​«ترسِ از دست دادن» چیزی است که همیشه نسبت به آن هشدار داده می‌شود؛ گویی این روزها به نوعی ضعف یا حتی تابو بدل شده است.

​دریغ از اینکه خودِ این ترس، باعث شجاعت بی‌بدیل ماست. شجاعت، «نبودِ ترس» نیست؛ بلکه وجودِ عمل در کنار ترس است که شجاعت را واقعی می‌کند.

​به چشم‌های محبوبت نگاه می‌کنی، در اطمینان به آسیب‌پذیری‌ات در برابر او و سهولت نابودی‌ات در صورت خواستنِ او؛ به تماشای او، به دوست داشتنِ او ادامه می‌دهی. چرا؟

​چون در عین ترس، شجاعتی به خود هدیه داده‌ای که منجر به تفکری دیوانه‌وار و فداکارانه می‌شود. آن‌چنان که با خود می‌گویی:
«حتی اگر نابودی من برای او مثل آب خوردن باشد، او تشنه می‌ماند تا من از این آب جوانه بزنم.»

​و این ترس، همان بذری است که درخت شجاعت در قلبت از آن ریشه می‌زند.
شجاع بودن قرار بر پاداش گرفتن نیست، بلکه خود پاداشِ ترس است.
‌

گاهی آن‌قدر خسته‌ام که حتی خواب هم نمی‌تواند نجاتم دهد.
خستگی‌ام از آن نوعی‌ست که از روح آغاز می‌شود و در استخوان ته‌نشین می‌شود.
- کافکا

پشت بعضی بی‌احساسی‌ها یک قلب بیش از حد حساس خوابیده؛ قلبی که اون‌قدر ضربه خورده که برای زنده موندن مجبور شده یخ بزنه.

فرسودگی عاطفی، زمانی شروع می‌شه که نیاز به مراقبت داریم ولی خودمون نقش مراقب رو بازی می‌کنیم.

وقتی یک نفر برای اشتباهاتش بیش از حد عذرخواهی می‌کنه، معمولاً دنبال بخشش نیست؛ دنبال احساس امنیته. براش بخشیدن خودش، خیلی سخت‌تر از بخششِ دیگرانه.

دیروز جایی بودم با یه دوست عزیزی
و این دو پیام آخر رو
نمونه واقعی و زنده‌ش رو دیدیم :))

عاشق اوناییم که جوین میدن
و پنج دقیقه نشده لفت میدن :))))

خیلی جالب می‌شد اگه ناشنوایان هم مثل نابینایان عصا داشتن و بقیه رو مثل چی کتک میزدن. صرفا چون اگه درست نشوی، عصبی میشی.

از دیگر عجایب مسیر
تو عوارضی قزوین، غاز آورده بودن با خودشون :))

بچه ها همسایه‌مون بارداره! D:

*هشدار محتوا حشره

روز جهانی اسب رو به همسایه واحد بالاییمون تبریک میگم!

احساس پوچی اغلب به معنای نبود معنا نیست؛ به معنای قطع ارتباط با لایه‌های عمیق‌تر خوده. پوچی معمولاً نشونه‌ی خاموش‌ شدن طولانی‌ مدت نیازهای اصیله، نه نبود هدف بیرونی.

گاهی لازم نیست بفهمی چرا خسته‌ای. کافیه به بدنت اجازه بدی استراحت کنه. فهمیدن علت، در آینده کمک می‌کنه، ولی استراحت کردن، همین الان نجات می‌ده.

تموم زندگی شده همین «الان رو نجات پیدا کردن»ـا
اگرم بخوام اونقدری استراحت بدم که اسماً ریکاور شم، تموم چیزی که تا الان جمع کردم(و حتی چیزیم ازش در نیومد) از دست میره

ترس از شروع به کنار، ترس از توقف گردنتو میکشه که راه بیای

چی میگه این انسان، همش ترس ترس ترس

ادم ترسو pussy عه
و pussy هم گربه‌ست
پس نمیشه از این مطلب نتیجه گرفت که آدما گربه‌ن؟ و ما بجای زندگی آدمی، نقش‌ گربه بازی کنیم؟