🔴 نقش روابط‌عمومی در بحران‌های جنگی باید بازتعریف شود

🔸بخشی از صحبت های رئیس انجمن متخصصان روابط عمومی مالزی در سمپوزیوم بین المللی روابط عمومی:

🔹حتی پیروزی نظامی بدون مدیریت روایت می‌تواند به شکست راهبردی تبدیل شود
🔹روابط‌عمومی ستون راهبردی جنگ‌های قرن بیست‌ویکم است.
🔹هر شهروند در جنگ یک رسانه است؛ نبرد ۲۴ ساعته با اخبار جعلی آغاز شده
🔹یک خطای اطلاعاتی می‌تواند جنگ را ببازد

🟩 داتوک کامالاناتان رئیس انجمن متخصصان روابط عمومی این کشور است.
در مالزی کسی که به دلیل افتخارآفرینی و اقدام ملی که منجر به پیشرفت کشور شود از پادشاه لقب افتخاری داتوک را دریافت می کند.
او که یکی از چهره های مشهور جهانی در عرصه روابط عمومی است، پیش از این معاون وزارت آموزش و پرورش مالزی بوده است.

متن کامل خبر در ادامه در کانال آکادمی ارتباطات می آید.
@CommaC

رئیس انجمن متخصصان روابط عمومی مالزی گفت: پیروزی در جنگ امروز یعنی پیروزی در جنگ روایت‌ها / در عصر دیجیتال، سرباز شاید استراحت کند، اما متخصص روابط‌عمومی هرگز

تهران — رئیس انجمن متخصصان روابط‌عمومی مالزی، در یک سخنرانی آنلاین تأکید کرد که «پیروزی نظامی بدون پیروزی در جنگ روایت‌ها ممکن است به شکست راهبردی تبدیل شود».

«داتوک پی. کامالاناتان» در بیست‌ویکمین سمپوزیوم بین‌المللی روابط‌عمومی که در تهران برگزار شد با تشریح شش محور کلیدی نقش روابط‌عمومی در دوران جنگ، گفت: «در منازعات مدرن، میدان چهارمی به نام اطلاعات به سه جبهه زمین، دریا و هوا افزوده شده و اهمیت آن کمتر از عملیات نظامی نیست». او افزود که روابط‌عمومی دیگر یک وظیفه پشتیبان نیست، بلکه «قلب استراتژی ملی» در زمان بحران محسوب می‌شود.

معاون پیشین وزیر آموزش این کشور با اشاره به ضرورت مدیریت افکار عمومی در جبهه داخلی گفت: «دولت‌ها باید دلیل جنگ را صریح و باورپذیر برای مردم توضیح دهند؛ مردمی که هزینه آن را با مالیات، منابع و جان سربازان می‌پردازند». کامالاناتان افزود که حفظ روحیه عمومی، وحدت ملی و مقابله با تبلیغات دشمن از مهم‌ترین وظایف روابط‌عمومی در داخل کشور است.

این استاد مالزیایی در بخش دیگری از سخنانش به عرصه بین‌المللی پرداخت و تأکید کرد کسب مشروعیت جهانی برای حمایت سیاسی، اقتصادی و حتی نظامی ضروری است. او گفت: «کشورها باید روایت خود را به‌گونه‌ای بسازند که با ارزش‌ها و قوانین بین‌المللی همسو باشد و در مقابل، دشمن را به‌عنوان آغازگر تنش و تهدیدکننده ثبات جهانی معرفی کند.»

کامالاناتان با اشاره به سرعت انتشار اخبار نادرست در عصر دیجیتال، نقش روابط‌عمومی را حیاتی‌تر از گذشته دانست: «در جنگ، هر شهروند با یک گوشی تلفن همراه یک رسانه بالقوه است. روابط‌عمومی باید ۲۴ ساعته، هفت روز هفته، اخبار جعلی را شناسایی و خنثی کند. گاهی سرباز می‌تواند دو دقیقه استراحت کند، اما متخصص روابط‌عمومی هرگز.»

او همچنین مدیریت روایت در رسانه‌های رسمی را یک ابزار تعیین‌کننده توصیف کرد و افزود که «خبرنگاران همراه با نیروهای نظامی می‌توانند روایت‌های دست‌اول تولید کنند، اما روابط‌عمومی باید توازن میان شفافیت و امنیت عملیاتی را حفظ کند».

