People laugh at me because I use big words. But if you have big ideas, you have to use big words to express them, haven't you?
مردم بهم می‌خندن بخاطر اینکه من از کلمات بزرگ استفاده می‌کنم. ولی اگه ایده‌های بزرگ داشته باشی باید از کلمات بزرگ برای بیان کردنشون استفاده کنی، مگه نه؟

L.M. Montgomery, Anne of Green Gables

مهم نیست که چندبار اشتباه کنی، مهم اینه که چه چیزی ازش یاد می‌گیری!
شاید تا مدت‌ها خودم رو بابت هر اشتباهم سرزنش کنم؛ اما همیشه بعدش می‌فهمم که لازم بوده، که نیاز داشتم اشتباه کنم تا راه درستش رو یاد بگیرم.. و راه درست اون‌قدر مهم و ضروریه که حاضرم برای پیدا کردنش هزاران بار دیگه هم اشتباه کنم.
تا زمین نخوری، راه رفتن یاد نمی‌گیری!

وقتی کل شب رو نخوابیدی تا اون کتاب ۱۸۰۰ صفحه‌ایت رو تموم کنی:

ادبیات واقعا جادویی‌ترین چیزیه که وجود داره!
هر اتفاقی که برات بیُفته اون کنارته تا تو رو در آغوش بکشه و بهت احساس امنیت بده.
با شعرها می‌تونی احساس کنی که درک می‌شی، با داستان‌ها فرصت زندگی کردن در دنیاهای مختلف رو داری، با اسطوره‌ها و افسانه‌هاش از احساسات منفی دور می‌شی و در نهایت با نوشتن و قرار دادن کلمات کنار هم، خالق یه دنیای جدید می‌شی!
ادبیات سراسر احساسات جادوییه✨ تاابد عاشقش می‌مونم.

The Prestige (2006)

Getting so loud,
I can't pretend
that I don't hear'em.

داستان راجب یه دختر به اسم "ایزا"ست که از وسواس فکری شدید رنج می‌بره و دچار ترس شدید از آلودگی و میکروب‌هاست.
ایزا به اصرار دوستش، دیزی، برای پیدا کردن میلیاردر فراری، راسل پیکت، سعی می‌کنه که از منطقه امنش بیرون بیاد؛ ولی آشنایی قدیمی‌ای که ایزا با دیویس (پسر راسل) داره، کار رو سخت‌تر می‌کنه، چون ایزا نمی‌تونه زندگی تنها کسی که همیشه درکش کرده رو خراب کنه و پدر دیویس رو به پلیس تحویل بده.

داستان ایزا، همون‌طور که روی جلد کتاب نوشته شده، داستان یک رنج بی‌پایانه.
ایزا فکر می‌کنه که هیچ‌کس هرگز متوجه درد و رنجی که اون داره می‌کشه نمی‌شه (مثل احساسی که ما بیشتر روزها باهاش سر و کله می‌زنیم)

You said you'd find
someone to take my place...

هیچ‌وقت از من نپرس: «خونه‌ای؟»
بله، خونه‌م. من همیشه خونه‌م. از عکسام نمی‌فهمی اصلا؟