ز خارزار تعلق ، کشیده دامان باش
به هر چه می کشدت دل ،ازان گریزان باش

قد نهال خم از بار منت ثمرست
ثمر قبول مکن سرو این گلستان باش

درین دو هفته که چون گل درین گلستانی
گشاده روی تر از راز می پرستان باش

تمیز نیک و بد روزگار کار تونیست
چو چشم آینه در خوب و زشت حیران باش

ز گریه شمع به پروانه نجات رسید
تونیز در دل شب همچو شمع گریان باش

ز بخت شور مکن روی تلخ چون دریا
گشاده روی تر از زخم با نمکدان باش

کدام جامه به از پرده پوشی خلق است ؟
بپوش چشم خود از عیب خلق وعریان باش

درون خانه خود هر گدا شهنشاهی است
قدم برون منه از حد خویش، سلطان باش
...
خودی به وادی حیرت فکنده است ترا
برون خرام ز خود خضر این بیابان باش

هوای نفس ترا ساخته است مرکب دیو
به زیر پای درآور هوا،سلیمان باش

ز بلبلان خوش الحان این چمن صائب
مرید زمزمه حافظ خوش الحان باش

#صائب_تبریزی

پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش
مردان به دیگری نگذارند کار خویش

چون شیشه‌ی شکسته و تاک بریده‌ام
عاجز به دست گریه‌ی بی‌اختیار خویش

از وقت تنگ، چون گل رعنا درین چمن
یک کاسه کرده‌ایم خزان و بهار خویش

انجم به آفتاب شب تیره را رساند
دارم امیدها به دل داغدار خویش

سنگ تمام در کف اطفال هم نماند
آخر جنون ناقص ما کرد کار خویش ! 

دایم میانه‌ی دو بلا سیر می‌کند
هر کس شناخته است یمین و یسار خویش

صائب چه فارغ است ز بی‌برگی خزان
مرغی که در قفس گذراند بهار خویش

#صائب_تبریزی

والا پیام‌دار محمد ❤🥰

"اگر امروز هم نیاید فردا می‌آید، اما بالاخره پیدایم می‌کند! این رمانتیسیسمِ نفرین‌شده‌ی تمام قلب‌های پاک است! وای از پستی، وای از حماقت، وای از کوته‌فکریِ این روح‌های گندیده‌ی احساساتی! چه‌طور می‌توان نفهمید؟ به راستی چه‌طور می‌توان نفهمید..."

#یادداشت_های_زیرزمینی
#داستایفسکی

سیراب درمحیط شدم ز آبروی خویش
در پای خم زدست ندادم سبوی خویش

درحفظ آبرو ز گهر باش سخت تر
کاین آب رفته باز نیاید به جوی خویش

خاک مراد خلق شود آستانه اش
هرکس که بگذرد ز سر آرزوی خویش

از نوبهار عمر وفایی نیافتم
چون گل مگر گلاب کنم رنگ وبوی خویش

ازمهلت زمانه دون در کشاکشم
ترسم مرا سپهر برآرد به خوی خویش

صائب نشان به عالم خویشم نمی دهند
چندان که می کنم زکسان جستجوی خویش

#صائب_تبریزی

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی
چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود
چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی

منم که جور و جفا دیدم و وفا کردم
تویی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی

بیا که با همه نامهربانیت ای ماه
خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی

بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد ،کس
نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

منت به یک نگه آهوانه می بخشم
هر آنچه ای خُتَنی خط من خطا کردی

اگر چه کار جهان بر مراد ما نشود
بیا که کار جهان بر مراد ما کردی

هزار درد فرستادیم به جان لیکن
چو آمدی همه آن دردها دوا کردی

کلید گنج غزل‌های شهریار تویی
بیا که پادشه ملک دل گدا کردی

#شهریار

شکر خدا را که در پناه حسینیم
عالم از این خوب‌تر پناه ندارد ❤

تو را نادیدن ما غم نباشد
که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی
ولیکن چون تو در عالم نباشد

عجب گر در چمن برپای خیزی
که سرو راست پیشت خم نباشد

مبادا در جهان دلتنگ رویی
که رویت بیند و خرم نباشد

من اول روز دانستم که این عهد
که با من می‌کنی محکم نباشد

که دانستم که هرگز سازگاری
پری را با بنی آدم نباشد

مکن یارا دلم مجروح مگذار
که هیچم در جهان مرهم نباشد

بیا تا جان شیرین در تو ریزم
که بخل و دوستی با هم نباشد

نخواهم بی تو یک دم زندگانی
که طیب عیش بی همدم نباشد

نظر گویند سعدی با که داری
که غم با یار گفتن غم نباشد

حدیث دوست با دشمن نگویم
که هرگز مدعی محرم نباشد

#سعدی

غم زمانه خورم يا فراق يار کشم
به طاقتي که ندارم کدام بار کشم

نه قوتي که توانم کناره جستن از او
نه قدرتي که به شوخيش در کنار کشم

نه دست صبر که در آستين عقل برم
نه پاي عقل که در دامن قرار کشم

ز دوستان به جفا سيرگشت مردي نيست
جفاي دوست زنم گر نه مردوار کشم

چو مي توان به صبوري کشيد جور عدو
چرا صبور نباشم که جور يار کشم

شراب خورده ساقي ز جام صافي وصل
ضرورتست که درد سر خمار کشم

گلي چو روي تو گر در چمن به دست آيد
کمينه ديده سعديش پيش خار کشم

#سعدی

ندیدمت که بکردی وفا بدان چه بگفتی
طریق وصل گشادی من آمدم تو برفتی

وفای عهد نمودی دل سلیم ربودی
چو خویشتن به تو دادم تو میل باز گرفتی

نه دست عهد گرفتی که پای وصل بدارم
به چشم خویش بدیدم خلاف هر چه بگفتی

هزار چاره بکردم که هم‌عنان تو گردم
تو پهلوان‌تر از آنی که در کمند من افتی

نه عدل بود نمودن خیال وصل و ربودن
چرا ز عاشق مسکین هم اولش ننهفتی

تو قدر صحبت یاران و دوستان نشناسی
مگر شبی که چو سعدی به داغ عشق بخفتی

#سعدی

چه باد و بارونی
نیازه تا غمت‌و
بشوره و بِبَره

چقد بزرگ شدی!
منم کمک کردم
نمیشه یک نفره!

یِهو! یه مرتبه شد
منو ببخش اگه
صفا نیاوردم

صلاحیت داری
نگام کنی و بگی
به جا نیاوردم

غمِ دوتا نشده
کتابِ وانشده
سلاح سرد! منم

همون که بچه شد و
صدای رفتنت‌و
بلند کرد... منم

نگاهِ رو به عقب
تصادفِ سر شب
سلام ودرد! منم

کسی که حدّاقل
خودش به مرگِ خودش
اشاره کرد... منم

بهش که فک می‌کنم
دورو بَرم پخشه
اِدامه های اَداش

بقیه‌شم حَرفه...
کدوم شلوغ کاری؟!
کدوم بریز و بپاش؟!

یه خوابِ دو در یک
یه حالِ خوش‌نقشه
تراسِ رو به افق

یه‌کم بهونه بیار
یه شعرِ تازه بشم
بیارمت سرِ ذوق

چه سرنوشتیه که
تحرکِ مژه‌هات
شروعِ استرسه

نگات‌و بردار و
بذار عزیز دلت
به زندگیش برسه

چه سرنوشتیه که
مخاطبت بودن
همیشه مُحتمَله

چقد بزرگ شدی!
چرا نمیپرسی
کجا با این عجله؟!

شکستنِ سرِخود!
حَلاوتِ عشقت
خُمارِ صد شَبه شد

صلاحیت داری
منو ببخش اگه
یهو... یه مرتبه شد...

بهش که فِک می‌کنم
دورو بَرم پخشه
اِدامه‌های اَداش

بقیه‌شم حَرفه...
کدوم شلوغ کاری؟!
کدوم بریز و بپاش؟!

#میثم_بهاران

@meysambaharan

نمیدانم چرا، اما تو را هرجا که می‌بینم
کسی انگار می‌خواهد ز من، تا با تو بنشینم

تن یخ کرده ، آتش را که می‌بیند چه می‌خواهد؟
همانی را که می‌خواهم ، تو را وقتی که می‌بینم

تو تنها می‌توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می‌جویند تسکینم

تو آن شعری که من جایی نمی‌خوانم، که می‌ترسم
به جانت چشم زخم آید چو می‌گویند تحسینم

زبانم لال! اگر روزی نباشی، من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟

نباشی تو اگر‌، ناباوران عشق می‌بینند
که این من، این منِ آرام، در مردن به جز اینم!

#محمدعلی_بهمنی

مثلا فهرست :)

● شاعران:

#اخوان_ثالث
#محمدرضا_معلمی
#محمدسعید_میرزایی
#امیرخسرو_دهلوی
#حزین_لاهیجی
#صائب_تبریزی
#خاقانی
#حافظ
#شاطرعباس_صبوحی
#علی_محمد_مودب
#سجاد_سامانی
#گروس_عبدالملکیان
#حسین_منزوی
#مهدی_جهاندار
#محمدمهدی_سیار
#سعدی
#محمدعلی_بهمنی
#شهریار
#میثم_بهاران
#سیمین_بهبهانی
#افشین_یداللهی
#فاضل_نظری



● نویسندگان:

#همینگوی
#کربلایی_لو
#تولستوی
#فلوبر
#عین_صاد
#چخوف
#داستایفسکی


● کتاب‌ها:

#زمستان
#وداع_با_اسلحه
#نوشیدن_مه_در_باغ_نارنج
#دیدار_اتفاقی_با_دوست_خیالی
#سیری_در_نظریه_پیچیدگی
#کآشوب
#1375
#درجستجوی_حافظه_پیدایش_دانش_نوین_ذهن
#غزل_هزاره‌ای_دیگر
#مرگ_ایوان_ایلیچ
#مادام_بوواری
#رشد
#نگاهی_به_فلسفه_سبک_کردن_بارسنگین_فلسفه
#فقر_احمق_می_کند
#وسعت_یا_عمق
#نامه_های_بلوغ
#شب_های_روشن
#سه_خواهر
#یادداشت_های_زیرزمینی

هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد
خُداش در همه حال از بلا نگه دارد

حدیثِ دوست نگویم مگر به حضرتِ دوست
که آشنا، سخنِ آشنا نگه دارد

دلا مَعاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات به دو دستِ دعا نگه دارد

گَرَت هواست که معشوق نَگْسَلد پیمان
نگاه دار سرِ رشته تا نگه دارد

صبا بر آن سرِ زلف ار دلِ مرا بینی
ز رویِ لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت؟
ز دستِ بنده چه خیزد؟ خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدایِ آن یاری
که حقِّ صحبتِ مهر و وفا نگه دارد

غبارِ راهگذارت کجاست؟ تا حافظ
به یادگارِ نسیمِ صبا نگه دارد

#حافظ

اگه گودریدز دارید، داشته باشیم هم رو :)

https://www.goodreads.com/golsefatan

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی
جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت
که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی

مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی
مرا مگو که چه نامی به هر لقب که تو خوانی

چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل
که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی

تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت
ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد
تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت
ندانمت که چه گویم ز اختلاف معانی

مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان
که پیر داند مقدار روزگار جوانی

تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد
ریاضت من شب تا سحر نشسته چه دانی

من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم
تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی

سر از کمند تو سعدی به هیچ روی نتابد
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

#سعدی

در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع
تا نپیوستم به خاموشی نیاسودم چو شمع

دیدنم نادیدنی، مد نگاهم آه بود
در شبستان جهان تاچشم بگشودم چو شمع

سوختم تا گرم شد هنگامه دلها ز من
بر جهان بخشودم و برخود نبخشودم چو شمع

اشک وآه برق جولان را براه انداختم
در طریق عشق پای خود نفرسودم چو شمع

سوختم صدبار و از بی اعتباریها نگشت
قطره آبی به چشم روزن ازدودم چو شمع

پاس صحبت داشتن آسایش از من برده بود
زیر دامان خموشی رفتم آسودم چو شمع

این که گاهی می زدم برآب و آتش خویش را
روشنی درکار مردم بود مقصودم چو شمع

چون صدف در پرده های دل نهفتم اشک را
گوهر خود را به هر بیدرد ننمودم چو شمع

روزی من بردل این تنگ چشمان بار بود
گرچه در محفل زبان برخاک می سودم چو شمع

پرده های خواب رامی سوختم از اشک گرم
دیده بان دولت بیدار خود بودم چو شمع

مایه اشک ندامت گشت وآه آتشین
هرچه از تن پروری برجسم افزودم چو شمع

این زمان افسرده ام صائب ،وگر نه پیش ازین
می چکید آتش ز چشم گریه آلودم چو شمع
 
#صائب_تبریزی

...
یوسف یکی و نکهت پیراهنش یکی است
از هیچ غنچه ای نتوان یافت بوی دل
...
دشنام تلخ در قدحش باده می شود
در بیخودی بهانه تراش است خوی دل
...
#صائب_تبریزی

#همزاد #داستایفسکی تموم شد.
با اینکه بریده‌ای اینجا ازش نگذاشتم، ولی عجیب‌چیزی بود.