بعضی آدم‌ها فقط به این دلیل تو زندگی‌ت موندن که هنوز در درونت امید داری، بالاخره اون نسخه‌ای از خودشون بشن که دلت می‌خواد.

گاهی یک‌ذره مفید بودن می‌تونه روزت رو نجات بده. یک‌ذره مفید بودن، حتی می‌تونه زندگی‌ت رو نجات بده.

مهم نیست چند سالته. همیشه می‌تونی داستان زندگیت رو از نو بنویسی.

اما هرچقدر بیشتر سوار قطار اشتباه بمونی
بلیط برگشتت گرون تر میشه.

گاهی آدم نمی‌فهمه که برای موندن در چیزی، داره از خودش خرج می‌کنه.
از آرامش، از هویت، از خویشتن.
و وقتی بالاخره می‌فهمه، می‌بینه سال‌هاست در جنگی بوده که حریفش خودش بوده.

اون قطارِ اشتباه نیست، قطارِ تجربه‌ست. اگه از اول می‌دونستی اشتباهه که هیچوقت سوارش نمی‌شدی.

حرفت کاملا درسته
مسأله اونجاییه که تلخی تجربهه رو هم کشیدیم
اما بازم اسرار داریم که درسشو نگیریم و باز همون راهو ادامه بدیم...
فکر کنم اون «اما»یی که گذاشتم، جای مناسبی نبود

بیننده های ناناز جدید خوش اومدین

امروز آقای اسنپیی ک منو رسوند معلوم بود زن ذلیل بود
زنش انگار دکتر بود و داشت بچه‌شونم میبرد
یه مظلومیت و معصومیت خاصی داشت ک دلم براش سوخت، بنظر زنه ساپورتش میکنه و میخواست خودش هم نقشی داشته باشه

دلم برای مظلومیت اونایی که میخوان برای زندگی بسازن ولی شرایط جوریه که کاری از دستشون برنمیاد میسوزه

خوش اومدین بیننده های جدید

منباب این حرف دارم
دستم بنده
زنده برگردم مینویسم

ذهنی که مدام خودش رو سرزنش می‌کنه، در واقع می‌خواد احساس ناتوانی رو کنترل کنه. چون «تقصیر»، حسِ کنترلِ کاذب می‌ده.