سخت‌ترین کمک، کمک به خوده، چون هیچوقت یادش نگرفتیم.

تو غم دست و پا می‌زنی و فکر می‌کنی روزای خوبت تموم شدن، یهو یه اتفاقی می‌افته، لبخند میندازه روی لبت، حالتو بهتر می‌کنه، دور می‌کندت از اون لحظه که از زمین و زمان ناامیدی، بهش عادت می‌کنی، یادت می‌ره روزایی که همه‌چی بد بود...که یهو، دوباره یه چیزی میاد، هُلت می‌ده تو سطلِ غم. چیه این زندگی؟

علم را گسترش دهید، نه خرافات را

عزت‌نفسی که با تایید دیگران ساخته می‌شه، با یک انتقاد فرو می‌ریزه.

این اثر یجوریه
خوشبختانه جزو اون کاراییه که مدت زیادی از یه بند گوش کردنش ادم خسته نمیشه
و حس خوبی میده
از هنرمندایی ک همچین آثاری میسازن ممنونم

ماه خونی مون هم که بیشتر ماهِ شاشی‌ـه(زرده) سمت ما...

ماه اصلی که خودشو گرفته و مارو تحویل نمیگیره تویی.

تصویری بسیاز زیبا از وضعیت کنونی ماه.

کودک وقتی نمیتونه والدش رو تغییر بده، خودش رو تغییر میده! و همین تغییر بعدها به شکل"من کافی نیستم" توی همه‌ی رابطه‌ها تکرار میشه، و یاد میگیره برای پذیرفته شدن دیگه خودش نباشه.

ما دو نوع صدای اصلی توی ذهن‌مون داریم:
یکی صدای «منتقد درونی» که می‌گه: بی‌عرضه‌ای، اشتباه کردی، به اندازه کافی خوب نیستی. هیچکس دوستت نداره.
یکی هم صدای «حامی درونی» که می‌گه: اشتباه کردی؟ طبیعیه، همه اشتباه می‌کنن. دوباره امتحان کن. من دوستت دارم.

مغز من:

حقیقتا بیشتر وقت‌ها صدای منتقد درونی پررنگ‌تره تو زندگیم انگار اون زودتر میاد و بلندتر حرف میزنه ولی حامی درونی رو هم دارم هرچند آروم‌تره شبیه نوریه که وقتی تاریک میشه به چشم میاد. یاد گرفتم هیچ‌کدوم رو حذف نکنم منتقد باعث میشه رشد کنم، حامی باعث میشه ادامه بدم. شاید هنر ما این باشه که تعادل بین این دو صدا رو پیدا کنیم.
بیشتر آدما توی روزمره‌شون صدای منتقد رو بیشتر میشنون ولی تمرین میخواد که به مرور صدای حامی رو تقویت کنیم تا تعادل برقرار بشه.

تو بیشتر کدوم صدا رو می‌شنوی؟ منتقد یا حامی؟

مشاورم بهم یاد داد که خیلی اوقات صدای منتقده، مثل یه پدر مادریه ایه که از ترس شکست تنبیهت میکنن که کم نیاری، اما نیت بدی ندارن و فقط راه درستشو بلد نیستن

و همین باعث شد که جاهایی که منتقد درون درست میگه رو بشنوم ولی نذارم خفه کننده حامی درونم باشه

عه یه بیننده جدید اومد
خوش اومدی
چقد خوشحال میشم وقتی در نظر ادما جالب بنظر میام D':