Gaz, urush va siyosat: Misr - Isroil kelishuvi nimani yashiryapti?

35 milliard dollarlik gaz bitimi nega jamoatchilikda bahs uyg‘otdi? “Bu shunchaki biznes” degan gap ortida qanday siyosiy hisob-kitoblar bor? Energetika qanday qilib diplomatiya o‘rnini bosmoqda - va bu Markaziy Osiyo uchun nimani anglatadi?

Batafsil: https://news.1rj.ru/str/stratfocusmena/2118

Lev Tolstoy nomidagi “Xalqaro tinchlik mukofoti”ning O‘zbekiston, Tojikiston va Qirg‘iziston prezidentlariga 2025-yil 21-dekabr kuni Sankt-Peterburgda topshirilishi madaniy tadbir ham, samimiy e’tirof ham emas. Bu Kreml tomonidan sahnalashtirilgan, puxta o‘ylangan siyosiy spektakldir. Sana, joy va format tasodifiy emas: Sankt-Peterburg - Rossiya davlatchiligining tarixiy legitimatsiyasi ramzi, MDHning norasmiy sammiti esa Moskva hanuz “markaz” ekanini ko‘rsatish uchun qulay dekoratsiya, xolos.

Mazkur marosim orqali Rossiya Markaziy Osiyodagi real siyosiy jarayonlarni o‘z nomiga yozib olishga urinmoqda. Kreml shakllantirmoqchi bo‘lgan narrativ oddiy va qo‘pol: go‘yoki mintaqadagi barqarorlik Moskvaning “aralashuvi”, “bosimi” va “nazorat”i tufayli yuzaga kelgan. V.Putinning mukofot topshirish tadbirida shaxsan ishtiroki esa bu yolg‘onni mustahkamlash uchun xizmat qiladi - Kreml o‘zini hakam, kafolatchi va mintaqaning siyosiy ustozi sifatida ko’rsatmoqda.

Aslida esa bu “tinchlik mukofoti” diplomatik xushomadning eng sodda va eng arzon shakli. Putin ochiqchasiga Markaziy Osiyo liderlari oldida “yumshoq ko‘rinish”ga o‘tmoqda. Sabab oddiy: Rossiya mintaqada real ta’sir instrumentlarini yo‘qotmoqda va shu bois ramziy mukofotlar, shaxsiy e’tibor va soxta e’tiroflar orqali o‘ziga joy ochishga urinmoqda. Bu harakatlarning asosiy maqsadi aniq - Maslahat uchrashuvlari. Moskva bu formatdan chetda qolayotganini tushunib yetdi va endi unga bosim bilan emas, balki mukofot, minnatdorlik va “tinchlik homiysi” niqobi ostida kirib borishga urinmoqda. Hech shubhasiz, bu kuch emas, zaiflik belgisi.

Biroq real siyosiy faktlar Kreml ssenariysini butunlay inkor etadi. Chegaralarni tartibga solish, davlat chegaralari tutashgan nuqta bo‘yicha kelishuv va Xo‘jand deklaratsiyasi Rossiyasiz, tashqi bosimsiz va Kreml vositachiligisiz amalga oshdi. Shavkat Mirziyoyev, Emomali Rahmon va Sadir Japarov mintaqadagi eng murakkab va xavfli masalalarni tashqi “kattalar”siz hal qilish mumkinligini amalda isbotladilar. Rossiya bu jarayonlarda hal qiluvchi rol o‘ynamagan, shu bois mukofot topshirilishi - allaqachon bitgan ishni o‘zlashtirishga qaratilgan kechikkan siyosiy manevr.

