خرس مهربان: مراد ثقفي در گفتگو با انديشه پويا شماره 58 مي گويد :

- آل احمد روشنفكران را به پنچ گروه تقسيم مي كند
دسته مركزی هنرمندان شاعران متخصصان
دسته بعدي استادان قضات وكلا دبيران
دسته سوم طبيبان مهندسان محققان
دسته چهارم اموزگاران كارمندان اداري
دسته پنجم گويندگان و نويسندگان راديو تلويزيون ، ناشران روزنامه نويسان خبرنگاران و ديگر دست اندركاران علم و فرهنگ

مشخصات اين روشنفكران و در حقيقت گروه هاي مياني جامعه از نظر ال احمد ؛ فرنگي مآبي ، بي ديني و يا تظاهر به درس خواندگي ؟ اين چيست جز نفرت ؟ و اين نفرت شامل همه مي شود از نويسنده و روزنامه نگار ، معلم استاد دانشگاه ، قاضي تا تمام كساني كه آجرهاي ساختن دولت مدرن را روي دوش شان حمل كرده اند.
- چرا در برخي محافل اعتراض بازنشستگان آن قدر بازتاب پيدا نمي كند كه اعتراض كارگران هفت تپه ؟
هر دو اعتراض به حق است و من نمي خواهم هيچ كدام را در مقابل ديگري بگذارم اما آيا اعتراض بازنشستگان ما به صندوق هايي كه ورشكسته شده اند ، هم نشان دهنده مشكلات واقعي نيست ؟ چرا اين يكي را نمي بينيم و آن يكي را مي بينيم ؟

- چرا خواست يك گروه گسترده اجتماعي را كه رهايي برايش اين است كه به استاديوم برود و فوتبال ببيند نازل مي كني و مي گذاري در مقابل اعتراض كارگران براي دستمزد ؟
@thirdpower

🔴 فکر می کنم اصلاح سیستم کنونی ایران دیگر ممکن نیست و نیازمند یک نیروی آلترناتیو در داخل ایران هستیم.

✍🏻هاشم آقاجری

:به میزانی که رابطه سیستم و زیست جهان پارادوکسیکال می شود کار اصلاح‌طلبان حکومتی هم دشوارتر می‌شود. به میزانی که به سیستم نزدیک می‌شوند از مردم دور می‌شوند و به میزانی که به مردم نزدیک می‌شوند از سیستم دور می‌شوند. بالاخره این نیرو در نقطه‌ای دوپاره می‌شود و یک پاره آن در سیستم جذب می‌شود و یک بخش آن در زیست جهان و مردم ادغام می‌شود. در این خصوص اصلاح‌طلب‌ها باید به این پرسش پاسخ بدهند که سیستم قابل اصلاح است یا نه؟ با روشن شدن این پرسش حداقل این امکان را فراهم می‌کند که از یک توهم بیرون بیایند و خروج از توهم موجود خود می‌تواند مقدمه‌ای برای پیدا کردن راه‌حل بدیل باشد. من هم بنا به دلایل تاریخی یعنی تاریخ اصلاحات در دو دهه اخیر و هم بنا به دلایل منطقی فکر می‌کنم که اصلاح در سیستم ایران کنونی ناممکن است.

🔹واقعیت این است که همانند سیستم، دو نیروی سیاسی اصول‌گرایی به معنای مرسوم جاری و اصلاح‌طلبی از جامعه عقب و هیچ‌کدام جامعه ایران را نمایندگی نمی‌کنند و جامعه امروز در یک خلأ فقدان نمایندگی به سر می‌برد؛ یعنی امروز ما با یک تن‌واره اجتماعی روبه‌رو هستیم که این تن واره اجتماعی فاقد یک سر است. یک تنه بزرگ و متحول شده که البته اعضا و جوارح اش از هم پراکنده است و هیچ نماینده، سخنگو و کانون معین و منسجم نمایندگی ندارد.

🔹این‌یکی از کمبودهای جنبش اجتماعی در ایران است و درعین‌حال یکی از مخاطرات آن نیز هست. قطعاً جنبش‌های اجتماعی خودانگیخته و بدون سازمان‌یابی در بزنگاه‌های نامنتظره جامعه را متلاطم می‌کنند اما از این تلاطم و غلیان و فوران خیلی چیزهای غافلگیرکننده هم می‌تواند بیرون آید؛ یعنی از خطاهای بزرگ غیر دموکراتیک و استبدادی همین است به‌طوری‌که رژیم‌های استبدادی و غیر دموکراتیک سعی می‌کنند نمایندگی‌های اجتماعی را از بین ببرند، فرصت و مجال تشکل یابی و سازمان‌دهی به بخش‌های مختلف جامعه را ندهند، جامعه را متفرق و فاقد پیکر واره های سازمان‌یافته می‌خواهند تا بتوانند بهتر کنترل و سرکوب کنند؛ اما اتفاقاً اشتباه آنان همین است. ظاهراً کنترل می‌کنند اما واقعاً جامعه را از دسترس خود خارج می‌کنند و قدرت پیش‌بینی و امکان‌سنجی را از خود می‌گیرند. بعد این جامعه در بزنگاه‌ها آن‌ها را غافلگیر می‌کند.

