این داداچیمون نجاتم داد🥹
Link🔗

برای رفع حس ناکافی بودن دو تا کار کوچیک به‌مرور خیلی جواب بزرگی می‌ده:
۱. هر چیز، کس، یا ابزاری که ناکافی‌بودن رو توت تقویت می‌کنه خیلی خیلی دور کن.
۲. موفقیت‌های ریزت رو هم جشن بگیر و به‌خودت یادآوری کن که تو تونستی!

@averagebpdguy | لوکوموتیو

به دلیل درخواست دل های vip شوما کومنت ها باز شود💀

............

تو بگو درمان تو چیست؟
تو بگو دل، یار تو کیست؟

همه مکانیزم ها را به کار می گیرند تا لحظه ای به حال خود رها نشویم....

روزی رادیو و تلویزیون، خلوت ما را به هم می ریزد...
روزی اخبار ، روزی پورن، روزی مواد مخدر، روزی شبکه های اجتماعی، روزی با تئوریزه کردن روابط بی هدف و....

مکانیزم های مختلف را اختراع می کنند تا هر روز «فاصله» ما را با «خودمان» بیشتر و بیشتر کنند...

و خوش به حال کسی که در میان این همه هیاهو و قیل و قال ،قدرت ساکت کردن این همه را دارند و لحظاتی را با خود «خلوت» می کنند.

و در این «خلوت» که توام با «خودکاوی» و «خودشناسی» است، نکاتی در درون خود «کشف» می کنند که به جذابیت زندگی شان بیش از پیش کمک می کند.

اگر در نیمه دوم عمر هستید، نیاز شما برای چنین سکوتی و «نزدیک» شدن به« خود »به مراتب بیشتر است. دل، یار شماست.... درمان شماست... سکوت کنید تا راهبری کند


#سهیل_رضایی #یونگ #بنیاد_فرهنگ ـزندگی #روانشناسی #سارانایینی

چرا اغلب بیش از حد مسئولیت قبول می‌کنیم؟

این مقاله از مجله معتبر هاروارد بیزینس ریویو که درسال 2025 منتشر شده، به بررسی دلایل رایج بیش از حد متعهد شدن افراد، به ویژه در محیط کار، می‌پردازه.

نویسنده بیان می‌کنه که بسیاری از افراد، مخصوصاً در ابتدای مسیر حرفه‌ای‌شون، تمایل دارند که بیش از توانایی‌شون کار کنند تا ارزش خودشون رو ثابت کنند. این رفتار اغلب به دلیل عوامل زیر رخ می‌دهد:

1️⃣ نیاز به تأیید
2️⃣ ترس از شکست
3️⃣ مقایسه با دیگران

عواقب تعهد بیش از حد شامل استرس، کاهش بهره‌وری، مشکلات سلامتی و نارضایتی شغلی است.

برای مقابله با این مشکل، پیشنهاد می‌کنم:
بین کار و زندگی‌تون تعادل برقرار کنید با انجام کارهایی مثل: ارزیابی منظم حجم کار، تمرین خودآگاهی، ارتباط مؤثر با مدیران و تمرکز بر مهارت‌های خاص‌تون.

در نهایت، به یاد داشته‌باشید که موفقیت پایدار، نه از انجام کارهای زیاد، بلکه از انجام درست کارهای مهم حاصل می‌شه.

افسردگی، این موجودِ مکّار!
افسردگی، اغلب نه به‌صورت یک حمله‌ی ناگهانی، بلکه به یه شکل خیلی آهسته و تدریجی وارد زندگی می‌شه. این‌طور نیست که یه روز از خواب بیدار شی و ببینی هیچ‌چیز واست مهم نیست، بلکه مثل یه سایه‌ست که آروم‌آروم به دنیات نفوذ می‌کنه. کم‌کم همه‌چیز بی‌روح می‌شه؛ روزها، آدم‌ها، حتی خودت.

اولش شاید فکر کنی که فقط خسته‌ای یا شاید کمی نگران، اما وقتی نگاهت به آینه می‌افته، دیگه خودت رو نمی‌شناسی. انگیزه‌ها کمرنگ می‌شن و حتی ساده‌ترین کارها به نظر یک کوه بزرگن. گاهی این احساس اونقدر فراگیر می‌شه که هیچ کلمه‌ای برای توضیحش پیدا نمی‌کنی.

بچه‌ها افسردگی خیلی مارموز و آب‌زیرکاهه! ممکنه اصلا از بیرون دیده نشه، ممکنه مدت‌ها درگیرش باشین اما اصلا خودتون متوجه‌اش نباشین. به نشونه‌ها توجه کنید، به حال‌تون اهمیت بدین، خودآگاهی و درک خویشتن، کلید مسیره.