کامالاناتان برای توضیح اهمیت روایت‌سازی در جنگ، به نمونه‌هایی از عراق ۱۹۹۱، عراق ۲۰۰۳ و اوکراین ۲۰۲۲ اشاره کرد و گفت که سقوط اعتبار روایت «سلاح‌های کشتار جمعی» در جنگ ۲۰۰۳ نشان داد شکست در میدان اطلاعاتی می‌تواند پیامدهای بلندمدت برای یک کشور ایجاد کند.

او در جمع‌بندی تأکید کرد: «کشوری که جنگ روایت‌ها را ببازد، حتی اگر در میدان نظامی پیروز شود، ممکن است در سطح راهبردی شکست بخورد. روابط‌عمومی ستون اصلی پیروزی در جنگ‌های امروز است؛ جنگ‌هایی که با ادراک مردم، مشروعیت جهانی و سرعت گردش اطلاعات تعیین می‌شوند.»

این سخنرانی آنلاین یکی از ارائه‌های اصلی بیست‌ویکمین سمپوزیوم بین‌المللی روابط‌عمومی ایران بود که با حضور متخصصان و استادان این حوزه از چندین کشور برگزار شد.

@CommaC

Victory in Today’s Wars Depends on Winning the Battle of Narratives

Datuk P. Kamalanathan, chairman of the Public Relations Practitioners Society of Malaysia and former deputy minister of education, said in an online address that “a military victory without winning the narrative war can turn into a strategic defeat.”

Speaking at the 21st International Symposium of Public Relations in Tehran, Kamalanathan outlined six core dimensions of public relations during wartime, saying a “fourth front — information — now stands alongside land, sea and air, and is no less critical.”

Public relations, he said, is no longer a supporting function but “the heart of national strategy” in moments of crisis.

He emphasized the need to manage public opinion domestically, noting that governments must clearly justify the reasons for war to citizens “who bear the cost through taxes, resources, and the lives of soldiers.” Maintaining public morale, fostering national unity and countering enemy propaganda, he said, remain central responsibilities of wartime public relations.

Addressing the international arena, Kamalanathan said securing global legitimacy is essential for political, economic and even military support.

Countries, he argued, must frame their narratives in alignment with international values and law, while presenting the adversary as the initiator of aggression and a threat to global stability.

Pointing to the rapid spread of misinformation in the digital age, he warned that the role of public relations has become more critical than ever. “In war, every citizen with a smartphone is a potential broadcaster,” he said. “Public relations must monitor, identify and neutralize falsehoods 24 hours a day, seven days a week. A soldier may rest for two minutes — but a PR officer never can.”

Kamalanathan described narrative management in traditional media as equally decisive, noting that embedded journalists can produce firsthand accounts, but PR officials must balance transparency with operational security to avoid endangering troops.

Citing the 1991 Persian Gulf War, the 2003 Iraq War and the 2022 conflict in Ukraine, he said the collapse of the “weapons of mass destruction” narrative in 2003 demonstrated how failure in the information domain can inflict long-term strategic damage.

“A nation that loses the narrative war may face strategic defeat even if it wins on the battlefield,” he said. “Public relations is the backbone of victory in today’s conflicts — wars defined by public perception, global legitimacy and the speed of information flows.”

The virtual address was one of the principal presentations at the 21st International Symposium of Public Relations, attended by scholars and practitioners from several countries.


@CommaC

🟧تحریم‌ها جنگ تمام عیار اقتصادی‌اند و روابط‌عمومی خط مقدم مدیریت بی‌ثباتی است

🔹پروفسور تیموتی کومبز، نظریه پرداز ارتباطات موقعیتی بحران و استاد دانشگاه شیکاگو، در سخنرانی خود در سمپوزیوم بین المللی روابط عمومی اعلام کرد:

🔹دوران تحریم‌ها نیازمند بازطراحی کامل استراتژی‌های ارتباطی است؛ زیرا هر تصمیم سازمانی می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای بر شهرت و اعتماد عمومی داشته باشد.

🔸 متن خبر سخنرانی وی در ادامه در کانال آکادمی ارتباطات خواهد آمد.
@CommaC

🔴 تحریم‌ها «سخت‌ترین سناریوی اقتصادی برای یک کشور» و «یک جنگ اقتصادی تمام‌عیار» است

پژوهشگر برجسته ارتباطات بحران، تحریم‌ها را «سخت‌ترین سناریوی اقتصادی برای یک کشور» خواند و گفت: روابط‌عمومی باید با استراتژی‌های پویا، از سقوط زنجیره تأمین تا فشارهای آسیب به شهرت سازمان را کنترل کند.

