محسن آدمیه که دیدنش باعث میشه برای مدت کوتاهیم که شده غمام یادم بره :))

*تازه با چنلش آشنا شدم

درسته که مغزم تیر میکشه و خوابم نمیبره و کمر و گردنم خشک شده
ولیییی
کار کوفتیی که 3 هفته گیر بودو تونستم بلاخره درست کنم:

بلاخره سرور ریموتی که میخواستم رو تونستم ستاپ کنم و بدون هیچگونه دخالت فیزیکی فقط با وصل بودنش به برق و اینترنت، اتومات روشن میشه و من (مثلا) از هرجای این کره خاکی میتونم کنترلش کنم

*شاید بگین خب کار ساده ایه که، باید بگم بزارین بخوابم و سر فرصت راجب مشکلاتی که موجب ۳ هفته طول کشیدنش شد براتون غر بزنم

ونسانیای گل خوش اومدین D:

همون طور که درخت تنهایی درخت‌تره، آدمیزاد هم تنهایی درخت‌تره.

این ترک
منو بشدت یاد ترک the night we met میندازه

​«ترسِ از دست دادن» چیزی است که همیشه نسبت به آن هشدار داده می‌شود؛ گویی این روزها به نوعی ضعف یا حتی تابو بدل شده است.

​دریغ از اینکه خودِ این ترس، باعث شجاعت بی‌بدیل ماست. شجاعت، «نبودِ ترس» نیست؛ بلکه وجودِ عمل در کنار ترس است که شجاعت را واقعی می‌کند.

​به چشم‌های محبوبت نگاه می‌کنی، در اطمینان به آسیب‌پذیری‌ات در برابر او و سهولت نابودی‌ات در صورت خواستنِ او؛ به تماشای او، به دوست داشتنِ او ادامه می‌دهی. چرا؟

​چون در عین ترس، شجاعتی به خود هدیه داده‌ای که منجر به تفکری دیوانه‌وار و فداکارانه می‌شود. آن‌چنان که با خود می‌گویی:
«حتی اگر نابودی من برای او مثل آب خوردن باشد، او تشنه می‌ماند تا من از این آب جوانه بزنم.»

​و این ترس، همان بذری است که درخت شجاعت در قلبت از آن ریشه می‌زند.
شجاع بودن قرار بر پاداش گرفتن نیست، بلکه خود پاداشِ ترس است.
‌

گاهی آن‌قدر خسته‌ام که حتی خواب هم نمی‌تواند نجاتم دهد.
خستگی‌ام از آن نوعی‌ست که از روح آغاز می‌شود و در استخوان ته‌نشین می‌شود.
- کافکا

پشت بعضی بی‌احساسی‌ها یک قلب بیش از حد حساس خوابیده؛ قلبی که اون‌قدر ضربه خورده که برای زنده موندن مجبور شده یخ بزنه.

فرسودگی عاطفی، زمانی شروع می‌شه که نیاز به مراقبت داریم ولی خودمون نقش مراقب رو بازی می‌کنیم.

وقتی یک نفر برای اشتباهاتش بیش از حد عذرخواهی می‌کنه، معمولاً دنبال بخشش نیست؛ دنبال احساس امنیته. براش بخشیدن خودش، خیلی سخت‌تر از بخششِ دیگرانه.

دیروز جایی بودم با یه دوست عزیزی
و این دو پیام آخر رو
نمونه واقعی و زنده‌ش رو دیدیم :))

عاشق اوناییم که جوین میدن
و پنج دقیقه نشده لفت میدن :))))

خیلی جالب می‌شد اگه ناشنوایان هم مثل نابینایان عصا داشتن و بقیه رو مثل چی کتک میزدن. صرفا چون اگه درست نشوی، عصبی میشی.

از دیگر عجایب مسیر
تو عوارضی قزوین، غاز آورده بودن با خودشون :))

بچه ها همسایه‌مون بارداره! D:

*هشدار محتوا حشره