امروز برای اولین بار اصرار کردم که یک نیروی جونیور رو به هیچ وجه از دست ندیم (چه تیم چه شرکت)

خلاصه :

کدهای این فرد بهم رسید برای بررسی؛
بهش تسک داده بودند و برای اینکه ریسپانس زمانبر نباشه باید از background task استفاده می‌کرده

کار با celery رو بلد نبوده ولی بخاطر دانش لینوکسی که داشته cronjob رو بلد بوده، هیچی دیگه اینا رو کرده cronjob و اونطوری مشکل رو حل می‌کرده
هم کد رو ۲-۳ روزه تحویل داده هم این بخش پروژه ۲ ماه هست کار می‌کنه و هم ی تگ TechDebtبالای کدش زده و توضیح داده که بهتره celery, celery-beat بشه این بخش.

اینو میگن جونیور واقعی، دمش گرم

انقدر docker build زدم که وقتی
docker builder prune
زدم 198GB حافظه خالی شد.

اینه که میگم داکر احمقه؛ چون اینارو هیچوقت حذف نمی‌کنه
حتی اگر image, container, volume, ... همه حذف شده باشه

اینو اجازه گرفتم که بذارم :

مدتی پیش برای یک شرکتی رفتم مصاحبه، مستقیم با مدیرعامل.
بخاطر یک سری صحبت‌ها و راهنمایی‌های قدیمی که بود همدیگرو می‌شناختیم، ایشون وضع مالی بسیار خوبی دارند و توی چند رشته مهندسی تحصیل کردند که کامپیوتر هم یکی ازونها هست.

حالا اومدند ایران و می‌خوان چندتا پروژه توی زمینه‌های مختلف رو در ایران پیش ببرند و از ایران صادر کننده تکنولوژی باشند که طبق صحبت در چند مورد شرکت‌های مشابه‌ای رو قبلاً کار کردند ولی الان طرح‌های بهتر و بهبود به ذهنشون رسیده (یعنی ۱۰۰٪ جوابه).

بعد از جلسه خصوصی خودمون جلسه تیمی داشتیم (اعضای خانواده‌اشون هم بودند) صحبت از ایران رفتن من و تیمم شد و به ایران اومدن ایشون.

نهایتاً بحث به اینجا کشیده شد که از من خواستند رک حرف بزنم:
گفتم رفتی همه کشورهای دنیا رو گشتی، عشق و حال چه جنسی، چه مشروبات چه تفریحات دیگر همرو قبل از ۳۰ سالگی داشتی.
۳۰ سالگی به بعد انقدر که قبلش بهت فرصت رشد و ترقی داده شده پول رو درآوردی و زندگیت رو ساختی و درآرامش فقط خودت رو بهتر کردی و درآمدت رو بیشتر
حالا برگشتی ایران از وطن پرستی میگی ؟ حرفات شعار هست، بدرد تو مصاحبه نشستن با من نمی‌خوره.
خودت باش، واقعی.

بعدم گفتم با نهایت احترام اما با توجه به صحبت‌هایی که شد؛ علاقه‌ای به همکاری با شما ندارم ترجیح میدم فقط رفیق بمونیم.


خیلی گذشت ازون حرفا، دوباره با هم صحبت کردیم؛ این سری گفت :
اگر نخوام شعار بدم (کنایه‌ای که بهش زدم)، الان متوجه‌ام چی میگفتی از سختی اون روز فکر میکردم نسل جوان‌های امروزی ایران هم مثل اروپا و آمریکا تنبل و دنبال پول راحت هستید؛ ولی الان درک می‌کنم چقدر پیشرفت سخت هست.

تشکر کردم که انقدر بادرک بود و بابت این موضوع باهام تماس گرفت و ....
و بعدم پیشنهاد همکاری مجددی که داد رو هم رد کردم.

بنظرم اگر فهمیده بود، ایران نمی‌موند.


خلاصه که خواستم بگم، اگر کسی بعد از عشق و حال کردنش
یا بعد چندسال اروپا و آمریکا زندگی کردنش و به هیچ‌جا نرسیدنش
برگشت و بهتون از وطن پرستی گفت، باور نکنید.

یا دیگه لذتی نمونده بوده که تجربه کنه.
یا اینکه به جایگاهی نرسیده که بتونه لذتی رو تجربه کنه.


هر موقع هم که موقعیتش رو داشتید برید، برید و از زندگی لذت ببرید، بخصوص توی سن کم.

قطعاً سخت هست، غربت و ... ولی؛ سختی مال آدم‌های زنده‌ هست.