پروفسور تیموتی کومبز، که به‌صورت آنلاین در سمپوزیوم بین المللی روابط عمومی ایران سخن می‌گفت به نقش روابط عمومی ها در زمان تحریم‌ تاکید کرد: وضعیت تحریم‌ها نوعی «جنگ اقتصادی تمام‌عیار» است که به سرعت بر دارایی‌ها، تجارت خارجی، شبکه تأمین و توان کسب‌وکار برای ارائه خدمات ضربه می‌زند.

او گفت: «وقتی کشوری تحت تحریم قرار می‌گیرد، نه‌فقط بانک‌ها و دارایی‌هایش مسدود می‌شود، بلکه کشورها و شرکت‌های همسایه نیز از چرخه تأمین خارج و گرفتار بی‌ثباتی می‌شوند.»

استاد دانشگاه شیکاگو افزود: یکی از پیامدهای اصلی چنین وضعیت‌هایی، «عدم قطعیت گسترده و بلندمدت» است؛ وضعیتی که سازمان‌ها را ناگزیر می‌کند استراتژی ارتباطی خود را بازتعریف کنند تا بتوانند کارکنان و مشتریان را از وضعیت خدمات، عملیات و ریسک‌ها آگاه نگه دارند.

سه چالش اصلی: اطلاعات غلط، فشار سیاسی و فرسایش تیمی

وی که نظریه پرداز ارتباطات موقعیتی بحران است، سه عامل «بغرنج و تعیین‌کننده» را در مدیریت بحران‌های ناشی از تحریم‌ها و جنگ‌های ژئوپولیتیک برشمرد:

هجوم اطلاعات غلط و اطلاعات عمدیِ گمراه‌کننده
کومبز گفت کنترل و پیش‌بینی این اطلاعات باید «اولویت اول روابط‌عمومی» باشد و سازمان‌ها باید پیش از انتشار اخبار جعلی، جامعه را نسبت به احتمال بروز آن آگاه کنند.

پیامدهای سیاسی تصمیمات سازمانی
او نمونه شرکت دانمارکی «Ecco» را مطرح کرد که فعالیت تجاری در روسیه شهرت آن را در کشور مادر به خطر انداخت. به گفته او، «هر تصمیم در دوران تحریم، بار آسیب به شهرت سازمان دارد و بدون اقناع افکار عمومی می‌تواند به بحران شهرت منجر شود.»

فشار بلندمدت بر تیم‌ها و ضرورت حفظ انسجام ارتباطی
کومبز توصیه کرد در چنین شرایطی روابط‌عمومی از پیام‌های ملی‌گرایانه، همبستگی اجتماعی و ارتباطات منسجم داخلی برای کاهش تنش و فرسودگی استفاده کند.

«آمادگی»؛ ستون فقرات مدیریت بحران

بخش اصلی ارائه کومبز به معرفی مدل «آماده‌سازی» (Preparedness Model) اختصاص داشت؛ مدلی که او و تیمش در دانشگاه جورجیا توسعه داده‌اند.

او تأکید کرد آمادگی تنها یک برنامه عملیاتی نیست، بلکه «یک ذهنیت» است که باید از طریق آموزش، تمرین و نوسازی مستمر استراتژی‌ها در سازمان نهادینه شود.

وی گفت: «ریسک‌های ژئوپولیتیک پویا هستند و استراتژی‌ها هم باید پویا باشند. روابط‌عمومی نمی‌تواند با نسخه‌های بلندمدت ثابت کار کند؛ این حوزه باید برای یک دوره طولانی از آشوب آماده باشد.»

کومبز افزود: آمادگی درست موجب می‌شود حتی زمانی که امید در تیم‌های روابط‌عمومی کاهش می‌یابد، سازمان توان بازسازی روحیه و ادامه فعالیت مؤثر را داشته باشد.

