۳٪ آدمیم ۹۷٪ استرس و فکر به آینده.

روحِ او پاره پاره بود روحِ من سوخته، اما وقتی کنار هم بودیم، زخم ‌هایمان کمی کمتر درد می‌کردند.

آدم نهایتا یک بار می‌تونه کسیو که اذیتش کرده از ته دل ببخشه،
از اون به بعد به تعداد دفعاتی که مجبور باشه ببخشتش همونقدر محبتش به اون آدم کم می‌شه
چون بخشیدن به معنی فراموش کردن نیست.

استرس درس‌هایی که نخوندم نمی‌ذاره درس بخونم.

زندگیم یه جوری شده که انگار تموم رنگارو باهم قاطی کردم و حالا تبدیل به یک رنگی شده که نمی‌دونم باهاش چیکار کنم.

عاشق اینم میرم یه کاریو یاد میگیرم
بعد فکر میکنم که ایکاش اینکارو نمیکردم الکی زمانو هدر دارم
و بعد مدت کوتاهی میبینم همون کار نجاتم میده
نمونش این چن هفته که حوصله نداشتم روی پروژه شرکت کار کنم نشستم کار با داکرو یادگرفتم،
و امشب که قرار بود رو یه پروژه جدید که سپردن دستمون کار کنم یه ابزاریو میخواستم که سرویس خودشون از دسترس خارج شده بود
پس چیکار کردم؟ گشتم دیدم اوپن‌سورسه و ریپوشو گرفتم و دارم پروژه رو روی سیستم خودم با داکر بیلد میکنم تا کارمو تموم کنم🗿

- نمی‌تونم خودمو ببخشم...
+ پس هنوز فکر می‌کنی که تنبیه شدن، می‌تونه چیزی رو جبران کنه.

‏دارم وقتم را تلف می‌کنم.
درآمد هم ندارم، مقدار زیادی
امتحان دارم. خدا کمکم کند.

‏بزرگترین دغدغه زندگیم

بعضی دردها درمان نمی‌خوان، شنیده شدن می‌خوان.

پرسیدم دوست بهتر است یا برادر؟
گفت: دوست برادری است
که انسان مطابق میل خود انتخاب میکند.

‏سوال درست، این نیست که چقدر و چه کتاب‌هایی خوندی.
سوال درست اینه که درنتیجه خوندن اون‌ها، چقدر داناتر شدی، چقدر قدرت تجزیه و تحلیلت بیشتر شده، چقدر آرومتر، مهربونتر و اخلاقی‌تر شدی و چقدر خودت، آدم‌های دیگه و جهان هستی رو بهتر شناختی.

نمیگم کاش یه جوون کانادایی بودم که کار و دانشگاه براش مهم نبود و ول‌میگشت دغدغه روز بعدش رفتن علف خریدن باشه برای کوپ کردنش با مشکلاتش

ولی اینهمه فشار هم دیگه واقعا نمت

هربار که حس می‌کردم " این دیگه آخرشه " درواقع داشت شروع می‌شد.