📣 دانشجویان متحد می‌گویند سال‌ها است طبقه‌ی حاکم، بی‌توجه به مردم و پشت درهای بسته برای شیوه انتقال و مصرف آب در کشور تصمیم گرفته

▪️انجمن دانشجویان متحد، اتحادیه تشکل‌های دانشجویی منتقد، در بیانیه‌ای درباره اعتراض‌های اخیر در اصفهان نوشته‌اند: «ماه‌ها است بحران‌ها از پی هم، رخ نمایی می‌کنند و شاهد اعتراضات مردم هستیم. هرچند هر اعتراض، بحران و مساله متفاوتی را نشانه می‌رود، اما پاسخ حکومت در برابر تمامی این اعتراضات نسخه‌ای یکسان آشکارا سرکوب‌گرانه است.»

▪️این اتحادیه دانشجویی نوشته: «اعتراض مردم اصفهان نشانه‌ای دیگر از بحران زیست‌محیطی گسترده کشور است.» و آن‌ را در کنار بحران و اعتراض‌های آبی در خوزستان و بحران‌های ریزگردها و خشکی‌ منابع آیب گذاشته.

▫️دانشجویان متحد می‌گویند: «ما معتقدیم که محیط زیست چیزی بیرون از ساختارها و مناسبات سیاسی و اقتصادی موجود نیست و بحران فعلی زیست‌محیطی نیز بحرانی سیاسی است که باید راه‌حلی سیاسی برای آن جست.»

▫️این اتحادیه دانشجویی منتقد اوضاع تاکید کرده: «رژیم تامین و توزیع آب فعلی کاملا ضدمردمی و ضدمحیط‌زیستی است،

▫️طبقه حاکم که خود مسوول و منتفع اصلی فجایع آبی ایران است برای وارونه جلوه دادن واقعیت کم‌آبی یا تفاسیر دینی را دست‌مایه قرار می‌دهد یا تعصبات قومی و محلی را تحریک می‌کند و یا همه چیز را به مسوولیت مردم در مصرف فرافکنی می‌کند.

▫️حال آن که سال‌ها است فن‌سالاران، نظامیان، صاحبان صنایع بزرگ و کشت‌و‌صنعت‌ها و شرکت‌های وابسته به بنیادها و آستان‌ها پشت درهای بسته برای انتقال و شیوه مصرف منابع آبی کشور بدون توجه به منافع مردم تصمیم می‌گیرند.

▫️بسیاری از پروژه‌های بزرگ سدسازی نه در راستای خیر عمومی که صرفا برای منافع افراد و شرکت‌های دخیل در آن پروژه‌ها یا مطامع سیاسی مسوولان محلی به پیش رفته‌اند.

▫️همچنین توسعۀ صنایع آب‌بر در مناطق خشک نیز با وجود عیان شدن بیش از پیش آسیب‌های آن متوقف نمی‌‌شود.

▫️علاوه بر این‌ها، ترویج الگوهای کشت نامتناسب با وضعیت اکولوژیک هر منطقه، در کنار بهره‌وری پایین آبیاری آسیب‌های جبران‌ناپذیری بر منابع آبی وارد ساخته.»

▪️در این بیانیه می‌خوانیم: «به جز خشک کردن رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و منابع آبی، طبقه حاکم سعی دارد بستر مقاومت جامعه را نیز با سرکوب مستمر هر نوع فعالیت مدنی به برهوتی تبدیل کند تا جامعه قدرتی برای مقابله با سیاست‌های آن‌ها نداشته باشد و هر اعتراضی به این بی‌عدالتی را بتوان به سادگی با مشت آهنین سرکوب پاسخ داد.

▪️دانشجویان متحد هشدار داده‌اند: «بیم آن می‌رود که امروز نیز وابستگان و جناح‌های قدرت اعتراضات فعلی را به اهرمی برای پیشبرد رقابت‌های درونی خود بر سر منابع آبی باقی‌مانده تبدیل کنند.

▪️آن‌ها نوشته‌اند: «سرکوب‌های چند روز اخیر» را محکوم می‌کنند و تاکید کرده‌اند.: «منابع آب به جای آن که در انحصار قدرتمندان، نظامیان و صاحبان سرمایه باشد باید تحت مدیریت و نظارت دموکراتیک مردمی قرار گیرد.»

@roozArooz_media

کسینجر پس از قدرت گرفتن سوسیالیست‌ها در #شیلی به رهبری #آلنده و پیش از طراحی و اجرای کودتا در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۰:
" من نمی‌فهمم چه لزومی دارد كه ما منفعل و نظاره‌گر حركت شیلی به سوی كمونيسم باشيم، حركتی كه ناشی از عدم مسووليت‌‌پذيری مردم آن كشور است. "
#کسینجر ۹۸ سال عمر کرده تا امروز قدرت‌یابی مجدد سوسیالیست‌ها را در شیلی با چشم‌های از حدقه درآمده شاهد باشد.