تأکید نهایی: روابط‌عمومی، مدیریت انتظارات در دوران آشوب

او در پایان، نقش محوری روابط‌عمومی را «مدیریت شفاف و منظم انتظارات» معرفی کرد؛ از اطلاع‌رسانی زمان و مکان ارائه خدمات گرفته تا آماده‌سازی کارکنان برای کار در محیط‌های پرریسک. کومبز گفت: «در شرایط تحریم، جنگ یا اختلال زنجیره تأمین، مردم فقط یک چیز می‌خواهند: بدانند چه اتفاقی می‌افتد، چه زمانی و چرا.»

🔔 @CommaC

Sanctions are “the toughest economic scenario a nation can face.”

Distinguished crisis-communication scholar Prof. Timothy Coombs described sanctions as “the toughest economic scenario a nation can face,” warning that public relations must deploy agile strategies to manage everything from supply-chain collapse to reputational pressure.

Speaking virtually at the conference, Coombs said sanctions function as a form of “full-scale economic warfare,” rapidly disrupting national assets, foreign trade, supply networks and the ability of businesses to deliver services. “When a country is sanctioned,” he said, “it is not only its banks and assets that are frozen; neighboring countries and partner companies are also pushed out of the supply chain, triggering broader instability.”

The Chicago-based professor added that one of the defining consequences of such conditions is “prolonged and pervasive uncertainty,” which forces organizations to rethink their communication strategies to keep employees and customers informed about service status, operational constraints and emerging risks.

Three core challenges: misinformation, political fallout and team fatigue

Coombs, known for his Situational Crisis Communication Theory (SCCT), identified three “critical and complex” factors shaping crisis management under sanctions and geopolitical tensions:

A surge of misinformation and deliberate disinformation.
He said anticipating and countering false information must be “the first priority of public relations,” urging organizations to prepare audiences in advance for potential waves of misleading narratives.

Political repercussions of organizational decisions.
Citing the example of Danish company Ecco, which faced public backlash at home over its business activity in Russia, Coombs noted that “every decision during sanctions carries reputational risk, and without public justification can escalate into a credibility crisis.”

Long-term pressure on teams and the need for consistent internal communication.
He recommended that organizations rely on national cohesion messaging, social solidarity and strong internal communication to reduce stress and prevent burnout.

Preparedness: the backbone of crisis management

A major part of Coombs’ presentation focused on the “Preparedness Model,” developed by him and his colleagues at the University of Georgia. Preparedness, he emphasized, is not merely a plan but “a mindset” that must be embedded through training, drills and continuous refinement of communication strategies.

“Geopolitical risks are dynamic, and strategies must be dynamic as well,” Coombs said. “Public relations cannot operate on static, long-term playbooks; it must be ready for extended periods of turbulence.”

He added that proper preparedness allows organizations to maintain morale and sustain effective communication even when confidence in PR teams begins to fade.

Final takeaway: PR must manage expectations during prolonged disruption

Coombs concluded that the central mission of public relations in crises is “clear and consistent expectation management,” ranging from informing clients when and where services will be delivered to preparing employees to operate in high-risk environments. “During sanctions, conflict or supply-chain disruption,” he said, “people want only one thing: to know what is happening, when, and why.”

🔔 @CommaC

معرفی نویسندگان کتاب هوش مصنوعی و آینده سازمان های فرهنگی

برای اطلاع از جزئیات این کتاب، این پست تلگرامی را از دست ندهید:

https://news.1rj.ru/str/Commac/10128
🔗 فرهنگسرای تخصصی رسانه اصفهان این کلیپ ویدئویی را با کمک هوش مصنوعی درست کرده است.

🔔 @CommaC

🟧 دکتر محمد فاضل عرندس، استاد دانشگاه
Southern University College مالزی

فایل صوتی سخنرانی
🎙 بیست و یکمین سمپوزیوم بین‌المللی روابط عمومی
📅 ۱۸ آذر ۱۴۰۴
📍 سالن همایش‌های کتابخانه ملی، تهران
🔔 @CommaC

🟧 داتوک کامالاناتان رئیس انجمن متخصصان روابط عمومی

فایل صوتی سخنرانی
🎙 بیست و یکمین سمپوزیوم بین‌المللی روابط عمومی
📅 ۱۸ آذر ۱۴۰۴
📍 سالن همایش‌های کتابخانه ملی، تهران
🔔 @CommaC

🟧 تیموتی کومبز (Timothy Coombs) نظریه‌پرداز برجسته در حوزه ارتباطات بحران است که به خاطر تدوین «نظریه وضعیتی ارتباطات بحران» (Situational Crisis Communication Theory یا SCCT) شناخته می‌شود؛
نظریه‌ای که بر اساس آن، استراتژی‌های پاسخ به بحران باید بر اساس «وضعیت» بحران (میزان مسئولیت سازمان، شدت تهدید به شهرت، و سابقه سازمان) و درک عموم مردم از آن تنظیم شوند تا بتوانند به بازسازی شهرت و کاهش آسیب‌های منفی کمک کنند.


