زندگیم یه جوری شده که انگار تموم رنگارو باهم قاطی کردم و حالا تبدیل به یک رنگی شده که نمی‌دونم باهاش چیکار کنم.

عاشق اینم میرم یه کاریو یاد میگیرم
بعد فکر میکنم که ایکاش اینکارو نمیکردم الکی زمانو هدر دارم
و بعد مدت کوتاهی میبینم همون کار نجاتم میده
نمونش این چن هفته که حوصله نداشتم روی پروژه شرکت کار کنم نشستم کار با داکرو یادگرفتم،
و امشب که قرار بود رو یه پروژه جدید که سپردن دستمون کار کنم یه ابزاریو میخواستم که سرویس خودشون از دسترس خارج شده بود
پس چیکار کردم؟ گشتم دیدم اوپن‌سورسه و ریپوشو گرفتم و دارم پروژه رو روی سیستم خودم با داکر بیلد میکنم تا کارمو تموم کنم🗿

- نمی‌تونم خودمو ببخشم...
+ پس هنوز فکر می‌کنی که تنبیه شدن، می‌تونه چیزی رو جبران کنه.

‏دارم وقتم را تلف می‌کنم.
درآمد هم ندارم، مقدار زیادی
امتحان دارم. خدا کمکم کند.

‏بزرگترین دغدغه زندگیم

بعضی دردها درمان نمی‌خوان، شنیده شدن می‌خوان.

پرسیدم دوست بهتر است یا برادر؟
گفت: دوست برادری است
که انسان مطابق میل خود انتخاب میکند.

‏سوال درست، این نیست که چقدر و چه کتاب‌هایی خوندی.
سوال درست اینه که درنتیجه خوندن اون‌ها، چقدر داناتر شدی، چقدر قدرت تجزیه و تحلیلت بیشتر شده، چقدر آرومتر، مهربونتر و اخلاقی‌تر شدی و چقدر خودت، آدم‌های دیگه و جهان هستی رو بهتر شناختی.

نمیگم کاش یه جوون کانادایی بودم که کار و دانشگاه براش مهم نبود و ول‌میگشت دغدغه روز بعدش رفتن علف خریدن باشه برای کوپ کردنش با مشکلاتش

ولی اینهمه فشار هم دیگه واقعا نمت

هربار که حس می‌کردم " این دیگه آخرشه " درواقع داشت شروع می‌شد.

گفت: یه بخش از من نمی‌خواد خوب بشه، چون هنوز منتظره اونا ببینن که چه بلایی سرم آوردن.

‏هیچ چیز به اندازه؛
ادب، صداقت، ذات خوب نمیتونه به کسی زیبایی و اعتبار ببخشه!