وقتی مربی می‌فهمه رو دایان حساسی و سنگین‌تر میزنی 😁

قفلی زده رو انواع دایان 😑

#موقت

یادم باشه فردا بگم چرا امشب نتونستم بخوابم
یکی ی حرفی زد

آخر شب گذشته یکی اومد؛ خیلی جدی گفت :

من حاضرم n دلار بهت بدم، تجربیاتت رو در اختیارم بذاری. اما خلاصه، ته تهش بشه ۱ هفته کار هرچقدر فشرده تر بشه بیشتر بابتش پرداخت می‌کنم.

بحث جمع شد و ایشونم رفت پی زندگی‌اش و منم برگشتم پای کارم، آخر شب دوباره به این فکر کردم که اگر واقعاً می‌خواستم همچین کاری بکنم چی داشتم برای گفتن ؟

به کلی چیز فکر کردم!
کدینگ، زندگی کردن، بیزینسی، استارتاپی و ....
تهش اما می‌دونستم هیچکدوم بدرد نمی‌خوره، همشون برای کسی که بخواد اکتسابی هست. غیر مدل زندگی که خب قطعا مدل من بدرد کس دیگه نمیخوره، مگر اینکه همه‌ی باقی شرایطش هم مثل من گذشته بوده باشه که خب نیست.

ی آهنگ گذاشتم که بخوابم، چون گفتم جوابی برای سوال ندارم.
که یک چیزی اجرا شد (تیکه‌ای از پادکست٫داستان یا .... ایی به اسم "۴ فصل") یک زمانی ی دوست برام فرستاده بود.

ی جمله معروف داره که می‌گه:

پیغمبر باختنم من

یک زمانی تو زندگیم بود که همه‌ی تلاشم رو می‌کردم نزدیک نتیجه سودآورش که می‌شد، بین یک دوراهی قرار می‌گرفتم که مهم نبود چی دلم بخواد کار درست انتخاب مسیر سمت راست بود.

و مسیر سمت راست، همیشه نتیجه ندادن بود. یا کلی تلاش می‌کردم ولی کلاً به نتیجه نمی‌رسید یا محدودیت سر راهم بود که بازم همون دوراهی بود و اصلا سمتش نمی‌رفتم.

خلاصه پیغمبر باختن شده بودم واقعاً؛ ولی هرشب که ساعت ۲-۳ میرفتم بیرون قدم بزنم به هدفام فکر می‌کردم و اینکه چرا شروع کردم.

حالا بگذریم از توضیح اینکه همه‌ی اینا تا آخر ۲۸ سالگی بود و بعدش که دیگه برام اهمیتی نداشت خیلی چیزا درست شد و محدودیت کمتر شد ولی دیگه واقعاً اهمیت نداشت.
چون میگن، وقتی به دستش میاری که اهمتیش رو از دست می‌ده (که چرته).


وقتی این مرور خاطرات تموم شد (درحد چند دقیقه بود) فهمیدم اگر یک روزی بخوام همه چیز رو خلاصه بگم به نفر بعدی چی بهش می‌گم:

دست نکش، هیچ چیزی رو بدون تلاش از دست نده و اگر شکست خوردی خوشحال باش که چیز جدیدی یاد گرفتی.
روی برد و شکست‌هات قمار نکن، برنامه‌ریزی کن.
توی بهترین مسیر پیروزی فکر کن اگر شکست میخوردی چیکار باید می‌کردی و توی مسیر شکست فکر کن اگر پیروز می‌شدی چه اتفاقاتی برات میوفتاد.
تهش :

هربار که می‌بازی، یکبار دیگه تلاش کن.
زندگی مثه بازی هست، از شکستات درس بگیر و بکنشون محیط تمرین خودت، انقدر یکبار دیگه یکبار دیگه انجامش بده تا ازون مرحله رد بشی.

غم‌هات رو گنده نکن، تو تنها آدم رنج کشیده دنیا نیستی.

این اون تیکه ویس هست که گفتم.

- فکر می‌کنی آخرین شکستت بوده ؟
+ مهمترینش، اونی که بیشتر از همه درد داره.

و بعدش یا تو سِر می‌شی یا شکست‌های بزرگتر رو خواهی دید و قویتر می‌شی.

اصلا این توهم ایجاد نشه که حق خسته شدن ندارید؛

شما حق جا زدن ندارید؛ اونم نه از هرچیزی. بذارید مثال بزنم:

من بیس کاری و درآمدی خودم رو گذاشتم علم کامپیوتر با لینوکس سرور ادمین شدن شروع کردم وقتی خسته شدم رفتم و تغییر فیلد دادم ولی قمار نکردم؛ برنامه ریزی کردم؛ روزی ۶ ساعت توی فیلد جدید تمرکز داشتم و روزی ۳-۴ ساعت هم لینوکس رو میخوندم که اگر اینور جواب نداد برگردم.