فایل صوتی سخنرانی
🎙 بیست و یکمین سمپوزیوم بین‌المللی روابط عمومی
📅 ۱۸ آذر ۱۴۰۴
📍 سالن همایش‌های کتابخانه ملی، تهران
🔔 @CommaC

💢 شبکه اجتماعی، محور اساسی جنگ های نوپدید؛

▪️در سال 1998، دریاسالار آرتور. کی.سر بروسکی و جان گارستکا مقاله مشترک خود را با عنوان "جنگ شبکه محور: مبدأ و آینده " منتشر کردند.

▪️اگرچه بیشتر به جنبه‌های سخت‌افزاری فنّاوری ارتباطات نظامی و استراتژی‌های استفاده از آن‌ها پرداختند اما موضوع جنگ شبکه محور بسیار متناسب با انقلاب رنگی و سازگار با یک‌شکل اجتماعی است.

▪️به‌عنوان‌مثال، لئونید ساوین مقایسه‌های ساختاری بین بهار عربی، کاربرد اجتماعی جنگ شبکه محور و نظریه آشوب انجام داده است.

▪️نویسندگان با ارجاع به مقاله موردنظر، قانون متکالف را با در نظر گفتن اینکه " قدرت " یک شبکه متناسب با تعداد تقریبی شبکه است دنبال می‌کنند. " قدرت " یا " بازدهی " از محاسبات شبکه محور ناشی از تعاملات فشرده اطلاعات بین تعداد بسیار زیادی از گره‌های محاسباتی ناهمگن در دامنه شبکه است.

▪️آن‌ها همچنین می‌نویسند که "در سطح ساختاری، جنگ شبکه محور نیاز به یک معماری عملیاتی با سه عنصر مهم دارد: شبکه‌های حس‌گر، شبکه‌های تراکنش و (تعامل) که توسط یک صفحه‌نمایش اطلاعاتی باکیفیت بالا میزبانی می‌شوند.


🆔 @Warfarehybrid

🔷 آیا داستان‌هایی که دربارۀ خودمان می‌سازیم بیمارمان می‌کنند؟

🔹 وقتی «تشخیصِ» بیماری به آغاز آن تبدیل می‌شود

🔸 وقتی بچه بودم، یک روز در تلویزیون خبر مرد خیلی چاقی را دیدم که در خواب سکته کرده بود و مجبور شده بودند او را با جرثقیل از آپارتمان بیرون بکشند. می‌ترسیدم به سرنوشت او دچار شوم. خانم کالفین، معلم کلاس اول، می‌گوید چند روز پیاپی «فقط ناراحت می‌نشستی و به غذایت دست نمی‌زدی». یک هفته قبل‌تر، روز روزۀ غفران را در مدرسه جشن گرفته بودیم و فکرِ نخوردن از همان‌جا به سرم زده بود. اولین بار بود که می‌فهمیدم می‌شود به غذا «نه» گفت.

🔸 این تصمیم رنگ ایثار و ازخودگذشتگی به خود گرفت. چند روز بعد به مادرم گفتم سرم آن‌قدر گیج می‌رود که کم مانده بخورم به دیوار. پدرم روزها بیشتر از یک ساعت تلاش می‌کرد تا چیزی بخورم، ولی من گوش نمی‌دادم. پزشکم گفت در یک ماه گذشته وزنم دو کیلو کم شده است. بیمارستان اطفال را توصیه کرد و من را برای مشکل «ناتوانی در غذاخوردن» در بیمارستان پذیرش کردند.

🔸 یکی از پزشک‌ها بعد از صحبت با والدینم، که یک سال قبل‌تر طلاق گرفته بودند، نوشته بود «مادرش می‌گوید که پدرش آدم‌های چاق را مسخره می‌کند». پدرم هم گفته منشأ مشکل من مادرم است که «زیادی به غذا حساسیت نشان می‌دهد». روان‌شناس نوشته بود «بیماری او نمودی از آسیب در رابطۀ والدینش است؛ او تلاش می‌کند با رجوع به درونش احساساتی را که به او هجوم می‌آورند هضم کند» ولی درگیر نوعی «خودسرزنشگری» می‌شود.