Xulosa qilib aytganda, Peterburgdagi marosim Kremlning Markaziy Osiyo hududida o‘zini tinchlik me’mori sifatida ramziy qayta namoyon etishga urinishiga aylandi. Biroq amaliy natija buning aksi: Markaziy Osiyo mintaqadagi barqarorlikni o‘z sa’y-harakatlari bilan ta’minlashga qodir ekanini ko‘rsatmoqda, tashqi aktorlar esa faqat allaqachon erishilgan natijaga moslashishga va birovning muvaffaqiyatiga suyanishga urinmoqda.

Strategic Focus: Central Asia

Putin - Makron muzokaralari atrofidagi shov-shuv tasodifiy emas. Ekspertlar bu ochiqlik ortida Rossiyaning harbiy kuchidan ko‘ra muhimroq bo‘lgan omil - demografik tanqislik turganini aytmoqda. Aholi kamaymoqda, safarbarlik resursi qisqarmoqda va bu Moskvaning urush strategiyasini tubdan o‘zgartirmoqda. Yevropa buni anglayaptimi - va aynan shu sabab Parij diplomatiyani qayta ishga tushiryaptimi?

Batafsil: https://news.1rj.ru/str/stratfocusatlantic/1773

AQSh siyosiy tizimi ko‘pincha yagona va monolit tuzilma sifatida tasavvur qilinadi. Biroq bunday yondashuv na Amerika elitasi ichidagi chuqur ziddiyatlarni, na mamlakatning strategik yo‘nalishlaridagi keskin burilishlarni to‘liq tushuntirib bera oladi. Amerikashunos tadqiqotchilar AQShdagi hokimiyatni mamlakat manfaatlarini turlicha talqin qiladigan va uni turli yo‘nalishlarga tortadigan bir nechta yirik elita guruhlari raqobati mahsuli sifatida tasvirlaydi. Shu nuqtai nazardan qaralganda, Qo‘shma Shtatlar bitta emas, balki bir-biridan farq qiluvchi bir nechta “Amerika”lardan iborat murakkab tizimdir.

Birinchisi, Atlantika, ya’ni moliyaviy Amerika. Uning yadrosini bankirlar, investitsiya fondlari, Uoll-strit va dollar tizimining butun infratuzilmasi tashkil etadi. Nyu-York va London o‘rtasidagi tarixiy va institutsional bog‘liqlik aynan shu elitaning tabiatini belgilaydi. Bu guruh uchun davlatlar va hududlar ikkilamchi ahamiyatga ega; asosiy ustuvorlik moliyaviy oqimlar, kredit bozorlar, zaxira valyutalar va global tartibga solish qoidalaridir. Ularning tasavvurida AQSh tashqi siyosati - bu, eng avvalo, jahon moliyaviy arxitekturasini saqlab turish va boshqarish vositasi.

Ikkinchi yo‘nalish - Tinch okeani Amerikasi. U neft, harbiy-sanoat majmuasi, aerokosmik soha va AQShning Tinch okeanidagi harbiy-strategik mavjudligi bilan bog‘liq holda shakllangan. Koreya va Vetnam urushlari, Yaponiya, Janubiy Koreya va Guamdagi harbiy bazalar bu guruhning siyosiy vaznini keskin oshirdi. Bu elita “kovboy” tafakkuriga ega: kuchga tayanish, tez va keskin qarorlar, huquqiy va diplomatik nozikliklarga ikkilamchi munosabat. Shu bois bu muhitda harbiy kuch siyosatning asosiy vositasi sifatida ko‘riladi.

Uchinchi yo‘nalish - Janubiy Atlantika Amerikasi. Uning makoni Florida, Karib havzasi va Monro doktrinasi doirasidagi hududlardir. Bu - bank tizimidan tashqaridagi tezkor naqd pul aylanmalari, soya iqtisodi, kontrabanda va norasmiy moliyaviy sxemalar makoni. Shu bilan birga, aynan shu hududlarda sanoatdan tashqari, loyiha asosidagi moslashuvchan moliyaviy modellar va infratuzilmaviy tajribalar erta shakllangan. Mayami bu elitaning ramzi bo‘lib, shaffoflikdan ko‘ra tezlik va moslashuvchanlikni ustuvor qo‘yadigan iqtisodiy muhitni ifodalaydi.

