نام سووشون برگرفته از یک مراسم ایرانی در سوگ سیاوش، از قهرمانان ایران باستان است که مظلومانه کشته می‌شود و در خفا برایش عزاداری می‌کنند و دلیل انتخاب زیرکانه عنوان سووشون، به‌دلیل شباهت یکی از شخصیت‌های داستان و مرگ او به داستان مرگ سیاوش است.

دانشور با توجه به تجربهٔ زنانهٔ خود، در آفرینش شخصیت‌های زن موفق بوده‌است.

👩زری: داستان از زاویهٔ دید زری روایت می‌شود و مخاطب با احساس، ترس‌ها و آرزوهای او کاملاً آشنا می‌شود. زری یا خانم زهرا، شخصیت اصلی داستان، زن جوان تحصیلکرده‌ای است که دغدغهٔ حفظ آرامش خانواده است.

👨یوسف: شوهر زری، در طول داستان شخصیتی مانا و پایدار دارد و حتی در آغاز داستان نیز می‌شود سرنوشت او را بررسی کرد؛ او مالکی تحصیل‌کرده و مخالف استعمار است که حاضر نیست محصولش را به قشون بیگانه بفروشد. او مردی خانواده‌دوست است و سعی می‌کند اسباب آسایش همسر و فرزندانش را فراهم کند.

داستان با مراسم عقدکنان دختر حاکم شیراز شروع می‌شود که زری و یوسف در آن شرکت می‌کنند. در این مراسم علاوه بر اعیان و اشراف شهر، سران قشون انگلیس که شهر را اشغال کرده‌اند نیز حضور دارند. یکی از مقامات انگلیسی به نام سرجنت زینگر سعی می‌کند یوسف را راضی کند تا محصول زمین‌هایش را به قوای انگلیس بفروشد. اما یوسف تصمیم دارد مازاد محصول خود را به مردم قحطی‌زدهٔ شیراز بدهد. خان کاکا، برادر یوسف که در تلاش برای به دست آوردن مقام و منصب است، سعی می‌کند او را متقاعد کند که با حاکم شیراز و سران قشون انگلیس کنار بیاید. ایستادگی و سرسختی یوسف، زری را سخت نگرانِ از دست رفتن امنیت و آرامش خانه و خانواده‌اش می‌کند.

هزینه پست کتاب هم رایگانه💫

با ماشین‌تایپ می‌نویسم. اسمش را گذاشته‌ام «مسلسل». محکم روی دکمه‌هایش ضربه می‌زنم، معمولاً شب‌ها می‌نویسم. در حالی‌که می‌نوشم و به موسیقی کلاسیکِ رادیو گوش می‌دهم و سیگارهای ارزان‌قیمت می‌کشم. بازنویسی می‌کنم اما نه زیاد. روزِ بعد شعرها را دوباره تایپ می‌کنم و خودبه‌خود یکی‌دو تغییر می‌دهم. خطی را کنار می‌گذارم یا دو خط را یکی می‌کنم یا یک خط را دوتا می‌کنم. از این‌جور تغییرها تا شعر را جان‌دارتر کنم. بله، شعرها را بی‌پیش‌زمینه و ناگهانی می‌نویسم. وقتی شروع به کار می‌کنم، به ندرت پیش می‌آید که بدانم چه می‌خواهم بنویسم. رنج و عرق‌ریزانِ زیادی در کار نیست. نوشتن آسان است، این زندگی‌ست که گاهی سخت می‌شود.

با خودم دفترچه نمی‌برم و خیلی کم شده که ایده‌ای را در ذهن نگه دارم. سعی نمی‌کنم خودم را نویسنده بدانم و این‌کار را خوب انجام می‌دهم. از نویسنده‌ها خوشم نمی‌آید اما خب از فروشنده‌های بیمه هم خوشم نمی‌آید.

معنی دوره‌ی ننوشتن برای من می‌شود مثلاً دو یا سه شب ننوشتن. شاید از این دوره‌ها داشته باشم اما خودم متوجه‌اش نشدم و به نوشتن ادامه داده‌ام و فقط نتیجه‌اش چندان خوب نشده است. اما گاهی متوجه می‌شوم که کارم خوب پیش نمی‌رود. در این مواقع می‌روم به مسابقات اسب‌دوانی و پول بیشتری برای شرط‌بندی می‌گذارم و سر زنم جیغ می‌زنم و اذیتش می‌کنم. خیلی بهتر است که آدم بی هیچ تلاشی در مسابقات اسب‌دوانی ببازد. معمولاً وقتی بین 150 تا 200 دلار می‌بازم شعری نزدیک به شاهکار می‌نویسم.

