من دوران دبستان رو خیلی دوست داشتم. هنوز همه‌مون بچه بودیم و کاراکتر‌هامون جوری شکل نگرفته بود که بتونیم همزمان ویژگی‌های پیچیده‌ای رو در خودمون جا بدیم‌. نمی‌تونستیم هم خوش‌صحبت و مودب و باهوش باشیم، هم به دروغ کسی رو متهم کنیم. هم مرتب و تمیز و آب‌شونه‌کرده باشیم، هم فحشای زشت بدیم.

همه مثل شخصیت‌های کارتونای خردسالان بودن. ویژگی‌های شخصیشون رو روی پیشونیشون نوشته بودن. اگه این وسط کسی پیدا می‌شد که زیر جلد قشنگش شخصیت پلیدی داشت، اون سایکو بود. این ویژگی‌ آدم بزرگه‌هاست. مشکل از ما نبود که حریف اون نبودیم. مشکل از اون بود که قاطی ما می‌چرخید ولی مثل ما نبود.

این نعمت بزرگ رو با رسیدن به بلوغ از دست دادیم. حالا باید مدام در حال آدم‌شناسی و ارزیابی و تشخیص تله باشیم. هی باید تو آدمایی که باهاشون می‌گردیم تجدید نظر کنیم. هی باید دودوتا چهارتا کنیم که آیا خوبی‌های آدم‌ها به بدی هاشون می‌چربه یا نه. دوست نرد بامزه و همراهی می‌خوایم که خودخواه و بددهنه؟ دوست تحصیل‌کرده‌ی متین و خوش‌قلمی می‌خوایم که بی‌رحم و سنگدله؟ یا باید تا ابد تو پیله‌ی تنهایی خودمون خیس بخوریم، چون اعصابمونو از سر راه نیاوردیم.