To‘rtinchi yo‘nalish - industrial Amerika, bugun “zanglagan kamar” (Rust Belt) nomi bilan tanilgan hudud. Buyuk ko‘llardan O‘rta G‘arbga qadar cho‘zilgan bu makon Detroyt, Klivlend va sovuq urush davrida shakllangan sanoat-harbiy klasterlarni o‘z ichiga oladi. Og‘ir sanoat, mashinasozlik, aviatsiya va harbiy ishlab chiqarish uzoq vaqt AQSh qudratining asosi bo‘lib kelgan. Biroq globallashuv davrida aynan shu Amerika vakillari eng katta yo‘qotishlarga uchradilar: deindustrializatsiya shaharlarni, ishchi posyolkalarni va mahalliy ijtimoiy tuzilmalarni yemirdi, ishlab chiqarish esa moliyaviy jihatdan samarasiz deb topildi. Natijada elitalar moliya va loyiha iqtisodiyotiga o‘tdi, sanoat esa chetga surildi.

Aynan shu industrial muhit doirasida D.Tramp siyosiy jihatdan eng yaqin tayanchini topdi. Ushbu tasnifda u Atlantika moliyaviy elitasi yoki loyiha iqtisodiyotiga tayangan guruhlarning vakili emas, balki globallashuv jarayonida siyosiy vakilliksiz qolgan industrial Amerikaning manfaatlarini ifodalovchi figura sifatida namoyon bo‘ladi. Ishlab chiqarishni qaytarish, proteksionizm, bojlar va real sektorni qo‘llab-quvvatlash haqidagi ustuvorliklar aynan “zanglagan kamar” ehtiyojlaridan kelib chiqqan bo‘lib, Trampni mustaqil tizim yaratuvchidan ko‘ra, uzoq vaqt chetga surilgan sanoat guruhining siyosiy ifodachisi sifatida ko‘rsatadi.

Shu tariqa, AQSh ichidagi asosiy siyosiy va strategik qarama-qarshiliklar shaxslar yoki partiyalar o‘rtasidagi farq bilan emas, balki aynan shu to‘rt “Amerika”ning manfaatlari va kelajak haqidagi tasavvurlari to‘qnashuvi bilan belgilanadi.

Strategic Focus: Atlantic

AQShning Markaziy Osiyo strategiyasi qayta yozilmoqda: G20 ga taklif nimani anglatadi?

Donald Trampning O‘zbekiston va Qozog‘iston prezidentlari bilan o‘tkazgan telefon muloqotlari hamda Shavkat Mirziyoyev va Qosim-Jo‘mart Toqayevni kelasi yili Mayamida bo‘lib o‘tadigan G20 sammitiga mehmon sifatida taklif etishi tasodifiy diplomatik epizod emas, balki aniq siyosiy signal sifatida talqin etilishi lozim. Bu signal shundan dalolat beradiki, Markaziy Osiyo AQSh tashqi siyosati orbitasida alohida siyosiy vaznga ega mustaqil geosiyosiy va geoiqtisodiy subyekt sifatida ajratib ko‘rsatilmoqda.

Muhimi shundaki, Tramp bayonotida ikki tushuncha yonma-yon qo‘yilgan: “amaldagi mojarolarga tinchlik olib kelish” va “savdo hamda hamkorlikni kengaytirish”. Trampcha tashqi siyosat mantiqida bu shunchaki shior emas, balki amaliy yondashuvdir. AQSh bugun urushlarga bevosita tortilmagan, ammo mintaqaviy vaznga, tranzit salohiyatiga va siyosiy barqarorlikka ega sheriklarni izlamoqda. Qozog‘iston va O‘zbekiston aynan shunday kamyob aktorlar sifatida ko‘rilmoqda - turli kuch markazlari bilan muloqot qila oladigan, biroq o‘z subyektivligini yo‘qotmaydigan davlatlar.

G20 sammitiga “mehmon” maqomida taklif etish formati ham bejiz tanlanmagan. Bu Vashingtonga Ostona va Toshkentni global muhokamalarga jalb qilish imkonini beradi hamda ularni qattiq ittifoqchilik majburiyatlariga bog‘lab qo‘ymaydi. Bu AQShning Markaziy Osiyoga nisbatan hozirgi strategiyasiga mos keladi: Rossiya va Xitoy bilan ochiq qarama-qarshilikka bormasdan, mintaqada iqtisodiy va siyosiy ishtirokni bosqichma-bosqich kuchaytirish.

Asosiy urg‘u - iqtisodiyot. Tramp ma’muriyati uchun tashqi siyosat savdo, investitsiya va ta’minot zanjirlari bilan bevosita bog‘liq. Shu nuqtai nazardan Markaziy Osiyo endi “uzoq mintaqa” emas, balki yangi geoiqtisodiy arxitekturaning muhim bo‘g‘ini sifatida qaralmoqda: Sharq va G‘arbni bog‘lovchi tranzit yo‘llar, energetika, muhim mineral resurslar va muqobil logistika marshrutlari. Mayamidagi sammit, avvalo, qadriyatlar haqida emas, balki o‘zaro manfaat va foyda haqida suhbat maydoni bo‘ladi.

Tinchlik mavzusining tilga olinishi ham alohida ramziy ahamiyatga ega. AQSh amalda O‘zbekiston va Qozog‘istonni mas’uliyatli, muvozanatli va mo‘tadil aktorlar sifatida tan olmoqda - vositachilikka da’vo qilmaydigan, ammo muloqot uchun platforma bo‘la oladigan barqarorlashtiruvchi kuchlar sifatida. Bu esa ularning xalqaro obro‘sini va boshqa yo‘nalishlardagi muzokara pozitsiyalarini kuchaytiradi.

Biroq bu taklif na avans, na kafolatdir. Bu vaqtinchalik ochilgan strategik imkoniyatlar oynasi bo‘lib, undan kim qanday foydalana olishi keyingi siyosiy va iqtisodiy qarorlar bilan belgilanadi. Vashington ochiqchasiga aytmoqda: hamkorlikning chuqurligi aniq takliflarga - infratuzilma loyihalari, savdo rejimlari va investitsiya sharoitlariga bog‘liq bo‘ladi. Shu ma’noda Qozog‘iston va O‘zbekiston AQSh bilan muloqotni “iltimos qiluvchi tomon” sifatida emas, balki foydali va pragmatik hamkor sifatida qurish imkoniga ega bo‘lmoqda.

Aslida esa biz AQShning Markaziy Osiyoga nisbatan yondashuvi tubdan qayta formatlashuviga guvoh bo‘lyapmiz: bu endi bosim, shart qo‘yish yoki bloklarga majburan tortish emas, balki mintaqani iqtisodiy manfaat, siyosiy maqom va global qaror qabul qilish maydonlariga bosqichma-bosqich integratsiya qilish strategiyasidir. G20 sammitiga taklif esa bu burilishning yakuni emas, balki jarayon boshlanganini ochiq va oshkora ko‘rsatib bergan ilk signal, xolos.

Strategic Focus: Central Asia

Strategic Focus eksperti M.Imomov:

G20 sammitiga O‘zbekiston va Qozog‘iston yetakchilarining taklif etilishi rasmiy bayonotlardan ko‘ra muhimroq savolni kun tartibiga olib chiqadi: sahna ortida qanday kelishuvlar shakllanmoqda? Bu yerda gap tayyor bitimlar haqida emas, balki muzokaralar arxitekturasi haqida ketmoqda.

Donald Tramp ma’muriyati Markaziy Osiyoni aniq blok tanlashga majburlamayapti. Aksincha, Vashington mintaqani global masalalar bo‘yicha fikri tinglanadigan, lekin majburiyatlar bilan bog‘lanmagan aktor sifatida sinovdan o‘tkazmoqda. G20 ga “mehmon” maqomi — bu diplomatik imtiyoz emas, balki strategik test: kim global mas’uliyatni ko‘tara oladi, kim esa faqat tomoshabin bo‘lib qoladi.

Strategic Focus: Central Asia

Strategic Focus eksperti S.Pinxasova:

O‘zbekiston va Qozog‘istonning xalqaro “narxi” oshmoqda, chunki ular bugun kam uchraydigan kombinatsiyani namoyon etmoqda: ichki barqarorlik, mintaqaviy mas’uliyat va ko‘p vektorli tashqi siyosat.

Global kuchlar uchun eng qimmat resurs - bu sadoqat emas, balki ishonchli neytrallik. Aynan shu sababli bugun kimdir mukofot beradi, kimdir sammitga taklif qiladi. Bu raqobatning o‘ziyoq shuni ko‘rsatadiki, Markaziy Osiyo davlatlari endi bahs mavzusi emas, balki bahs ishtirokchisiga aylanmoqda.

Strategic Focus: Central Asia

Strategic Focus eksperti K.Ametov:

AQSh Markaziy Osiyoga nisbatan yondashuvini sezilarli darajada o‘zgartirmoqda. Endi bu hudud “Rossiya va Xitoy oralig‘idagi bo‘shliq” sifatida emas, balki alohida geosiyosiy vaznga ega makon sifatida qayta pozitsiyalanmoqda.

G20 ga taklif qilish orqali Vashington mintaqani bosim ostiga olmayapti, aksincha, uni global qarorlar muhokamasiga bosqichma-bosqich yaqinlashtirmoqda. Bu AQShning yangi uslubi: majburlash emas, integratsiya orqali ta’sir.

Strategic Focus: Central Asia

Strategic Focus eksperti A.Fayzullozoda:

Muhim jihat shundaki, G20 ga taklif hech kimga qarshi qaratilmagan. Bu Rossiyaga qarshi front ham, Xitoyga qarshi blok ham emas. Bu - Markaziy Osiyo uchun variantlar sonini ko‘paytirish siyosati.

AQSh mintaqani kelajakda yirik kuchlar raqobatida kamida neytral hudud, maksimal holatda esa muvozanatni ushlab turuvchi strategik makon sifatida ko‘rmoqda.

Strategic Focus: Central Asia

Strategic Focus eksperti K.Akopyan:

O‘zbekiston Prezidenti Shavkat Mirziyoyevning so‘nggi yillardagi ochiq, pragmatik va mintaqaviy hamkorlikka asoslangan diplomatiyasi bugun aniq natija bermoqda. Markaziy Osiyo tashqi kuchlar uchun muammo emas, balki yechimning bir qismi sifatida ko‘rilmoqda.

G20 ga taklif - bu bir martalik aksiya emas, balki O‘zbekiston tashqi siyosatining uzoq muddatli kursi to‘g‘ri tanlanganini ko‘rsatuvchi signal. Bugun Vashington mintaqaga shart qo‘ymayapti, balki taklif bilan chiqmoqda. Bu esa diplomatik g‘alabaning eng aniq belgilaridan biridir.

Strategic Focus: Central Asia

14 - 24 dekabr kunlari o‘tkazilgan so‘rovnoma natijalari O‘zbekiston jamoatchilik fikrida Markaziy Osiyodagi harbiy jarayonlarga nisbatan muvozanatli, pragmatik va asosan ijobiy-neytral qarashlar ustun ekanini ko‘rsatadi. Respondentlarning katta qismi mintaqadagi qurollanishni bevosita agressiya yoki tahdid sifatida emas, balki o‘zgarib borayotgan geosiyosiy muhitga moslashuv sifatida qabul qilmoqda.

Avvalo, axborot xabardorligi darajasi e’tiborga loyiq. So‘rov natijalariga ko‘ra, aholining 88% Markaziy Osiyoda harbiy salohiyat oshirilayotgani haqida kamida umumiy tasavvurga ega. Bu jamiyatda xavfsizlik masalalari bo‘yicha faol kuzatuv va ongli munosabat shakllanayotganidan dalolat beradi. Shu bilan birga, chuqur tafsilotlarni bilmaslik ulushi yuqoriligi mintaqaviy xavfsizlik mavzularini ochiq va tushunarli tarzda muhokama qilishga ehtiyoj borligini ham ko‘rsatadi.

Qo‘shni davlatlarning qurollanishiga umumiy munosabatda esa ijobiy va neytral qarashlar mutlaq ustunlik qiladi: respondentlarning 56% bu jarayonni ijobiy yoki juda ijobiy baholagan, yana 34% esa neytral pozitsiyani egallagan. Salbiy baholovchilar ulushi atigi 11% tashkil etadi. Bu ko‘rsatkichlar O‘zbekiston jamiyatida mintaqadagi harbiy modernizatsiya raqobat emas, balki barqarorlikni ta’minlash vositasi sifatida talqin qilinayotganini anglatadi.

Xavf omiliga kelganda ham shunga yaqin manzara kuzatiladi. Respondentlarning 44% qo‘shni davlatlarning qurollanishini O‘zbekiston uchun umuman yoki deyarli tahdid emas, deb hisoblaydi. Jiddiy tahdid deb baholovchilar esa 9% bilan cheklangan. Bu holat O‘zbekistonning hozirgi tashqi siyosati va mintaqaviy muvozanatni saqlash strategiyasi aholining keng qatlamlari tomonidan ishonch bilan qabul qilinayotganini ko‘rsatadi.

Qurollanish sabablariga doir savollarda esa kuzatuvchilar ancha realistik yondashuvni namoyon etgan. Asosiy sabab sifatida hududiy xavfsizlikni ta’minlash (64%) va mintaqadagi beqarorlik hamda tashqi tahdidlar (56%) ko‘rsatilgan. Shu bilan birga, “buyuk davlatlar ta’siri” omilining yuqori ulushi (43%) Markaziy Osiyo aholisi global raqobatning mintaqaga ta’sirini yaxshi anglayotganini ko‘rsatadi. Bu esa suverenitet, mustaqil qaror qabul qilish va ko‘p vektorli siyosat g‘oyalarining jamiyatda qanchalik dolzarb ekanini tasdiqlaydi.

Mintaqaviy barqarorlik masalasida ham optimistik kayfiyat ustun. Respondentlarning 78% qurollanish jarayonlari Markaziy Osiyoda barqarorlikni kuchaytiradi yoki kamida qisman ijobiy ta’sir ko‘rsatadi, deb hisoblaydi. Jiddiy beqarorlikka olib keladi, degan fikr atigi 2% tomonidan bildirilgan. Bu natija mintaqada “xavfsizlik dilemmasi”dan ko‘ra, o‘zaro tiyib turish va muvozanat mexanizmlariga ishonch kuchli ekanini ko‘rsatadi.

O‘zbekiston qanday yo‘l tutishi kerak, degan savolda muhim konsensus shakllangan. Respondentlarning 64% O‘zbekiston o‘z qurolli kuchlarini mustahkamlashi zarur, deb hisoblaydi, biroq bu yondashuv diplomatiya va mintaqaviy kelishuvlarni inkor etmaydi. Aksincha, 23% respondent mintaqaviy kelishuvlar orqali muvozanatni saqlashni muhim deb biladi. Bu jamiyat ongida “kuch + diplomatiya” modeli eng maqbul yo‘l sifatida qaralayotganini anglatadi.

