از بخشیده نشدن میبره

امروز یه پادکست گوش می‌دادم که می‌گفت:« انگار هر مدالی برای مامانم میاوردم، کافی نبود. منتظر این بود که مدال بعدی رو بیارم براش...بعدی و بعدی و بعدی.» و بله دوستان. کمالگرایی از همینجاها ریشه می‌زنه توی یه آدم.

من ۷ صبح تو رختخواب در حال تصمیم گرفتن برای استعفا یا ادامه دادن کارمندی:

امروز رفتم پاساژ امجد قطعات الکترونیکی بگیرم
یه بچه و پدرش یا احتمالا پدربزرگش اومده بودن خرید
و این بچه منو یاد قدیمای خودم انداخت
اینکه هرچیزی که ذره ای جالب میزد رو میدید سریع خرذوق میشد و فکر میکرد باهاش چه کارایی میتونه بکنه
درکنار عذاب وجدانم از پول خرج کردن سر یکسری چیزا که شاید اونقدرم ضروری نیازشون نداشتم، این فلش‌بک به گذشته‌م یکم حالمو خوش کرد

دلم برای ذوق و اشتیاق بچگیام تنگ شد...

«تابستون فقط به اونایی خوش میگذره که پولش رو دارن برن ساحل‌های شنی و تفریحات آبی. مثل اونایی که زمستون پولش رو دارن برن اسکی و بهار پولش رو دارن میتونن شکوفه های گیلاس ژاپن رو ببینن. درود بر پاییز، فصل افسرده های فقیر خیابان گرد.»

شروع کردن سخت ترین کار دنیاست، ولی وقتی شروع میکنی اصلا نمیدونی واسه چی داشتی اینهمه مقاومت میکردی.

‏روند تراپی رفتن خیلی طولانیه. کاش خدا زودتر شفام بده.

Took me fucking 6hrs to fix this shit to write something

الان به چیزی که نیاز دارم مکانیسم ماچه.

بعضی وقت‌ها ما به آدم‌ها نزدیک نمی‌شیم، چون از دست دادنِ چیزی که هرگز نداشتیم، کار خیلی آسون‌تریه.

من قبل آشنایی با گوشی و دنیای کامپیوتر:

گاهی کسی که مدام نصیحت می‌کنه، در واقع نمی‌تونه با حال بدت کنار بیاد؛ پس فوری می‌ره سمت راه‌ حل.

ما تحمل دیدن رنج عزیزمون رو نداریم، دوست داریم زودتر حالش خوب شه، از رنج او مضطرب می‌شیم. نتیجه؟ به جای درک و همدلی و رفاقت، نصیحت و توبیخ و راه حل میاد بیرون.

اضطراب ما از رنجِ دوست، تولید رنج بیشتری می‌کنه. تناقض روان!