من بعد از اینکه گفتم: دیگه یه مدت کتاب نمی‌خرم.

دیگه کتاب خوندن هم جزو تفریحات گرونه.
سلام بر پی‌دی‌اف و طاقچه🎀

ببخشید خیلی کار دارم نمی‌تونم بیام:

عاشق خوندن کتاب‌هاییم که راجع به آدم‌های عادیه. راجع به آدم‌هایی مثل خودم و اطرافیانم. کتاب‌هایی که همه‌ی کاراکترها اجازه‌ی اشتباه کردن دارن و هیچ‌کس سفید یا سیاه مطلق نیست. از این‌ها که بهمون احساس امنیت می‌دن و می‌گن که ما تنها کسی نیستیم که عادات ناسالم داریم و یا زندگیمون پر از انتخاب‌های اشتباهه.

راستش من هنوز هم قبل از صبحونه، ۶ تا کار غیرممکن رو تصور می‌کنم.

- Fleabag (2016 - 2019)

من وقتی یکی به نویسنده موردعلاقم توهین می‌کنه:

بعضی‌وقتا هم هیچ‌چیز اندازه‌ی دراز کشیدن و خوندن یک کتاب در رده سنی کودک و نوجوان، آدم رو خوشحال نمی‌کنه.

یک‌جایی توی کتاب، اریک روایت می‌کنه:«فکر اینکه من شاید برادر یا خواهر ناتنی در این دهکده‌ای که سال‌ها پیش مرا از خود راند داشته‌ام، بیش از هر احتمال دیگری مرا عذاب می‌داد. نمی‌توانستم حتی فکرش را بکنم که کودکان بی‌رحم ده چه چیزها که دربارهٔ برادر هیولاشان به آن‌ها نگفته‌اند. نمی‌توانستم شرم و خشم آنان را به تصور درآورده و تحمل کنم. برادران و خواهرانی که هرگز مرا ندیده بودند و هر روز از زندگی‌شان آرزو می‌کردند که کاش من از مادر زاده نشده بودم.»
و من تمام مدت دوباره به درد عمیق‌ش فکر می‌کنم. به جادو و استعدادی که درون خودش داشت. اما غم شاخه‌هاش رو دور بدن اریک اون‌قدر محکم پیچیده بود که فرقی نمی‌کرد به کجا فرار کنه، اون در نهایت باز هم توی قفس ذهنش اسیر بود.