اگر نیچه در زمانه ما زیست می‌کرد احتمالاً زودتر دچار اسکیزوفرنی می‌شد با این وضعیت!

حالا باز این که خوبه، حداقل کل صفحاتش نوشته شده :«میو» و از فضای کاغذ استفاده کرده؛
یه سری کتاب هستند که در هر صفحه فقط یه جمله نوشته شده(جملات انگیزشی یا عاطفی) و فروش بالایی هم دارند.


داخل پرانتز :
(البته افرادی که مسئول چاپ این نوع کتابها هستند احمق نیستند، بلکه می‌دونند چجوری از حماقت احمق‌هایی که مخاطب این جور کالاها هستند، پول دربیارن!)

@muhammad_emad

وقتی بهم میگن چرا همش میخوای نسل آدمیزاد منقرض بشه:

ما چیزی به اسم «عشق ابدی» نداریم.‌
عشق، هیجانی‌ست کوتاه (۶ماه تا ۲/۵سال) که ماموریتش اینه دو نفر رو تند و تیز به هم معرفی کنه!
و بعد از اون اگه منطق رابطه بلد باشی، وارد «دوست داشتن» میشی، اگه هم بلد نباشی وارد چالش و اختلاف و درگیری.

آدمیزاد بهتره هر از گاهی با سمباده‌ی تفکر انتقادی، خودشو یکم صیقل بده که شخصیتش مُکَدَر نشه چون هرچقدر که بگذره، زمان جَلا و تازگی رو با خودش می‌بره.

عمیقاً احساس می‌کردم واقعاً به مکانی نیاز دارم که می‌توانم در آن بفهمم چگونه باید دوباره خودم باشم.

همونطور که عباس‌معروفی توضیف کرد؛ به راستی من اینجا چه می‌کنم؟
این چنین تنها، آشفته، پریشان، بی‌تکیه‌گاه و بریده از همه چیز و همه کس، جدا مانده از زندگی.

کلا هر جایی بودید دیدید واسه بدیهیات دارید درخواست میکنید بدونید اونجا در شان شما نیست.

وقتی نه گفتن و یاد نمیگیری، به آدم ها در اصل داری یاد میدی که همدلی کردن و نسبت به شرایطت یاد نگیرن و همیشه نسبت بهت پرتوقع باشن.

رقیب اصلی و قسم‌ خورده تو در این دنیا، اون آدم موفق‌ تر، اون شرکت بزرگتر یا اون همکار باهوش‌ تر نیست. رقیب اصلی و شماره یک تو، اون نسخه تنبل، بی‌ انگیزه، ترسو، اهمال‌ کار و بهانه‌ گیر خودته. هر روز صبح که از خواب بیدار میشی، وظیفه اصلی تو اینه که این رقیب درونی پست و مزاحم رو شناسایی، به چالش بکشی و در نهایت شکست بدی و نابودش کنی. این تنها جنگی در این دنیاست که واقعا ارزش جنگیدن و پیروز شدن رو داره.

@hamidreza01

وقتی کودک درونت نادیده گرفته شده، بالغ بیرونیت یا بیش‌ از حد ساکته، یا همیشه داره فریاد می‌زنه. به جای سرزنش خودت، با اون کودکی حرف بزن که هنوز منتظرِ شنیده شدنه.

تا وقتی آدم‌ها با میل باطنی خودشون نخوان به خودشون کمک کنند یا تغییری درشون حاصل بشه، تو کاری از دستت برنمیاد. نه تنها نمی‌تونی کمکی بهشون کنی، بلکه حتی ممکنه گاهی نقش آدم بده‌ی داستان زندگی‌‌شون رو هم یدک بکشی.

آخر هفته فقط برای خوابیدن، تفریح کردن و وقت تلف کردن نیست، زمان حسابرسی هم هست. با خودت بی‌ رحمانه و صادقانه خلوت کن و از خودت بپرس که، در هفته‌ ای که گذشت، واقعا چه غلطی کردم؟ چقدر به اهداف بلند مدتم نزدیک ‌تر شدم؟ چه مقدار از زمان با ارزشم رو صرف کارهای احمقانه و بی‌ ارزش کردم؟ اگر از شنیدن جواب این سوال ‌ها میترسی، هفته بدی رو پشت سر گذاشتی و یه فکری برای هفته های اینده باید بکنی.

@hamidreza01

دیگه بزرگسالی و کار کردن بسه
منو بچه کنین

اگه کسی بهت ماهی گیری یاد داد،
تو رودخونه اون ماهی نگیر.

به زندگی فکر می‌کنم و مضطرب می‌شم.