خلوت را دوست دارم اما نه به این معنی که بخواهم به‌خاطر نوشتن کسی را از خودم برانم. فهمیده‌ام که اگر نتوانم در هر شرایطی بنویسم پس به اندازه‌ی کافی خوب نیستم. بعضی از شعرهایم نشان می‌دهند وقتی نوشته شده‌اند که من تنها زندگی می‌کرده‌ام و تازه از زنی جدا شده بوده‌ام و من از زن‌های زیادی جدا شده‌ام. وقتی که نمی‌نویسم بیشتر به خلوت احتیاج دارم تا وقتِ نوشتن. گاهی درحالی‌که بچه‌ها توی اتاق می‌دویدند و با تفنگِ آب‌پاش خیسم می‌کرده‌اند، مشغول نوشتن بوده‌ام. بیشتر مواقع این موضوع به‌جای جلوگیری از نوشتن به آن کمک می‌کند: کمی طنز وارد کار می‌شود. اما یک‌چیز هست که آزارم می‌دهد. فکرش را بکنید: صدای تلویزیون کسی بیاید که دارد از این برنامه‌های کمدی نگاه می‌کند که صدای خنده روی‌شان گذاشته‌اند.

اولین چیزی که نوشتم و یادم می‌آید درباره‌ی یک خلبان آلمانی با دستِ آهنی بود که در آسمان، صدها آمریکایی را در جنگِ جهانی دوم می‌کشت. با خودکار نوشته بودمش و همه‌ی ورق‌های یک دفترچه‌ی خاطراتِ بزرگ را پُر کرده بود. آن‌موقع 13 ساله بودم و تختم پوشیده از بدترین داروهای ضدجوشی بود که تا حالا دیده شده. در آن زمان نویسنده‌ای که ستایشش کنم نبود. بعدش این‌ها را ستایش می‌کردم: جان فانته، کنوت هامسون، [لویی فردینان] سلینِ سفر [به انتهای شب]، داستایوسکی البته، رابینسون جفرس فقط شعرهای بلندش، کنراد آیکن، کاتولوس... نه خیلی. کار بیشتر بچه‌های موسیقی کلاسیک را می‌بلعیدم. خوب بود که شب‌ها از کارخانه برمی‌گشتم خانه، لباسم را درمی‌آوردم و در تاریکی روی تخت دراز می‌کشیدم، با آبجو مست می‌کردم و به صدای موسیقی آن‌ها گوش می‌دادم.

این‌روزها شعرِ بد بیش از حد نوشته می‌شود. آن‌ها حتا نمی‌دانند چه‌طور یک خطِ خیلی ساده بنویسند. برای‌شان سخت است. شعر بد همیشه توسط کسانی نوشته می‌شود که می‌نشینند و فکر می‌کنند که الان می‌خواهم یک شعر بنویسم. نتیجه‌اش می‌شود چیزی که آن‌ها فکر می‌کنند شعر باید آن‌طوری باشد. یک گربه را فرض بگیرید. فکر نمی‌کند که خب من یک گربه‌ام و می‌خواهم این پرنده را بکُشم. می‌رود این‌کار را می‌کند. شعر خوب در این دوره‌ و زمانه؟ توسط دو گربه با نام‌های جرالد لاکلین و رونالد کورتج نوشته می‌شود.

چه بد که این سوال را پرسیدید. من چیزی از گفت‌وگوها یاد نگرفتم جز این‌که شاعران درس‌خوان، تمرین‌کرده، بااعتمادبه‌نفس و به‌طرزِ نفرت‌انگیزی خودبزرگ‌بین هستند. یادم نمی‌آید توانسته باشم یکی از آن گفت‌وگوها را تمام کنم. کاغذ تار می‌شد و آن فوک‌های تمرین‌ داده شده در سطح ناپدید می‌شدند. این آدم‌ها در جواب‌های‌شان همان‌قدر کمبودِ لذت، دیوانگی و قمار دارند که در شعرهای‌شان.