در وحشت بمیر جانی.


@Blackfishvoice

جنگ اوکراین: ملغمه‌ی فاشیسم/نئونازیسم اوکراینی، سرمایه‌داری الیگارشیکِ روسی، و امپریالیسم غربی
برگردان: ‌آیدین ترکمه

تایلر شیپلی، نویسنده‌ی کتاب کانادا در جهان: سرمایه‌داریِ مستعمره‌نشین و تصور استعماری، که رساله‌ی دکتری‌اش در دانشگاه یورک کانادا (زیر نظر دیوید مک‌نالی) را نیز با عنوان هندوراس و امپریالیسم جدید کانادا نوشته است، در رشته توییتی، تحلیلی کوتاه و روشنگر از جنگ اوکراین ارايه کرده است.

تایلر بستر تاریخی آنچه را که اکنون در حال وقوع است توضیح می‌دهد. به گفته‌ی او روسیه یک الیگارشی سرمایه‌دارانه است که مخلوق و محصول چپاول و غارت روسیه در دهه‌ی ۱۹۹۰ از سوی سرمایه‌ی غربی است. پس از سقوط شوروی، امریکایی‌ها از اساس دولت روسیه را اشغال کرده و آن را واداشتند تا هرچه را که داشت تقریبن مفت به سرمایه‌داران غربی بفروشد. این فرایند همان شوک‌درمانی‌ِ طراحی‌شده از سوی اقتصاد‌دان‌های هاروارد بود؛ فرایندی که نتایج فاجعه‌باری برای مردم روسیه و اوکراین داشت. در خلال این فرایند، ۷۰ درصد از دارایی‌های عمومی شوروی ظرف ۳ سال خصوصی‌سازی و منجر به شکل‌گیری ۴۰ میلیاردر جدید و همزمان فقیرسازی ۶۰ میلیون نفر شد.

کانادا با آغوشی گشوده پذیرای این فاجعه شد و آن را فرصتی برای کسب سود تلقی کرد. کانادا پیش‌تر نیز کوشیده بود تا به بازارهای روسیه دست یابد. کانادا در سال ۱۹۱۸ به روسیه حمله کرد تا انقلاب روسیه را درهم‌بشکند و مبنایی برای رشد سرمایه‌داری (به ویژه بانکداری)‌در آنجا برپا کند. ۸۰ سال پس از آن کانادا به آنچه می‌خواست رسید: با نزدیک به ۱ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری و گشایش یک شعبه‌رستوران مک‌دونالد در میدان پوشکین مسکو. در پی این گونه مداخلاتِ سرمایه‌دارانه روس‌ها و اوکراینی‌ها به شدت متاثر شدند و فقر شدیدی را تجربه کردند؛ فقری که پس از چند دهه ثبات و امنیت نسبی بروز کرده بود. وضعیت در اواخر دهه‌ی ۹۰ بدتر شد و پوتین در این آشفته‌بازار سربرآورد.

پوتین فرصت‌طلبانه از پیوندهایش استفاده کرد تا به اتکای غارت مردم و بهره‌برداری از فقدان‌ها و بیخانمان‌شدن‌ها، به یکی از الیگارش‌های روسیه تبدیل شود. شعار او قوی‌کردن روسیه پس از تجربه‌ی دوران تحقیر تاریخی بود. از سال‌های اول دهه‌ی ۲۰۰۰ پوتین یک دولت سرمایه‌دارانه‌ی روسی را به وجود آورد که قادر بود تا حدی در برابر سرمایه‌گذاری خارجی مقاوم باشد. هدف اصلی این دولت، حفظ پوتین و باند کوچکی از سرمایه‌داران روس در قدرت، و همزمان مستقل‌ماندن از واشنگتن بود. جالب اینکه در همان دوره‌ای که پوتین توانسته بود خود را همچون چهره‌ای ضدامپریالیست در برابر امریکا تا حدی نزد مردم روسیه محبوب نگه‌دارد، اکثریت روس‌ها آرزو داشتند به دوران کمونیسم بازگردند. (این اکثریت فقط در سال ۲۰۱۲ به ۴۹ درصد کاهش یافت).

وضعیت در اوکراین حتا از این هم بدتر بود. به طوری که در دهه‌ی ۲۰۱۰ نزدیک به ۶۰ درصد مردم در فقر به سر می‌بردند. در این سال‌ها اوکراین به شکلی فزاینده دوپاره شده است. در یک طرف بخش اوکراینی‌ِ کشور را داریم که رو به غرب دارد و رهبری سیاسی‌اش برآمده از راست‌های افراطی، فاشیست‌ها و نئونازی‌هاست. در طرف دیگر هم بخش روسی که چشم به روسیه دارد و نگران حضور فزاینده‌ی فاشیست‌هایی است که آن‌ها را دشمن می‌انگارد. این وضعیت در سال ۲۰۱۴ به کودتا در اوکراین به رهبری دست‌راستی‌های افراطی منجر شد. متعاقبن، فاشیست‌ها بخش‌های گسترده‌ای از کشور را اشغال کردند. در نتیجه خشونت‌های بسیاری علیه روس‌ها، یهودیان، چپ‌ها و دیگر گروه‌های فرودست در اوکراین شکل گرفت که تا امروز ادامه داشته است. نکته‌ی مهم اینکه غرب از کودتا حمایت و از راست‌های افراطی پشتیبانی کرد. افزون بر این واقعیت‌عام که غرب فاشیسم را دوست دارد و این واقعیت خاص که کانادا پیوندهای عمیقی با فاشیسم اوکراینی برقرار کرده است، یک محرک عمده در دفاع غرب از فاشیست‌های اوکراین این بود که آن‌ها به طور خصمانه‌ای ضدروس هستند.

