‏دارم وقتم را تلف می‌کنم.
درآمد هم ندارم، مقدار زیادی
امتحان دارم. خدا کمکم کند.

‏بزرگترین دغدغه زندگیم

بعضی دردها درمان نمی‌خوان، شنیده شدن می‌خوان.

پرسیدم دوست بهتر است یا برادر؟
گفت: دوست برادری است
که انسان مطابق میل خود انتخاب میکند.

‏سوال درست، این نیست که چقدر و چه کتاب‌هایی خوندی.
سوال درست اینه که درنتیجه خوندن اون‌ها، چقدر داناتر شدی، چقدر قدرت تجزیه و تحلیلت بیشتر شده، چقدر آرومتر، مهربونتر و اخلاقی‌تر شدی و چقدر خودت، آدم‌های دیگه و جهان هستی رو بهتر شناختی.

نمیگم کاش یه جوون کانادایی بودم که کار و دانشگاه براش مهم نبود و ول‌میگشت دغدغه روز بعدش رفتن علف خریدن باشه برای کوپ کردنش با مشکلاتش

ولی اینهمه فشار هم دیگه واقعا نمت

هربار که حس می‌کردم " این دیگه آخرشه " درواقع داشت شروع می‌شد.

گفت: یه بخش از من نمی‌خواد خوب بشه، چون هنوز منتظره اونا ببینن که چه بلایی سرم آوردن.

‏هیچ چیز به اندازه؛
ادب، صداقت، ذات خوب نمیتونه به کسی زیبایی و اعتبار ببخشه!

تو باتلاق انتظار کشیدن که می‌افتی، همه‌چیز برات یک خلاء بین ناامیدی و امید میشه.

شاید کودکی در روح‌ام زندانی شده که مجبورم به دیوانگی می‌کند

- چرا وقتی یه نفر می‌خواد بهم کمک کنه، عصبانی می‌شم؟
+ چون کمک برات معنای "تو نتونستی" داره، جای اینکه معنای "تو ارزشمندی و نیازی نیست تنهایی از پس همه چیز بر بیای" داشته باشه.