‏سوال درست، این نیست که چقدر و چه کتاب‌هایی خوندی.
سوال درست اینه که درنتیجه خوندن اون‌ها، چقدر داناتر شدی، چقدر قدرت تجزیه و تحلیلت بیشتر شده، چقدر آرومتر، مهربونتر و اخلاقی‌تر شدی و چقدر خودت، آدم‌های دیگه و جهان هستی رو بهتر شناختی.

نمیگم کاش یه جوون کانادایی بودم که کار و دانشگاه براش مهم نبود و ول‌میگشت دغدغه روز بعدش رفتن علف خریدن باشه برای کوپ کردنش با مشکلاتش

ولی اینهمه فشار هم دیگه واقعا نمت

هربار که حس می‌کردم " این دیگه آخرشه " درواقع داشت شروع می‌شد.

گفت: یه بخش از من نمی‌خواد خوب بشه، چون هنوز منتظره اونا ببینن که چه بلایی سرم آوردن.

‏هیچ چیز به اندازه؛
ادب، صداقت، ذات خوب نمیتونه به کسی زیبایی و اعتبار ببخشه!

تو باتلاق انتظار کشیدن که می‌افتی، همه‌چیز برات یک خلاء بین ناامیدی و امید میشه.

شاید کودکی در روح‌ام زندانی شده که مجبورم به دیوانگی می‌کند

- چرا وقتی یه نفر می‌خواد بهم کمک کنه، عصبانی می‌شم؟
+ چون کمک برات معنای "تو نتونستی" داره، جای اینکه معنای "تو ارزشمندی و نیازی نیست تنهایی از پس همه چیز بر بیای" داشته باشه.

نوشته بود :
بیاموز آنچه می اندیشی را فوراً ابراز نکنی،
چیزی که می شنوی را زیاد جدی نگیری، و از دیگران بیش از اندازه انتظار نداشته باشی...

آدمی باید در کنارِ کسی پیر شود
نه به سببِ کسی...

-محمود درویش

مغز ما برای بقا طراحی شده. مغز برای حفظ انرژی و جلوگیری از فروپاشی آنی، نرخ پایین تغییرات رو به فرصت های رشد نمایی ترجیح میده. حتی اگه در بلند مدت منجر به فروپاشی های بزرگتر بشه. فقط میخواد فروپاشی رو کند تر کنه. اینه که خارج شدن از منطقه امنت و پیاده سازی ایده های توی ذهنت و ریسک کردن روشون برات انقدر سخته.

اگه این مکانیسم رو تو وجودت نشناسی و باهاش نجنگی، محکوم به درجا زدن و فروپاشی آهسته هستی. تنها راهش اینه که بفهمی موندن مساوی زواله، و تغییر، حتی با ریسک از دست دادن، تنها شانس رشد و شکوفاییه. هزینه داره، ولی هزینه‌ی موندن، در طولانی مدت خیلی بیشتره.

@hamidreza01

مهم‌ترین نوع رابطه، رابطه‌ تو با خودته. از بهبود رابطه‌ت با خودت غافل نشو.