دلقک موردعلاقم‌ خودمم, وقتی دارم از روی
تخته کلاس عکس میگیرم.

وقتی استاد داره توضیح می‌ده اما من یک ساعتی می‌شه که از لحاظ هوشیاری به این نقطه رسیدم:

پیتزا خوردن سرکار چقدر میچسبه😗

گفت تو چقدر با آرامش در مورد همه چیز حرف می‌زنی. به نظر می‌رسه که تهش رو فهمیدی و معنای زندگی‌ات رو درآوردی. تو آدم خوشبخت و خوشحالی هستی؟
گفتم من نه به معنای چیزی رسیدم و نه خودم رو خوشبخت می‌دونم. اتفاقا فهمیده‌ام برای زندگی کردن لزوماً نباید خوشحال باشم. زندگی به من خوشبختی بدهکار نیست. شاید رمز آرامش همین باشه.

وقتی میگن از دانشگاه چخبر؟! :))))))))))))))))

من دائم در حالِ «این کار رو هم بکنم بعدش درس درس درس» هستم.

الان در این مرحله از زندگیم که :
یا میشکنم و چیزی در من شکوفا میشه
یا له میشمو همه جا قهوه ای میشه

اکثر رابطه ها برای مدتی با نوعی یکی شدن ادامه می یابند. به این ترتیب رشد هر دو نفر محدود می شود و یا زیر بار انتظارات غیرمنطقی می‌شکند.

* مهم‌ترین وظیفهُ پیوند میان دو نفر محافظت از خلوت یکدیگر است.

دیگه تراپیستمم نمیتونه بتراپه

‏خیال، بیشرین سوخت و ساز مغز رو می‌گیره!
شاید به‌همین خاطره که بدون اینکه کاری کرده باشیم، خسته‌ایم…

این میان ترم نیست، این میانِ منه.

ذهن دشمنِ ابهامه. ترجیح می‌ده یه جواب اشتباه داشته باشه تا اینکه هیچ جوابی نداشته باشه. واسه همینه که اضطراب، ما رو هل می‌ده سمت کنترل‌گری.

پست‌های چنلم همون حرفای صدای توی مغزمه.