از بدترین بلاهایی که زندگی کردن در ایران سرم آورده اینه که فکر می‌کنم هر چی پول ازش درنیاد کار مهمی نمی‌تونه باشه.
ده‌ها کار معنادار می‌کنم در روز و حسی که شب دارم خوشنودی نیست به هیچ‌وجه چون پول درنیاوردم.
از این‌که پول این‌قدر مساله‌ست خوشم نمی‌آد.

صبحتون بخیر

با آدمای جسور وارد رابطه شید؛ آدم‌هایی
که اختیار زندگی و انتخاب‌هاشون دست
خودشونه و سر رابطشون با کسی تعارف
ندارن.

Ofc i look angry all the time
My entire life I've been fighting a war
I'm soaked in pain and sadness...

The irony however
Is that I'm not actually angry
I'm trying to learn how to be happy!

اعتماد به آدما هدیه نیست که ببخشی! بناییه که آجر به آجر با ثبات و تکرار رفتار ساخته میشه، نه از تکرار قشنگ حرفا.

دامپزشکی هم نمیخونم بگم:
دامپزشکی بهانه است
طویله به طویله دنبال تو میگردم... 👨‍🦯

سعی‌م رو میکنم طی یکی دو روز آینده، دیدگاه و تجربه خودم از سوگ رو به اشتراک بزارم

مقوله عجیبیه وقتی سعی میکنی راجبش فکر کنی، فکر میکنی میفهمی‌ش ولی هرچی بیشتر فکر میکنم بهش میبینم بیشتر مکانیزم های اجتنابی رو خودم پیش‌گرفتم و شاید باهاش روبرو نشدم؟

اپیزود پنجم پادکست روزمرگی‌های یک روان‌درمانگر: «سوگ و فقدان»
سوگ چیه؟ چه انواعی داره؟ چه مراحلی داره و چطور می‌تونیم بهتر باهاش کنار بیایم؟

در کست‌باکس بشنوید:
https://castbox.fm/vb/852452639

و در آخر، سوگ "پر کردن جای خالی" نیست، یاد گرفتن زندگی کردن، با اون جای خالیه.

گفت: خیلی روزها می‌بینم و حس می‌کنم که با از دست دادن‌اش کنار اومدم، اما بعضی روزها... انگار همین دیروز اتفاق افتاده. انگار همین دیروز بوده که بزرگ‌ترین تکه‌ی قلبم ازم جدا شده.
گفتم: سوگ یک خط مستقیم نیست؛ بعضی روزها انگار به اول راه برگشتی. اشکالی نداره. هر قطره‌‌ی اشک، بخشی از التیامه، حتی اگه سال‌ها بعد جاری بشه.

اما فعلا برای الان،
گفته های دانیال عزیز رو قرض میگیرم و پیشنهاد میکنم روشون تأمل کنید

همه‌ی زندگی‌ها رو زندگی کنیم دیگه عزیزم.

یه اسم دیگه برای وضعیت منتالیم پیدا کردم :)
Anhedonia

خلاصه‌ش اینه که وقتی تحت فشار اضطراب و استرس مداوم هستی + یکسری فاکتورای دیگه
علنآ روانت shutdown میکنه و میگه ولُم کو عامو، دیگه چیزی به اسم شادی و لذت رو حس نمیکنیم

فلواقع مغز یه جور «سیستم محافظتی» فعال می‌کنه ( power saving on ) چون مدت زیادی تحت تنش بوده.
پس کم‌کم مسیرهای dopamine pathways ضعیف می‌شن و مغز می‌گه: فعلاً خداحافظ، ما باید زنده بمونیم، نه اینکه لذت ببریم.

میشه گفت خاموشی هیجانیه؛ نه از بی‌احساسی، بلکه از فرسودگی مداوم.
و باعث میشه هر کاری بکنی، هیچ‌چیز “به‌اندازه کافی” خوب یا رضایت‌بخش به نظر نیاد، چون ماژول رضایت اصلاً روشن نیست :)

و دلیل اینکه هرکاری میکنم راضیم نمیکنه فکر کنم همین موضوع باشه :))

Sweet dreams 💫
Gn✨
@averagebpdguy

«اگه دلت قدِ یه تار نازک شد و موسیقی غم سر داد، امیدوارم یه گوشِ شنوا نصیب آهنگ غمگینش شه‌.»