NEW BOT Телеграм, страница

1.07K views16:10

🔴 در مطالعات آزمایشگاهی، وقتی از افراد می‌خواهیم تا در مورد موضوعی که به لحاظ هیجانی آنها را درگیر کرده به مدت 15 الی 20 دقیقه در حداقل سه زمان جداگانه (در سه روز) بنویسند، سلامت آنها بهبود می‌یابد. بر اساس بیش از 200 آزمایش که در دو دهۀ قبل منتشر شده اکنون درک بهتری از این که نوشتن بیانگر چه زمانی و چرا موثر واقع می‌شود داریم. هرچند روش این مداخله در آغاز در بافتارهای پژوهشی مورد مطالعه قرار گرفت، اکنون می‌دانیم که کاربردهای قابل توجهی برای رواندرمانی و مشاوره دارد. در این مقاله من برخی از درس‌هایی که در آزمایشگاه یاد گرفتیم و ممکن است برای درمانگران مفید باشد را بیان می‌کنم.
در 1986 من و ساندارا بِیل اولین مطالعه دربارۀ نوشتن بیانگر را منتشر کردیم. در این مطالعه از گروهی از دانشجویان خواسته شد که در مورد موضوعات مصنوعی یا تجربه‌های مربوط به سوانح تکان‌دهندۀ زندگی‌شان برای چهار روز متوالی بنویسند. جالب‌ترین یافته این بود که آن دانشجویانی که در گروه سانحۀ تکان‌دهنده گمارده شده بودند بعداً دوبرابر کمتر از افرادی که درگروه کنترل بودند به خاطر بیماری به مرکز بهداشت دانشگاه مراجعه کردند. من که به عنوان روانشناس بالینی آموزش ندیده بودم از قدرت داستان‌هایی که دانشجویان گفته بودند و تشکر آنها بابت فرصتی که برای نوشتن دربارۀ تجربه‌های دردناک و اغلب مخفی‌شان به دست آورده بودند شگفت‌زده شدم.
در چهل سال بعد از این مطالعه، دانشجویان من مقالات دیگری منتشر کردند که نشان می‌داد نوشتن بیانگر می‌تواند روی سیستم ایمنی بدن اثر بگذارد، طیف گسترده‌ای از شکایات از بیماری را کاهش بدهد، سازگاری دانشجویان با دانشگاه را افزایش بدهد و حتی نمره‌هایشان را بیشتر کند. دیگر آزمایشگاه‌ها با امتحان کردن راهنمایی‌ها، نمونه‌ها و سنجه‌های نتیجه و محیط‌های آزمایشگاهی متفاوت شروع به آزمون محدودیت‌های نوشتن بیانگر کردند. بر اساس بیش از 200 مقالۀ منتشر شده، چهار فرتحلیل و مقالات بی‌شمار نظری دربارۀ نوشتن بیانگر اکنون درک بسیار بهتری از این نکته داریم که این مداخله چه زمانی موثر است و چه زمانی نیست.

🔴 روش نوشتن بیانگر
راهنمایی اولیه سرراست بود. معمولا آزمایشگر به افراد می‌گفت:
«در چهار روز آینده، تکلیف شما نوشتن دربارۀ تکان‌دهنده‌ترین یا ناراحت‌کننده‌ترین تجربه‌ای است که تاکنون داشته‌اید. در طول نوشتند می‌توانید این رویداد را به دیگر جنبه‌های زندگی خود ربط بدهید. مثلا این اتفاق چگونه به کودکی، والدین و روابط، مدرسه یا کار شما با دیگران مربوط می‌شود. می‌توانید این موضوع به این مسائل که در آینده می‌خواهید چه کسی باشید، در گذشته چه کسی بوده‌اید و اکنون چه کسی هستید ارتباط بدهید. می‌توانید چهار روز متوالی دربارۀ سانحۀ تکان‌دهنده بنویسید یا هر روز دربارۀ چیزی متفاوت دست به قلم ببرید. در واقع بسیاری از افراد به هیچ وجه ترومایی نداشته‌اند اما همۀ ما تعارض‌ها یا عوامل استرس‌زای عمده‌ای داریم و شما هم می‌توانید دربارۀ ایبن مسائل هم بنوییسید؛ اما هرگاه نوشتن دربارۀ چیزی را انتخاب کردید واقعا عمیق‌ترین هیجانات و افکار خود را بکاوید.»
در طول سال‍ها، این راهنمایی‌ وابسته به محققی که در مورد آن پژوهش کرده تغییر کرده‌ است. بعضی اوقات از افراد خواسته شده دربارۀ تغییر و تحولی هیجانی به جای سانحۀ تکان‌دهنده بنویسید. در بسیاری از مطالعات از جمله برخی مطالعاتی که من انجام داده‌ام از افراد خواسته شده دربارۀ موضوعی مربوط به مطالعه بنویسند. مثلا ما از افرادی که شغلشان را از دست داده بودند، خواستیم تا دربارۀ این مساله بنویسند. از آنهایی که تشخیص سرطان پستان، ایدز یا دیگر بیماری‌ها گرفته بودند اغلب خواسته‌ایم که دربارۀ تشخیص خود بنویسند. تنها چیزی که ثابت مانده این است که افراد را تشویق کرده‌ایم دربار، افکار و احساسات خود بنویسند و در همان زمان آزادند تا دربارۀ هرچیزی که ناراحتشان می‌کند از این روش استفاده کنند.
یکی از جالب‌توجه‌ترین یافته‌ها این است که بسیاری از افراد حتی اغلب آنها، دربارۀ چیزهایی که من فرض می‌کردم برای ایشان اساسی است نمی‌نویسند. مثلا در یکی از مطالعاتی که افراد به خاطر ایدز تحت درمان بودند، تنها تعداد کمی از افراد دربارۀ بیماری خودشان نوشتند. بسیاری از آن‌ها دربارۀ روی مسائلی مثل روابط، پول یا تجربه‌های اولیۀ دوران زندگی خود نوشتند. بله، بیماری مرتبط بود اما نقشی که ایفا کرد آوردن دیگر مسائل به پیش روی بیمار بود.
هرچند مطالعات دقیقی که نشان بدهد کدام ویژگی راهنمایی نوشتن بسیار مهم ایت وجود ندارد من بینش خودم را دربارۀ این که چه چیزی در محیط بالینی بهترین فایده را دارد بیان می‌کنم. اگر شما مطالعه‌ای دیدید که رویکردهای جایگزینی را پیشنهاد کرد، راهبرد خود را تغییر بدهید تا با یافته‌های پژوهشی متناسب باشد.

1.22K views16:11