🔹بنابراین تا زمانی که خلأ رهبری برای هدایت اعتراضات و جنبش گسترده اجتماعی پر نشود جنبش‌های اجتماعی تنها می‌توانند به‌اصطلاح در مرحله نفی مؤثر واقع شوند اما گذر از نفی به اثبات و جایگزین کردن یک نظم نوین به‌جای نظم قدیم ناممکن است. نمونه شورش‌های دی ۹۶ یک نمونه خیلی مهم است. جنبش ۹۶ هیچ رهبری معینی نداشت هیچ کانون نمایندگی مشخصی نداشت یک جنبش خود به خودی پراکنده در حدود ۱۰۰ شهر ایران بود. در هر حال به نظر می‌رسد امروز شرایط عینی و موجود ایران، خواست تحول و انتظار تحول و اینکه این وضع قابل‌تداوم نیست کاملاً محسوس است. در فضای جامعه و در گفتگوی با قشرهای مختلف مردم می‌توان به این احساس رسیدکه این وضع قابل‌دوام نیست؛ اما اینکه به کدام سمت‌وسو خواهد رفت، چه اتفاقی خواهد افتاد، مشخص نیست. اصلاح‌طلبان دیگر توان و امکان چنین نمایندگی را ندارند و گفتمان آن‌ها هم آن‌چنان سیر تنازلی پیداکرده است که حتی مترقی‌ترینشان یعنی به‌اصطلاح رادیکال‌ترینشان خواسته‌اش نبود نظارت استصوابی در انتخابات است به عبارتی این خواسته اوج رادیکالیزم اصلاح‌طلبی است. مردم نیز در تجربه زیستی و زندگی روزمره خود گام هایی را در این مسیر برداشته اند. مقاومت مردم در مقابل پدیده‌های مختلف مثل ماجرای ورود خانم‌ها به استادیوم‌ها، اعتراض و تحصن کارگران و مال‌باختگان همه نمونه‌های مقاومت مردم است. درهرصورت ما نیازمند یک نیروی آلترناتیو در داخل ایران هستیم.
@thirdpower

نگاهي به جامعه شناسي سرمايه داري پزشكي در ايران در مطلب زير:
@thirdpower

گويا احمدي نژاد در پي مصادره عنوان جريان سوم به نفع خود، هواداران و دوستانش است و بخش مالي اين پروژه را هم قاليباف بر عهده دارد. اما اين ها نو اصول گراياني بيش نيستند كه تنها با حضور جناح تقلبي مقابل تعريف مي شوند. اكنون بايد مراقب پوپوليسم چپ و راست و وسط بود!
@thirdpower

بی جان ولی پر بیان!


💧دیروز در زمینی سنگلاخی مشغول صاف کردن مسیری بودم تا ماشین بتواند رفت وآمد کند. برخی سنگها انقدر بزرگ و چسبیده به زمین بودند که نمیتوانستم جابجایشان کنم. تقریبا مستاصل شده بودم‌ ناگاه فکری به ذهنم رسید؛ این فکر کارگر افتاد و سنگهای بزرگ را جابجا کردم. فکر بکر ما این شد که سنگ کوچکی را ابزار دست خود کردم و چند ضربه جانانه را بر گُرده سنگ بزرگ میزدم و از جایش تکان خورده و لق می شد وسپس از جایش بر میداشتم وبه کناری پرتاب میکردم. خوب ظاهرا تا اینجا اتفاق خاصی نیفتاده است ولی از قضا، اتفاق بزرگی در مرءآ و منظر من رخ داده بود چرا که همین کار ساده ، بنده را به یاد کسی انداخت که نقش همین سنگ کوچک را در سیاست ایفا کرده بود و هشت سال مملکت را به مَغاقِ محنت فروکشانده بود. همان کسی که بعد از استعمالش، رهایش کردند و حتی رخصت خود_ نمایی مجدد که حق مسلم شهروندی او بود را از او سلب کردند! سنگهای بزرگی توسط او از جایشان در آورده بودند و خود نیز همچون سنگِ دستِ امروزِ من ، باید به کناری پرتاب میشد و شد!
برای درگیری و حذف اشخاص بزرگ وسترگ، کافی است از افراد کوچک بهره ببریم، بی ملاحظه ضربه میزند و با تشویق، ریشه ها را میزند! و با احساس تکلیف مقدس، خرمن ها را میسوزاند ( البته پر واضح است که کار بسیار غیر اخلاقی و نادرستی است)
💧عجب درس آموزند این اشیاء بی جان پیرامون ما؛ تهی از زبان اما فربه از بیان!

