خستگیِ تصمیم (decision fatigue) چیه؟ بعد از چند تصمیم پشت سر هم، ذهن دیگه نمی‌تونه فرقِ مهم و کم‌اهمیت رو تشخیص بده، به همین دلیل کیفیت تصمیم‌هایی که می‌گیری شدیدا افت می‌کنه. تسلیم شدن در برابر یه تیکه پیتزای چرب و پر از پنیر، در انتهای روز، خیلی ساده‌تره، چون ذهنت از صبح، کلی تصمیم ریز و درشت گرفته. پس مهمه روزت رو طوری بچینی که انرژی تصمیم‌گیری‌ت برای موضوعات مهم و اصلی حفظ بشه.

آدم‌ها گاهی ناگهان فرو می‌ریزن، نه چون ضعیفن، بلکه چون سال‌ها قوی بودنشون دیده نشده و بدن بالاخره می‌گه «دیگه بسه».

روز که هیچی، زندگی رو باید اینجوری کرد...

بهم گفت آدما تو رو رها نکردن. تو اونا رو جا گذاشتی و رفتی. چون تو جاری بودی، تغییر می‌کردی، رشد می‌کردی. اونا راکد بودن، می‌خواستن راکد هم بمونن. جلوی رشد تو رو هم نمی‌تونستن بگیرن. پس دیگه ادامهٔ راه رو باهات نیومدن.

منم توشونم :))

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
چه عینک بامجه ای😭😭😭
عینک روزانته؟ باهاش میری بیرون و دانشگاه و همه جا؟😭
بامزههه

محسن آدمیه که دیدنش باعث میشه برای مدت کوتاهیم که شده غمام یادم بره :))

*تازه با چنلش آشنا شدم

درسته که مغزم تیر میکشه و خوابم نمیبره و کمر و گردنم خشک شده
ولیییی
کار کوفتیی که 3 هفته گیر بودو تونستم بلاخره درست کنم:

بلاخره سرور ریموتی که میخواستم رو تونستم ستاپ کنم و بدون هیچگونه دخالت فیزیکی فقط با وصل بودنش به برق و اینترنت، اتومات روشن میشه و من (مثلا) از هرجای این کره خاکی میتونم کنترلش کنم

*شاید بگین خب کار ساده ایه که، باید بگم بزارین بخوابم و سر فرصت راجب مشکلاتی که موجب ۳ هفته طول کشیدنش شد براتون غر بزنم

ونسانیای گل خوش اومدین D:

همون طور که درخت تنهایی درخت‌تره، آدمیزاد هم تنهایی درخت‌تره.

این ترک
منو بشدت یاد ترک the night we met میندازه

​«ترسِ از دست دادن» چیزی است که همیشه نسبت به آن هشدار داده می‌شود؛ گویی این روزها به نوعی ضعف یا حتی تابو بدل شده است.

​دریغ از اینکه خودِ این ترس، باعث شجاعت بی‌بدیل ماست. شجاعت، «نبودِ ترس» نیست؛ بلکه وجودِ عمل در کنار ترس است که شجاعت را واقعی می‌کند.

​به چشم‌های محبوبت نگاه می‌کنی، در اطمینان به آسیب‌پذیری‌ات در برابر او و سهولت نابودی‌ات در صورت خواستنِ او؛ به تماشای او، به دوست داشتنِ او ادامه می‌دهی. چرا؟

​چون در عین ترس، شجاعتی به خود هدیه داده‌ای که منجر به تفکری دیوانه‌وار و فداکارانه می‌شود. آن‌چنان که با خود می‌گویی:
«حتی اگر نابودی من برای او مثل آب خوردن باشد، او تشنه می‌ماند تا من از این آب جوانه بزنم.»

​و این ترس، همان بذری است که درخت شجاعت در قلبت از آن ریشه می‌زند.
شجاع بودن قرار بر پاداش گرفتن نیست، بلکه خود پاداشِ ترس است.
‌

گاهی آن‌قدر خسته‌ام که حتی خواب هم نمی‌تواند نجاتم دهد.
خستگی‌ام از آن نوعی‌ست که از روح آغاز می‌شود و در استخوان ته‌نشین می‌شود.
- کافکا

پشت بعضی بی‌احساسی‌ها یک قلب بیش از حد حساس خوابیده؛ قلبی که اون‌قدر ضربه خورده که برای زنده موندن مجبور شده یخ بزنه.