ادامه دارد 👇

در دهه‌ی ۲۰۱۰ الیگارشی روسیه بخشی از یک بلوک سرمایه‌دارانه‌ی رقیب بود. سود فراوانی در کار بود و رقبای امپریالیست (عمدتن روسی و چینی) بر سر آن دعوا داشتند. یکی از هدف‌ها این بود که مانع از دسترسی غرب به این سودها بشوند. اگرچه غرب همچنان بر سرمایه‌داری جهانی مسلط است اما با رشد اقتصادی روسیه این تصور پیش آمد که هر چیزی که بتواند مانع از پیش‌روی آن شود چیز خوبی است. در نتیجه از سال ۲۰۱۴ غرب آغاز به حمایت از یک گروه راست افراطی در اوکراین کرد. این فاشیست‌ها به روس‌های ساکن در شرق اوکراین حمله و سعی کردند تا حمایت بیشتر غرب را نیز جلب کنند. آن‌ها در همین راستا تلاش کردند تا به عضوی در ناتو بدل شوند؛ عضویتی که افزون بر اینکه موهبتی اقتصادی بود ضمانت می‌کرد که غرب در جنگ با روسیه از راست‌های افراطی اوکراین حمایت کند. کانادا حتا سلاح در اختیار راست‌های اوکراینی قرار داد. مباشرتِ این کار با کریستیا فریلند، نوه‌ی یک نازیِ اوکراینی و مدافع ایدئولوژیک فاشیسم اوکراین بود.

به این ترتیب تسلیحات غربی در اوکراین انباشت شد تا از تعرضِ پوتین ممانعت شود؛ پیش از آنکه اساسن تعرضی در کار باشد. این اقدامات همواره خطرناک بود. پوتین در نهایت به انباشت نظامیان در مرزهایش واکنش نشان می‌داد. روسیه اگرچه نمی‌تواند از جنگی مستقیم با امریکا پیروز بیرون بیاید اما گهکاهی تلاش کرد تا تمایل غرب را به واردشدن در یک درگیری خونین بیازماید. پوتین این اواخر با رهبران غربی در گفت‌وگو بوده است و طبق گزارش‌ها پشتیبانی‌هایی را نیز به دست آورده بود. اروپای غربی خواهان جنگ نیست اما امریکای شمالی پایش را به این بازیِ رو‌کم‌کنی باز کرده است. ناتو نیز از تنشی که باعث تحریکش شده بود عصبی بود.

از منظر تاریخی می‌توان گفت غرب که از دهه‌ی ۹۰ غرق در شادمانی ناشی از نابودی خصمش بوده است عامدانه موجب بروز آشوب و دردی شده که در نهایت به روی‌کارآمدن پوتین همچون یک الیگارشِ سرمایه‌دار و نیز انفجار نئونازیسم در اوکراین ختم شد. غرب بی‌جهت بحرانی را بین این دو دسته تحریک کرد که اکنون فوران کرده است. حالا شاهد آن هستیم که طبقات مسلط یعنی فاشیست‌های اوکراینی، الیگارش‌های سرمایه‌دار روسی، و امپریالیست‌های نئولیبرال کانادایی/غربی کابوس دیگری را برای مردم اروپای شرقی به بار آورده‌اند. کافی است یادآور شویم که کانادا در سال‌های اخیر ۷۰۰ میلیون دلار در زمینه‌ی پشتیبانی نظامی و پلیسی برای ۱۲۵۰۰ عضو نیروهای امنیتی اوکراین صرف کرده‌اند با این که می‌دانسته‌اند بسیاری از این ۱۲۵۰۰ نفر، عضو گردان آزوف و دیگر سازمان‌های فاشیستی بوده‌اند. در چنین بستری است که می‌توان فهمید چرا برخی از اوکراینی‌های روس و یهودی پوتین را همچون شر کم‌تر می‌پندارند. من اما معتقد به دفاع از شر کم‌تر نیستم. در عوض، همزمان مخالف مداخله‌ی کانادایی/غربی امپریالیستی و مداخله‌ی منفعت‌طلبانه‌ی پوتین و فاشیسم اوکراینی هستم.

پایان.