#خط_دانشگاه

⭕️ پیروزی یا شکست دانشگاه در ایران

👤 محمدحسین بادامچی
▫️دکترا جامعه‌شناسی فرهنگی
▫️مدیر سابق اندیشکده مهاجر شریف و عضو هیئت علمی موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم

👤 میثم مهدیار
▫️دکترا جامعه شناسی
▫️معاون پژوهشی پژوهشگاه فرهنگ و هنر

▪️اهداف دانشگاه قبل و بعد از انقلاب
▪️نسبت دانشگاه با دولت و مردم
▪️نقش اجتماعی دانشگاه
▪️آیا دانشگاه مسئولیت نهاد علم را به خوبی انجام داده است؟

زمان: چهارشنبه ۲۱ اردیبهشت | ساعت ۱۷
مکان: ضلع شمالی دانشگاه تهران - خیابان پورسینا - کوچه عنایت - پلاک ۲

@khate_uni

🔺صوت نشست پیروزی یا شکست دانشگاه ایرانی/ گفتگو با میثم مهدیار/ ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۱/ بسیج دانشجویی تهران

🔖در این نشست کوشیدم روایتی جامع از تحول تاریخ دانشگاه ایرانی در نسبت با دولت و جامعه در چهار مقطع قاجار و پهلوی/ دهه شصت/ دهه هفتاد و هشتاد/ دانشگاه کارآفرین ارائه کنم

می‌خواستم چیزی درباره الهیات نیهیلیستی-میلیتاریستی پشت سرود “سلام فرمانده” که مشخصه‌ی تام و تمامی از گذارهای قهقرایی الهیات سیاسی ماست بنویسم که منصرف شدم. مسأله تنها این نیست که مخاطبین در قدرت این نقدها گوششان پر است و حتی برعکس دقیقا به دلیل همان چیزی که مورد نقد قرار گرفته در مسیری اینچنین پرگاز می‌رانند؛ بلکه مسأله اساسی‌تر اینجاست که در یک سوءبرداشت اساسی هر یادداشتی از این جنس در شعله‌های آتش احساسات آنی مخاطبین می‌سوزد و خاکستر می‌شود و نه آنکه کوره‌ای باشد برای ساختن جهانی دیگر. تا زمانی که «احساس مسئولیتی» از تغییر در ما نباشد و هر مطلبی را ابزار فرافکنی مسئولیت و تطهیر خود از گناه جمعی می‌کنیم؛ نه تنها به پیش نمی‌رویم که بیش از پیش به خالی کردن زیرپای خود مشغولیم. اگر «خواندن و نوشتن» عزمی واقعی در ما برنمی‌انگیزد، ولو به قدر پول خردی که خوانندگان قدیمی روزنامه‌های نسل قبل برای بقای رسانه خود خرج می‌کردند، پس هوسی پوچ و سرابی بی‌ارزش است.

🔺بادامچی, محمدحسین. (۱۴۰۱). برنامه‌ریزی بدون نظریه؛ صدای شنیده نشده فروپاشی برنامه‌ریزی تکنوکراتیک در ایران. فصلنامه سیاستگذاری عمومی, 8(1), 75-87. doi: 10.22059/jppolicy.2022.85912

📝چکیده:
علی‌رغم گذشت بیش از هفتاد سال از آغاز برنامه‌ریزی رسمی در ایران، اصطلاح «برنامه‌ریزی» همچنان بصورتی مطلق، مجرد، تخصصی، پوزیتیویستی، غیرقابل خدشه و بی‌نیاز از مباحثات نظری به کار می‌رود و حال آنکه بررسی تحولات معرفتی این حوزه بویژه در آمریکا و اروپا از پایان پارادایم پوزیتیویستی-تکنوکراتیک برنامه‌ریزی و ظهور حوزه معرفتی میان‌رشته‌ای و بسیار پویایی به نام «نظریه برنامه‌ریزی» در پنجاه سال اخیر حکایت دارد. در این مقاله نشان داده می‌شود که صدای فروپاشی برنامه‌ریزی عقلانی-تکنوکراتیک و ظهور رشته نوینی به نام نظریه برنامه‌ریزی در ایران شنیده نشده است.

رابطه سیاست و منبر

ماشینی که به روانی به سوی مقصدی می‌راند ارکان مختلفی در حرکت خود دارد: یکی جاده است و دیگری ماشین و سومی رانندگی و چهارمی کلام راننده! دانش سیاسی در ایران روی چهارمی متمرکز است و کمتر کسی درباره جاده (سراشیبی قهقرایی تاریخمان) ماشین (سازوکار مخرب دولت-ملت بودنمان) و رانندگی (بی‌بهرگی از فن مدیریت امکانات برای پیشرفت جمعی) می‌پرسد، چه برسد به آنکه در آن کنکاش کند. در عوض همه هم و غم راننده و ایادی او ساکت کردن سرنشینان و حفظ و تثبیت عقیده بر صراط مستقیم بودن است. دانش سیاسی اسلامی-ایرانی زمانه ما حول همین مهارت آخری شکل می‌گیرد که در آن جامعه به مثابه طفلی صغیر و زنی زیاده‌خواه دست‌بسته و نابالغ نشسته بر صندلی عقب فرض می‌شود که خوش‌خیالی و عقیده‌مند بودن و شک به دل راه ندادنش هم به نفع خودش است و هم به نفع راننده. در فقدان دانش سیاسی، هر تغییری تنها در سطح بعد منبری سیاست در ایران باقی می‌ماند.