گفت: دلم می‌خواست کسی باشه، که بشه تو آغوشش گریه کرد بدون اینکه بپرسه «چی شده؟»

گاهی از اینکه این خواسته‌ی ساده کوچیک شمرده می‌شه، دلگیر و خسته می‌شم.
آدم به جایی می‌رسه که حتی از نزدیک‌ترین‌ها هم انتظار پشتیبانی نداره…
انگار هر بغض، هر درد، باید با خودش جا به جا بشه.
تنهایی سنگین‌تر می‌شه و قلب، به دنبال یک دل وفادار می‌گرده،
کسی که بدون قضاوت، بدون پرسیدن «چی شده؟»
بتونه بغلت کنه و بگه: «باشه، اینجا امنه.»
و آدم می‌فهمه که هر چی سن بالاتر می‌ره،
این نیاز به محبتِ واقعی، تبدیل به ضرورت می‌شه، تنها چیزی که می‌تونه روح رو آرام نگه داره.

اضطراب رو اگر بخوام ساده باز کنم اون قسمت از شب‌های برره‌ست که می‌رن جنگ با دشمن فرضی و شکست می‌خورن.
هیچ خبری نیست بیرون از تو، ولی شکست می‌خوری هی.

اما شناخت و درک دیگری، بدون فاصله گرفتن از اصلِ خود هنره. مبادا یادت بره کی هستی و "می‌خوای" کی باشی. از یک جایی به بعد دیگه نمی‌تونی خودت رو صرفاً قربانی بدونی، باید مسئولیت آنکه هستی رو هم گردن بگیری.

ما همیشه دنبال آدمی هستیم که درکمون کنه، در حالی‌ که نصف ماجرا اینه که خودمون جرات کنیم خودمون رو درک کنیم.

میترسیم بفهمیم خودمون همون رفتارایی رو داریم که بقیه رو بابتش سرزنش میکنیم

یه بار امتحان کردم، به جای اینکه از کسی بخوام منو بفهمه، خودمو نوشتم. بعد دیدم نصف اون چیزی که میخواستم، از خودم قایم کرده بودم.

بیننده جدید خوش اومدی✨🪻

نمیدونم چه سِری‌ـه
دلم میخواد با آدمای جدید آشنا بشم
اما به محض اینکه آشنا میشم میخوام فرار کنم...

درمان شوپنهاور رو تموم کردم
غمگینم ک تموم شد
خوشحالم ک میتونم برم سراغ کتاب دیگه ای
غمگینم که گروه درمانی درست حسابیی تو ایران نیست
خوشحالم که تونستم این کتابو بخونم و لذت ببرم

From: @m0mh43
https://news.1rj.ru/str/m0mh43/12329

بریم لالا

شبتون نانازی

مشاورم حرف قشنگی زد:

کتاب مثل دارو میمونه، هر کتابیو نباید تو هر حالت روحی روانی و سطح شخصیتیی خوند
چون ممکنه بدتر بجای کمک کردن تاثیر بدتری بزاره روی رشد شخصیت و رفتار فرد

طبق تحقیقات، مشخص شده که کم خوابی و دیر خوابیدن باعث زوال عقل میشه.

من در حال زجه زدن برای خوابیدن: