Մինչ Հայաստանում ՔՊ-ն շարունակում է անել այն, ինչի համար զավթել էր իշխանությունը, կառավարության հետ բիզնես գործարքներ ունեցած ընդդիմադիր ուժը ստորադասում է ազգային-պետական շահը, գործարարները պոչը ետևը մտցրած վախկոտ շան վարքագծով են առաջնորդվում, նախ, Հայաստանում ՌԴ դեսպանը մեսիջներ է ուղարկում ընդդիմությանը, մյուս կողմից էլ՝ ՌԴ-ում Ադրբեջանի դեմ հետաքրքիր, բայց դեռ փոքր քայլեր են կատարվում:

Այս ամենը չեմ գրում, որպեսզի այլոց պես ասեմ՝ «մեզ վերջին շանսն է մնացել» կամ նման մի բան։ Մեր ճակատագիրն այս փուլում մեզանից քիչ է կախված, այս մասին ասել եմ քանիցս։

Պարզապես արձանագրում եմ, որ Արցախի օկուպացիան Ալիևի համար զուտ կարճաժամկետ արդյունք էր։ Դրանում դեռ առիթներ կլինեն համոզվելու։

Արժե՞ր արդյոք գնալ այն քայլերին, որոնց գնացել է Ալիևը հանուն Արցախը գրավելու փիար-արշավի։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Պետության գոյության կարևորագույն գրավականներից է, ըստ իս, ինստիտուցիոնալ հիշողությունը։

Պետությունը չի կարող վաստակել գոյության իրավունք, եթե դրանում թե՛ պետական, թե՛ մասնավոր օղակներում որոշում կայացնողները չունեն ինստիտուցիոնալ հիշողություն։

Մեր պարագայում հիշողության առանցքում երկու իրադարձություն կա՝ ինքնության էքզիստենցիալ մակարդակից.

1) Ապրիլի 24-ը։

2) Մայիսի 9-ը։

Ալիքում ժամանակին անդրադարձել էի մեր պետության մեկ այլ կարևոր բացթողմանը՝ բոլոր օղակներում պետության և սփյուռքի հստակ նեթվորքինգին։

Մի կողմ դնենք 1990-ականները՝ նկատի առնելով կայսրության փլուզմանը հետևած որոշ չափով օբյեկտիվորեն ձևավորված խառնաշփոթը և այդ պայմաններում նոբիլիտետի հիմնումը։ Անդրադառնանք հաջորդ 2 տասնամյակին։

Մասնավորապես՝ այժմ «նիկոլից հետո Հայաստանը» «էս սարն իմն է, չէ՝ իմն է, էն էլ քոնը չէ՝ իմն է» սկզբունքով բաժան-բաժան անող երկու ճամբարների առաջնորդներին։

Չէ, խոսքը ամեն դեպքում չի լինելու երկու նախագահների աջակիցների՝ իրենց առաջնորդների աչքը մտնելու, նիկոլականից ավելի նիկոլական պահվածքի մասին։

Երկու նախագահներն իրենց կառավարման շրջանում մեծ տեղ են տվել պաթոսին, բայց ոչ մտածողության ամրապնդմանը։ Իսկ անհրաժեշտ էր բուհական կրթությունը կազմակերպել այնպես, որ անկախ նրանից շրջանավարտները կլինեին մասնագիտության մեջ, թե այլ ոլորտում՝ կարիերայի աստիճանով բարձրանալիս բոլոր դեպքերում պետք է ունենային որոշակի հստակ դիրքորոշում առնվազն «ապրիլի 24-մայիսի 9» հարցի շուրջ։

Հենց այս պահին նշածս կատեգորիայի զգալի մասը չունի այս երկու օրվա հետ ասոցացվող անհրաժեշտ հիշողությունը…

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Աչքովս ընկավ, որոշեցի ամեն դեպքում արձանագրել՝ թողնելով այստեղ.

Հայաստանում երկու հիմնական ընդդիմադիր ուժերը չեն կարողանում մեկ միասնական թեկնածուի հարցում ընդհանուր որոշման գալ, իսկ Նիկոլի որջում «բացահայտված լրտես» Հովիկ Աղազարյանը՝ իր մի քանի հոգանոց ինչ-որ կուսակցությունով, իմփիչմենթի գործընթաց է սկսում, թեկնածու ունի։

Կրկես դարձած իմ հայրենիք…

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Չինաստանն էլ է խաղաղության պատրաստվում։ Դրա համար արտադրել են նոր 15-տոննայանոց ինքնաթիռ, որը ունակ է տեղափոխելու մինչև 100 ԱԹՍ, որոնք, ի դեպ, նախատեսվում է, որ կառավարվելու են բացառապես արհեստական բանականության կողմից։

Ինչպես չէին ասում, բայց նկատի ունեին հին հռոմեացիները՝ si vis bellum, para pacem, այն է՝ պատերա՞զմ ես ուզում, պատրաստվիր խաղաղության։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Այս պահին ավելի անլուրջ բան, քան ներքաղաքական դատարկաբանական դիսկուրսն է, ինձ չի հանդիպել։

Առհասարակ, ինձ համար անհասկանալի է, երբ գոռում են, թե մարդը դավաճան է, Արցախը հանձնել է, Հայաստանը հանձնում է, 5000 կյանք զոհաբերեց պատերազմում, աղետաբեր է, պատուհաս է, բայց եկեք թողենք շարունակի մնալ իշխանության… մարդ ես, հաջորդ տարի էլի կկրենք ընտրություններով, դե բա մենք ժողովրդավար, հանդուրժող ազգ ենք։ Հետո ի՞նչ որ մեր գլխին հոգեկան խանգարումներով հիմար խեղկատակ է, կարևորը՝ արդար, ժողովրդավարական։

Բա որ չկրե՞նք։ Դե, կգոռանք, որ Նիկոլը դավաճան ա, բայց կգնանք ԱԺ, որ դրան ամեն օր հիշեցնենք, որ ինքը դավաճան ա։ Մի խոսքով, մարդկանց հիմարի տեղ դնելը լավ բանի չի բերում՝ լինես իշխանություն, թե, այսպես կոչված, ընդդիմություն։

Հ.Գ. Նիկոլականությունն իրականում ամենուր ա մտել։ Նրանք ազգային ինքնահռչակված բոլոր ուժերի մեջ էլ են վխտում։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Իդեալական պետության, պետական համակարգի և էլիտայի որոնումները հատուկ էին դեռևս միջնադարում, մասնավորապես՝ տարածաշրջանային լուրջ դերակատարմամբ երբեմնի հայկական պետականության վերականգնման երազանքի լաբիրինթոսյան փակուղիներում ելքեր որոնող մտավորականների շրջանում։

Ներկայիս պայմաններում սա պարապ զբաղմունք է։

Կարելի է բնականաբար պաթոսով քաշած օղու բաժակով ֆեյսբուքում ու թելեգրամում կենացներ գրել հայրենափրկչական կարևոր առաքելության, բաց թողնող շանսի և այլ բաների մասին, բայց...

Եթե խոսում ենք ի տարբերություն նախկինների և շուտով նախկինների ծածկադմփոց իշխանությունից՝ որպես ժողովրդի հետ երկխոսության չգնացողների, ապա պետք է անկեղծ լինենք նաև այստեղ։

Հայաստանը ո՛չ Իրան է, ո՛չ Թուրքիա, ո՛չ ատոմային զենք ունեցող Պակիստան, ո՛չ էլ Իսրայել։ Հայաստանը փոքր երկիր է, որն ունի դրածո իշխանություն (ինչ անուն ցանկանում եք հիմա կարող եք դնել, պատմությունը սրանց կոչելու է դրածո), չափազանց ոչ կայուն տնտեսություն, չունի որևէ ռեսուրս՝ աշխարհաքաղաքական կշիռ ցուցաբերելու համար, չունի բանակ. շատ կարճ ժամանակ անց Հայաստանի բանակը առաջին իսկ լուրջ վտանգի ժամանակ վերածվելու է կամավորական ջոկատներից բաղկացած անկանոն զորքերի (չխառնեք բանակի պոտենցիալը առաջին իսկ սպառնալիքի դեպքում կանոնավոր և համակարգային գործելու ընդունակ բանակ ունենալու հետ)։

Բայց իսկական քաոսը սկսվելու է գերագույն դրածոյից հետո։ 1-3 տարի՝ լավագույն դեպքում։ Այդ ժամանակահատվածում Հայաստանն ունի բոլոր շանսերը Սիրիայի պես երկիր դառնալու։ Ի՞նչ է պետք դրա կանխարգելման համար։

ա/ Ինտելեկտուալ էլիտա,
բ/ բարենպաստ արտաքին պայմաններ (օրինակ՝ խորը վատթարացած ռուս-թուրք-ադրբեջանական հարաբերություններ, ուժեղ հակաիրանական իրավիճակի պայմաններում ռուս-իրանական հարաբերությունների սերտացում),
գ/ չնեղացկոտ, հասուն սփյուռք։

Սրանք ամենակարևոր երեք գործոններն են, որոնք պետք է միաժամանակ համընկնեն։ Ցավոք, ըստ իս, դա անհնար է...

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Վայ ամա՜ն, չգիտեի՞ք՝ ով է Հայաստանում վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողը, թե էնքան հոգսաշատ եք ամեն անգամ մոռանում եք։

Լավ է, գոնե ինքն է հաճախ հիշեցնում։

Իսկ եթե մի կողմ դնենք հեգնանքը, ապա պետք է արձանագրենք, որ մեր հասարակությունը փաստացի չունի որևէ ռեսուրս չարիքի դեմն ինքնուրույն առնելու։ Եվ, օ՜, զարմանք, ինչպես 300 տարի առաջ Վիլհելմն ու Պետրոսը որևէ ցանկություն չունեին հայերի համար երկրորդ Քրիստոսը դառնալու, այնպես էլ հիմա այդ ցանկությունն ունեցող չկա։

Քանի դեռ ներքին ռեսուրսներին տիրապետողները, որ փորձի և կամ ցանկության պակասից դրդված, երկրի ճակատագիրը որոշելու փոխարեն՝ զբաղված են, ինչպես կասեր միջին վիճակագրական հայաստանցի գործատուն՝ գործի իմիտացիա ստեղծելով, ո՛չ իմփիչմենթն է ելքը, ո՛չ ընտրությունները։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes