🔻 پیام واضح شیانگشان ۲۰۲۵: یارگیری چین از «جنوب جهانی» علیه هژمونی آمریکا
🔹این گزارش که توسط رافائل راسیکوت و کورتیس اچ. سیمپسون برای «مرکز نوآوری در حکمرانی بینالمللی» (CIGI) تهیه شده است، تحول مجمع شیانگشان پکن (BXF) را از یک رویداد حاشیهای به یک سکوی مهم جهانی بررسی میکند. نویسندگان استدلال میکنند که چین از این مجمع به عنوان ابزاری استراتژیک برای گسترش نفوذ خود، به چالش کشیدن نظم تحت رهبری غرب و جلب نظر کشورهای ناراضی از وضعیت موجود استفاده میکند.
🔹نویسندگان گزارش خاطرنشان میکنند که اهمیت مجمع شیانگشان در سال ۲۰۲۵ به طرز چشمگیری تغییر کرده است، به طوری که این رویداد اکنون به عنوان رقیبی جدی برای «گفتگوی شانگری-لا» شناخته میشود. طبق آمار ارائه شده، نشست امسال میزبان بیش از ۱۸۰۰ مهمان از ۱۰۰ کشور، شامل ۴۰ وزیر دفاع و فرمانده نظامی بوده است که این ارقام نشاندهنده دو برابر شدن مشارکت کلی نسبت به سال ۲۰۲۴ است. تحلیلگران همچنین به کاهش سطح نمایندگی ایالات متحده در این نشست اشاره کرده و آن را نشانهای از وخامت روابط پکن و واشنگتن و تلاش چین برای پر کردن خلأ قدرت ناشی از عدم قطعیت در نقش بینالمللی آمریکا میدانند.
🔹در ادامه، گزارش توضیح میدهد که پکن از این تریبون برای ترسیم چهرهای از خود به عنوان «تزریقکننده ثبات» به جهانی متلاطم استفاده کرده و تلاش میکند خود را جایگزینی صلحطلب در برابر هرجومرج ناشی از سیاستهای ایالات متحده معرفی کند. به گفته نویسندگان، مقامات چینی و در رأس آنها شی جینپینگ با استفاده از مفاهیمی همچون «جامعهای با سرنوشت مشترک» و انتقاد از «ذهنیت جنگ سرد»، سعی در جذب کشورهایی دارند که از نظم فعلی بینالمللی و فشارهای غرب ناراضی هستند. همچنین وزیر دفاع چین در سخنرانی خود بر چندجانبهگرایی تأکید کرده و ضمن انتقاد از ائتلافهای نظامی دارای منافع خودخواهانه، بر آمادگی چین برای مداخله نظامی جهت جلوگیری از استقلال تایوان تصریح کرده است.
🔹پژوهشگران در بخش دیگری از گزارش تأکید میکنند که نکته متمایز نشست امسال، همسویی آشکارتر کشورهای خارجی، بهویژه کشورهای جنوب جهانی، با ادبیات و گفتمان پکن بوده است. طبق مشاهدات آنها، برخلاف گذشته که تنها کشورهایی مانند روسیه و ایران با پیامهای چین همراهی میکردند، امسال نمایندگان کشورهایی همچون ویتنام، سنگاپور و میانمار نیز آشکارا از «هژمونی» و «یکجانبهگرایی» انتقاد کرده و از واژگان مشابه چین برای توصیف وضعیت امنیتی جهان استفاده کردهاند. این گزارش همچنین اشاره میکند که مجمع به مکانی فعال برای دیپلماسی دفاعی دوجانبه و توافقات نظامی میان کشورهای شرکتکننده تبدیل شده است.
📌در پایان، نویسندگان نتیجهگیری میکنند که چین با موفقیت شبکهای دیپلماتیک از کشورهای همفکر ایجاد کرده است که پکن را به عنوان رهبری معتبر و جایگزینی برای نظم تحت رهبری آمریکا میپذیرند. بر اساس این تحلیل، مجمع شیانگشان دیگر تنها یک رویداد گفتگو نیست، بلکه به ابزاری برای تثبیت قدرت نرم چین تبدیل شده است که در آن کشورها، بهویژه از جنوب جهانی، میتوانند بدون محدودیتهای هنجاری غرب به تبادل ایدهها و حتی معاملات تسلیحاتی بپردازند. نویسندگان هشدار میدهند که غرب نباید توانایی فزاینده چین در بازطراحی تدریجی نظم بینالمللی از طریق چنین سازوکارهایی را نادیده بگیرد.
منبع:
https://www.cigionline.org/articles/reshaping-global-order-xiangshan-forum-signals-chinas-growing-soft-power/
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹این گزارش که توسط رافائل راسیکوت و کورتیس اچ. سیمپسون برای «مرکز نوآوری در حکمرانی بینالمللی» (CIGI) تهیه شده است، تحول مجمع شیانگشان پکن (BXF) را از یک رویداد حاشیهای به یک سکوی مهم جهانی بررسی میکند. نویسندگان استدلال میکنند که چین از این مجمع به عنوان ابزاری استراتژیک برای گسترش نفوذ خود، به چالش کشیدن نظم تحت رهبری غرب و جلب نظر کشورهای ناراضی از وضعیت موجود استفاده میکند.
🔹نویسندگان گزارش خاطرنشان میکنند که اهمیت مجمع شیانگشان در سال ۲۰۲۵ به طرز چشمگیری تغییر کرده است، به طوری که این رویداد اکنون به عنوان رقیبی جدی برای «گفتگوی شانگری-لا» شناخته میشود. طبق آمار ارائه شده، نشست امسال میزبان بیش از ۱۸۰۰ مهمان از ۱۰۰ کشور، شامل ۴۰ وزیر دفاع و فرمانده نظامی بوده است که این ارقام نشاندهنده دو برابر شدن مشارکت کلی نسبت به سال ۲۰۲۴ است. تحلیلگران همچنین به کاهش سطح نمایندگی ایالات متحده در این نشست اشاره کرده و آن را نشانهای از وخامت روابط پکن و واشنگتن و تلاش چین برای پر کردن خلأ قدرت ناشی از عدم قطعیت در نقش بینالمللی آمریکا میدانند.
🔹در ادامه، گزارش توضیح میدهد که پکن از این تریبون برای ترسیم چهرهای از خود به عنوان «تزریقکننده ثبات» به جهانی متلاطم استفاده کرده و تلاش میکند خود را جایگزینی صلحطلب در برابر هرجومرج ناشی از سیاستهای ایالات متحده معرفی کند. به گفته نویسندگان، مقامات چینی و در رأس آنها شی جینپینگ با استفاده از مفاهیمی همچون «جامعهای با سرنوشت مشترک» و انتقاد از «ذهنیت جنگ سرد»، سعی در جذب کشورهایی دارند که از نظم فعلی بینالمللی و فشارهای غرب ناراضی هستند. همچنین وزیر دفاع چین در سخنرانی خود بر چندجانبهگرایی تأکید کرده و ضمن انتقاد از ائتلافهای نظامی دارای منافع خودخواهانه، بر آمادگی چین برای مداخله نظامی جهت جلوگیری از استقلال تایوان تصریح کرده است.
🔹پژوهشگران در بخش دیگری از گزارش تأکید میکنند که نکته متمایز نشست امسال، همسویی آشکارتر کشورهای خارجی، بهویژه کشورهای جنوب جهانی، با ادبیات و گفتمان پکن بوده است. طبق مشاهدات آنها، برخلاف گذشته که تنها کشورهایی مانند روسیه و ایران با پیامهای چین همراهی میکردند، امسال نمایندگان کشورهایی همچون ویتنام، سنگاپور و میانمار نیز آشکارا از «هژمونی» و «یکجانبهگرایی» انتقاد کرده و از واژگان مشابه چین برای توصیف وضعیت امنیتی جهان استفاده کردهاند. این گزارش همچنین اشاره میکند که مجمع به مکانی فعال برای دیپلماسی دفاعی دوجانبه و توافقات نظامی میان کشورهای شرکتکننده تبدیل شده است.
📌در پایان، نویسندگان نتیجهگیری میکنند که چین با موفقیت شبکهای دیپلماتیک از کشورهای همفکر ایجاد کرده است که پکن را به عنوان رهبری معتبر و جایگزینی برای نظم تحت رهبری آمریکا میپذیرند. بر اساس این تحلیل، مجمع شیانگشان دیگر تنها یک رویداد گفتگو نیست، بلکه به ابزاری برای تثبیت قدرت نرم چین تبدیل شده است که در آن کشورها، بهویژه از جنوب جهانی، میتوانند بدون محدودیتهای هنجاری غرب به تبادل ایدهها و حتی معاملات تسلیحاتی بپردازند. نویسندگان هشدار میدهند که غرب نباید توانایی فزاینده چین در بازطراحی تدریجی نظم بینالمللی از طریق چنین سازوکارهایی را نادیده بگیرد.
منبع:
https://www.cigionline.org/articles/reshaping-global-order-xiangshan-forum-signals-chinas-growing-soft-power/
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
Centre for International Governance Innovation
Reshaping Global Order: Xiangshan Forum Signals China’s Growing Soft Power
The Xiangshan Forum highlights China’s growing role in global security at a time when Western influence faces increasing constraints.
❤2👍1🕊1
🔻ارزیابی تازه کانال ۱۲: تبدیل شاهد ۱۳۶ به تهدید هوایی با نصب موشک R-60 توسط روسیه
🔹کانال 12 اسرائیل گزارش میدهد که روسیه پهپادهای شاهد ۱۳۶ ایرانی را به موشک هوا به هوای R-60 متعلق به دوران شوروی مجهز کرده و عملا این پهپادهای ارزان را به پلتفرم چندمنظوره تبدیل کرده است. طبق گزارش، این ترکیب تهدید تازهای برای جنگندهها و بالگردهای اوکراینی ایجاد میکند، چون پهپاد هنگام رهگیری میتواند موشک شلیک کند و سپس مأموریت خود را ادامه دهد. شواهد منتشرشده از سوی اوکراین نیز نشان میدهد یک نمونه از این پهپادهای مسلح ساقط شده و لاشه آن وجود چنین تجهیزی را تأیید کرده است.
🔹گزارش توضیح میدهد که هنوز نحوه دقیق شلیک مشخص نیست، اما بهاحتمال زیاد روسیه کنترل دستی شلیک را از طریق دوربین و لینک داده روی پهپاد فعال کرده است. کانال ۱۲ میافزاید: با وجود این، توان واقعی ترکیب پهپاد کند و کممانور شاهد با موشک قدیمی R-60 نامشخص باقی میماند، چون نه پهپاد سازگاری کامل با چنین مأموریتی دارد و نه موشک توان درگیری همهجهته. با این حال، همین احتمال شلیک کافی است تا خدمه اوکراینی هنگام رهگیری محتاطتر شوند و فاصله بیشتری نگه دارند، حتی اگر عملکرد عملیاتی این سامانه محدود باشد.
📌در بخش جمعبندی، گزارش این اقدام را بخشی از برنامه روسیه برای توسعه خانواده شاهد میداند؛ برنامهای که شامل نسخههای جت، قابلیتهای خودمختار و استفاده از هوش مصنوعی است. نصب موشک R-60 هرچند یک راهحل کمهزینه با تکیه بر ذخایر قدیمی شوروی است، اما نشان میدهد روسیه تلاش دارد از یک پهپاد ارزان، ابزار چندمنظورهای بسازد که هم در زمین و هم در هوا تهدید ایجاد کند و بخشی از دکترین جنگی خود را با هزینه پایین ارتقا دهد.
منبع:
https://www.mako.co.il/pzm-soldiers/Article-d6042a7f7e2ea91027.htm
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹کانال 12 اسرائیل گزارش میدهد که روسیه پهپادهای شاهد ۱۳۶ ایرانی را به موشک هوا به هوای R-60 متعلق به دوران شوروی مجهز کرده و عملا این پهپادهای ارزان را به پلتفرم چندمنظوره تبدیل کرده است. طبق گزارش، این ترکیب تهدید تازهای برای جنگندهها و بالگردهای اوکراینی ایجاد میکند، چون پهپاد هنگام رهگیری میتواند موشک شلیک کند و سپس مأموریت خود را ادامه دهد. شواهد منتشرشده از سوی اوکراین نیز نشان میدهد یک نمونه از این پهپادهای مسلح ساقط شده و لاشه آن وجود چنین تجهیزی را تأیید کرده است.
🔹گزارش توضیح میدهد که هنوز نحوه دقیق شلیک مشخص نیست، اما بهاحتمال زیاد روسیه کنترل دستی شلیک را از طریق دوربین و لینک داده روی پهپاد فعال کرده است. کانال ۱۲ میافزاید: با وجود این، توان واقعی ترکیب پهپاد کند و کممانور شاهد با موشک قدیمی R-60 نامشخص باقی میماند، چون نه پهپاد سازگاری کامل با چنین مأموریتی دارد و نه موشک توان درگیری همهجهته. با این حال، همین احتمال شلیک کافی است تا خدمه اوکراینی هنگام رهگیری محتاطتر شوند و فاصله بیشتری نگه دارند، حتی اگر عملکرد عملیاتی این سامانه محدود باشد.
📌در بخش جمعبندی، گزارش این اقدام را بخشی از برنامه روسیه برای توسعه خانواده شاهد میداند؛ برنامهای که شامل نسخههای جت، قابلیتهای خودمختار و استفاده از هوش مصنوعی است. نصب موشک R-60 هرچند یک راهحل کمهزینه با تکیه بر ذخایر قدیمی شوروی است، اما نشان میدهد روسیه تلاش دارد از یک پهپاد ارزان، ابزار چندمنظورهای بسازد که هم در زمین و هم در هوا تهدید ایجاد کند و بخشی از دکترین جنگی خود را با هزینه پایین ارتقا دهد.
منبع:
https://www.mako.co.il/pzm-soldiers/Article-d6042a7f7e2ea91027.htm
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
mako
איום חדש בזירה: כלי טיס איראני חמוש בטיל סובייטי
רוסיה שמפעילה את כלי הטיס התוקפים מסוג "שאהד-136" מתוצרת טהרן במקור, החלה לחמש אותם בטילי אוויר-אוויר R-60 מיושנים אמנם - אבל כאלו שמייצרים איום חדש על מערך היירוט של האויב
👏1🕊1
🔻نگرانی چین از از دست رفتن شغلها به دلیل هوش مصنوعی
🔹موسسه «رند» در گزارشی که در دسامبر 2025 منتشر شد به بررسی تاثیرات منفی هوش مصنوعی بر بازار کار چین و نگرانیهای اقتصادی ناشی از آن پرداخته است. بر اساس این گزارش، چین در حالی که در تلاش است تا از مزایای هوش مصنوعی بهرهبرداری کند، با چالشهای عظیمی همچون بیکاری بالا، بهویژه در میان جوانان، و مشکلات ساختاری در بازار کار روبهروست. طبق آمارهای رسمی، بیکاری در میان جوانان 16 تا 24 ساله به 18.9 درصد رسیده است که بخشی از آن به کاهش تقاضا در بخشهایی مانند مسکن و فناوری برمیگردد. از سوی دیگر، بازار کار چین با مشکلات دیگری همچون بحران مسکن و مهاجرت نیروی کار کممهارت به بخشهای غیررسمی مانند اقتصاد آنلاین مواجه است.
🔹گزارش اشاره میکند که طبق دادهها، شغلهای سطح پایین و دستی بیش از دیگر بخشها در معرض تهدید هوش مصنوعی قرار دارند. در این زمینه، «کارگران جوان در شغلهایی که به شدت در معرض هوش مصنوعی قرار دارند، شاهد کاهش 13 درصدی در فرصتهای شغلی خود از زمان راهاندازی ChatGPT بودهاند». چین با توجه به این مشکلات ساختاری و ناتوانی در جذب فارغالتحصیلان به ویژه در بخشهایی چون مسکن و فناوری، اکنون با چالشهای تازهای روبهرو است. در پاسخ به این تهدیدات، دولت چین در تلاش است تا با برنامههایی نظیر ارائه مشوقهای مالی، آموزش مهارتهای جدید، و حتی محدودیتهایی بر خودکارسازی برخی مشاغل، از بحران اشتغال جلوگیری کند.
🔹در نهایت، گزارش به این نتیجه میرسد که چین به رغم اهمیت ویژهای که برای پیشرفت در زمینه هوش مصنوعی قائل است، تلاش میکند تا از طریق سیاستهای هدفمند، تعادلی میان پیشرفت تکنولوژیکی و حفظ اشتغال در بازار کار خود برقرار کند. این رویکرد میتواند به عنوان الگویی برای سایر کشورهای در حال توسعهای که با چالشهای مشابه روبهرو هستند، مورد استفاده قرار گیرد.
منبع:
https://www.rand.org/pubs/commentary/2025/12/china-is-worried-about-ai-job-losses.html
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹موسسه «رند» در گزارشی که در دسامبر 2025 منتشر شد به بررسی تاثیرات منفی هوش مصنوعی بر بازار کار چین و نگرانیهای اقتصادی ناشی از آن پرداخته است. بر اساس این گزارش، چین در حالی که در تلاش است تا از مزایای هوش مصنوعی بهرهبرداری کند، با چالشهای عظیمی همچون بیکاری بالا، بهویژه در میان جوانان، و مشکلات ساختاری در بازار کار روبهروست. طبق آمارهای رسمی، بیکاری در میان جوانان 16 تا 24 ساله به 18.9 درصد رسیده است که بخشی از آن به کاهش تقاضا در بخشهایی مانند مسکن و فناوری برمیگردد. از سوی دیگر، بازار کار چین با مشکلات دیگری همچون بحران مسکن و مهاجرت نیروی کار کممهارت به بخشهای غیررسمی مانند اقتصاد آنلاین مواجه است.
🔹گزارش اشاره میکند که طبق دادهها، شغلهای سطح پایین و دستی بیش از دیگر بخشها در معرض تهدید هوش مصنوعی قرار دارند. در این زمینه، «کارگران جوان در شغلهایی که به شدت در معرض هوش مصنوعی قرار دارند، شاهد کاهش 13 درصدی در فرصتهای شغلی خود از زمان راهاندازی ChatGPT بودهاند». چین با توجه به این مشکلات ساختاری و ناتوانی در جذب فارغالتحصیلان به ویژه در بخشهایی چون مسکن و فناوری، اکنون با چالشهای تازهای روبهرو است. در پاسخ به این تهدیدات، دولت چین در تلاش است تا با برنامههایی نظیر ارائه مشوقهای مالی، آموزش مهارتهای جدید، و حتی محدودیتهایی بر خودکارسازی برخی مشاغل، از بحران اشتغال جلوگیری کند.
🔹در نهایت، گزارش به این نتیجه میرسد که چین به رغم اهمیت ویژهای که برای پیشرفت در زمینه هوش مصنوعی قائل است، تلاش میکند تا از طریق سیاستهای هدفمند، تعادلی میان پیشرفت تکنولوژیکی و حفظ اشتغال در بازار کار خود برقرار کند. این رویکرد میتواند به عنوان الگویی برای سایر کشورهای در حال توسعهای که با چالشهای مشابه روبهرو هستند، مورد استفاده قرار گیرد.
منبع:
https://www.rand.org/pubs/commentary/2025/12/china-is-worried-about-ai-job-losses.html
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
www.rand.org
China Is Worried About AI Job Losses
China understands the strain that AI could place on its already fragile labor market. Beijing may be willing to accept job losses in the near term as the price of progress. But there are signs that it will take steps to ease AI-driven unemployment, even if…
🔥1🕊1
🔻نگرانی تلآویو از تعمیق شراکت تسلیحاتی میان مصر و چین
🔹نشریه نظامی ـ تحلیلی «اسرائیل دیفنس» در گزارشی به بررسی نگرانی محافل امنیتی و دفاعی اسرائیل از افزایش همکاری نظامی مصر و چین پرداخته و رونمایی از پهپاد رزمی «حمزه-2» را نقطه عطف این شراکت دانسته است. در این گزارش تأکید شده که تفاهمنامه تولید مشترک پهپاد میان «الهيئة العربية للتصنيع» و شرکت چینی «نورینکو» نه تنها جنبه خرید تسلیحاتی ندارد، بلکه انتقال فناوری و بومیسازی را هدف گرفته و این امر بهمعنای حرکت مصر به سوی استقلال صنعتی و ارتقای توان دفاعی به شمار میآید.
🔹مجله با تشریح مشخصات فنی «حمزه-2» اعلام میکند که این پهپاد بر اساس مدل چینی ASN-209 ساخته شده و از یک پلتفرم شناسایی صرف به سامانهای مجهز به تسلیحات هدایتشونده و قابلیت حمله دقیق ارتقا یافته است. این سطح از تجهیز، جهشی در توان تهاجمی قاهره قلمداد میشود و نشان میدهد مصر بهجای اتکا به واردات در مسیر توسعه داخلی سامانههای رزمی هواپایه گام برداشته است. همچنین به نقل از مسئولان نظامی، تولید این پهپاد در خاک مصر آغاز شده و بخشی از آن با قطعات بومی تأمین میشود که مؤید انتقال دانش فنی از پکن به قاهره است.
🔹در بخش دیگری از گزارش، جایگاه شرکت نورینکو بهعنوان یکی از تأمینکنندگان اصلی پهپاد و تسلیحات پیشرفته در آفریقا، خاورمیانه و آسیا برجسته شده و مصر یکی از مهمترین مشتریان سابق این شرکت معرفی میشود. نویسندگان یادآور میشوند که قاهره پیش از این نیز پهپاد، موشک کروز و جنگنده از چین وارد کرده و اکنون رویکرد «خرید اولیه و سپس تولید مشترک» را دنبال میکند؛ رویکردی که میتواند این کشور را به قطب تولید تسلیحات هوافضا در منطقه بدل سازد.
🔹در پایان، «اسرائیل دیفنس» نتیجه میگیرد که همکاری فوق پیامدهای راهبردی قابل توجهی برای توازن قدرت در خاورمیانه دارد، زیرا ورود مصر به مرحله تولید پهپادهای تهاجمی پیشرفته میتواند معادلات بازدارندگی و برتری هوایی اسرائیل را تغییر دهد. همکاری در حوزه پهپادهای رزمی که حوزهای حساس تلقی میشود سطح بالای اعتماد سیاسی میان دو کشور را نشان داده و از نگاه اسرائیل روندی است که ممکن است تأثیرات بلندمدتی بر ساختار امنیتی منطقه بر جای گذارد.
منبع:
https://www.israeldefense.co.il/en/node/67049?utm_source=chatgpt.com
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹نشریه نظامی ـ تحلیلی «اسرائیل دیفنس» در گزارشی به بررسی نگرانی محافل امنیتی و دفاعی اسرائیل از افزایش همکاری نظامی مصر و چین پرداخته و رونمایی از پهپاد رزمی «حمزه-2» را نقطه عطف این شراکت دانسته است. در این گزارش تأکید شده که تفاهمنامه تولید مشترک پهپاد میان «الهيئة العربية للتصنيع» و شرکت چینی «نورینکو» نه تنها جنبه خرید تسلیحاتی ندارد، بلکه انتقال فناوری و بومیسازی را هدف گرفته و این امر بهمعنای حرکت مصر به سوی استقلال صنعتی و ارتقای توان دفاعی به شمار میآید.
🔹مجله با تشریح مشخصات فنی «حمزه-2» اعلام میکند که این پهپاد بر اساس مدل چینی ASN-209 ساخته شده و از یک پلتفرم شناسایی صرف به سامانهای مجهز به تسلیحات هدایتشونده و قابلیت حمله دقیق ارتقا یافته است. این سطح از تجهیز، جهشی در توان تهاجمی قاهره قلمداد میشود و نشان میدهد مصر بهجای اتکا به واردات در مسیر توسعه داخلی سامانههای رزمی هواپایه گام برداشته است. همچنین به نقل از مسئولان نظامی، تولید این پهپاد در خاک مصر آغاز شده و بخشی از آن با قطعات بومی تأمین میشود که مؤید انتقال دانش فنی از پکن به قاهره است.
🔹در بخش دیگری از گزارش، جایگاه شرکت نورینکو بهعنوان یکی از تأمینکنندگان اصلی پهپاد و تسلیحات پیشرفته در آفریقا، خاورمیانه و آسیا برجسته شده و مصر یکی از مهمترین مشتریان سابق این شرکت معرفی میشود. نویسندگان یادآور میشوند که قاهره پیش از این نیز پهپاد، موشک کروز و جنگنده از چین وارد کرده و اکنون رویکرد «خرید اولیه و سپس تولید مشترک» را دنبال میکند؛ رویکردی که میتواند این کشور را به قطب تولید تسلیحات هوافضا در منطقه بدل سازد.
🔹در پایان، «اسرائیل دیفنس» نتیجه میگیرد که همکاری فوق پیامدهای راهبردی قابل توجهی برای توازن قدرت در خاورمیانه دارد، زیرا ورود مصر به مرحله تولید پهپادهای تهاجمی پیشرفته میتواند معادلات بازدارندگی و برتری هوایی اسرائیل را تغییر دهد. همکاری در حوزه پهپادهای رزمی که حوزهای حساس تلقی میشود سطح بالای اعتماد سیاسی میان دو کشور را نشان داده و از نگاه اسرائیل روندی است که ممکن است تأثیرات بلندمدتی بر ساختار امنیتی منطقه بر جای گذارد.
منبع:
https://www.israeldefense.co.il/en/node/67049?utm_source=chatgpt.com
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
Israel Defense
Egypt and China Sign Major Agreement for Joint Production of Armed Drones
Egypt and China have signed a significant agreement for the joint production of armed unmanned aerial vehicles (UAVs), marking an important and advanced step in the security and military relations between the two countries. The move signals a deepening of…
🕊1
معماری سلطه: راهبرد «صلح» اسرائیل در قبال لبنان و سوریه
📌تحلیل ابرهیم ماجد از استراژی تلآویو در قبال شامات
اسرائیل این روزها از صلح سخن میگوید؛ اما در عمل، راهبردی را پیش میبرد که بر فشار، اجبار و توسعهطلبی استوار است.
در ظاهر و در سخنان عمومی – از جمله در آخرین مصاحبه بنیامین نتانیاهو – اسرائیل خود را حامی «ثبات» معرفی میکند.
اما در جزئیات، تصویری کاملاً متفاوت پدیدار میشود: صلحی مشروط به سلطه، خلع سلاح همسایگان و تضمین ضعف ساختاری دائمی آنان.
📌 صلح به روایت اسرائیل: دیپلماسی در پوشش سلطه
سخنان نتانیاهو یک نکته را بهروشنی روشن کرد: اسرائیل خواهان صلح است، اما صلحی که فقط بر اساس معیارهای امنیتی خود تعریف شود.
در قاموس سیاسی اسرائیل، این یعنی:
• ایجاد مناطق حائل در خاک کشورهای همسایه
• تغییر مرزها و جابهجایی سرزمینی به نفع اسرائیل
• خلع سلاح مناطق مرزی در لبنان و سوریه
• کنترل منابع آبی و انرژی دریایی منطقه
• برتری نظامی دائمی برای جلوگیری از هر گونه بازدارندگی واقعی
نتانیاهو این شروط را آشکارا مطرح کرد و آنها را پیشنیاز هر توافق آینده نامید.
اما این شروط صلح نیست؛ نسخه تسلیم است.
تحقق آنها به معنای تثبیت کنترل اسرائیل بر مناطق حساس سوریه و لبنان و جلوگیری از توانگیری نظامی و اقتصادی این کشورها خواهد بود.
📌 لبنان: فشار، هراسافکنی و تلاش برای شکاف داخلی
رفتار اخیر اسرائیل در قبال لبنان نشان از الگویی حسابشده دارد: افزایش تنش، تهدید به جنگ و ساختن فضایی که بیروت را به امتیازدهی سوق دهد.
حملات به شهرهای جنوب، تنها یک روز پس از نخستین جلسه «کمیته سازوکار» – که برای نخستین بار با حضور نماینده غیرنظامی لبنان برگزار شد – پیام آشکاری داشت:
امتیازدهی لبنان باعث توقف حملات نمیشود، بلکه خواستههای اسرائیل را بیشتر میکند.
تکرار هشدارهای تلآویو درباره «جنگ ناگزیر» نیز کارکرد روانی دارد.
جامعهای مضطرب و نگران از جنگ، احتمالاً دولت خود را به عقبنشینی بیشتر وادار میکند.
اما هدف اسرائیل عمیقتر است.
تلآویو معتقد است تداوم تنش میتواند لبنان را به سمت بیثباتی داخلی سوق دهد. در چنین شرایطی:
• مقاومت درگیر بحرانهای داخلی میشود
• نهادهای ملی تضعیف میشوند
• خلأ امنیتی در جنوب شکل میگیرد
• اسرائیل میتواند واقعیتهای جدید مرزی را تحمیل کند
در محاسبات سرد اسرائیل، لبنانی گرفتار اختلاف داخلی، قدرت مقاومت در برابر خواستههای مرزی، گازی و امنیتی تلآویو را نخواهد داشت.
📌 سوریه: تهدید ترور در لباس پیشنهاد صلح
در همین حال، رویکرد اسرائیل به سوریه وارد مرحلهای از پیامرسانی آشکار سیاسی شده است.
چند روز پیش از سخنان نتانیاهو، منابع اطلاعاتی اسرائیل ادعا کردند گروههایی در سوریه قصد ترور احمد الشرع، رئیسجمهور خودخوانده سوریه را دارند؛ زمانبندی این خبر تصادفی نبود.
فردای آن روز، نتانیاهو اعلام کرد «صلح» با سوریه ممکن است؛ اما تنها در صورتی که دمشق با ایجاد منطقه حائل عظیم از جنوب سوریه تا حاشیه دمشق موافقت کند.
این یک پیشنهاد دیپلماتیک نیست؛ تهدیدی است که با زبان مذاکره بیان میشود.
پیام به الشرع واضح است:
منطقه حائل را بپذیر، وگرنه امنیت سیاسیات تضمین نخواهد شد.
همانند لبنان، در سوریه نیز بیثباتی داخلی به سود اسرائیل است؛ زیرا تضعیف حاکمیت مرکزی، توان این کشور را برای دفاع از مرزها و منابعش کاهش میدهد.
📌 تسلیم، صلح نیست
رفتار اسرائیل در قبال لبنان و سوریه، نه برای حل منازعه بلکه برای بیاثر کردن نظاممند این دو کشور طراحی شده است؛
تا نتوانند در برابر خواستههای اسرائیل درباره مرزها، آب، گاز و امنیت مقاومت کنند و در عین حال زمینه برای تصاحب منابع و داراییهای راهبردی فراهم شود.
صلحی که بر پایه برتری و تحمیل بنا شود، نامش صلح نیست؛ نسخهای است برای سلطه.
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
منبع:
https://x.com/ibrahimtmajed/status/1996678272965366117?s=46
📌تحلیل ابرهیم ماجد از استراژی تلآویو در قبال شامات
اسرائیل این روزها از صلح سخن میگوید؛ اما در عمل، راهبردی را پیش میبرد که بر فشار، اجبار و توسعهطلبی استوار است.
در ظاهر و در سخنان عمومی – از جمله در آخرین مصاحبه بنیامین نتانیاهو – اسرائیل خود را حامی «ثبات» معرفی میکند.
اما در جزئیات، تصویری کاملاً متفاوت پدیدار میشود: صلحی مشروط به سلطه، خلع سلاح همسایگان و تضمین ضعف ساختاری دائمی آنان.
📌 صلح به روایت اسرائیل: دیپلماسی در پوشش سلطه
سخنان نتانیاهو یک نکته را بهروشنی روشن کرد: اسرائیل خواهان صلح است، اما صلحی که فقط بر اساس معیارهای امنیتی خود تعریف شود.
در قاموس سیاسی اسرائیل، این یعنی:
• ایجاد مناطق حائل در خاک کشورهای همسایه
• تغییر مرزها و جابهجایی سرزمینی به نفع اسرائیل
• خلع سلاح مناطق مرزی در لبنان و سوریه
• کنترل منابع آبی و انرژی دریایی منطقه
• برتری نظامی دائمی برای جلوگیری از هر گونه بازدارندگی واقعی
نتانیاهو این شروط را آشکارا مطرح کرد و آنها را پیشنیاز هر توافق آینده نامید.
اما این شروط صلح نیست؛ نسخه تسلیم است.
تحقق آنها به معنای تثبیت کنترل اسرائیل بر مناطق حساس سوریه و لبنان و جلوگیری از توانگیری نظامی و اقتصادی این کشورها خواهد بود.
📌 لبنان: فشار، هراسافکنی و تلاش برای شکاف داخلی
رفتار اخیر اسرائیل در قبال لبنان نشان از الگویی حسابشده دارد: افزایش تنش، تهدید به جنگ و ساختن فضایی که بیروت را به امتیازدهی سوق دهد.
حملات به شهرهای جنوب، تنها یک روز پس از نخستین جلسه «کمیته سازوکار» – که برای نخستین بار با حضور نماینده غیرنظامی لبنان برگزار شد – پیام آشکاری داشت:
امتیازدهی لبنان باعث توقف حملات نمیشود، بلکه خواستههای اسرائیل را بیشتر میکند.
تکرار هشدارهای تلآویو درباره «جنگ ناگزیر» نیز کارکرد روانی دارد.
جامعهای مضطرب و نگران از جنگ، احتمالاً دولت خود را به عقبنشینی بیشتر وادار میکند.
اما هدف اسرائیل عمیقتر است.
تلآویو معتقد است تداوم تنش میتواند لبنان را به سمت بیثباتی داخلی سوق دهد. در چنین شرایطی:
• مقاومت درگیر بحرانهای داخلی میشود
• نهادهای ملی تضعیف میشوند
• خلأ امنیتی در جنوب شکل میگیرد
• اسرائیل میتواند واقعیتهای جدید مرزی را تحمیل کند
در محاسبات سرد اسرائیل، لبنانی گرفتار اختلاف داخلی، قدرت مقاومت در برابر خواستههای مرزی، گازی و امنیتی تلآویو را نخواهد داشت.
📌 سوریه: تهدید ترور در لباس پیشنهاد صلح
در همین حال، رویکرد اسرائیل به سوریه وارد مرحلهای از پیامرسانی آشکار سیاسی شده است.
چند روز پیش از سخنان نتانیاهو، منابع اطلاعاتی اسرائیل ادعا کردند گروههایی در سوریه قصد ترور احمد الشرع، رئیسجمهور خودخوانده سوریه را دارند؛ زمانبندی این خبر تصادفی نبود.
فردای آن روز، نتانیاهو اعلام کرد «صلح» با سوریه ممکن است؛ اما تنها در صورتی که دمشق با ایجاد منطقه حائل عظیم از جنوب سوریه تا حاشیه دمشق موافقت کند.
این یک پیشنهاد دیپلماتیک نیست؛ تهدیدی است که با زبان مذاکره بیان میشود.
پیام به الشرع واضح است:
منطقه حائل را بپذیر، وگرنه امنیت سیاسیات تضمین نخواهد شد.
همانند لبنان، در سوریه نیز بیثباتی داخلی به سود اسرائیل است؛ زیرا تضعیف حاکمیت مرکزی، توان این کشور را برای دفاع از مرزها و منابعش کاهش میدهد.
📌 تسلیم، صلح نیست
رفتار اسرائیل در قبال لبنان و سوریه، نه برای حل منازعه بلکه برای بیاثر کردن نظاممند این دو کشور طراحی شده است؛
تا نتوانند در برابر خواستههای اسرائیل درباره مرزها، آب، گاز و امنیت مقاومت کنند و در عین حال زمینه برای تصاحب منابع و داراییهای راهبردی فراهم شود.
صلحی که بر پایه برتری و تحمیل بنا شود، نامش صلح نیست؛ نسخهای است برای سلطه.
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
منبع:
https://x.com/ibrahimtmajed/status/1996678272965366117?s=46
Telegram
مشکات اندیشه
راه اندیشه بیهمراهان، ره به جایی نمیبرد. ما مشتاق شنیدن دیدگاهها، نقدها و پیشنهادهای ارزشمند شما هستیم. همراهی شما فرهیختگان، سرمایهای گرانسنگ برای اعتلای «مشکات اندیشه»است.
پل ارتباطی:
@hamzeh2_ir
پل ارتباطی:
@hamzeh2_ir
👍1🕊1
🔻راهبرد جدید امنیت ملی آمریکا: تمرکز بر نیمکره غربی، مهار چین و پایان اولویت خاورمیانه
🔹«راهبرد امنیت ملی آمریکا» سند رسمی اولویتهای ژئوپلیتیکی ایالات متحده است که هر رئیسجمهور معمولاً یکبار در دوره زمامداری منتشر میکند. نسخه جدید سند در دوره ترامپ با تاکید بر رویکرد «اول آمریکا»، اعلام میکند که هدف اصلی بازگرداندن توان بازدارندگی، بازسازی اقتصاد صنعتی و پایان دادن به اتکای جهان به ظرفیت آمریکا بدون پرداخت هزینه متقابل است.
🔹در این چارچوب، واشنگتن تاکید دارد که حضور نظامی و امنیت مرزی باید در نیمکره غربی تقویت شود تا مهاجرت غیرقانونی، قاچاق مواد مخدر و نفوذ رقبایی مانند چین و روسیه مهار گردد. به بیان سند، «امنیت مرزی مهمترین مولفه امنیت ملی است» و دکترین کلاسیک مونرو با ضمیمهای تازه تحت عنوان Trump Corollary احیا میشود.
🔹این راهبرد، اروپا را با لحنی بیسابقه مورد انتقاد قرار میدهد و آن را درگیر «زوال تمدنی، بحران هویتی و اتکا به آمریکا» توصیف میکند. در مقابل، تاکید دارد که آینده رقابت راهبردی جهان در آسیا رقم میخورد و محور اصلی تقابل، چین است.
🔹سند تصریح میکند که واشنگتن باید برتری فناوری، انرژی و صنایع پایه را بازیابد و رقابت را از مسیر اقتصاد، فناوریهای نو (AI، کوانتوم)، شبکههای تامین و بازدارندگی نظامی اداره کند. در حوزه اروپا، هدف اعلامشده «توقف جنگ اوکراین با حفظ ثبات، تشویق اروپا به افزایش هزینههای دفاعی و جلوگیری از شکلگیری برتری یک قدرت رقیب» است؛ بهنحوی که واشنگتن به «همپیمان، نه قیم» بدل شود.
🔹در بخش خاورمیانه، سند معتقد است که منطقه «دیگر آن عامل مزاحمت همیشگی و احتمال فاجعه قریبالوقوع گذشته نیست» و در نتیجه دیگر محور غالب سیاست خارجی واشنگتن محسوب نمیشود.
🔹در متن، سه بار به ایران اشاره شده و آن را «مهمترین عامل بیثباتی منطقه» معرفی میکند؛ همچنین ادعا میشود که ایران از زمان ۷ اکتبر ۲۰۲۳ «تحت فشار عملیات اسرائیل و حمله هستهای موسوم به عملیات چکش نیمهشب» تضعیف شده است.
🔹سند تاکید میکند که منافع آمریکا حکم میکند تنگه هرمز باز بماند، انرژی خلیجفارس به دست دشمنان مطلق نیفتد، خاورمیانه به پایگاه تروریسم بدل نشود و امنیت اسرائیل تضمین گردد. در عین حال هشدار میدهد که آمریکا باید تهدیدها را «هم ایدئولوژیک و هم نظامی» مهار کند، اما بدون بازگشت به جنگهای فرسایشی ملتسازی.
🔹در بخش آفریقا، رویکرد جدید واشنگتن «گذار از مدل کمکرسانی به مدل سرمایهگذاری و برداشت منابع راهبردی» معرفی میشود. سند خواستار تبدیل آفریقا به شریک تجاری انرژی، مواد معدنی حیاتی و فناوریهای نو است و میگوید که حضور آمریکا باید با «بازگرداندن نفوذ و محدودسازی رقبا» همراه باشد.
📌جمعبندی نهایی سند، آمریکا را در مسیری تعریف میکند که با تمرکز بر اقتصاد داخلی، فناوریهای آینده، امنیت مرزی، بازدارندگی سخت و انتقال بار امنیتی به متحدان قصد دارد نظم جهانی را نه از طریق مداخله همهجانبه، بلکه با «قدرت انتخابشده و هدفمند» مدیریت کند. به بیان نویسندگان، هدف این است که آمریکا «غنیتر، امنتر و مستقلتر از هر زمان» باقی بماند.
منبع:
https://www.whitehouse.gov/wp-content/uploads/2025/12/2025-National-Security-Strategy.pdf
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹«راهبرد امنیت ملی آمریکا» سند رسمی اولویتهای ژئوپلیتیکی ایالات متحده است که هر رئیسجمهور معمولاً یکبار در دوره زمامداری منتشر میکند. نسخه جدید سند در دوره ترامپ با تاکید بر رویکرد «اول آمریکا»، اعلام میکند که هدف اصلی بازگرداندن توان بازدارندگی، بازسازی اقتصاد صنعتی و پایان دادن به اتکای جهان به ظرفیت آمریکا بدون پرداخت هزینه متقابل است.
🔹در این چارچوب، واشنگتن تاکید دارد که حضور نظامی و امنیت مرزی باید در نیمکره غربی تقویت شود تا مهاجرت غیرقانونی، قاچاق مواد مخدر و نفوذ رقبایی مانند چین و روسیه مهار گردد. به بیان سند، «امنیت مرزی مهمترین مولفه امنیت ملی است» و دکترین کلاسیک مونرو با ضمیمهای تازه تحت عنوان Trump Corollary احیا میشود.
🔹این راهبرد، اروپا را با لحنی بیسابقه مورد انتقاد قرار میدهد و آن را درگیر «زوال تمدنی، بحران هویتی و اتکا به آمریکا» توصیف میکند. در مقابل، تاکید دارد که آینده رقابت راهبردی جهان در آسیا رقم میخورد و محور اصلی تقابل، چین است.
🔹سند تصریح میکند که واشنگتن باید برتری فناوری، انرژی و صنایع پایه را بازیابد و رقابت را از مسیر اقتصاد، فناوریهای نو (AI، کوانتوم)، شبکههای تامین و بازدارندگی نظامی اداره کند. در حوزه اروپا، هدف اعلامشده «توقف جنگ اوکراین با حفظ ثبات، تشویق اروپا به افزایش هزینههای دفاعی و جلوگیری از شکلگیری برتری یک قدرت رقیب» است؛ بهنحوی که واشنگتن به «همپیمان، نه قیم» بدل شود.
🔹در بخش خاورمیانه، سند معتقد است که منطقه «دیگر آن عامل مزاحمت همیشگی و احتمال فاجعه قریبالوقوع گذشته نیست» و در نتیجه دیگر محور غالب سیاست خارجی واشنگتن محسوب نمیشود.
🔹در متن، سه بار به ایران اشاره شده و آن را «مهمترین عامل بیثباتی منطقه» معرفی میکند؛ همچنین ادعا میشود که ایران از زمان ۷ اکتبر ۲۰۲۳ «تحت فشار عملیات اسرائیل و حمله هستهای موسوم به عملیات چکش نیمهشب» تضعیف شده است.
🔹سند تاکید میکند که منافع آمریکا حکم میکند تنگه هرمز باز بماند، انرژی خلیجفارس به دست دشمنان مطلق نیفتد، خاورمیانه به پایگاه تروریسم بدل نشود و امنیت اسرائیل تضمین گردد. در عین حال هشدار میدهد که آمریکا باید تهدیدها را «هم ایدئولوژیک و هم نظامی» مهار کند، اما بدون بازگشت به جنگهای فرسایشی ملتسازی.
🔹در بخش آفریقا، رویکرد جدید واشنگتن «گذار از مدل کمکرسانی به مدل سرمایهگذاری و برداشت منابع راهبردی» معرفی میشود. سند خواستار تبدیل آفریقا به شریک تجاری انرژی، مواد معدنی حیاتی و فناوریهای نو است و میگوید که حضور آمریکا باید با «بازگرداندن نفوذ و محدودسازی رقبا» همراه باشد.
📌جمعبندی نهایی سند، آمریکا را در مسیری تعریف میکند که با تمرکز بر اقتصاد داخلی، فناوریهای آینده، امنیت مرزی، بازدارندگی سخت و انتقال بار امنیتی به متحدان قصد دارد نظم جهانی را نه از طریق مداخله همهجانبه، بلکه با «قدرت انتخابشده و هدفمند» مدیریت کند. به بیان نویسندگان، هدف این است که آمریکا «غنیتر، امنتر و مستقلتر از هر زمان» باقی بماند.
منبع:
https://www.whitehouse.gov/wp-content/uploads/2025/12/2025-National-Security-Strategy.pdf
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
👍1🕊1
ونزوئلا، نفت خلیج فارس و محاسبهگری در تقابل احتمالی آمریکا و ایران
🔻نویسنده ابراهیم ماجد
📌 وابستگی آمریکا به نفت خلیج فارس
با وجود دههها تلاش برای تنوعبخشی به منابع انرژی و افزایش تولید شیل در داخل، ایالات متحده همچنان بهطور پیچیدهای به نفت خلیج فارس وابسته است.
عربستان سعودی، عراق و امارات متحده عربی با عرضه باثبات نفت خام، ستون اصلی بازار جهانی و برنامهریزی راهبردی آمریکا را تشکیل میدهند.
هرگونه اختلال ناگهانی ناشی از درگیری با ایران یا بیثباتی منطقهای میتواند موجب جهش شدید قیمت نفت، آسیب به اقتصاد آمریکا و محدود شدن توان واشنگتن در اعمال قدرت نظامی در خارج شود.
سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه تاریخی طولانی دارد که حول حفظ این جریان انرژی میچرخد.
از «دکترین کارتر» که صراحتاً خلیج فارس را حوزه منافع حیاتی آمریکا معرفی کرد، تا شراکتهای استراتژیک و قراردادهای تسلیحاتی اخیر، تضمین دسترسی به نفت خلیج فارس همواره یکی از محرکهای ثابت دیپلماسی و برنامهریزی نظامی آمریکا بوده است.
📌 ایران: کانون پرریسک تنش
ایران همچنان یک مانع ژئوپلیتیک کلیدی در خلیج فارس به شمار میآید.
واشنگتن جاهطلبیهای منطقهای تهران، برنامه هستهای، توسعه موشکی و حمایت از گروههای مقاومت در خاورمیانه را تهدیدی مستقیم برای نفوذ خود و متحدانش میبیند.
اما تقابل نظامی با ایران بهای سنگینی دارد.
فراتر از خسارات انسانی، جنگ تقریباً بهطور حتم صادرات نفت خلیج فارس را مختل میکند و بازار جهانی انرژی را دچار آشوب میسازد.
برای آمریکا آغاز جنگ بدون برنامه جایگزین برای تأمین انرژی اقدامی بیمحابا و پرریسک خواهد بود.
📌 ونزوئلا: ذخیره راهبردی نفت برای آمریکا
اینجاست که ونزوئلا وارد صحنه میشود.
با داشتن بزرگترین ذخایر اثباتشده نفت جهان، ونزوئلا میتواند منبع جایگزینی باشد که توان جبران اختلالات احتمالی در خلیج فارس را دارد.
تعامل آمریکا با کاراکاس، چه از طریق کاهش تحریمها، دیپلماسی یا مذاکرههای پشتپرده، فقط یک حرکت سیاسی نیست؛ بلکه میتواند بخشی از آمادهسازی برای حفظ امنیت انرژی آمریکا تلقی شود.
دستیابی به نفت ونزوئلا به واشنگتن اجازه میدهد در صورت بروز بحران در خلیج فارس، بازار جهانی را تثبیت کند.
در واقع ایجاد یک «خط جایگزین نفت» به آمریکا امکان میدهد بدون به خطر انداختن ثبات اقتصادی داخلی یا از دست دادن اهرم نفوذ در بازار انرژی، وارد رویارویی با ایران شود.
📌 زمانبندی حسابشده درگیری
منطق راهبرد آمریکا واضح است:
تا زمانی که منابع جایگزین از ونزوئلا تضمین نشده باشد، آمریکا احتمالاً از مواجهه مستقیم با ایران اجتناب میکند.
تنها زمانی که هزینه اقتصادی جنگ قابل مدیریت شود از جمله افزایش احتمالی قیمت نفت، رویارویی نظامی عملی خواهد بود.
به بیان دیگر، بحران ونزوئلا و تنش با ایران دو موضوع مجزا نیستند؛ بلکه بخشهایی مرتبط از یک پازل راهبردی واحدند.
با کنترل جریان نفت ونزوئلا، واشنگتن میتواند حتی در صورت اختلال صادرات خلیج فارس، اقتصاد وابسته به انرژی خود را حفظ کند، متحدانش را تثبیت کرده و اعتبار عملیات نظامیاش را نگه دارد.
📌 پیامدهای ژئوپلیتیک گستردهتر
این راهبرد نشان میدهد امنیت انرژی چگونه با برنامهریزی نظامی در ژئوپلیتیک معاصر گره خورده است.
ونزوئلا که سالها بیشتر در قالب بحث تغییر رژیم یا تحریمها دیده میشد، اکنون به اهرمی راهبردی در محاسبات آمریکا درباره ایران تبدیل شده است.
ایران نیز که از جایگاه حساس خود آگاه است، میداند عامل بازدارندهاش تا حدی به نبودِ منابع جایگزین نفت در سطح جهانی بستگی دارد.
با کنار هم گذاشتن نشانهها، الگو روشن میشود:
آمریکا شتابی برای جنگ با ایران ندارد، اما فعالانه در حال آمادهسازی شرایطی است که چنین درگیری از نظر اقتصادی، سیاسی و راهبردی قابل قبول شود.
نفت ونزوئلا در مرکز این محاسبه قرار دارد.
در نتیجه، بحران ونزوئلا فراتر از یک مسئله سیاسی در آمریکای لاتین است؛ این بحران بخشی از برنامهای برای تضمین ثبات انرژی و ایجاد پشتوانهای مطمئن در آستانه هر تقابل احتمالی با ایران یا دیگر کشورها به شمار میآید.
منبع:
https://x.com/ibrahimtmajed/status/1997042846612804024?s=46
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔻نویسنده ابراهیم ماجد
📌 وابستگی آمریکا به نفت خلیج فارس
با وجود دههها تلاش برای تنوعبخشی به منابع انرژی و افزایش تولید شیل در داخل، ایالات متحده همچنان بهطور پیچیدهای به نفت خلیج فارس وابسته است.
عربستان سعودی، عراق و امارات متحده عربی با عرضه باثبات نفت خام، ستون اصلی بازار جهانی و برنامهریزی راهبردی آمریکا را تشکیل میدهند.
هرگونه اختلال ناگهانی ناشی از درگیری با ایران یا بیثباتی منطقهای میتواند موجب جهش شدید قیمت نفت، آسیب به اقتصاد آمریکا و محدود شدن توان واشنگتن در اعمال قدرت نظامی در خارج شود.
سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه تاریخی طولانی دارد که حول حفظ این جریان انرژی میچرخد.
از «دکترین کارتر» که صراحتاً خلیج فارس را حوزه منافع حیاتی آمریکا معرفی کرد، تا شراکتهای استراتژیک و قراردادهای تسلیحاتی اخیر، تضمین دسترسی به نفت خلیج فارس همواره یکی از محرکهای ثابت دیپلماسی و برنامهریزی نظامی آمریکا بوده است.
📌 ایران: کانون پرریسک تنش
ایران همچنان یک مانع ژئوپلیتیک کلیدی در خلیج فارس به شمار میآید.
واشنگتن جاهطلبیهای منطقهای تهران، برنامه هستهای، توسعه موشکی و حمایت از گروههای مقاومت در خاورمیانه را تهدیدی مستقیم برای نفوذ خود و متحدانش میبیند.
اما تقابل نظامی با ایران بهای سنگینی دارد.
فراتر از خسارات انسانی، جنگ تقریباً بهطور حتم صادرات نفت خلیج فارس را مختل میکند و بازار جهانی انرژی را دچار آشوب میسازد.
برای آمریکا آغاز جنگ بدون برنامه جایگزین برای تأمین انرژی اقدامی بیمحابا و پرریسک خواهد بود.
📌 ونزوئلا: ذخیره راهبردی نفت برای آمریکا
اینجاست که ونزوئلا وارد صحنه میشود.
با داشتن بزرگترین ذخایر اثباتشده نفت جهان، ونزوئلا میتواند منبع جایگزینی باشد که توان جبران اختلالات احتمالی در خلیج فارس را دارد.
تعامل آمریکا با کاراکاس، چه از طریق کاهش تحریمها، دیپلماسی یا مذاکرههای پشتپرده، فقط یک حرکت سیاسی نیست؛ بلکه میتواند بخشی از آمادهسازی برای حفظ امنیت انرژی آمریکا تلقی شود.
دستیابی به نفت ونزوئلا به واشنگتن اجازه میدهد در صورت بروز بحران در خلیج فارس، بازار جهانی را تثبیت کند.
در واقع ایجاد یک «خط جایگزین نفت» به آمریکا امکان میدهد بدون به خطر انداختن ثبات اقتصادی داخلی یا از دست دادن اهرم نفوذ در بازار انرژی، وارد رویارویی با ایران شود.
📌 زمانبندی حسابشده درگیری
منطق راهبرد آمریکا واضح است:
تا زمانی که منابع جایگزین از ونزوئلا تضمین نشده باشد، آمریکا احتمالاً از مواجهه مستقیم با ایران اجتناب میکند.
تنها زمانی که هزینه اقتصادی جنگ قابل مدیریت شود از جمله افزایش احتمالی قیمت نفت، رویارویی نظامی عملی خواهد بود.
به بیان دیگر، بحران ونزوئلا و تنش با ایران دو موضوع مجزا نیستند؛ بلکه بخشهایی مرتبط از یک پازل راهبردی واحدند.
با کنترل جریان نفت ونزوئلا، واشنگتن میتواند حتی در صورت اختلال صادرات خلیج فارس، اقتصاد وابسته به انرژی خود را حفظ کند، متحدانش را تثبیت کرده و اعتبار عملیات نظامیاش را نگه دارد.
📌 پیامدهای ژئوپلیتیک گستردهتر
این راهبرد نشان میدهد امنیت انرژی چگونه با برنامهریزی نظامی در ژئوپلیتیک معاصر گره خورده است.
ونزوئلا که سالها بیشتر در قالب بحث تغییر رژیم یا تحریمها دیده میشد، اکنون به اهرمی راهبردی در محاسبات آمریکا درباره ایران تبدیل شده است.
ایران نیز که از جایگاه حساس خود آگاه است، میداند عامل بازدارندهاش تا حدی به نبودِ منابع جایگزین نفت در سطح جهانی بستگی دارد.
با کنار هم گذاشتن نشانهها، الگو روشن میشود:
آمریکا شتابی برای جنگ با ایران ندارد، اما فعالانه در حال آمادهسازی شرایطی است که چنین درگیری از نظر اقتصادی، سیاسی و راهبردی قابل قبول شود.
نفت ونزوئلا در مرکز این محاسبه قرار دارد.
در نتیجه، بحران ونزوئلا فراتر از یک مسئله سیاسی در آمریکای لاتین است؛ این بحران بخشی از برنامهای برای تضمین ثبات انرژی و ایجاد پشتوانهای مطمئن در آستانه هر تقابل احتمالی با ایران یا دیگر کشورها به شمار میآید.
منبع:
https://x.com/ibrahimtmajed/status/1997042846612804024?s=46
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
X (formerly Twitter)
Ibrahim Majed (@ibrahimtmajed) on X
Venezuela, Gulf Oil, and the Calculus of a U.S.-Iran Confrontation
📌The U.S. Dependence on Gulf Oil
Despite decades of energy diversification and domestic shale production, the United States remains intricately tied to oil from the Persian Gulf.
Saudi Arabia…
📌The U.S. Dependence on Gulf Oil
Despite decades of energy diversification and domestic shale production, the United States remains intricately tied to oil from the Persian Gulf.
Saudi Arabia…
👍1👏1🕊1
Forwarded from دغدغه ایران
جناب آقای مسعود پزشکیان
رئیسجمهور محترم
سلام و احترام
دیروز به دستور شما خط انتقال آب خلیج فارس به اصفهان افتتاح شد. استاندار اصفهان گفتهاند «محور اصلی این پروژه، احیای اکوسیستمهای تشنه استان است.» در ضمن گفتهاند «این پروژه مسیر را برای تخصیص آب بیشتر به زیستبوم رودخانه، حفظ کامل حقابههای زیستمحیطی تعریف شده و از همه مهمتر، احیای تالابهای پاییندست، به ویژه تالاب بینالمللی گاوخونی، هموار میکند و این یک گشایش تاریخی در مدیریت منابع آب است.»
استاندار اصفهان فقط به تاریخی دانستن این گشایش در مدیریت منابع آب قناعت نکرده و فرمودهاند «ما با تکیه بر دانش و اراده ایرانی، توانستیم بر مسافت طولانی بیش از ۴۰۰ کیلومتر و اختلاف ارتفاع چشمگیری فائق آییم و این دستاورد، الگویی موفق برای اجرای پروژههای عظیم انتقال آب در سایر مناطق خشک و نیمهخشک کشور است.»
جناب رئیسجمهور، دقت بفرمایید که در همان لحظه که این گشایش تاریخی در مدیریت منابع آب را اعلام کردهاند، از نمد آن کلاهی برای «اجرای پروژههای عظیم انتقال آب در سایر مناطق خشک و نیمهخشک» هم دوختهاند. لاجرم باید نتیجه بگیریم که این گشایش تاریخی، خوشمزه بوده است. اما من متخصصان بسیاری میشناسم که با ادلّه متقن به خسارتبار بودن این گونه پروژههای انتقال آب برای خزانه ملت، محیطزیست کشور، و سیاستگذاری منابع آبی شهادت میدهند.
من مجبورم از جنابعالی خواهش کنم از نمدمالان کلاهدوز پروژههای انتقال آب – مشخصاً همین پروژه که افتتاح فرمودید – توضیح بخواهید، و امر بفرمایید به چند سؤال زیر پاسخ دهند. اگر هم صلاح ندیدند که پاسخها را به اطلاع رعیت برسانند، اقلاً خودتان به عنوان رئیسجمهور در جریان آمار و ارقام پاسخها قرار بگیرید.
یک. کل آبی که این خط انتقال به اصفهان منتقل میکند، چند متر مکعب است؟
دو. مقدار آب انتقالی با چند هزار میلیارد تومان سرمایهگذاری حاصل میشود؟
سه. هزینه عملیات انتقال (انرژی مصرفی، نگهداری و تعمیرات، و ...) سالیانه چند تومان است؟
چهار. قیمت هر متر مکعب آب انتقالیافته به اصفهان برای مصرف در صنایع چقدر است؟
پنج. مقدار آب انتقالیافته، در مقایسه با کل مصارف آب (کشاورزی، شرب و بهداشت، صنعت) حوضه آبریز زایندهرود، چند درصد مصارف را شامل میشود؟
شش. این انتقال آب، سبب افزایش مصرف آب در سراسر حوضه آبریز زایندهرود میشود یا به کاهش مصرف میانجامد؟
هفت. حرکت به سمت سطحی از پایداری منابع آب در حوضه آبریز زایندهرود، مستلزم چقدر کاهش در مصرف آب است؟
هشت. کاهش مقدار مصرف آب موضوع سؤال هفتم، مستلزم چقدر سرمایهگذاری و در چه بخشهایی است؟
نُه. سایر گزینههای در دسترس برای کمک به پایدارسازی منابع آب حوضه آبریز زایندهرود (کاهش هدررفت، بهبود کشاورزی، تصفیه و بارچرخانی، و ...) مستلزم چه مقدار هزینه بوده و این هزینهها در مقایسه با هزینههای انتقال آب خلیج فارس، چه وضعیتی دارند؟
ده. همزمان با احداث خط لوله انتقال آب خلیج فارس به اصفهان، چه مقدار در سایر فعالیتهای ضروری برای پایدارسازی منابع آب حوضه آبریز زایندهرود سرمایهگذاری و هزینه شده است؟
یازده. اثرات محیطزیستی حاصل از شیرینسازی و نمکزدایی این خط انتقال بر آب خلیج فارس، و بالاخص جزایر و نواحی ساحلی متأثر از آن چگونه مدیریت شده است؟ گزارش اثرات محیطزیستی این خط انتقال کجاست؟ چه کسی تهیه کرده و سازوکار مدیریت تأثیرات محیطزیستی آن چیست؟
دوازده. هزینه سرمایهگذاری برای ساخت خط انتقال آب خلیج فارس به اصفهان، از کدام محل تأمین شده و به چه شرکتهایی پرداخت شده است؟
سیزده. فرض کنید هزینه هر متر مکعب آب انتقالیافته به اصفهان فقط ۱ دلار است (که هزینهها بیشتر است.) حالا تصور کنید بازار آبی در حوضه آبریز زایندهرود بر مبنای خرید هر متر مکعب آب ۱ دلار راهاندازی شود که هدف از آن کاهش مصرف آب با ابزارهای اقتصادی باشد. فکر میکنید چقدر آب برای فروش در این حوضه آبریز ارائه میشود؟ و چگونه ابزار اقتصادی میتواند با ترتیبات مشخصی در خدمت کاهش مصرف آب در حوضه و پایدارسازی قرار گیرد؟
جناب آقای پزشکیان، مینویسم که در تاریخ ثبت شود و نسلهای بعد نگویند پدران ما آنقدر خِنگ بودند که نفهمیدند این لولهکشیها نه برای آب و نه برای درمان درد آب بود. شما هم حواستان باشد، برای بقیه «مناطق خشک و نیمهخشک» هم از این خوابهای لولهای دیدهاند.
۱۶ آذر ۱۴۰۴
محمد فاضلی
#انتقال_آب
@fazeli_mohammad
رئیسجمهور محترم
سلام و احترام
دیروز به دستور شما خط انتقال آب خلیج فارس به اصفهان افتتاح شد. استاندار اصفهان گفتهاند «محور اصلی این پروژه، احیای اکوسیستمهای تشنه استان است.» در ضمن گفتهاند «این پروژه مسیر را برای تخصیص آب بیشتر به زیستبوم رودخانه، حفظ کامل حقابههای زیستمحیطی تعریف شده و از همه مهمتر، احیای تالابهای پاییندست، به ویژه تالاب بینالمللی گاوخونی، هموار میکند و این یک گشایش تاریخی در مدیریت منابع آب است.»
استاندار اصفهان فقط به تاریخی دانستن این گشایش در مدیریت منابع آب قناعت نکرده و فرمودهاند «ما با تکیه بر دانش و اراده ایرانی، توانستیم بر مسافت طولانی بیش از ۴۰۰ کیلومتر و اختلاف ارتفاع چشمگیری فائق آییم و این دستاورد، الگویی موفق برای اجرای پروژههای عظیم انتقال آب در سایر مناطق خشک و نیمهخشک کشور است.»
جناب رئیسجمهور، دقت بفرمایید که در همان لحظه که این گشایش تاریخی در مدیریت منابع آب را اعلام کردهاند، از نمد آن کلاهی برای «اجرای پروژههای عظیم انتقال آب در سایر مناطق خشک و نیمهخشک» هم دوختهاند. لاجرم باید نتیجه بگیریم که این گشایش تاریخی، خوشمزه بوده است. اما من متخصصان بسیاری میشناسم که با ادلّه متقن به خسارتبار بودن این گونه پروژههای انتقال آب برای خزانه ملت، محیطزیست کشور، و سیاستگذاری منابع آبی شهادت میدهند.
من مجبورم از جنابعالی خواهش کنم از نمدمالان کلاهدوز پروژههای انتقال آب – مشخصاً همین پروژه که افتتاح فرمودید – توضیح بخواهید، و امر بفرمایید به چند سؤال زیر پاسخ دهند. اگر هم صلاح ندیدند که پاسخها را به اطلاع رعیت برسانند، اقلاً خودتان به عنوان رئیسجمهور در جریان آمار و ارقام پاسخها قرار بگیرید.
یک. کل آبی که این خط انتقال به اصفهان منتقل میکند، چند متر مکعب است؟
دو. مقدار آب انتقالی با چند هزار میلیارد تومان سرمایهگذاری حاصل میشود؟
سه. هزینه عملیات انتقال (انرژی مصرفی، نگهداری و تعمیرات، و ...) سالیانه چند تومان است؟
چهار. قیمت هر متر مکعب آب انتقالیافته به اصفهان برای مصرف در صنایع چقدر است؟
پنج. مقدار آب انتقالیافته، در مقایسه با کل مصارف آب (کشاورزی، شرب و بهداشت، صنعت) حوضه آبریز زایندهرود، چند درصد مصارف را شامل میشود؟
شش. این انتقال آب، سبب افزایش مصرف آب در سراسر حوضه آبریز زایندهرود میشود یا به کاهش مصرف میانجامد؟
هفت. حرکت به سمت سطحی از پایداری منابع آب در حوضه آبریز زایندهرود، مستلزم چقدر کاهش در مصرف آب است؟
هشت. کاهش مقدار مصرف آب موضوع سؤال هفتم، مستلزم چقدر سرمایهگذاری و در چه بخشهایی است؟
نُه. سایر گزینههای در دسترس برای کمک به پایدارسازی منابع آب حوضه آبریز زایندهرود (کاهش هدررفت، بهبود کشاورزی، تصفیه و بارچرخانی، و ...) مستلزم چه مقدار هزینه بوده و این هزینهها در مقایسه با هزینههای انتقال آب خلیج فارس، چه وضعیتی دارند؟
ده. همزمان با احداث خط لوله انتقال آب خلیج فارس به اصفهان، چه مقدار در سایر فعالیتهای ضروری برای پایدارسازی منابع آب حوضه آبریز زایندهرود سرمایهگذاری و هزینه شده است؟
یازده. اثرات محیطزیستی حاصل از شیرینسازی و نمکزدایی این خط انتقال بر آب خلیج فارس، و بالاخص جزایر و نواحی ساحلی متأثر از آن چگونه مدیریت شده است؟ گزارش اثرات محیطزیستی این خط انتقال کجاست؟ چه کسی تهیه کرده و سازوکار مدیریت تأثیرات محیطزیستی آن چیست؟
دوازده. هزینه سرمایهگذاری برای ساخت خط انتقال آب خلیج فارس به اصفهان، از کدام محل تأمین شده و به چه شرکتهایی پرداخت شده است؟
سیزده. فرض کنید هزینه هر متر مکعب آب انتقالیافته به اصفهان فقط ۱ دلار است (که هزینهها بیشتر است.) حالا تصور کنید بازار آبی در حوضه آبریز زایندهرود بر مبنای خرید هر متر مکعب آب ۱ دلار راهاندازی شود که هدف از آن کاهش مصرف آب با ابزارهای اقتصادی باشد. فکر میکنید چقدر آب برای فروش در این حوضه آبریز ارائه میشود؟ و چگونه ابزار اقتصادی میتواند با ترتیبات مشخصی در خدمت کاهش مصرف آب در حوضه و پایدارسازی قرار گیرد؟
جناب آقای پزشکیان، مینویسم که در تاریخ ثبت شود و نسلهای بعد نگویند پدران ما آنقدر خِنگ بودند که نفهمیدند این لولهکشیها نه برای آب و نه برای درمان درد آب بود. شما هم حواستان باشد، برای بقیه «مناطق خشک و نیمهخشک» هم از این خوابهای لولهای دیدهاند.
۱۶ آذر ۱۴۰۴
محمد فاضلی
#انتقال_آب
@fazeli_mohammad
👏1🕊1
🔹روزنامه کالکالیست اسرائیل در گزارشی به قرارداد بزرگ فروش تسلیحات سبک میان شرکت اسلحهسازی IWI وابسته به سمی کتسب و ارتش هند پرداخته و اعلام کرده که براساس توافق جدید از ابتدای سال ۲۰۲۶ حدود ۴۱ هزار تیربار سبک نگو به هند تحویل داده خواهد شد. بخشی از این تسلیحات در اسرائیل و بخش دیگر توسط شرکت مشترک PLR در هند تولید میشود؛ شرکتی که با همکاری گروه ادانی فعالیت میکند. کالکالیست یادآور میشود گروه ادانی همان مجموعهای است که مالکیت بندر حیفا را نیز در اختیار دارد. ارزش قرارداد بر اساس قیاس با معامله پنج سال پیش که ۱۶۵۰۰ تیربار به ارزش ۱۱۶ میلیون دلار منتقل شد، حدود ۲۵۰ میلیون دلار برآورد شده است.
🔹در ادامه گزارش آمده است که IWI علاوهبر قرارداد تیربارها در آستانه نهاییکردن توافقی برای فروش ۱۷۰ هزار قبضه تفنگ تهاجمی Galil ACE به دولت هند قرار دارد. این قرارداد نتیجه مناقصه خرید بیش از ۴۲۰ هزار قبضه سلاح جدید برای ارتش هند است که IWI در آن پس از شرکت بومی Forge Bharat دوم شد، اما مطابق قوانین مناقصه قرار است ۴۰ درصد حجم نهایی خرید را تأمین کند.
🔹کالکالیست با اشاره به زمینههای سیاسی و امنیتی این همکاری مینویسد هند بزرگترین بازار صادرات دفاعی اسرائیل است و روابط دو طرف طی سالهای اخیر به شکل قابلتوجهی تقویت شده است. در جریان جنگ ۷ اکتبر نیز برخلاف بسیاری کشورها که صادرات نظامی را متوقف کردند، هند ارسال تجهیزات به اسرائیل را ادامه داد. همچنین در عملیات «سیندور» علیه پاکستان، ارتش هند از تسلیحات و فناوریهای اسرائیلی مانند موشکهای باراک ۸، سامانه اسپایدر، پهپادها و مهمات سرگردان بهره گرفت.
📌در بخش پایانی گزارش آمده است که همکاری امنیتی دو طرف به فروش سلاحهای سبک محدود نمیماند و صنایع هوافضای اسرائیل در تلاش است قراردادی بیش از ۹۰۰ میلیون دلاری برای فروش شش فروند هواپیمای بویینگ ۷۶۷ سوخترسان هوایی به هند منعقد کند؛ اقدامی که میتواند سطح همکاری دفاعی را به مرحلهای راهبردی ارتقا دهد و حضور اسرائیل را در بازار تسلیحات جنوب آسیا تثبیت کند.
منبع:
https://www.calcalist.co.il/local_news/article/rygn117xgbg
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹در ادامه گزارش آمده است که IWI علاوهبر قرارداد تیربارها در آستانه نهاییکردن توافقی برای فروش ۱۷۰ هزار قبضه تفنگ تهاجمی Galil ACE به دولت هند قرار دارد. این قرارداد نتیجه مناقصه خرید بیش از ۴۲۰ هزار قبضه سلاح جدید برای ارتش هند است که IWI در آن پس از شرکت بومی Forge Bharat دوم شد، اما مطابق قوانین مناقصه قرار است ۴۰ درصد حجم نهایی خرید را تأمین کند.
🔹کالکالیست با اشاره به زمینههای سیاسی و امنیتی این همکاری مینویسد هند بزرگترین بازار صادرات دفاعی اسرائیل است و روابط دو طرف طی سالهای اخیر به شکل قابلتوجهی تقویت شده است. در جریان جنگ ۷ اکتبر نیز برخلاف بسیاری کشورها که صادرات نظامی را متوقف کردند، هند ارسال تجهیزات به اسرائیل را ادامه داد. همچنین در عملیات «سیندور» علیه پاکستان، ارتش هند از تسلیحات و فناوریهای اسرائیلی مانند موشکهای باراک ۸، سامانه اسپایدر، پهپادها و مهمات سرگردان بهره گرفت.
📌در بخش پایانی گزارش آمده است که همکاری امنیتی دو طرف به فروش سلاحهای سبک محدود نمیماند و صنایع هوافضای اسرائیل در تلاش است قراردادی بیش از ۹۰۰ میلیون دلاری برای فروش شش فروند هواپیمای بویینگ ۷۶۷ سوخترسان هوایی به هند منعقد کند؛ اقدامی که میتواند سطح همکاری دفاعی را به مرحلهای راهبردی ارتقا دهد و حضور اسرائیل را در بازار تسلیحات جنوب آسیا تثبیت کند.
منبع:
https://www.calcalist.co.il/local_news/article/rygn117xgbg
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
calcalist
חברת הנשק של סמי קצב תמכור מקלעים להודו; הערכות: היקף העסקה - 250 מיליון דולר | כלכליסט
חברת IWI תספק כ-41 אלף מקלעים לצבא הודו, החל ב-2026; כמו כן היא צפויה לחתום בקרוב על הסכם עם הממשלה בניו דלהי לאספקת כ-170 אלף רובים מסוג גליל ACE
👏1🕊1
🔻سناریوی قیامت؛ اسرائیل در آستانه بحران چندجبههای و فروپاشی داخلی
🔹اسحاق بریک در گزارشی در روزنامه معاریو به شکافهای عمیق در ساختار امنیتی و نظامی اسرائیل پرداخته و هشدار داده است که جنگ آینده میتواند از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ بهمراتب بزرگتر و ویرانگرتر باشد. بهگفته او، تهدید اصلی دیگر محدود به حملات راکتی نیست، بلکه خطر واقعی در حمله زمینی چندجبههای نهفته است؛ حملهای همزمان از لبنان، سوریه، اردن، غزه و کرانه باختری که با ناآرامی احتمالی جوامع عرب و بدویان داخل سرزمینهای اشغالی تکمیل میشود. بریک این وضعیت را تهدیدی «وجودی» برای اسرائیل توصیف میکند.
🔹در بخش دوم گزارش، او سوریه را نقطه حساس صحنه آینده مینامد و مینویسد احتمال ورود نیروهای انصارالله از خاک سوریه به جولان «قابل توجه» است. به باور بریک، حضور نیروهای همسو با ایران در سوریه مسیر جدیدی برای انتقال تجهیزات و نیرو به جبهه شمالی ایجاد کرده و شرایط را از وضعیت پشتیبانی به حالت عملیاتی فعال تغییر داده است. همزمان به باور او حزبالله پس از آتشبس با حمایت مالی گسترده ایران توانسته ساختار رزمی خود را بازسازی کرده، مسیرهای جدید انتقال سلاح ایجاد کند و نیروی انسانی بیشتری جذب کند؛ موضوعی که آمادگی این گروه برای مشارکت در یک حمله زمینی را تقویت میکند.
🔹در ادامه، گزارش به نقش ایران در انسجام محور مقاومت میپردازد. بریک ادعا میکند تهران با کمکهای مالی چندصد میلیون دلاری سالانه، انتقال دانش نظامی، آموزش، پشتیبانی لجستیکی و شبکههای پیچیده انتقال ارز، بزرگترین حامی حماس و حزبالله است. بریک همچنین به تلاش برای ایجاد زیرساختهای نظامی در اردن و کرانه باختری اشاره کرده و طرح ایران برای فعالسازی «جبهه شرقی» را بخشی از استراتژی محاصره اسرائیل میداند. وی می افزاید که حماس علیرغم آسیبهای سنگین، توانسته در بخشهایی از غزه خود را بازسازی کند و همچنان توان عملیاتی داشته باشد.
📌در جمعبندی، بریک تأکید میکند که تهدید تنها از بیرون نیست بلکه از داخل نیز اسرائیل با بحران روبهرو است؛ بحران در ذخایر تسلیحاتی، بینظمی شدید در پادگانها، سرقت گسترده سلاح، نبود محافظت از انبارهای مهمات و خطر شکلگیری درگیری داخلی در میان گروههای مسلح بدوی. او نتیجه میگیرد که اگر ارتش بازسازی نشود و ساختار امنیتی دچار اصلاح جدی نگردد، اسرائیل توان تحمل جنگی منطقهای را نخواهد داشت و احتمال فروپاشی امنیتی بسیار بالا خواهد بود.
منبع:
https://www.maariv.co.il/news/opinions/article-1259577
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹اسحاق بریک در گزارشی در روزنامه معاریو به شکافهای عمیق در ساختار امنیتی و نظامی اسرائیل پرداخته و هشدار داده است که جنگ آینده میتواند از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ بهمراتب بزرگتر و ویرانگرتر باشد. بهگفته او، تهدید اصلی دیگر محدود به حملات راکتی نیست، بلکه خطر واقعی در حمله زمینی چندجبههای نهفته است؛ حملهای همزمان از لبنان، سوریه، اردن، غزه و کرانه باختری که با ناآرامی احتمالی جوامع عرب و بدویان داخل سرزمینهای اشغالی تکمیل میشود. بریک این وضعیت را تهدیدی «وجودی» برای اسرائیل توصیف میکند.
🔹در بخش دوم گزارش، او سوریه را نقطه حساس صحنه آینده مینامد و مینویسد احتمال ورود نیروهای انصارالله از خاک سوریه به جولان «قابل توجه» است. به باور بریک، حضور نیروهای همسو با ایران در سوریه مسیر جدیدی برای انتقال تجهیزات و نیرو به جبهه شمالی ایجاد کرده و شرایط را از وضعیت پشتیبانی به حالت عملیاتی فعال تغییر داده است. همزمان به باور او حزبالله پس از آتشبس با حمایت مالی گسترده ایران توانسته ساختار رزمی خود را بازسازی کرده، مسیرهای جدید انتقال سلاح ایجاد کند و نیروی انسانی بیشتری جذب کند؛ موضوعی که آمادگی این گروه برای مشارکت در یک حمله زمینی را تقویت میکند.
🔹در ادامه، گزارش به نقش ایران در انسجام محور مقاومت میپردازد. بریک ادعا میکند تهران با کمکهای مالی چندصد میلیون دلاری سالانه، انتقال دانش نظامی، آموزش، پشتیبانی لجستیکی و شبکههای پیچیده انتقال ارز، بزرگترین حامی حماس و حزبالله است. بریک همچنین به تلاش برای ایجاد زیرساختهای نظامی در اردن و کرانه باختری اشاره کرده و طرح ایران برای فعالسازی «جبهه شرقی» را بخشی از استراتژی محاصره اسرائیل میداند. وی می افزاید که حماس علیرغم آسیبهای سنگین، توانسته در بخشهایی از غزه خود را بازسازی کند و همچنان توان عملیاتی داشته باشد.
📌در جمعبندی، بریک تأکید میکند که تهدید تنها از بیرون نیست بلکه از داخل نیز اسرائیل با بحران روبهرو است؛ بحران در ذخایر تسلیحاتی، بینظمی شدید در پادگانها، سرقت گسترده سلاح، نبود محافظت از انبارهای مهمات و خطر شکلگیری درگیری داخلی در میان گروههای مسلح بدوی. او نتیجه میگیرد که اگر ارتش بازسازی نشود و ساختار امنیتی دچار اصلاح جدی نگردد، اسرائیل توان تحمل جنگی منطقهای را نخواهد داشت و احتمال فروپاشی امنیتی بسیار بالا خواهد بود.
منبع:
https://www.maariv.co.il/news/opinions/article-1259577
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
www.maariv.co.il
לא למדנו דבר: ישראל מתקרבת למתקפה שתהפוך את השבעה באוקטובר לזיכרון קטן | אלוף (מיל') יצחק בריק
ישראל ניצלה ב-7 באוקטובר ממחדל גדול אף יותר, אך ממשיכה להתנהל כאילו דבר לא השתנה. מול התעצמות אויבינו, חדירה מבית ואיום של מתקפה משולבת מכל הגזרות, המדינה מסכנת את עצם קיומה בשל עיוורון מנהיגותי
❤1🔥1🕊1
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
با وجود انتقادات گسترده از سوی جناحهای سیاسی مختلف علیه محمدجواد ظریف که اغلب به دوران وزارت امورخارجه و مواضع رسانهای پس از آن بازمیگردد، یک واقعیت همچنان پابرجاست: او در دفاع صریح، روان و بدون لکنت از مواضع ایران در صحنه بینالمللی تواناییای دارد که کمتر در میان سیاستمداران ایرانی قابل تکرار است.
حضور او در مجمع دوحه بار دیگر نشان داد که چرا نام ظریف همچنان در سیاست خارجی ایران برجسته باقی مانده است.
واکنشها به سخنان او در فضای عربزبان پلتفرم ایکس نشان میدهد سخنان او بیاثر نبوده و توانسته دستورکار رسانهای منطقه را تحت تأثیر قرار دهد. این موضوع موید این نکته است که ظریف هنوز توانایی ایجاد بحث، جلب توجه و نمایندگی فعالانه مواضع ایران را دارد؛ قابلیتی که برای یک سیاستورز، کماهمیت نیست.
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
حضور او در مجمع دوحه بار دیگر نشان داد که چرا نام ظریف همچنان در سیاست خارجی ایران برجسته باقی مانده است.
واکنشها به سخنان او در فضای عربزبان پلتفرم ایکس نشان میدهد سخنان او بیاثر نبوده و توانسته دستورکار رسانهای منطقه را تحت تأثیر قرار دهد. این موضوع موید این نکته است که ظریف هنوز توانایی ایجاد بحث، جلب توجه و نمایندگی فعالانه مواضع ایران را دارد؛ قابلیتی که برای یک سیاستورز، کماهمیت نیست.
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
👍1👏1🕊1
🔻نظمسازی کمهزینه؛ استراتژی جدید آمریکا برای مهار منطقه توسط خودِ منطقه
🔹تأمل در اظهارات اخیر تام باراک در مصاحبه با نشنال امارات نشان میدهد واشنگتن هنوز از خاورمیانه دل نکنده چرا؟ چون انرژی، خطوط انتقال، لجستیک و مهار رقبا همچنان عناصر حیاتی قدرت آمریکا هستند. اما در عین حال، هزینههای دو دهه جنگ و مداخله مستقیم، آمریکا را از «معمار فعال نظم» به «تنظیمکننده از دور» تبدیل کرده است. این یعنی واشنگتن میخواهد نظم مطلوبش تداوم داشته باشد، اما دیگر نه با ارتش و بودجه عظیم، بلکه با ابزارهای غیرمستقیم.
🔹در سخنان باراک روشن است که آمریکا اکنون مسئولیت اجرا را به بازیگران منطقهای واگذار کرده: کشورهای عرب، ترکیه، اسرائیل و حتی ساختارهای سیاسی شکنندهای مثل لبنان و عراق. وظیفه این بازیگران اجرای همان الگویی است که در نهایت به ثباتی سازگار با منافع آمریکا منجر شود؛ حذف یا محدودسازی قدرتهای مزاحم نه با لشکرکشی آمریکا، بلکه توسط خود دولتهای منطقه از طریق توافقات امنیتی، سازوکارهای مرزی و کاهش فضای بازی بازیگران مداخلهگر. به همین دلیل است که او بر ضرورت حلوفصل پروندههای لبنان، سوریه، عراق و اسرائیل از مسیر تفاهمهای منطقهای تأکید میکند.
🔹در این طرح، ایران همان متغیر مزاحم است: بازیگری که میتواند نظم موردنظر آمریکا را مختل کند، اما آمریکا حاضر به جنگ یا رژیمچنج نیست، چون به اعتراف باراک این الگو «هیچوقت جواب نداده» و فقط خرابی تولید کرده است. بنابراین ایران از نگاه واشنگتن سه مسیر پیشرو دارد:
🔻یا در نظم منطقهای ادغام شود،
🔻یا توسط قدرتهای منطقهای محدود شود،
🔻یا زیر فشار اقتصادی و سیاسی فرساینده باقی بماند تا توان مداخلهگریاش کاهش یابد.
هدف آمریکا نابودی ساختار سیاسی ایران نیست، بلکه مهار پایدار آن است با کمترین هزینه و با استفاده از همان کشورهایی که باید نظم مطلوب واشنگتن را در منطقه به اجرا بگذارند.
منبع سخنان باراک:
youtu.be/-nIZPSdaL-s?si…
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
🔹تأمل در اظهارات اخیر تام باراک در مصاحبه با نشنال امارات نشان میدهد واشنگتن هنوز از خاورمیانه دل نکنده چرا؟ چون انرژی، خطوط انتقال، لجستیک و مهار رقبا همچنان عناصر حیاتی قدرت آمریکا هستند. اما در عین حال، هزینههای دو دهه جنگ و مداخله مستقیم، آمریکا را از «معمار فعال نظم» به «تنظیمکننده از دور» تبدیل کرده است. این یعنی واشنگتن میخواهد نظم مطلوبش تداوم داشته باشد، اما دیگر نه با ارتش و بودجه عظیم، بلکه با ابزارهای غیرمستقیم.
🔹در سخنان باراک روشن است که آمریکا اکنون مسئولیت اجرا را به بازیگران منطقهای واگذار کرده: کشورهای عرب، ترکیه، اسرائیل و حتی ساختارهای سیاسی شکنندهای مثل لبنان و عراق. وظیفه این بازیگران اجرای همان الگویی است که در نهایت به ثباتی سازگار با منافع آمریکا منجر شود؛ حذف یا محدودسازی قدرتهای مزاحم نه با لشکرکشی آمریکا، بلکه توسط خود دولتهای منطقه از طریق توافقات امنیتی، سازوکارهای مرزی و کاهش فضای بازی بازیگران مداخلهگر. به همین دلیل است که او بر ضرورت حلوفصل پروندههای لبنان، سوریه، عراق و اسرائیل از مسیر تفاهمهای منطقهای تأکید میکند.
🔹در این طرح، ایران همان متغیر مزاحم است: بازیگری که میتواند نظم موردنظر آمریکا را مختل کند، اما آمریکا حاضر به جنگ یا رژیمچنج نیست، چون به اعتراف باراک این الگو «هیچوقت جواب نداده» و فقط خرابی تولید کرده است. بنابراین ایران از نگاه واشنگتن سه مسیر پیشرو دارد:
🔻یا در نظم منطقهای ادغام شود،
🔻یا توسط قدرتهای منطقهای محدود شود،
🔻یا زیر فشار اقتصادی و سیاسی فرساینده باقی بماند تا توان مداخلهگریاش کاهش یابد.
هدف آمریکا نابودی ساختار سیاسی ایران نیست، بلکه مهار پایدار آن است با کمترین هزینه و با استفاده از همان کشورهایی که باید نظم مطلوب واشنگتن را در منطقه به اجرا بگذارند.
منبع سخنان باراک:
youtu.be/-nIZPSdaL-s?si…
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
YouTube
Tom Barrack on Iraq, Iran and what's next for the Middle East
Trump's special envoy sits down with IMI chief international anchor Hadley Gamble for an in-depth interview on the Trump administration’s approach to the Middle East.
All the latest news: https://www.thenationalnews.com
Like us on Facebook: https://www.…
All the latest news: https://www.thenationalnews.com
Like us on Facebook: https://www.…
❤1👍1🕊1
🔻ابراهیم ماجد، تحلیلگر لبنانی، در حساب کاربری خود در پلتفرم ایکس توضیح داده که بر اساس سخنان اخیر بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائیل، میتوان فهمید که آنچه امروز در منطقه جریان دارد ریشه در سالها قبل از هفتم اکتبر دارد. او اشاره کرده که نتانیاهو در هفتم دسامبر به دیپلماتها یادآوری کرده بود همان هدفی را که تنها یک روز پس از عملیات طوفان الاقصی اعلام کرده بود؛ یعنی این ادعا که مأموریت راهبردی اسرائیل بازطراحی خاورمیانه از طریق حذف حماس، حزبالله و در نهایت ایران است.
🔹به گفته ماجد، نتانیاهو تأیید کرده که پس از وقایع ۷ اکتبر، کابینه جنگ حتی احتمال حمله فوری به لبنان را بررسی کرده، اما نهایتا تصمیم گرفته بود درگیر دو جنگ فرسایشی همزمان نشود. او توضیح داده که بر اساس این روایت، ارتش اسرائیل لبنان را تحت سیاست «بازدارندگی فعال» نگه داشته و همه توان خود را روی غزه متمرکز کرده با این نیت که پس از پایان کار حماس به سمت شمال بازگردد.
🔹ماجد سپس به گزارش یدیعوت آحارونوت اشاره کرده و گفته این روزنامه فاش کرده که فرماندهی جنوبی اسرائیل در سال ۲۰۲۲ پیشنهاد حمله پیشدستانه به غزه را مطرح کرده بود، اما رهبری سیاسی و نظامی آن را رد کرده، چون در آن زمان تمرکز راهبردی اسرائیل بر آمادهسازی برای رویارویی گستردهتر با حزبالله و ایران قرار داشت.
🔹او در ادامه توضیح داده که مطابق این اطلاعات، اسرائیل مدتها پیش از هفتم اکتبر نقشهای مرحلهبهمرحله تهیه کرده بود؛ نقشهای که هدف آن ابتدا خنثیسازی غزه، سپس مواجهه با حزبالله و در نهایت حرکت به سمت تقابل مستقیم با ایران بوده است. ماجد این برداشت را مطرح کرده که تحولات فعلی نه واکنشی ناگهانی و نه نتیجه بحران گروگانهاست، بلکه سرعت گرفتنِ طرحی است که سالها در خفا آماده میشد.
📌در جمعبندی، او تأکید کرده که جابهجایی گسترده جمعیت، تخریب زیرساختهای غیرنظامی و گسترش تنشهای منطقهای را باید محصول تصمیماتی دانست که سالها پیش اتخاذ شده بودند. به تعبیر او، رخدادهای ۷ اکتبر مسیر فعلی را ایجاد نکردهاند بلکه تنها روندی قدیمی را شتاب بخشیدهاند.
منبع:
https://x.com/ibrahimtmajed/status/1999107117769220265?s=46
لینک عضویت در کانال مشکات
اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
🔹به گفته ماجد، نتانیاهو تأیید کرده که پس از وقایع ۷ اکتبر، کابینه جنگ حتی احتمال حمله فوری به لبنان را بررسی کرده، اما نهایتا تصمیم گرفته بود درگیر دو جنگ فرسایشی همزمان نشود. او توضیح داده که بر اساس این روایت، ارتش اسرائیل لبنان را تحت سیاست «بازدارندگی فعال» نگه داشته و همه توان خود را روی غزه متمرکز کرده با این نیت که پس از پایان کار حماس به سمت شمال بازگردد.
🔹ماجد سپس به گزارش یدیعوت آحارونوت اشاره کرده و گفته این روزنامه فاش کرده که فرماندهی جنوبی اسرائیل در سال ۲۰۲۲ پیشنهاد حمله پیشدستانه به غزه را مطرح کرده بود، اما رهبری سیاسی و نظامی آن را رد کرده، چون در آن زمان تمرکز راهبردی اسرائیل بر آمادهسازی برای رویارویی گستردهتر با حزبالله و ایران قرار داشت.
🔹او در ادامه توضیح داده که مطابق این اطلاعات، اسرائیل مدتها پیش از هفتم اکتبر نقشهای مرحلهبهمرحله تهیه کرده بود؛ نقشهای که هدف آن ابتدا خنثیسازی غزه، سپس مواجهه با حزبالله و در نهایت حرکت به سمت تقابل مستقیم با ایران بوده است. ماجد این برداشت را مطرح کرده که تحولات فعلی نه واکنشی ناگهانی و نه نتیجه بحران گروگانهاست، بلکه سرعت گرفتنِ طرحی است که سالها در خفا آماده میشد.
📌در جمعبندی، او تأکید کرده که جابهجایی گسترده جمعیت، تخریب زیرساختهای غیرنظامی و گسترش تنشهای منطقهای را باید محصول تصمیماتی دانست که سالها پیش اتخاذ شده بودند. به تعبیر او، رخدادهای ۷ اکتبر مسیر فعلی را ایجاد نکردهاند بلکه تنها روندی قدیمی را شتاب بخشیدهاند.
منبع:
https://x.com/ibrahimtmajed/status/1999107117769220265?s=46
لینک عضویت در کانال مشکات
اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
X (formerly Twitter)
Ibrahim Majed (@ibrahimtmajed) on X
Netanyahu Admits: Israel’s Regional War Plan Was Set Years Before October 7
Israeli PM Benjamin Netanyahu reminded diplomats on December 7 of what he declared just 24 hours after the Al-Aqsa Flood operation: Israel’s strategic mission is to reshape the Middle…
Israeli PM Benjamin Netanyahu reminded diplomats on December 7 of what he declared just 24 hours after the Al-Aqsa Flood operation: Israel’s strategic mission is to reshape the Middle…
👏1🕊1
🔻از ضربالاجل تا تهدید نظامی؛ روایت یک راهبرد فشار علیه لبنان
🔹ابراهیم ماجد، تحلیلگر لبنانی با اشاره به گزارشهای منتشرشده از سوی رسانههای عبری از نهایی شدن یک طرح تهاجمی گسترده از سوی اسرائیل علیه لبنان خبر میدهد. به گفته او، این طرح در صورتی فعال خواهد شد که دولت لبنان و ارتش این کشور تا ضربالاجل سال ۲۰۲۵ موفق به خلع سلاح حزبالله نشوند. ماجد توضیح میدهد که این برنامه توسط فرماندهان ارشد اسرائیلی طراحی شده و همزمان با آن، تمرینهای فشرده نیروی هوایی اسرائیل بر فراز لبنان و شرق مدیترانه افزایش یافته است.
🔹او همچنین مینویسد که واشنگتن، طبق این گزارشها به بیروت هشدار داده است در صورت عدم خلع سلاح مؤثر حزبالله، اسرائیل بهطور یکجانبه دست به تشدید تنش خواهد زد؛ حتی اگر این اقدام به چند روز درگیری شدید یا بازگشت کامل جنگ در جبهه شمالی منجر شود. در مقابل، مقامهای لبنانی تأکید کردهاند که این روند پیچیده است و به زمان بیشتری نیاز دارد.
🔹ماجد در تحلیل خود نتیجه میگیرد که این «طرح تهاجمی جدید» یک واقعیت ساده را آشکار میکند: لبنان آغازگر هیچ حملهای علیه اسرائیل نبوده، اما با این حال تلآویو خود را برای جنگی تازه آماده میکند. به باور او، اسرائیل صرفِ وجود یک عامل بازدارنده در لبنان را تهدیدی غیرقابل تحمل میداند و بر این اساس عمل میکند که هیچ کشوری در همسایگیاش نباید توان دفاع از خود را داشته باشد؛ بهویژه کشوری که اسرائیل بارها تلاش کرده بر منابع آبی و گاز فراساحلی آن دستاندازی کند یا شرایط خود را تحمیل نماید.
🔹این تحلیلگر لبنانی با اشاره به اختلافات مرزی دریایی و فشارهای سیاسی و اقتصادی، استدلال میکند که راهبرد اسرائیل روشن است: تضعیف نظامی دولت لبنان و سپس بهرهبرداری از ناتوانی آن در حفاظت از ثروت ملیاش. به گفته او در حالی که مقامهای لبنانی بر زمان گفتوگو و یک روند واقعبینانه تأکید دارند، پاسخ اسرائیل تمرینهای نظامی، تعیین ضربالاجل و تهدیدهای آشکار است. از نگاه ماجد، مسئله اصلی جلوگیری از درگیری نیست، بلکه حفظ نظمی منطقهای است که در آن اسرائیل بدون چالش، دست بالا را داشته باشد.
🔹او در ادامه نقش ایالات متحده را عامل تشدیدکننده میداند و تصریح میکند که واشنگتن نهتنها مانع تشدید تنش از سوی اسرائیل نمیشود، بلکه با ارسال سلاح، حمایت سیاسی و اعمال فشار اقتصادی بر لبنان، عملاً این روند را تسهیل میکند. ماجد مینویسد بهجای تلاش برای کاهش تنش، آمریکا بیروت را تهدید میکند که در صورت خلع سلاح نشدن حزبالله طبق جدول زمانی تعیینشده، اسرائیل بهطور یکجانبه اقدام خواهد کرد؛ حتی اگر نتیجه آن کشاندن لبنان به جنگی ویرانگر دیگر باشد.
📌در جمعبندی، او این همافزایی میان نظامیگری اسرائیل و فشار آمریکا را نه یک سیاست امنیتی، بلکه پروژهای برای تضعیف سیستماتیک هر دولتی میداند که حاضر نیست برتری نظامی اسرائیل را بپذیرد؛ وضعیتی که در نهایت لبنان را صرفاً بهدلیل اصرار بر حق دفاع از خود و منابعش در موقعیت انزوا، فشار و تهدید قرار میدهد.
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
🔹ابراهیم ماجد، تحلیلگر لبنانی با اشاره به گزارشهای منتشرشده از سوی رسانههای عبری از نهایی شدن یک طرح تهاجمی گسترده از سوی اسرائیل علیه لبنان خبر میدهد. به گفته او، این طرح در صورتی فعال خواهد شد که دولت لبنان و ارتش این کشور تا ضربالاجل سال ۲۰۲۵ موفق به خلع سلاح حزبالله نشوند. ماجد توضیح میدهد که این برنامه توسط فرماندهان ارشد اسرائیلی طراحی شده و همزمان با آن، تمرینهای فشرده نیروی هوایی اسرائیل بر فراز لبنان و شرق مدیترانه افزایش یافته است.
🔹او همچنین مینویسد که واشنگتن، طبق این گزارشها به بیروت هشدار داده است در صورت عدم خلع سلاح مؤثر حزبالله، اسرائیل بهطور یکجانبه دست به تشدید تنش خواهد زد؛ حتی اگر این اقدام به چند روز درگیری شدید یا بازگشت کامل جنگ در جبهه شمالی منجر شود. در مقابل، مقامهای لبنانی تأکید کردهاند که این روند پیچیده است و به زمان بیشتری نیاز دارد.
🔹ماجد در تحلیل خود نتیجه میگیرد که این «طرح تهاجمی جدید» یک واقعیت ساده را آشکار میکند: لبنان آغازگر هیچ حملهای علیه اسرائیل نبوده، اما با این حال تلآویو خود را برای جنگی تازه آماده میکند. به باور او، اسرائیل صرفِ وجود یک عامل بازدارنده در لبنان را تهدیدی غیرقابل تحمل میداند و بر این اساس عمل میکند که هیچ کشوری در همسایگیاش نباید توان دفاع از خود را داشته باشد؛ بهویژه کشوری که اسرائیل بارها تلاش کرده بر منابع آبی و گاز فراساحلی آن دستاندازی کند یا شرایط خود را تحمیل نماید.
🔹این تحلیلگر لبنانی با اشاره به اختلافات مرزی دریایی و فشارهای سیاسی و اقتصادی، استدلال میکند که راهبرد اسرائیل روشن است: تضعیف نظامی دولت لبنان و سپس بهرهبرداری از ناتوانی آن در حفاظت از ثروت ملیاش. به گفته او در حالی که مقامهای لبنانی بر زمان گفتوگو و یک روند واقعبینانه تأکید دارند، پاسخ اسرائیل تمرینهای نظامی، تعیین ضربالاجل و تهدیدهای آشکار است. از نگاه ماجد، مسئله اصلی جلوگیری از درگیری نیست، بلکه حفظ نظمی منطقهای است که در آن اسرائیل بدون چالش، دست بالا را داشته باشد.
🔹او در ادامه نقش ایالات متحده را عامل تشدیدکننده میداند و تصریح میکند که واشنگتن نهتنها مانع تشدید تنش از سوی اسرائیل نمیشود، بلکه با ارسال سلاح، حمایت سیاسی و اعمال فشار اقتصادی بر لبنان، عملاً این روند را تسهیل میکند. ماجد مینویسد بهجای تلاش برای کاهش تنش، آمریکا بیروت را تهدید میکند که در صورت خلع سلاح نشدن حزبالله طبق جدول زمانی تعیینشده، اسرائیل بهطور یکجانبه اقدام خواهد کرد؛ حتی اگر نتیجه آن کشاندن لبنان به جنگی ویرانگر دیگر باشد.
📌در جمعبندی، او این همافزایی میان نظامیگری اسرائیل و فشار آمریکا را نه یک سیاست امنیتی، بلکه پروژهای برای تضعیف سیستماتیک هر دولتی میداند که حاضر نیست برتری نظامی اسرائیل را بپذیرد؛ وضعیتی که در نهایت لبنان را صرفاً بهدلیل اصرار بر حق دفاع از خود و منابعش در موقعیت انزوا، فشار و تهدید قرار میدهد.
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
Telegram
مشکات اندیشه
راه اندیشه بیهمراهان، ره به جایی نمیبرد. ما مشتاق شنیدن دیدگاهها، نقدها و پیشنهادهای ارزشمند شما هستیم. همراهی شما فرهیختگان، سرمایهای گرانسنگ برای اعتلای «مشکات اندیشه»است.
پل ارتباطی:
@hamzeh2_ir
پل ارتباطی:
@hamzeh2_ir
🔥1🕊1
🔻از التنف تا تلآویو؛ چگونه پهپادهای ایران «حباب امنیتی» آمریکا و اسرائیل را سوراخ کردند
🔹آرون استاین، رئیس مؤسسه پژوهشهای سیاست خارجی، در گزارشی تحلیلی با تمرکز بر حمله پهپادی ـ موشکی ایران در شب ۱۳ آوریل ۲۰۲۴ نشان میدهد که این عملیات نه یک واکنش احساسی، بلکه نتیجه سالها آزمون میدانی، یادگیری تدریجی و شناخت دقیق ضعفهای دفاع هوایی آمریکا و اسرائیل بوده است. به روایت او، همانگونه که تجربه پایگاه التنف و حمله مرگبار به برج ۲۲ پیشتر آشکار کرده بود، پهپادهای ایرانی توانستهاند با پرواز در ارتفاع پایین و سرعت کم، از زیر افق راداری عبور کنند و حتی به نیروهای زمینی آمریکا تلفات مستقیم وارد سازند؛ رخدادی که برای نخستینبار در هفت دهه گذشته، سربازان آمریکایی را قربانی یک حمله هوایی کرد.
🔹استاین تأکید میکند که آنچه در آوریل ۲۰۲۴ رخ داد، امتداد منطقی همان الگویی بود که پیشتر در سوریه و اطراف التنف آزمایش شده بود: استفاده از پهپادهای ارزان، مسیرهای غیرقابل پیشبینی و پرتابگرهای متحرک که اغلب در قالب خودروهای غیرنظامی پنهان میشوند. در حمله به اسرائیل، ایران نهتنها تعداد پهپادها را به سطحی بیسابقه رساند، بلکه بهتدریج مسیرهای نفوذ را نیز تغییر داد؛ از عراق و مرزهای سوریه و اردن تا عربستان، جولان و حتی مدیترانه. این تطبیقپذیری، فضای دفاعی را به یک تهدید ۳۶۰ درجه بدل کرد و مدافعان را واداشت تا منابع گستردهای را صرف «پاکسازی» مداوم آسمان کنند.
🔹در این میان، گزارش نشان میدهد که پهپادهای شاهد، همانند آنچه پیشتر در اطراف التنف مشاهده شده بود، با اتکا به ناوبری اینرسی از پیش برنامهریزیشده، عملاً ردپای الکترونیکی قابل بهرهبرداری از خود باقی نمیگذارند. به تعبیر استاین، پاکسازی مسیرهای پروازی در سامانه ناوبری، حتی در صورت سقوط پهپاد، امکان شناسایی نقطه پرتاب را از مدافعان میگیرد. همین ویژگی، در کنار پرواز بسیار پایین و سرعتی همسطح خودروهای زمینی، مدافعان را ناچار میکند برای تشخیص هدف، به حسگرهای دیداری و حرارتی متوسل شوند؛ فرآیندی کند، فرسایشی و پرهزینه که مصرف مهمات و خستگی خلبانان را بهشدت افزایش میدهد.
🔹در جمعبندی، استاین نتیجه میگیرد که تجربه التنف، برج ۲۲ و سپس حمله سراسری آوریل ۲۰۲۴، همگی یک پیام واحد دارند: قدرت پهپادی ایران بیش از آنکه در فناوری پیچیده خلاصه شود، در فهم عملیاتی از میدان نبرد، صبر استراتژیک و استفاده هوشمندانه از «سادهبودن» ابزارها نهفته است. اگرچه آمریکا و اسرائیل توانستند این حملات را مهار کنند، اما هزینه عملیاتی، فشار انسانی و میزان منابع مصرفشده نشان میدهد که پهپادهای کمهزینه و یکطرفه، به یکی از جدیترین چالشهای امنیتی غرب تبدیل شدهاند؛ چالشی که ریشههای آن، سالها پیش در بیابانهای اطراف التنف شکل گرفت.
📌در همین راستا، کانال ۱۲ اسرائیل گزارش داد که ارتش این رژیم پس از حمله پهپادی ایران، بهطور مشخص موشکهای هوابههوای سایدویندر AIM-9M را برای مقابله با پهپادهای ایرانی ارتقا داده است. بر اساس این گزارش، تغییرات اعمالشده بر سرجستجوگر موشک متمرکز بوده تا توان درگیری با پهپادهای شاهد که کوچک، کمحرارت، کند و کمارتفاع پرواز میکنند افزایش یابد. رسانه عبری تأکید میکند که این اصلاحات، نتیجه مستقیم درسهای شب حمله ۱۳ آوریل بوده است. اعترافی که نشان میدهد تهدید پهپادی ایران، اسرائیل را ناچار به دستکاری عملی در تسلیحات موجود کرده است.
منابع:
https://www.fpri.org/article/2025/11/drones-and-mass-salvo-attacks-lessons-learned-from-the-american-defense-of-israel/
https://www.mako.co.il/pzm-soldiers/Article-b6723fca5b09a91027.htm?dicbo=v2-rhV85Rk
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹آرون استاین، رئیس مؤسسه پژوهشهای سیاست خارجی، در گزارشی تحلیلی با تمرکز بر حمله پهپادی ـ موشکی ایران در شب ۱۳ آوریل ۲۰۲۴ نشان میدهد که این عملیات نه یک واکنش احساسی، بلکه نتیجه سالها آزمون میدانی، یادگیری تدریجی و شناخت دقیق ضعفهای دفاع هوایی آمریکا و اسرائیل بوده است. به روایت او، همانگونه که تجربه پایگاه التنف و حمله مرگبار به برج ۲۲ پیشتر آشکار کرده بود، پهپادهای ایرانی توانستهاند با پرواز در ارتفاع پایین و سرعت کم، از زیر افق راداری عبور کنند و حتی به نیروهای زمینی آمریکا تلفات مستقیم وارد سازند؛ رخدادی که برای نخستینبار در هفت دهه گذشته، سربازان آمریکایی را قربانی یک حمله هوایی کرد.
🔹استاین تأکید میکند که آنچه در آوریل ۲۰۲۴ رخ داد، امتداد منطقی همان الگویی بود که پیشتر در سوریه و اطراف التنف آزمایش شده بود: استفاده از پهپادهای ارزان، مسیرهای غیرقابل پیشبینی و پرتابگرهای متحرک که اغلب در قالب خودروهای غیرنظامی پنهان میشوند. در حمله به اسرائیل، ایران نهتنها تعداد پهپادها را به سطحی بیسابقه رساند، بلکه بهتدریج مسیرهای نفوذ را نیز تغییر داد؛ از عراق و مرزهای سوریه و اردن تا عربستان، جولان و حتی مدیترانه. این تطبیقپذیری، فضای دفاعی را به یک تهدید ۳۶۰ درجه بدل کرد و مدافعان را واداشت تا منابع گستردهای را صرف «پاکسازی» مداوم آسمان کنند.
🔹در این میان، گزارش نشان میدهد که پهپادهای شاهد، همانند آنچه پیشتر در اطراف التنف مشاهده شده بود، با اتکا به ناوبری اینرسی از پیش برنامهریزیشده، عملاً ردپای الکترونیکی قابل بهرهبرداری از خود باقی نمیگذارند. به تعبیر استاین، پاکسازی مسیرهای پروازی در سامانه ناوبری، حتی در صورت سقوط پهپاد، امکان شناسایی نقطه پرتاب را از مدافعان میگیرد. همین ویژگی، در کنار پرواز بسیار پایین و سرعتی همسطح خودروهای زمینی، مدافعان را ناچار میکند برای تشخیص هدف، به حسگرهای دیداری و حرارتی متوسل شوند؛ فرآیندی کند، فرسایشی و پرهزینه که مصرف مهمات و خستگی خلبانان را بهشدت افزایش میدهد.
🔹در جمعبندی، استاین نتیجه میگیرد که تجربه التنف، برج ۲۲ و سپس حمله سراسری آوریل ۲۰۲۴، همگی یک پیام واحد دارند: قدرت پهپادی ایران بیش از آنکه در فناوری پیچیده خلاصه شود، در فهم عملیاتی از میدان نبرد، صبر استراتژیک و استفاده هوشمندانه از «سادهبودن» ابزارها نهفته است. اگرچه آمریکا و اسرائیل توانستند این حملات را مهار کنند، اما هزینه عملیاتی، فشار انسانی و میزان منابع مصرفشده نشان میدهد که پهپادهای کمهزینه و یکطرفه، به یکی از جدیترین چالشهای امنیتی غرب تبدیل شدهاند؛ چالشی که ریشههای آن، سالها پیش در بیابانهای اطراف التنف شکل گرفت.
📌در همین راستا، کانال ۱۲ اسرائیل گزارش داد که ارتش این رژیم پس از حمله پهپادی ایران، بهطور مشخص موشکهای هوابههوای سایدویندر AIM-9M را برای مقابله با پهپادهای ایرانی ارتقا داده است. بر اساس این گزارش، تغییرات اعمالشده بر سرجستجوگر موشک متمرکز بوده تا توان درگیری با پهپادهای شاهد که کوچک، کمحرارت، کند و کمارتفاع پرواز میکنند افزایش یابد. رسانه عبری تأکید میکند که این اصلاحات، نتیجه مستقیم درسهای شب حمله ۱۳ آوریل بوده است. اعترافی که نشان میدهد تهدید پهپادی ایران، اسرائیل را ناچار به دستکاری عملی در تسلیحات موجود کرده است.
منابع:
https://www.fpri.org/article/2025/11/drones-and-mass-salvo-attacks-lessons-learned-from-the-american-defense-of-israel/
https://www.mako.co.il/pzm-soldiers/Article-b6723fca5b09a91027.htm?dicbo=v2-rhV85Rk
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
Foreign Policy Research Institute
Drones and Mass Salvo Attacks: Lessons Learned from the American Defense of Israel
On a cool night in April 2024, the Iranian military surprised American and coalition war planners. It launched a massive salvo of drones, cruise missiles, and
❤1👍1👏1🕊1
🔻جهان ناامنتر از همیشه؛ گزارش چتمهاوس از بازگشت رقابت هستهای
🔹اندیشکده چتمهاوس در گزارشی هشدار میدهد که امنیت جهانی در سال ۲۰۲۵ به شکلی بیسابقه رو به فروپاشی رفته و سال ۲۰۲۶ میتواند به نقطه تصمیمی سرنوشتساز برای نظم بینالملل تبدیل شود. بهگفته این اندیشکده، اگرچه برخی آتشبسها مانند غزه برقرار شده، اما در عمل جنگها در اوکراین، سودان و خاورمیانه پیچیدهتر شدهاند و خطر درگیریهای تازه از آمریکای لاتین تا مرز هند و پاکستان در حال افزایش است. همزمان، دولتها بودجههای نظامی را به بالاترین سطح از زمان جنگ سرد رساندهاند در حالی که کمکهای بشردوستانه و سازوکارهای هشدار زودهنگام بهشدت کاهش یافتهاند؛ شکافی که خود به بازتولید ناامنی دامن میزند.
🔹مهمترین هشدار گزارش، بازگشت جهان به آستانه یک رقابت هستهای مهارنشده است. چتمهاوس مینویسد کنترل تسلیحات هستهای در سال ۲۰۲۵ عملاً از هم گسسته: چین با سرعت در حال گسترش زرادخانه خود است، آمریکا و روسیه حتی احتمال ازسرگیری آزمایشهای هستهای را مطرح کردهاند و توافق «نیو استارت» در فوریه ۲۰۲۶ منقضی میشود. در خاورمیانه، حملات آمریکا و اسرائیل به تأسیسات هستهای ایران، تعلیق بخشی از نظارتهای آژانس و نزدیکی امنیتی عربستان و پاکستان، نشانههایی از شکلگیری یک «اثر دومینویی هستهای» هستند که میتواند توازن شکننده منطقه را برهم بزند.
🔹گزارش در عین حال از تشدید جنگهای «خاکستری و ترکیبی» پرده برمیدارد؛ جنگهایی که بدون اعلان رسمی، اما با اثرات واقعی جریان دارند. حملات پهپادی، خرابکاری در زیرساختها، نقض مکرر حریم هوایی و عملیات سایبری – بهویژه در اروپا – به سطحی رسیده که دولتها ابزار دفاعی متناسبی برای مقابله با آن ندارند. چتمهاوس هشدار میدهد که ادامه این وضعیت، خطر خطای محاسباتی را افزایش میدهد؛ تا جایی که یک واکنش محدود یا حتی تصادفی میتواند به رویارویی مستقیم میان قدرتهای بزرگ منجر شود.
📌در نهایت، این گزارش نشان میدهد که اقتصاد، فضا و زنجیرههای تأمین به میدانهای جدید نبرد ژئوپلیتیک تبدیل شدهاند. از استفاده چین از سلطه خود بر عناصر نادر و قطعات پهپادی بهعنوان ابزار فشار، تا بهرهگیری آمریکا از وابستگی امنیتی و فناوری متحدانش برای امتیازگیری سیاسی، جهان وارد عصر «سلاحسازی وابستگی متقابل» شده است. همزمان، فضا بهسرعت نظامیتر و شلوغتر میشود، بیآنکه قواعد بینالمللی روشنی برای مهار این رقابت وجود داشته باشد. جمعبندی چتمهاوس روشن است: سال ۲۰۲۶ یا آغاز بازسازی حداقلی نظم جهانی خواهد بود، یا شروع دورهای بیثباتتر و پرریسکتر از هر زمان پس از جنگ سرد.
منبع:
https://www.chathamhouse.org/2025/12/global-security-continued-unravel-2025-crucial-tests-are-coming-2026
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹اندیشکده چتمهاوس در گزارشی هشدار میدهد که امنیت جهانی در سال ۲۰۲۵ به شکلی بیسابقه رو به فروپاشی رفته و سال ۲۰۲۶ میتواند به نقطه تصمیمی سرنوشتساز برای نظم بینالملل تبدیل شود. بهگفته این اندیشکده، اگرچه برخی آتشبسها مانند غزه برقرار شده، اما در عمل جنگها در اوکراین، سودان و خاورمیانه پیچیدهتر شدهاند و خطر درگیریهای تازه از آمریکای لاتین تا مرز هند و پاکستان در حال افزایش است. همزمان، دولتها بودجههای نظامی را به بالاترین سطح از زمان جنگ سرد رساندهاند در حالی که کمکهای بشردوستانه و سازوکارهای هشدار زودهنگام بهشدت کاهش یافتهاند؛ شکافی که خود به بازتولید ناامنی دامن میزند.
🔹مهمترین هشدار گزارش، بازگشت جهان به آستانه یک رقابت هستهای مهارنشده است. چتمهاوس مینویسد کنترل تسلیحات هستهای در سال ۲۰۲۵ عملاً از هم گسسته: چین با سرعت در حال گسترش زرادخانه خود است، آمریکا و روسیه حتی احتمال ازسرگیری آزمایشهای هستهای را مطرح کردهاند و توافق «نیو استارت» در فوریه ۲۰۲۶ منقضی میشود. در خاورمیانه، حملات آمریکا و اسرائیل به تأسیسات هستهای ایران، تعلیق بخشی از نظارتهای آژانس و نزدیکی امنیتی عربستان و پاکستان، نشانههایی از شکلگیری یک «اثر دومینویی هستهای» هستند که میتواند توازن شکننده منطقه را برهم بزند.
🔹گزارش در عین حال از تشدید جنگهای «خاکستری و ترکیبی» پرده برمیدارد؛ جنگهایی که بدون اعلان رسمی، اما با اثرات واقعی جریان دارند. حملات پهپادی، خرابکاری در زیرساختها، نقض مکرر حریم هوایی و عملیات سایبری – بهویژه در اروپا – به سطحی رسیده که دولتها ابزار دفاعی متناسبی برای مقابله با آن ندارند. چتمهاوس هشدار میدهد که ادامه این وضعیت، خطر خطای محاسباتی را افزایش میدهد؛ تا جایی که یک واکنش محدود یا حتی تصادفی میتواند به رویارویی مستقیم میان قدرتهای بزرگ منجر شود.
📌در نهایت، این گزارش نشان میدهد که اقتصاد، فضا و زنجیرههای تأمین به میدانهای جدید نبرد ژئوپلیتیک تبدیل شدهاند. از استفاده چین از سلطه خود بر عناصر نادر و قطعات پهپادی بهعنوان ابزار فشار، تا بهرهگیری آمریکا از وابستگی امنیتی و فناوری متحدانش برای امتیازگیری سیاسی، جهان وارد عصر «سلاحسازی وابستگی متقابل» شده است. همزمان، فضا بهسرعت نظامیتر و شلوغتر میشود، بیآنکه قواعد بینالمللی روشنی برای مهار این رقابت وجود داشته باشد. جمعبندی چتمهاوس روشن است: سال ۲۰۲۶ یا آغاز بازسازی حداقلی نظم جهانی خواهد بود، یا شروع دورهای بیثباتتر و پرریسکتر از هر زمان پس از جنگ سرد.
منبع:
https://www.chathamhouse.org/2025/12/global-security-continued-unravel-2025-crucial-tests-are-coming-2026
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
Chatham House
Global security continued to unravel in 2025. Crucial tests are coming in 2026
Alarming events in nuclear proliferation, space security and hybrid warfare meant 2025 was a year in which the international security order deteriorated.
👍2🕊1
🔻گزارش گاردین از گسترش حضور نظامی اسرائیل در جنوب سوریه
🔹روزنامه گاردین در گزارشی به تحولات جنوب سوریه پس از سقوط دولت بشار اسد پرداخته و توضیح میدهد که با ایجاد خلأ قدرت، ارتش اسرائیل وارد مناطق مرزی از جمله استان قنیطره شده است. به روایت ساکنان محلی، ورود نیروهای اسرائیلی همزمان با صدای تانکها و تیراندازی بوده و این امر باعث شده مردم بهجای تجربه آزادی با ترس و ناامنی مداوم روبهرو شوند. گزارش تأکید میکند که شرایط جدید، احساس رهایی را که در دیگر نقاط سوریه شکل گرفته به این منطقه منتقل نکرده است.
🔹در ادامه، گاردین با استناد به گفتههای اهالی منطقه اشاره میکند که حضور نظامی اسرائیل بهتدریج از یک اقدام موقت امنیتی به نوعی اشغال پایدار تبدیل شده است. به گفته ساکنان، ایستهای بازرسی، یورشهای شبانه، بازرسی تلفنهای همراه و بازداشت افراد به بخشی از زندگی روزمره بدل شده و کنترل امور عملاً از دست نهادهای سوری خارج شده است. نویسندگان گزارش میافزایند که بسیاری از مردم احساس میکنند تنها قدرت حاکم تغییر کرده، اما فشار و محدودیتها همچنان ادامه دارد.
🔹همچنین در این گزارش آمده است که اسرائیل هدف حضور خود را حفظ امنیت مرزها و جلوگیری از فعالیت گروههای مسلح عنوان میکند، اما بر اساس روایتهای محلی، این حضور با اقداماتی نظیر مصادره سلاحها، تخریب خانهها و ساخت حداقل شش پایگاه نظامی در جنوب سوریه همراه بوده است. گاردین مینویسد که برخی از این اقدامات به آوارگی خانوادهها و کشته شدن غیرنظامیان انجامیده و موجی از نگرانی و خشم در میان ساکنان ایجاد کرده است.
🔹در عین حال، پس از انتشار این گزارش، برخی منابع و کاربران مستقل در شبکههای اجتماعی با استناد به دادههای میدانی ادعا کردهاند که شمار پایگاههای نظامی اسرائیل در سوریه بیش از برآورد گاردین است. به گفته این منابع، اسرائیل اوایل سال جاری دستکم نه پایگاه نظامی در سوریه ایجاد کرده که سه پایگاه آن در گزارش گاردین ذکر نشده و در نقشههای منتشر شده توسط این منبع با رنگسبز مشخص شدهاند. این واکنشها، بهزعم ناظران، پرسشهای تازهای درباره ابعاد واقعی حضور نظامی اسرائیل در جنوب سوریه و چشمانداز آینده این مناطق مطرح کرده است.
منبع:
https://www.theguardian.com/world/2025/dec/09/fears-southern-syria-israel-growing-occupation
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹روزنامه گاردین در گزارشی به تحولات جنوب سوریه پس از سقوط دولت بشار اسد پرداخته و توضیح میدهد که با ایجاد خلأ قدرت، ارتش اسرائیل وارد مناطق مرزی از جمله استان قنیطره شده است. به روایت ساکنان محلی، ورود نیروهای اسرائیلی همزمان با صدای تانکها و تیراندازی بوده و این امر باعث شده مردم بهجای تجربه آزادی با ترس و ناامنی مداوم روبهرو شوند. گزارش تأکید میکند که شرایط جدید، احساس رهایی را که در دیگر نقاط سوریه شکل گرفته به این منطقه منتقل نکرده است.
🔹در ادامه، گاردین با استناد به گفتههای اهالی منطقه اشاره میکند که حضور نظامی اسرائیل بهتدریج از یک اقدام موقت امنیتی به نوعی اشغال پایدار تبدیل شده است. به گفته ساکنان، ایستهای بازرسی، یورشهای شبانه، بازرسی تلفنهای همراه و بازداشت افراد به بخشی از زندگی روزمره بدل شده و کنترل امور عملاً از دست نهادهای سوری خارج شده است. نویسندگان گزارش میافزایند که بسیاری از مردم احساس میکنند تنها قدرت حاکم تغییر کرده، اما فشار و محدودیتها همچنان ادامه دارد.
🔹همچنین در این گزارش آمده است که اسرائیل هدف حضور خود را حفظ امنیت مرزها و جلوگیری از فعالیت گروههای مسلح عنوان میکند، اما بر اساس روایتهای محلی، این حضور با اقداماتی نظیر مصادره سلاحها، تخریب خانهها و ساخت حداقل شش پایگاه نظامی در جنوب سوریه همراه بوده است. گاردین مینویسد که برخی از این اقدامات به آوارگی خانوادهها و کشته شدن غیرنظامیان انجامیده و موجی از نگرانی و خشم در میان ساکنان ایجاد کرده است.
🔹در عین حال، پس از انتشار این گزارش، برخی منابع و کاربران مستقل در شبکههای اجتماعی با استناد به دادههای میدانی ادعا کردهاند که شمار پایگاههای نظامی اسرائیل در سوریه بیش از برآورد گاردین است. به گفته این منابع، اسرائیل اوایل سال جاری دستکم نه پایگاه نظامی در سوریه ایجاد کرده که سه پایگاه آن در گزارش گاردین ذکر نشده و در نقشههای منتشر شده توسط این منبع با رنگسبز مشخص شدهاند. این واکنشها، بهزعم ناظران، پرسشهای تازهای درباره ابعاد واقعی حضور نظامی اسرائیل در جنوب سوریه و چشمانداز آینده این مناطق مطرح کرده است.
منبع:
https://www.theguardian.com/world/2025/dec/09/fears-southern-syria-israel-growing-occupation
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
the Guardian
‘We’re living in terror’: fears in southern Syria over Israel’s growing occupation
Residents say incursions and raids have increased since forces first entered country a year ago after fall of Assad
👍1👎1🥱1
🔻دیپلماسی در سایه؛ روایت یک راهبرد ماندگار در سیاست خارجی ایران
📌 نکته: گزارش پیشِ رو ترجمهای است از وبسایت «میدل ایست مانیتور» که صرفاً با هدف آشنایی مخاطبان با دیدگاهها و تحلیلهای مطرحشده در این منبع منتشر میشود و لزوماً بهمعنای تأیید محتوای آن نیست.
🔹جاسم العزاوی، تحلیلگر و پژوهشگر مسائل منطقه، در گزارشی تحلیلی به این نکته میپردازد که قدرت واقعی ایران نه در رویاروییهای آشکار نظامی، بلکه در لایهای پنهان از کنش سیاسی و امنیتی نهفته است. به باور او، در حالی که توجه افکار عمومی به تبادل موشکی مستقیم میان ایران و اسرائیل در سال ۲۰۲۵ جلب شده، بخش تعیینکننده معادله همان ظرفیت نامرئی است که تهران طی دههها بهتدریج آن را ساخته و تقویت کرده است؛ ظرفیتی که بدون نشستن بر صندلی مذاکره بر نتیجه نهایی اثر میگذارد.
🔹در ادامه گزارش توضیح داده میشود که سیاست خارجی ایران بر نوعی «کنش در غیاب» استوار است؛ الگویی که بهجای جنگ مستقیم، بر ابهام راهبردی، انکارپذیری و استفاده از بازیگران واسطه تکیه دارد. وی عنوان میکند که تهران ترجیح میدهد زیر آستانه جنگ علنی عمل کند و نفوذ خود را در جاهایی اعمال کند که کمترین ردپا از خود بر جا میگذارد. این رویکرد، چه در مدیریت بحرانها و چه در تأثیرگذاری بر ادراک نخبگان سیاسی در غرب، به ایران امکان داده است ضعفهای مادی را با ابتکارهای غیرمستقیم جبران کند.
🔹بخش مهمی از این دیپلماسی سایه، به شبکه نیروهای متحدان در منطقه اختصاص دارد؛ شبکهای که به گفته نویسنده، بدون حضور رسمی ایران، بازدارندگی و فشار مستمر ایجاد میکند. نویسنده با اشاره به نقش نیروهایی چون حزبالله، گروههای مسلح در عراق و انصارالله یمن، مدعی میشود که تهران از طریق تأمین مالی، آموزش و تسلیح این بازیگران، نوعی وابستگی ساختاری ایجاد کرده است. در عین حال، انکار رسمی مسئولیت حملات، همان ابهامی را حفظ میکند که هزینه پاسخ متقابل را برای رقبا بالا میبرد.
📌در جمعبندی، العزاوی خاطرنشان میکند که اگرچه تحولات اخیر ــ از حملات اسرائیل تا تضعیف برخی متحدان منطقهای ایران ــ در ظاهر این محور را شکننده نشان میدهد، اما تهران بار دیگر خود را با شرایط جدید وفق داده است. نزدیکی محتاطانه برخی کشورهای عربی، چرخش به شرق و اتکا به روابط با روسیه و چین، همگی نشانه تداوم همان منطق قدیمیاند: مدیریت بحران بهجای حل آن. به بیان نویسنده، ایران شاید در بسیاری از میزها حضور نداشته باشد، اما همچنان چیدمان صندلیها را بلد است.
منبع:
middleeastmonitor.com/20251214-irans…
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
📌 نکته: گزارش پیشِ رو ترجمهای است از وبسایت «میدل ایست مانیتور» که صرفاً با هدف آشنایی مخاطبان با دیدگاهها و تحلیلهای مطرحشده در این منبع منتشر میشود و لزوماً بهمعنای تأیید محتوای آن نیست.
🔹جاسم العزاوی، تحلیلگر و پژوهشگر مسائل منطقه، در گزارشی تحلیلی به این نکته میپردازد که قدرت واقعی ایران نه در رویاروییهای آشکار نظامی، بلکه در لایهای پنهان از کنش سیاسی و امنیتی نهفته است. به باور او، در حالی که توجه افکار عمومی به تبادل موشکی مستقیم میان ایران و اسرائیل در سال ۲۰۲۵ جلب شده، بخش تعیینکننده معادله همان ظرفیت نامرئی است که تهران طی دههها بهتدریج آن را ساخته و تقویت کرده است؛ ظرفیتی که بدون نشستن بر صندلی مذاکره بر نتیجه نهایی اثر میگذارد.
🔹در ادامه گزارش توضیح داده میشود که سیاست خارجی ایران بر نوعی «کنش در غیاب» استوار است؛ الگویی که بهجای جنگ مستقیم، بر ابهام راهبردی، انکارپذیری و استفاده از بازیگران واسطه تکیه دارد. وی عنوان میکند که تهران ترجیح میدهد زیر آستانه جنگ علنی عمل کند و نفوذ خود را در جاهایی اعمال کند که کمترین ردپا از خود بر جا میگذارد. این رویکرد، چه در مدیریت بحرانها و چه در تأثیرگذاری بر ادراک نخبگان سیاسی در غرب، به ایران امکان داده است ضعفهای مادی را با ابتکارهای غیرمستقیم جبران کند.
🔹بخش مهمی از این دیپلماسی سایه، به شبکه نیروهای متحدان در منطقه اختصاص دارد؛ شبکهای که به گفته نویسنده، بدون حضور رسمی ایران، بازدارندگی و فشار مستمر ایجاد میکند. نویسنده با اشاره به نقش نیروهایی چون حزبالله، گروههای مسلح در عراق و انصارالله یمن، مدعی میشود که تهران از طریق تأمین مالی، آموزش و تسلیح این بازیگران، نوعی وابستگی ساختاری ایجاد کرده است. در عین حال، انکار رسمی مسئولیت حملات، همان ابهامی را حفظ میکند که هزینه پاسخ متقابل را برای رقبا بالا میبرد.
📌در جمعبندی، العزاوی خاطرنشان میکند که اگرچه تحولات اخیر ــ از حملات اسرائیل تا تضعیف برخی متحدان منطقهای ایران ــ در ظاهر این محور را شکننده نشان میدهد، اما تهران بار دیگر خود را با شرایط جدید وفق داده است. نزدیکی محتاطانه برخی کشورهای عربی، چرخش به شرق و اتکا به روابط با روسیه و چین، همگی نشانه تداوم همان منطق قدیمیاند: مدیریت بحران بهجای حل آن. به بیان نویسنده، ایران شاید در بسیاری از میزها حضور نداشته باشد، اما همچنان چیدمان صندلیها را بلد است.
منبع:
middleeastmonitor.com/20251214-irans…
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
t.me/meshkatanalysis
Middle East Monitor
Iran’s shadow diplomacy: The art of winning without showing
...
👍3❤1🕊1
🔻پرونده هستهای ایران از منظر اسرائیل: بنبست دیپلماتیک و گزینههای پیشرو
🔹سیما شاین، پژوهشگر ارشد مسائل ایران و رئیس پیشین پرونده ایران در اندیشکده مطالعات امنیت ملی اسرائیل در یادداشتی تحلیلی که در رسانه اسرائیلی کانال ۱۲ منتشر شده به بررسی وضعیت کنونی برنامه هستهای ایران و چشمانداز مذاکرات مرتبط با آن میپردازد. نویسنده استدلال میکند که پس از تحولات نظامی سال ۲۰۲۵ پرونده هستهای ایران وارد مرحلهای از بنبست شده است؛ وضعیتی که نه مسیر دیپلماتیک روشنی برای خروج از آن دیده میشود و نه امکان تداوم شرایط موجود بدون پیامدهای راهبردی برای تهران وجود دارد.
🔹شاین در تحلیل خود بر تیره شدن روابط ایران و آژانس بینالمللی انرژی اتمی تمرکز دارد. به گفته او، اگرچه آژانس تاکنون شواهدی دال بر ازسرگیری فعال غنیسازی اورانیوم ارائه نکرده، اما محدودیت دسترسی بازرسان و توقف عملی نظارت، توان آژانس برای ارزیابی ماهیت برنامه هستهای ایران را بهشدت کاهش داده است. نویسنده تأکید میکند که همین فقدان شفافیت، حتی در غیاب فعالیت آشکار به عاملی تشدیدکننده بیاعتمادی در غرب و اسرائیل تبدیل شده و ابهام هستهای ایران را به یک متغیر نگرانکننده بدل کرده است.
🔹در بخش دیگری از مقاله، بنبست در مذاکرات ایران و ایالات متحده بهعنوان یکی از محورهای اصلی بحران مطرح میشود. شاین توضیح میدهد که اختلاف بنیادین بر سر اصل غنیسازی ــ از یکسو مطالبه آمریکا برای توقف آن و از سوی دیگر اصرار تهران بر حق قانونی غنیسازی ــ عملاً امکان پیشرفت مذاکرات را از میان برده است. به باور نویسنده، شرایط داخلی ایران و غلبه ملاحظات سیاسی–امنیتی، انعطافپذیری لازم برای مصالحه هستهای را کاهش داده و موجب شده مسیر دیپلماسی در حالت تعلیق باقی بماند.
📌در جمعبندی، شاین نتیجه میگیرد که وضعیت کنونی برای ایران قابل دوام نیست و تهران در آیندهای نهچندان دور ناگزیر به اتخاذ تصمیمی راهبردی خواهد شد. از نگاه او، ایران یا باید بهنوعی همکاری محدود با آژانس و احیای مسیر مذاکره تن دهد یا با ادامه وضعیت موجود ــ از جمله تهدید به خروج از پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای (NPT) ــ خود را در معرض افزایش فشارهای سیاسی و حتی خطر تقابل نظامی قرار دهد. این یادداشت، در مجموع، بازتابدهنده قرائت انتقادی یک نویسنده اسرائیلی از چشمانداز مبهم پرونده هستهای ایران در مرحله پس از جنگ است.
منبع:
https://www.mako.co.il/news-columns/2025_q4/Article-65ca1709a420b91027.htm
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹سیما شاین، پژوهشگر ارشد مسائل ایران و رئیس پیشین پرونده ایران در اندیشکده مطالعات امنیت ملی اسرائیل در یادداشتی تحلیلی که در رسانه اسرائیلی کانال ۱۲ منتشر شده به بررسی وضعیت کنونی برنامه هستهای ایران و چشمانداز مذاکرات مرتبط با آن میپردازد. نویسنده استدلال میکند که پس از تحولات نظامی سال ۲۰۲۵ پرونده هستهای ایران وارد مرحلهای از بنبست شده است؛ وضعیتی که نه مسیر دیپلماتیک روشنی برای خروج از آن دیده میشود و نه امکان تداوم شرایط موجود بدون پیامدهای راهبردی برای تهران وجود دارد.
🔹شاین در تحلیل خود بر تیره شدن روابط ایران و آژانس بینالمللی انرژی اتمی تمرکز دارد. به گفته او، اگرچه آژانس تاکنون شواهدی دال بر ازسرگیری فعال غنیسازی اورانیوم ارائه نکرده، اما محدودیت دسترسی بازرسان و توقف عملی نظارت، توان آژانس برای ارزیابی ماهیت برنامه هستهای ایران را بهشدت کاهش داده است. نویسنده تأکید میکند که همین فقدان شفافیت، حتی در غیاب فعالیت آشکار به عاملی تشدیدکننده بیاعتمادی در غرب و اسرائیل تبدیل شده و ابهام هستهای ایران را به یک متغیر نگرانکننده بدل کرده است.
🔹در بخش دیگری از مقاله، بنبست در مذاکرات ایران و ایالات متحده بهعنوان یکی از محورهای اصلی بحران مطرح میشود. شاین توضیح میدهد که اختلاف بنیادین بر سر اصل غنیسازی ــ از یکسو مطالبه آمریکا برای توقف آن و از سوی دیگر اصرار تهران بر حق قانونی غنیسازی ــ عملاً امکان پیشرفت مذاکرات را از میان برده است. به باور نویسنده، شرایط داخلی ایران و غلبه ملاحظات سیاسی–امنیتی، انعطافپذیری لازم برای مصالحه هستهای را کاهش داده و موجب شده مسیر دیپلماسی در حالت تعلیق باقی بماند.
📌در جمعبندی، شاین نتیجه میگیرد که وضعیت کنونی برای ایران قابل دوام نیست و تهران در آیندهای نهچندان دور ناگزیر به اتخاذ تصمیمی راهبردی خواهد شد. از نگاه او، ایران یا باید بهنوعی همکاری محدود با آژانس و احیای مسیر مذاکره تن دهد یا با ادامه وضعیت موجود ــ از جمله تهدید به خروج از پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای (NPT) ــ خود را در معرض افزایش فشارهای سیاسی و حتی خطر تقابل نظامی قرار دهد. این یادداشت، در مجموع، بازتابدهنده قرائت انتقادی یک نویسنده اسرائیلی از چشمانداز مبهم پرونده هستهای ایران در مرحله پس از جنگ است.
منبع:
https://www.mako.co.il/news-columns/2025_q4/Article-65ca1709a420b91027.htm
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
N12
הם בבעיה: תוכנית הגרעין האיראנית הגיעה למבוי סתום
הפתרון למשבר סביב תוכנית הגרעין האיראנית אינו נראה באופק, והשעון המתקתק מחייב את טהראן לקבל החלטות הרות גורל • פרשנות
👍1🕊1
تحلیل پروژه آمریکا–اسرائیل در لبنان و سوریه
تحولات منطقه پس از هفت اکتبر نشان میدهد که امریکا و اسرائیل در حال پیادهکردن نظمی هستند که بر پایه تضعیف حاکمیت دولتها، مهار یا حذف مقاومت و جایگزینی آن با سازوکارهای امنیتی–اقتصادی وابسته بنا شده است. در لبنان، این پروژه با روایت «دولت شکستخورده» آغاز میشود؛ روایتی که هم فرستاده امریکا (تام باراک) و هم محمد بنسلمان تکرار کردهاند تا مداخله خارجی را ضروری جلوه دهند. در همین چارچوب، ایده «واگذاری مدیریت ثبات» مطرح میشود؛ یعنی لبنان نه بازسازی شود و نه مستقل بماند، بلکه به بازیگری منطقهای و به سوریه جدید تحت حاکمیت احمد الشرع متصل شود. امریکا آشکارا اعلام میکند که مسئلهاش دموکراسی نیست، بلکه «اقتدارگرایی روشننگر» است؛ نظمی که بتواند مقاومت را کنترل کند، حتی اگر به بهای حذف سیاست و اراده مردمی باشد.
در داخل لبنان، این پروژه بهدنبال یافتن یا ساختن یک نیروی داخلی همکار است. فشار برای خلع سلاح حزبالله، عمداً بهعنوان «عملیات امنیتی دولت علیه یک اقلیت» بازتعریف میشود؛ تعبیری که سمیر جعجع و جریان راست لبنان آن را ترویج میکنند. طبق گزارشها، اسرائیل با همکاری امارات، شبکههایی سیاسی، رسانهای و مالی در لبنان فعال کرده تا فضا را برای تقابل مستقیم با حزبالله آماده کند و همزمان «عادیسازی» را از یک تابو به یک بحث عادی سیاسی تبدیل نماید. تمرکز ظاهری بر «شاخه نظامی» حزبالله در واقع مقدمهای برای حذف کامل آن از ساختار سیاسی است؛ پروژهای که هدف نهاییاش تغییر موازنه قدرت داخلی و تحمیل دولتی همسو با محور امریکا–اسرائیل است، حتی اگر این مسیر با اشغال دوباره یا تجزیه عملی کشور همراه شود.
در بعد نظامی، اسرائیل شکل جنگ را تغییر داده است. آنچه منابع از آن بهعنوان «جنگ الگوریتمی» یاد میکنند، نشان میدهد که ترور و هدفگیری دیگر صرفاً به اطلاعات میدانی یا جاسوسی کلاسیک متکی نیست. انفجار همزمان پیجرها و بیسیمهای آلوده در سپتامبر ۲۰۲۴ که به کشته و معلول شدن هزاران نفر انجامید، نمونهای عینی از این تحول است. اسرائیل اکنون بهجای نفوذ مستقیم به سامانههای حزبالله، «محیط اطراف» نیروها را هدف میگیرد: تلفن همراه راننده، وایفای ساختمان، دوربینهای شهری، دادههای ترافیکی، حتی سیگنالهای بلوتوث. با ترکیب این دادهها و هوش مصنوعی، نقشهای از حضور هدف ساخته میشود و سپس الگوریتم تصمیم میگیرد چه زمانی و کجا حمله شود. در این مدل، ماشینها نهتنها ابزار جنگ، بلکه تصمیمگیر مرگ و زندگیاند؛ تحولی که مفهوم بازدارندگی و امنیت را بهطور بنیادین دگرگون کرده است.
همزمان، فشار امریکا برای کشاندن لبنان به عادیسازی با اسرائیل از مسیر «مذاکرات فنی» و «صلح اقتصادی» دنبال میشود. کمیتههای نظامی آتشبس، بهتدریج با حضور چهرههای سیاسی ضد مقاومت به سازوکاری شبهدیپلماتیک تبدیل شدهاند که درباره امنیت جنوب لیتانی، زمانبندی خلع سلاح و حتی مدیریت اقتصادی مناطق مرزی بحث میکنند. این دقیقاً همان الگویی است که اسرائیل پس از اسلو در کرانه باختری اجرا کرد: مهار جامعه از طریق مشوقهای اقتصادی، بدون اعطای حاکمیت واقعی.
در سوریه نیز همان منطق حاکم بر لبنان در حال اجراست: نه بازسازی یک دولت مقتدر، بلکه شکلدهی به دولتی ضعیف، وابسته و قابلکنترل. تحولات دسامبر صرفاً به فروپاشی یک حاکمیت محدود نماند، بلکه بخش مهمی از ساختار دولت و انسجام اجتماعی را از هم گسست و جامعهای عمیقاً چندپاره بر جای گذاشت. امریکا میکوشد این وضعیت را در قالب «مدل سوری» عادیسازی کند؛ الگویی مبتنی بر اقتدارگرایی همسو که در آن ثبات از طریق مهار امنیتی، نه مشارکت سیاسی، تأمین میشود. در این چارچوب، جنوب سوریه به میدان مداخله فعال اسرائیل تبدیل شده است؛ از تجاوزهای مستمر و تحمیل ترتیبات کنترلی جدید گرفته تا حمایت از اشکال خودمدیریتی محلی که عملاً حاکمیت مرکزی را فرسایش میدهد، حتی اگر نشانههایی از مقاومت مردمی در برابر این روند در حال ظهور باشد.
در بُعد اقتصادی، دلاریشدن فزاینده اقتصاد سوریه نقش مکمل این پروژه را ایفا میکند. این روند، که بهظاهر با هدف مهار تورم و جذب سرمایه تبلیغ میشود در عمل استقلال پولی و توان تصمیمگیری دولت را تضعیف کرده و کشور را به شبکههای مالی خارجی وابسته میسازد. بازسازی، سرمایهگذاری و حتی زمین، بهتدریج از مقولههای حاکمیتی خارج و به موضوع قرارداد و امتیازدهی بدل میشوند. حاصل کار، نظمی است که در آن مقاومت نامشروع، حاکمیت قابلمذاکره و سرزمین قابلمدیریت تلقی میشود؛ نظمی با ثباتی مصنوعی که بحران را حل نمیکند، بلکه آن را به شکلی کنترلشده و دائمی بازتولید میکند.
لینک عضویت در کانال مشکاتاندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
تحولات منطقه پس از هفت اکتبر نشان میدهد که امریکا و اسرائیل در حال پیادهکردن نظمی هستند که بر پایه تضعیف حاکمیت دولتها، مهار یا حذف مقاومت و جایگزینی آن با سازوکارهای امنیتی–اقتصادی وابسته بنا شده است. در لبنان، این پروژه با روایت «دولت شکستخورده» آغاز میشود؛ روایتی که هم فرستاده امریکا (تام باراک) و هم محمد بنسلمان تکرار کردهاند تا مداخله خارجی را ضروری جلوه دهند. در همین چارچوب، ایده «واگذاری مدیریت ثبات» مطرح میشود؛ یعنی لبنان نه بازسازی شود و نه مستقل بماند، بلکه به بازیگری منطقهای و به سوریه جدید تحت حاکمیت احمد الشرع متصل شود. امریکا آشکارا اعلام میکند که مسئلهاش دموکراسی نیست، بلکه «اقتدارگرایی روشننگر» است؛ نظمی که بتواند مقاومت را کنترل کند، حتی اگر به بهای حذف سیاست و اراده مردمی باشد.
در داخل لبنان، این پروژه بهدنبال یافتن یا ساختن یک نیروی داخلی همکار است. فشار برای خلع سلاح حزبالله، عمداً بهعنوان «عملیات امنیتی دولت علیه یک اقلیت» بازتعریف میشود؛ تعبیری که سمیر جعجع و جریان راست لبنان آن را ترویج میکنند. طبق گزارشها، اسرائیل با همکاری امارات، شبکههایی سیاسی، رسانهای و مالی در لبنان فعال کرده تا فضا را برای تقابل مستقیم با حزبالله آماده کند و همزمان «عادیسازی» را از یک تابو به یک بحث عادی سیاسی تبدیل نماید. تمرکز ظاهری بر «شاخه نظامی» حزبالله در واقع مقدمهای برای حذف کامل آن از ساختار سیاسی است؛ پروژهای که هدف نهاییاش تغییر موازنه قدرت داخلی و تحمیل دولتی همسو با محور امریکا–اسرائیل است، حتی اگر این مسیر با اشغال دوباره یا تجزیه عملی کشور همراه شود.
در بعد نظامی، اسرائیل شکل جنگ را تغییر داده است. آنچه منابع از آن بهعنوان «جنگ الگوریتمی» یاد میکنند، نشان میدهد که ترور و هدفگیری دیگر صرفاً به اطلاعات میدانی یا جاسوسی کلاسیک متکی نیست. انفجار همزمان پیجرها و بیسیمهای آلوده در سپتامبر ۲۰۲۴ که به کشته و معلول شدن هزاران نفر انجامید، نمونهای عینی از این تحول است. اسرائیل اکنون بهجای نفوذ مستقیم به سامانههای حزبالله، «محیط اطراف» نیروها را هدف میگیرد: تلفن همراه راننده، وایفای ساختمان، دوربینهای شهری، دادههای ترافیکی، حتی سیگنالهای بلوتوث. با ترکیب این دادهها و هوش مصنوعی، نقشهای از حضور هدف ساخته میشود و سپس الگوریتم تصمیم میگیرد چه زمانی و کجا حمله شود. در این مدل، ماشینها نهتنها ابزار جنگ، بلکه تصمیمگیر مرگ و زندگیاند؛ تحولی که مفهوم بازدارندگی و امنیت را بهطور بنیادین دگرگون کرده است.
همزمان، فشار امریکا برای کشاندن لبنان به عادیسازی با اسرائیل از مسیر «مذاکرات فنی» و «صلح اقتصادی» دنبال میشود. کمیتههای نظامی آتشبس، بهتدریج با حضور چهرههای سیاسی ضد مقاومت به سازوکاری شبهدیپلماتیک تبدیل شدهاند که درباره امنیت جنوب لیتانی، زمانبندی خلع سلاح و حتی مدیریت اقتصادی مناطق مرزی بحث میکنند. این دقیقاً همان الگویی است که اسرائیل پس از اسلو در کرانه باختری اجرا کرد: مهار جامعه از طریق مشوقهای اقتصادی، بدون اعطای حاکمیت واقعی.
در سوریه نیز همان منطق حاکم بر لبنان در حال اجراست: نه بازسازی یک دولت مقتدر، بلکه شکلدهی به دولتی ضعیف، وابسته و قابلکنترل. تحولات دسامبر صرفاً به فروپاشی یک حاکمیت محدود نماند، بلکه بخش مهمی از ساختار دولت و انسجام اجتماعی را از هم گسست و جامعهای عمیقاً چندپاره بر جای گذاشت. امریکا میکوشد این وضعیت را در قالب «مدل سوری» عادیسازی کند؛ الگویی مبتنی بر اقتدارگرایی همسو که در آن ثبات از طریق مهار امنیتی، نه مشارکت سیاسی، تأمین میشود. در این چارچوب، جنوب سوریه به میدان مداخله فعال اسرائیل تبدیل شده است؛ از تجاوزهای مستمر و تحمیل ترتیبات کنترلی جدید گرفته تا حمایت از اشکال خودمدیریتی محلی که عملاً حاکمیت مرکزی را فرسایش میدهد، حتی اگر نشانههایی از مقاومت مردمی در برابر این روند در حال ظهور باشد.
در بُعد اقتصادی، دلاریشدن فزاینده اقتصاد سوریه نقش مکمل این پروژه را ایفا میکند. این روند، که بهظاهر با هدف مهار تورم و جذب سرمایه تبلیغ میشود در عمل استقلال پولی و توان تصمیمگیری دولت را تضعیف کرده و کشور را به شبکههای مالی خارجی وابسته میسازد. بازسازی، سرمایهگذاری و حتی زمین، بهتدریج از مقولههای حاکمیتی خارج و به موضوع قرارداد و امتیازدهی بدل میشوند. حاصل کار، نظمی است که در آن مقاومت نامشروع، حاکمیت قابلمذاکره و سرزمین قابلمدیریت تلقی میشود؛ نظمی با ثباتی مصنوعی که بحران را حل نمیکند، بلکه آن را به شکلی کنترلشده و دائمی بازتولید میکند.
لینک عضویت در کانال مشکاتاندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
Telegram
مشکات اندیشه
راه اندیشه بیهمراهان، ره به جایی نمیبرد. ما مشتاق شنیدن دیدگاهها، نقدها و پیشنهادهای ارزشمند شما هستیم. همراهی شما فرهیختگان، سرمایهای گرانسنگ برای اعتلای «مشکات اندیشه»است.
پل ارتباطی:
@hamzeh2_ir
پل ارتباطی:
@hamzeh2_ir
👍1🕊1
🔻از معامله بزرگ تا همگرایی محدود: مختصات نظم تازه در روابط آمریکا و عربستان
🔹وبسایت «وار آن د راکس» (warontherocks)در گزارشی تحلیلی به قلم اچ.ای. هلیر (H. A. Hellyer) استدلال میکند که روابط آمریکا و عربستان سعودی وارد مرحلهای تازه و ساختاری شده است؛ مرحلهای که دیگر عادیسازی روابط ریاض با اسرائیل شرط یا محور آن نیست. بهگفته نویسنده، تحولات منطقهای پس از جنگ غزه، افت شدید اعتبار آمریکا در جهان عرب و فشارهای ژئوپلیتیکی گستردهتر باعث شده واشنگتن اهرم سنتی خود برای وادار کردن عربستان به عادیسازی را از دست بدهد.
🔹گزارش توضیح میدهد که بازتنظیم سیاست آمریکا نه از سر تغییر ارزشی، بلکه ناشی از نیازهای ساختاری است: رقابت فزاینده با چین، آسیبپذیری زنجیرههای تأمین، بحران انرژی پس از جنگ اوکراین و وابستگی آمریکا به سرمایه، نفت و موقعیت راهبردی عربستان. در این چارچوب دو طرف به بستهای گسترده از همکاریها رسیدهاند که شامل توافق دفاعی جدید، همکاری هستهای غیرنظامی، مشارکت در صنایع پیشرفته، هوش مصنوعی و مواد معدنی حیاتی است؛ آن هم بدون دریافت هیچ تعهدی از سوی ریاض درباره اسرائیل.
🔹بهنوشته هلیر، عربستان با محاسبهای آگاهانه از این وضعیت استفاده کرده است. محمد بن سلمان موفق شده همکاری راهبردی با آمریکا را از پرونده عادیسازی جدا کند و در عین حال تأکید کند که هرگونه رابطه رسمی با اسرائیل منوط به تشکیل کشور فلسطین یا دستکم یک مسیر «برگشتناپذیر» بهسوی آن است؛ شرطی که در فضای سیاسی پس از جنگ غزه و با تداوم سیاستهای اسرائیل، عملاً دستنیافتنی به نظر میرسد و هزینه اجتماعی سنگینی برای ریاض دارد.
📌در جمعبندی، گزارش نتیجه میگیرد که الگوی جدید روابط آمریکا و عربستان بر پایه معاملهگری و همگرایی محدود منافع شکل گرفته است؛ همکاری عمیق امنیتی و اقتصادی بدون همسویی سیاسی کامل و بدون عادیسازی با اسرائیل. این تحول نهتنها نشانه کاهش نفوذ آمریکا در تحمیل اولویتهایش است، بلکه پیام روشنی برای منطقه دارد؛ اینکه عادیسازی دیگر مسیر اجتنابناپذیر روابط با واشنگتن نیست و مسئله فلسطین، پس از غزه، دوباره به معیاری برای مشروعیت سیاسی دولتهای عربی تبدیل شده است.
منبع:
https://warontherocks.com/2025/12/the-u-s-saudi-reconfiguration-is-real-and-it-no-longer-depends-on-israel/
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
🔹وبسایت «وار آن د راکس» (warontherocks)در گزارشی تحلیلی به قلم اچ.ای. هلیر (H. A. Hellyer) استدلال میکند که روابط آمریکا و عربستان سعودی وارد مرحلهای تازه و ساختاری شده است؛ مرحلهای که دیگر عادیسازی روابط ریاض با اسرائیل شرط یا محور آن نیست. بهگفته نویسنده، تحولات منطقهای پس از جنگ غزه، افت شدید اعتبار آمریکا در جهان عرب و فشارهای ژئوپلیتیکی گستردهتر باعث شده واشنگتن اهرم سنتی خود برای وادار کردن عربستان به عادیسازی را از دست بدهد.
🔹گزارش توضیح میدهد که بازتنظیم سیاست آمریکا نه از سر تغییر ارزشی، بلکه ناشی از نیازهای ساختاری است: رقابت فزاینده با چین، آسیبپذیری زنجیرههای تأمین، بحران انرژی پس از جنگ اوکراین و وابستگی آمریکا به سرمایه، نفت و موقعیت راهبردی عربستان. در این چارچوب دو طرف به بستهای گسترده از همکاریها رسیدهاند که شامل توافق دفاعی جدید، همکاری هستهای غیرنظامی، مشارکت در صنایع پیشرفته، هوش مصنوعی و مواد معدنی حیاتی است؛ آن هم بدون دریافت هیچ تعهدی از سوی ریاض درباره اسرائیل.
🔹بهنوشته هلیر، عربستان با محاسبهای آگاهانه از این وضعیت استفاده کرده است. محمد بن سلمان موفق شده همکاری راهبردی با آمریکا را از پرونده عادیسازی جدا کند و در عین حال تأکید کند که هرگونه رابطه رسمی با اسرائیل منوط به تشکیل کشور فلسطین یا دستکم یک مسیر «برگشتناپذیر» بهسوی آن است؛ شرطی که در فضای سیاسی پس از جنگ غزه و با تداوم سیاستهای اسرائیل، عملاً دستنیافتنی به نظر میرسد و هزینه اجتماعی سنگینی برای ریاض دارد.
📌در جمعبندی، گزارش نتیجه میگیرد که الگوی جدید روابط آمریکا و عربستان بر پایه معاملهگری و همگرایی محدود منافع شکل گرفته است؛ همکاری عمیق امنیتی و اقتصادی بدون همسویی سیاسی کامل و بدون عادیسازی با اسرائیل. این تحول نهتنها نشانه کاهش نفوذ آمریکا در تحمیل اولویتهایش است، بلکه پیام روشنی برای منطقه دارد؛ اینکه عادیسازی دیگر مسیر اجتنابناپذیر روابط با واشنگتن نیست و مسئله فلسطین، پس از غزه، دوباره به معیاری برای مشروعیت سیاسی دولتهای عربی تبدیل شده است.
منبع:
https://warontherocks.com/2025/12/the-u-s-saudi-reconfiguration-is-real-and-it-no-longer-depends-on-israel/
لینک عضویت در کانال مشکات اندیشه:
https://news.1rj.ru/str/meshkatanalysis
War on the Rocks
The U.S.-Saudi Reconfiguration Is Real and It No Longer Depends on Israel
Saudi Crown Prince Mohammed bin Salman’s recent White House visit has crystallized a fundamental shift in U.S.-Saudi relations: Washington no longer has
👍4🕊1