🔸 این توصیفات می‌توانست شامل حال هر کسی بشود، اما دکترها نتیجه گرفتند که من به «نوع نادری از بی‌اشتهاییِ عصبی» مبتلا شده‌ام. روان‌کاوی به نام بروخ در دهۀ ۱۹۶۰ نوشته بود که بی‌اشتهایی عصبی «جست‌وجوی کورکورانۀ هویت و فردیت» است. واژۀ «بی‌اشتهایی» چنان تأثیر نیرومندی بر من داشت که می‌ترسیدم تکرارش کنم.

🔸 نونیا پیترزِ انسان‌شناس در مقاله‌ای با نام «بی‌اشتهایِ ریاضت‌کش» می‌گوید این بیماری در چند مرحله بروز می‌کند. اول از همان فرهنگی شروع می‌شود که بسیاری از زنان را به رژیم‌گرفتن ترغیب می‌کند، و بعد، تصمیم به نخوردن جدی و جدی‌تر می‌شود و به مرحله‌ای می‌رسد که انصراف از آن سخت است. پیترز می‌گوید «وقتی کسی ریاضت را انتخاب کرد، رفتارهای مُرتاضانه‌اش انگیزه‌های مرتاضانه به وجود می آورد، نه برعکس».

🔸 در دفتر خاطرات کلاس دومم این‌طور نوشته‌ام: «من یه‌جور مریزی گرفته بودم که اسمش بی‌اتشهابیه». پرستار سه مرتبه در روز کنارم می‌نشست و من غذاها را تماشا می‌کردم و جز چند لقمه چیزی نمی‌خوردم. سینیِ غذا را که می‌بردند، پرستار ۴۵ دقیقۀ دیگر مراقبم بود تا بالا نیاورم. آن‌موقع حتی نمی‌دانستم که آدم می‌تواند به‌طور ارادی هم بالا بیاورد.

🔸 بعد از دو هفته، یک روز از غذا خوشم آمد و اصلاً نفهمیدم چطور تمامش را خوردم. پرستار گفت که امتیاز گرفته‌ام و می‌توانم پدر و مادرم را ببینم. انگار طلسم شکست. برای آنکه ملاقات‌ها تکرار شوند، هرچه در سینی غذا بود می‌خوردم. بهار آن سال، یکی از روان‌شناس‌ها نوشت که علائم بیماری برطرف شده. او نتیجه گرفت که بی‌اشتهاییِ من «یک روش مقابله‌ای برای تحمل فشارها» بوده است.

🔸 کودکان گاهی خشم و احساسِ عجزشان را با غذانخوردن ابراز می‌کنند، یکی از معدود روش‌های اعتراض که برایشان فراهم است. متخصصان به این کودکان می‌گویند که این رفتار آشناست و نام خاصی دارد. بعد این بچه‌ها، دانسته یا ندانسته، رفتارشان را منطبق با همان نام و همان گروهی می‌کنند که گفته می‌شود به آن تعلق دارند، و تدریجاً رفتاری عمدی به عادتی غیرارادی و تثبیت‌شده تبدیل می‌شود.

🔸 حالا شک دارم که اصلاً به آن بیماری مبتلا شده باشم. می‌گویند اختلالات روانی ما مهارناپذیرند و اختیار زندگی‌مان را به دست می‌گیرند، ولی من می‌گویم قصه‌هایی که خود ما دربارۀ آن‌ها می‌سازیم، به‌خصوص در اوایل بیماری، ممکن است نقش مهمی در شکل‌گیری آن‌ها داشته باشد. تفاسیر روان‌پزشکی خنثی نیستند: آن‌ها «بینش» ما، یا داستان‌هایی که دربارۀ «خود» می‌سازیم، را تغییر می‌دهند و شناخت ما از ظرفیتمان را دگرگون می‌کنند.

🔺 آنچه خواندید برشی است از فصل اول کتاب «بیگانه با خود» نوشتۀ رِیچل اَویو و با ترجمۀ عرفان قادری. برای مطالعۀ بخش‌هایی از کتاب و تهیۀ آن می‌توانید به فروشگاه اینترنتی ترجمان بروید.

🔗 لینک خرید:
https://B2n.ir/wf4668

🔸بیگانه با خود: ذهن‌های پریشان و داستان‌هایی که زندگی‌مان را تغییر می‌دهند
✍🏻 نوشتۀ ریچل اَویو
✍🏻 ترجمۀ عرفان قادری
📚 ۲۸۰ صفحه؛ رقعی؛ جلد نرم؛ قیمت، همراه با تخفیف: ۲۷۶٫۳۰۰ تومان

↪️ @commac

🔵 متا پرداخت به ناشران را برای تقویت هوش مصنوعی از سر گرفت

🔹شرکت متا مالک فیس‌بوک و اینستاگرام، چندین قرارداد تجاری چندساله با ناشران خبری از جمله CNN، USA Today، Fox News و Le Monde منعقد کرده تا محتوای تأییدشده را برای ارائه در هوش مصنوعی خود در اختیار داشته باشد.

🔹بر اساس این توافق‌ها، محتوای در دسترس شامل اخبار جهانی، گزارش‌های سرگرمی، سبک زندگی و سایر موضوعات خبری است.

🔹هنگام طرح پرسش‌های خبری از سوی کاربران، این چت‌بات‌ها علاوه بر ارائه پاسخ، منبع اطلاعات را اعلام کرده و لینک مستقیم به مقالات منتشرشده در وب‌سایت ناشران را نیز نمایش می‌دهند تا کاربران بتوانند گزارش اصلی را هم مطالعه کنند.

🔹این توافق، نگرانی و سوالاتی درباره استقلال محتوایی و وابستگی به پلتفرم‌ها را نیز مطرح می‌کند.

🔹مطابق توافق، شرکت متا باید تعادل میان شفافیت منابع، حقوق ناشران و قوانین رقابتی را مدیریت کند تا از نقدها و مشکلات قانونی احتمالی دوری کند.

لینک ادامه مطلب

@ITNA_IR
↪️ @commac

🎯 تا سرحد مرگ خودمان رو سرگرم کرده‌ایم
— چرا کتاب نیل پستمن، با گذشت چهل سال از انتشار، همچنان پرخواننده است؟

🔴 هرازگاهی کتابی دانشگاهی به اثری پرفروش تبدیل می‌شود. در سال ۱۹۷۹ همه دربارۀ فرهنگ خودشیفتگی کریستوفر لش سخن می‌گفتند و سال گذشته نیز نسل بی‌قرار نوشتهٔ جاناتان هایت سرنوشت مشابهی پیدا کرد. معمولاً چنین آثاری زمانی مطرح می‌شوند که نگرانی عمومی دربارهٔ یک موضوع خاص به اوج می‌رسد، اما درست همان ویژگی‌ای که سبب موفقیتشان می‌شود، یعنی ارتباط عمیق با زمانه، اغلب باعث فراموشی سریعشان نیز خواهد شد. بااین‌همه، کتاب سرگرم‌کردن خود تا سرحد مرگ اثر نیل پستمن، پس از چهل سال، همچنان پرخواننده است، چرا؟

🔴 زیدی اسمیت پستمن را «نابغه‌ای پیشگو» می‌داند و به هر کسی که می‌شناسد نسخه‌ای از کتاب را هدیه می‌دهد. جی کنگ، نویسندۀ نیویورکر، نیز ستون خود را با الهام از پستمن «بحث‌کردن تا سرحد مرگ» نامیده است.

🔴 نقطۀ مرکزی استدلال پستمن این است که هر رسانهٔ تازه‌ای فرهنگ را بازسازی می‌کند. رسانه‌ها صرفاً حامل پیام نیستند، بلکه شکل اندیشیدن، مفهوم دانایی و قالب‌های بیان حقیقت را تعیین می‌کنند. به‌زعم او، در دهۀ ۱۹۸۰ فرهنگ آمریکا از الگوی نوشتار، که بر نظم منطقی و استدلالی استوار بود، به‌سوی تلویزیون حرکت می‌کرد که تابع الزامات نمایش بود. حتی برنامه‌های آموزشی نیز از منطق تبلیغات تلویزیونی تبعیت می‌کردند و آموزش را به سرگرمی تقلیل می‌دادند. پستمن بیش از همه از اخبار تلویزیونی انتقاد می‌کرد.