Shuningdek, kuzatuvchilarning yarmidan ko‘pi O‘zbekistonning hozirgi mudofaa salohiyatini yetarli va muvozanatli deb baholagan. Bu davlatning so‘nggi yillardagi islohotlari va xavfsizlik siyosati jamoatchilikda ishonch uyg‘otayotganini ko‘rsatadi.

Kelajak haqidagi tasavvurlar esa ayniqsa e’tiborga loyiq. Respondentlarning 64% keyingi 5–10 yil ichida mintaqada harbiy hamkorlik kuchayadi, deb hisoblaydi. Raqobat yoki beqarorlik ssenariylarini kutayotganlar ancha kam. Bu Markaziy Osiyo jamiyatlarida integratsiya va o‘zaro hamkorlikka kuchli ijtimoiy talab mavjudligini ko‘rsatadi.

Strategic Focus: Central Asia

Davomi

Ochiq savollarda bildirilgan fikrlar ushbu umumiy manzarani yanada mustahkamlaydi. Respondentlarning fikricha, Markaziy Osiyo davlatlari Yevropa Ittifoqiga o‘xshash, ammo ortiqcha byurokratiyasiz va tez qaror qabul qila oladigan mintaqaviy ittifoq tuzishi kerak. Ular mintaqada harbiy va siyosiy muvozanatni saqlash, qo‘shma harbiy mashg‘ulotlar o‘tkazish, davlatlar o‘rtasida o‘zaro ishonchni kuchaytirish choralarini kengaytirish tarafdori. Shuningdek, Markaziy Osiyo begona davlatlarning harbiy bazalaridan xoli hudud bo‘lishi, tashqi siyosatda esa ko‘p vektorli, ochiq va muvozanatli yo‘lni davom ettirishi lozim, degan qarashlar ustun. Bu fikrlar jamiyatda mintaqani global raqobat maydoniga emas, balki mustaqil xavfsizlik subyektiga aylantirish istagi kuchli ekanini ko‘rsatadi.

Umuman olganda, so‘rovnoma natijalari O‘zbekistonliklar Markaziy Osiyodagi qurollanish jarayonlarini vahima bilan emas, balki strategik hushyorlik bilan qabul qilayotganini, mintaqaviy barqarorlik va hamkorlikni esa eng muhim ustuvor yo‘l deb bilishini yaqqol namoyon etadi. Bu kayfiyat O‘zbekistonning hozirgi ochiq, muvozanatli va konstruktiv tashqi siyosati uchun mustahkam ijtimoiy tayanch mavjudligini tasdiqlaydi.

Strategic Focus: Central Asia

@Sinchalak_blog - davlat rahbari ishtirokidagi tadbirlardan norasmiy, noodatiy videokontentlar, samimiy muloqotlar hamda kadr orti lahzalarni auditoriyaga o'ziga xos uslubda yetkazishga yo'naltirilgan medialoyiha

Telegram va Instagramda kuzatishni tavsiya qilamiz.

The Times of Central Asia:

Donald Tramp bilan bo‘lib o‘tgan telefon muloqotlaridan so‘ng, Qozog‘iston va O‘zbekistonning 2026-yilgi G20 sammitiga ehtimoliy taklif etilishi AQShning Markaziy Osiyoga bo‘lgan qiziqishi ortib borayotganini ko‘rsatmoqda. Bu esa har ikki davlatning global maydonda shakllanib borayotgan “middle powers” sifatida tan olinayotganiga ishora qiladi.

Strategic Focus: Central Asia

Президент Шавкат Мирзиёевнинг тез кунда бўлиб ўтадиган Олий Мажлис ва Ўзбекистон халқига Мурожаатномаси телевидение ҳамда Президент матбуот хизматининг ижтимоий тармоқлардаги расмий саҳифалари орқали жонли эфирда намойиш этилади.

Strategic Focus: LIVE