استارتاپی و ایده محور کار کردم؛ ۱ سال هم وقتم رو پاش گذاشتم ولی بعد ۱ سال با اینکه به موفقیت‌هایی هم رسید دیدم چیزی نبود که فکر می‌کردم و اونقدر مشتری و درآمد نداشت.
کنار گذاشتم؛ با اینکه همه می‌گفتند ادامه بده و .... ولی با برنامه‌ریزی من نمی‌خوند (بعدها فهمیدم بهترین کار بود)

یا خیلی وقتا حتی از کد زدن؛ کتاب خوندن و .... از همش خسته میشم.
تو این شرایط ۱ هفته هیچ‌کاری نمی‌کنم :
۱ هفته فقط بازی می‌کنم یا
۱ هفته فقط می‌خوابم یا
۱ هفته فقط موسیقی کار می‌کنم یا
۱ هفته فقط طراحی می‌کنم یا
۱ هفته فقط انواع روش‌های قهوه درست کردن رو تست می‌کنم و یاد می‌گیرم

بعد توی این ۱ هفته فقط تنها برخوردم با برنامه‌نویسی و تخصص جمع‌های حضوری هست.
هفته بوده ول کردم پاشدم رفتم ی جایی که هیچکس رو ندیدم به هیچکس هم نگفتم کجا میرم رفتم چرخیدم.

ولی تهش برگشتم پای کدهام؛ خسته شدم از همه کارهای دنیا - همه چیزایی که فکر میکردم خیلی حال میده فقط ۱ بار در سالش خوب بوده یا ماهانه ۱ بار یا اینکه کم کم بری سراغش وقتی هرروز براش وقت بذاری آزار دهنده هست (حداقل برای من)

خلاصه که برید؛ چیزای مختلف رو تست کنید به وقت خستگی این جازدن نیست این استراحت هست یا برنامه‌ریزی مجدد و ...
ته تهش اینه که می‌فهمید توی فیلد دیگری عملکرد بهتر دارید؛ میرید سراغ اونکار و به سعادت میرسید دیگه (حتی اینم جا زدن نیست).


شخصا یک وقت خالی برای خودم پیدا کنم؛ چتر بازی توی برنامه‌هام هست شدید.

این vscode لعنتی؛ باید برگردم روی vim بیس ها

البته هنوزم از پایچارم بهتره؛ شک کردی سعی کن تو پایچارم js, Rust, ... کد بزنی

تو اولین فرصت میشینم neovim کانفیگ می‌کنم.

هلوکاست ایرانی

یک زمانی شهردار تهران رو بخاطر ترافیک تهران اعدام کردند.

آخوند جز ویرانی، برای ایران دستاورد نداشت.

- از چی رنج می‌کشی
+ تمام جنگ‌هام با غم‌هام

ای فلک
بازی چرخ تو نازم 👌

اگر به اندازه کافی سن و سال داشته باشید
خرابی سانتریفیوژهای نطنز رو یادتون میاد پروژه‌ای که به بعدا به اسم stuxnet معروف شد.

پیشنهاد میدم این کانال یوتیوب رو دنبال کنید؛ کلا پروندهای مهم قدیمی رو بررسی می‌کنه با داستان سرایی خیلی عالی

Youtube

این عکس رو دیدم، چه نمادی داشتیم‌ها

۵۷ تو مغزشون چی بود ؟

جز انبرنسا چیزی منطقی نیست. 😂

مدل خودشون:


بی‌غیرت، اون مسئولیه که داره اینو القا می‌کنه که
حدود ۸ میلیون خمینی فدای ۱۰۰ تا فرانکلین

هر ۱۰۰ دلار حدوداً ۸ میلیون تومان

یک مرورگری اومده به اسم Zen خیلی راجبش شنیدم ولی نیازی به تستش نداشتم.
امروز روی سیستم یکی از همکارا دیدم و خیلی از نحوه پیاده‌سازیش خوشم اومد؛ ایده اصلیش باز شدن تب‌ها بصورت عمودی هست که خب قبلا هم پیاده‌سازی شد ولی پیاده‌سازی این خیلی رون‌تر و بکارتر هست.

همه چیز داخلش keymap ساده داره و خیلی راحت و بدون موس می‌شه باهاش کار کرد (واقعا نیازی به موس نیست) خودتونم می‌تونید کاستومایزش کنید

ولی بنظرم بدرد دو گروه از کاربرا می‌خوره :
۱- اگر برای کد زدن از vim استفاده می‌کنید
۲- اگر شدیدا به tmux و نمایشش و .... عادت دارید

ولی بطور کلی تجربه خوبی بود.