🔴 او معتقد بود اخبار تلویزیونی مخاطب را به مصرف اطلاعاتی عادت می‌دهد که هیچ ارتباطی با زندگی، کنش یا واقعیت ندارد: خبرهایی بی‌زمینه، بی‌پیامد و بی‌اهمیت که تنها کارکردشان سرگرمی است.

🔴 امروزه شبکه‌های اجتماعی جای تلویزیون را گرفته‌اند، اما توصیف پستمن همچنان صدق می‌کند. رسانه‌های اجتماعی به‌سبب ساختارشان انسجام، دقت و زمینه‌مندی را ناممکن می‌سازند. به عبارت دیگر، در جهانی که رقابت برای جلب توجه هر روز شدیدتر می‌شود، رسانه‌ها به‌طور طبیعی به‌سوی اغراق، تحریک و مشاجره گرایش پیدا می‌کنند. مشارکت در جدل‌های شبکه‌های اجتماعی به کاربر حس فعالیت سیاسی می‌دهد، درحالی‌که همۀ این جنجال‌ها بیشتر به سرگرمی شباهت دارد.

🔴 کنگ می‌نویسد امروز گفت‌وگوهای سیاسی آن‌قدر پرهیجان شده‌اند که فکر می‌کنیم هر لحظه قرار است تصمیمات مهمی گرفته یا رد شوند، حال آنکه شکل این گفت‌وگوها، همان چیزی است که گفت‌وگوی واقعی را ناممکن ساخته است.

🔴 پستمن نوشتن این کتاب را در سال ۱۹۸۴ آغاز کرد، سالی که عنوان رمان جورج اورول را به یاد می‌آورد. او می‌خواست نشان دهد آمریکا نه گرفتار سانسور اورولی، بلکه در حال فرورفتن در خواب‌آلودگی هاکسلی است، جامعه‌ای که نه با ترس، بلکه با وفور سرگرمی خلع سلاح می‌شود. اما آنچه حتی او هم پیش‌بینی نکرده بود این بود که عوام‌فریبان قرن بیست‌ویکمی می‌توانند هر دو ابزار را هم‌زمان به کار گیرند: رسانه‌های سرگرم‌کننده را برای کسب قدرت به خدمت بگیرند و سپس از همان قدرت برای سرکوب، سانسور و بهره‌کشی استفاده کنند.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «تا سرحد مرگ خودمان رو سرگرم کرده‌ایم» که در سی‌وششمین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب گزارشی است از «Still Amusing Ourselves» که نوشتۀ لورا میلر است و در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۲۵ در وب‌سایت اسلیت منتشر شده است.

🔗 لینک خرید شمارۀ ۳۶ مجلۀ ترجمان:

https://B2n.ir/kz3315
↪️ @commac

«از جام جهان‌نما تا انقلابهای پلتفرمی و میان حوزه ای تو در تو»؛ نوشتاری از مریم سلیمی

شفقنا:یک دکترای علوم ارتباطات نوشت:
تلویزیون و سایر رسانه‌ها مسیر طولانی از تغییر را پشت سر گذاشته‌اند و با سرعت گرفتن تحولات، به‌ویژه در بخش‌های فناورانه، این تغییرات شتاب بیشتری یافته است.طی همگرایی‌های مختلف پلتفرمی ومیان‌حوزه‌ای – که خود بعضاَ چند لایه، هم زمان و در هم تنیده اند- رسانه‌ها با انقلاب‌هایی پی‌درپی و تو ‌درتو مواجه خواهند شد که شاید تصور آنها درحال حاضر دشوار باشد. عبور ازمرحله خطی و رسیدن به تلویزیون پلتفرمیِ چندخدمتی و چندحسی، از گام‌های اولیه این مسیر است و آینده،فرجامی شگرف برای تلویزیون وسایر رسانه‌ها ترسیم خواهد کرد؛ به‌گونه‌ای که نه‌تنها در ساختار و کارکرد، بلکه در نام، رسالت، وظایف و…نیز ممکن است دچار دگرگونی شوند. هم‌زمان با شکل‌گیری رسانه‌های جدید حاصل از پیوندها و همگرایی‌های یادشده، تغییر، تبدیل، ادغام یا حتی حذف برخی رسانه‌ها دور از انتظار نخواهد بود.
متن کامل در شفقنا
https://media.shafaqna.com/news/571371/
@graphicnews
↪️ @commac