ابراهیم مهرابی
۲۷ بهمن ۹۶

@thirdpower

خبرنگار باشيم، نه خبر بيار!روز خبرنگار گرامي باد!
@thirdpower

سعید حجاریان از چهره های سیاسی و امنیتی نزدیک به طیف اصلاح طلبان در ایران به روزنامه حزب کارگزارن سازندگی درباره تاثیر برگزاری انتخابات آزاد گفته است "اگر شرایطی به وجود بیاید و مانند کشورهای دموکراتیک پلاستیک گلخانه را بردارند و انتخابات شفاف شود و هیچ گونه حمایتی صورت نگیرد نه اصولگرایی باقی می‌ماند و نه اصلاح‌طلبی".
@thirdpower

از سارتر تا سيمون از شراكت تا نافرماني!

#امير_حسين_نوربخش

صرف نظر از داستان روژه گارودي، گفته مي شود آخرين روزنامه نگاري كه در فرانسه زنداني شد، ژان پل سارتر بود. در سال ١٩٧٠ وي كه سر دبير نشريه آرمان خلق بود، روزنامه اش به ظن ارتباط با گروه هاي تروريستي الجزاير توقيف و ممنوع از پخش شد. سپس او تصميم گرفت تا در اعتراض به پايمال شدن آزادي بيان و مطبوعات، آگاهانه دست به نا فرماني مدني زده و همراه ديگر نويسندگان و هنرمندان، شخصا آن را توزيع كند. پليس او و شريكش سيمون دوبوار را بازداشت كرد. نقل است كه خبر به ژنرال دوگول، رييس جمهور فرانسه رسيد و او سريعا دستور ازادي وي و دوستانش را صادر كرد. دوگول در توضيح دليل دستورش گفته بود كه در كشور ولتر، نمي توان ولتر را زنداني كرد! دوبوار و سارتر يك بار ديگر هم اقدام به نقض راديكال قانون كردند و ان در اعتراض به تصويب قانون سقط جنين در فرانسه بود كه از نظر شريك عشقي سارتر، حق زن بر تنش را به نفع عقايد ارتجاعي از بين مي برد! لذا سارتر و سيمون تصميم گرفتند تا فرزند مشتركشان را هرگز به دنيا نياورند و جنين حاصل از ژنومشان سقط گرديد. با اعلام علني موضوع اين بار اما سيمون به زندان افتاد. هر چند كه دولت نهايتن مجبور به ازاد كردن دوبوار شد و قانون ممنوعيت و جرم انگاري سقط جنين را هم لغو نمود، برخي اما افسوس خوردند كه چرا ژان و سايمون از تجمع ژن هايشان براي تولد يك نوزاد خردمند جلوگيري كردند؟! اما گويا رهايي لحظه اي خلق فرانسه از يوغ محدوديت ها در ان لحظه برايشان مهم تر بود. چون آگاهي تكيني و خلوصي كه يك راديكال در اوج مقاومت تجربه مي كند، دريچه ي جديدي از فهم به هستي متراكم و نا همگون مدرن باز مي كند كه بازي هاي نظم سرمايه را بر هم زده و موقعيت هاي تعقلي و نمايشي را به قدرت بي بديل انديشه شديدا آلوده مي كند! اين همان فرار پيوسته از حالت تهوع اور اشياي در هم تنيده و تكراري زندگي مدرن است كه به سوي معنا بخشي اي بي پروا حركت مي كند. پيوستاري مناسب براي برهم زدن نظام باورهاي توجيح گر و اقناع كننده و حتي اغوا گر! ديالوگ يك روشنفكر در اين جا فقط همين است كه به ابعاد مختلف قدرت تنها و تنها "نه" بگويد و از گفتن حيله گرانه ي "نه...اما..." يا "نه...ولي..." دوري بجويد. واقعيت سياسي دوران اين زوج فكري، قدرت گرفتن آرماني پيرمردي مذهبي به نام شارل دوگول بود كه بسيار هم براي ازادي فرانسه از چنگال نازيسم و رژيم ويشي تلاش كرد اما از نظر انان حالا كه فرانسه ازاد شده بود، نبايست به دست فردي مسن و مذهبي مي افتاد كه افكار ملي گراي افراطي داشت و حتي محبت خانه هاي فرانسه را هم تعطيل كرد و فحشا را علنا به خيابان ها اورد! از نظر آن ها صحنه امدن اقاي رييس جمهور به تلويزيون و توصيه به نوشيدن ليوان شير به جاي شراب به جوانان كشور بسيار مسخره و توهين اميز بود! پس تصميم گرفتند تا بازي را بر هم بزنند. لذا زوجي عاشق فلسفه و ادبيات تصميم گرفتند تا از نهضت دانشجويي جوانان فرانسوي در ١٩٦٨ دفاع و حمايت كنند. وقتي سارتر از دنيا رفت، سيمون لحظه اي در كنار جسدش ارام نشست و گفت: "مي دانم كه ديگر هرگز يكديگر را نخواهيم ديد!"

#امير_حسين_نوربخش
@thirdpower