نمیدونم منم یا یسری دیگ هم اینجورین
ولی مرگ آدما دیگ روم تاثیری نداره، آره یکم راجبش ناراحت میشم خصوصا اگر سر دلیل آزاردهنده ای باشه، ولی اهمیتی نمیدم
همچیز برام اینجوریه که بلاخره دیر یا زود زمانش تموم میشه و به نیستی
همونطور که به مرگ بقیه بی احساسم به مال خودمم همینطور
آره، فکر اینکه وای چقدر کار ناتموم دارم هست، ولی در همون گوشه سایه این موضوع که خب دیگ بلاخره وقتت رسیده دیگ پس مهم نیست هرکاری تا الان کردی و نکردی

و حالا که نگاه میکنم
دلیل اینکه خیلی اینکه بچه یا خونواده شونو ازدست میدن و نمیتونن خودشونو جمع کنن، میتونه این باشه که برای خودشون زندگی نکردن و انگار همچیزشونو بزارن وسط که اون فرد بجاشون اون کار "زندگی" رو انجام بده
و همین میشه که تا از دستش میدن اینجورین که بدبخت شدم تموم دارو ندارم رفت و...

یه مورد دیگه هم بحث همون ناحیه امنه‌ست
پایتخت امسال این قضیه رو به خوبی نشون داد
که نقی خودشو به انواع اقسام مشکلا میزنه که بچه هاش نرن سر خونه زندگیشون
چون انتظار تغییر ندارن
فکر نمیکنن هر چیزی یه تموم شدنی داره

حالا میخواین بهم بگین بی احساس یا سایکوپس
ولی خب...
بنظرم آدمیزاد هم مثل یه وسیله‌ست
فقط صرفا بخاطر بحث "روان" پیچیدگی تعامل باهاش بیشتره و هرکس به نوبه خودش یونیکه
و این بحث اتچمنت پرابلمزی هم که هست، بخاطر احساسی دیدن آدماست، وگرنه چیزی که ما معنی ندیم بهش، خب با تغییر ماهیتش (مرگ و...) ماهم چیزی احساس نمیکنیم...

چرایی شروع این ماجرا هم بگم که
امروز رفتیم سراغ یکی از دوستای قدیمی که بچه جوونشونو توی تصادف ازدست دادن

و پدر مرحوم ادم ساده و ضعیف، که بخاطر این مسئله عین npc تموم ذهن و وجودش بهم خورده بود و یک سری موضوع و جملات رو با هر جرقه احساسی( که میشد فلش‌بک زدنای خاطرات توسط زنش) مدام تکرار میکرد

و نصف بیشتر موضوعیت صحبتشون این بود که: تموم عمرمون رو پای اینا گذاشتیم و الان رفت، بدبخت شدیم کمرمون شکست، دیگه زندگی نمیکنیم...

بله،شما زندگی نمیکنید، و زندگی نمیکردید! از همون اول همه توکن زندگیتونو خرج وسواس به بچه کردین و نه به زندگی کردن خودتون

ما پس از هر شکست عاطفی «قوی‌تر» و «مقاوم‌تر» نمی‌شویم؛ صرفاً می‌آموزیم چطور شدیدتر «سرکوب» کنیم. اما اثرات چیز سرکوب‌شده، به همان قوت قبل باقی است؛ این‌بار پنهان‌تر، اما گسترده‌تر.

✍ - محمد راد

خوابم میاد 😭

- چرا وقتی کسی دوستم داره، احساس گناه می‌کنم؟
+ چون یه جایی یاد گرفتی که محبت، بدهی میاره نه آرامش.

دلقک موردعلاقم‌ خودمم, وقتی دارم از روی
تخته کلاس عکس میگیرم.

وقتی استاد داره توضیح می‌ده اما من یک ساعتی می‌شه که از لحاظ هوشیاری به این نقطه رسیدم:

پیتزا خوردن سرکار چقدر میچسبه😗

گفت تو چقدر با آرامش در مورد همه چیز حرف می‌زنی. به نظر می‌رسه که تهش رو فهمیدی و معنای زندگی‌ات رو درآوردی. تو آدم خوشبخت و خوشحالی هستی؟
گفتم من نه به معنای چیزی رسیدم و نه خودم رو خوشبخت می‌دونم. اتفاقا فهمیده‌ام برای زندگی کردن لزوماً نباید خوشحال باشم. زندگی به من خوشبختی بدهکار نیست. شاید رمز آرامش همین باشه.

وقتی میگن از دانشگاه چخبر؟! :))))))))))))))))

من دائم در حالِ «این کار رو هم بکنم بعدش درس درس درس» هستم.

الان در این مرحله از زندگیم که :
یا میشکنم و چیزی در من شکوفا میشه
یا له میشمو همه جا قهوه ای میشه

اکثر رابطه ها برای مدتی با نوعی یکی شدن ادامه می یابند. به این ترتیب رشد هر دو نفر محدود می شود و یا زیر بار انتظارات غیرمنطقی می‌شکند.

* مهم‌ترین وظیفهُ پیوند میان دو نفر محافظت از خلوت یکدیگر است.