‎
🔺صوت نشست وضعیت تفکر در ایران (به مناسبت سالگرد شهادت شهید مطهری) با حضور جواد میری، سجاد صفار هرندی و محمدحسین بادامچی/ دانشگاه امیرکبیر/ ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱

💬در این نشست کوشیدم تصویر و تحلیلی از وضعیت وخیم «تعطیلی تفکر» در ایران بعد از انقلاب ارائه دهم. دیدگاه من این بود که پس از پیروزی انقلاب مبلغین و مهندسین جایگزین متفکران و روشنفکران در نظام اجتماعی-سیاسی شده‌اند که از منظر دیگری مورد تصدیق و دفاع دکتر صفار نیز قرار گرفت

اعتباری بودن عید فطر

🔴اتفاق جالب عید نشدن امروز، دلالت الهیاتی جالبی دارد که تا کنون عمدتاً با یکی شدن رؤیت چشمی و تقویم نجومی علمی-تکنولوژیک پوشیده می‌ماند. نکته اساسی و عمدتاً لاپوشانی شده در الهیات استعلایی مقدس‌نمایی شده و معصوم انگاری شده‌ی ما (عمدتاً تحت تأثیر فلسفه و آموزه حقیقت افلاطونی یا به تعبیر دیگر غربزدگی عمیق حوزه های علمیه) اینجاست که عید فطر با همه بار سنگین تکوینی‌ای که از اوضاع عرش و ملکوت و متافیزیک و طبیعت و آخرت تا حلال و حرامهای ازلی و ابدی به بار می‌کشد، در تحلیل نهایی یک تاریخ اعتباری است و تعیین آن به دست انسان با همه محدودیتها و کاملا متکی بر موقعیت و نظرگاه انسان محقق می‌شود. عید فطر نیز همچون همه امور مقدس و نورانی و ثابت و تام و مطلق و ازلی و ابدی و بی‌خدشه‌ی ملکوتی لاجرم وقتی لحظه‌ای با بشر، انسان فانی تماس پیدا می‌کند زمینی می‌شود و تابعی از همه ضعفهای زمینی بودن.

♦️ «نظرگاه خدایی داشتنِ متأله» افسانه‌ای شرک‌آلود است که فلسفه یونانی با همدستی استکبار پدرسالارانه تاریخی در دینداری ما نفوذ داده و ما مؤمنین از خودبیگانه را ذیل سایه موهوم مثل، اسیر حقایق دست نیافتنی آسمانی کرده. در تمام این ایام انسان از حال خود، از زیست همیشگی خود، و از قدرت و امکانات و انکشافات اعتباری زیستن خود غافل بوده و کورکورانه اسیر اعتباریاتی گشته که دانسته یا ندانسته به دست دستگاه دینی در قامت حقایق ازلی و ابدی بر او نمایانده شده و حال آنکه همیشه و همیشه مثل عید فطر امسال، درک و تصمیمی اعتباری بوده است.


در همین رابطه:
🔺در مذمت این‌همانی اصلاح و دین

#خط_دانشگاه

⭕️ پیروزی یا شکست دانشگاه در ایران

👤 محمدحسین بادامچی
▫️دکترا جامعه‌شناسی فرهنگی
▫️مدیر سابق اندیشکده مهاجر شریف و عضو هیئت علمی موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم

👤 میثم مهدیار
▫️دکترا جامعه شناسی
▫️معاون پژوهشی پژوهشگاه فرهنگ و هنر

▪️اهداف دانشگاه قبل و بعد از انقلاب
▪️نسبت دانشگاه با دولت و مردم
▪️نقش اجتماعی دانشگاه
▪️آیا دانشگاه مسئولیت نهاد علم را به خوبی انجام داده است؟

زمان: چهارشنبه ۲۱ اردیبهشت | ساعت ۱۷
مکان: ضلع شمالی دانشگاه تهران - خیابان پورسینا - کوچه عنایت - پلاک ۲

@khate_uni

🔺صوت نشست پیروزی یا شکست دانشگاه ایرانی/ گفتگو با میثم مهدیار/ ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۱/ بسیج دانشجویی تهران

🔖در این نشست کوشیدم روایتی جامع از تحول تاریخ دانشگاه ایرانی در نسبت با دولت و جامعه در چهار مقطع قاجار و پهلوی/ دهه شصت/ دهه هفتاد و هشتاد/ دانشگاه کارآفرین ارائه کنم

می‌خواستم چیزی درباره الهیات نیهیلیستی-میلیتاریستی پشت سرود “سلام فرمانده” که مشخصه‌ی تام و تمامی از گذارهای قهقرایی الهیات سیاسی ماست بنویسم که منصرف شدم. مسأله تنها این نیست که مخاطبین در قدرت این نقدها گوششان پر است و حتی برعکس دقیقا به دلیل همان چیزی که مورد نقد قرار گرفته در مسیری اینچنین پرگاز می‌رانند؛ بلکه مسأله اساسی‌تر اینجاست که در یک سوءبرداشت اساسی هر یادداشتی از این جنس در شعله‌های آتش احساسات آنی مخاطبین می‌سوزد و خاکستر می‌شود و نه آنکه کوره‌ای باشد برای ساختن جهانی دیگر. تا زمانی که «احساس مسئولیتی» از تغییر در ما نباشد و هر مطلبی را ابزار فرافکنی مسئولیت و تطهیر خود از گناه جمعی می‌کنیم؛ نه تنها به پیش نمی‌رویم که بیش از پیش به خالی کردن زیرپای خود مشغولیم. اگر «خواندن و نوشتن» عزمی واقعی در ما برنمی‌انگیزد، ولو به قدر پول خردی که خوانندگان قدیمی روزنامه‌های نسل قبل برای بقای رسانه خود خرج می‌کردند، پس هوسی پوچ و سرابی بی‌ارزش است.

🔺بادامچی, محمدحسین. (۱۴۰۱). برنامه‌ریزی بدون نظریه؛ صدای شنیده نشده فروپاشی برنامه‌ریزی تکنوکراتیک در ایران. فصلنامه سیاستگذاری عمومی, 8(1), 75-87. doi: 10.22059/jppolicy.2022.85912

📝چکیده:
علی‌رغم گذشت بیش از هفتاد سال از آغاز برنامه‌ریزی رسمی در ایران، اصطلاح «برنامه‌ریزی» همچنان بصورتی مطلق، مجرد، تخصصی، پوزیتیویستی، غیرقابل خدشه و بی‌نیاز از مباحثات نظری به کار می‌رود و حال آنکه بررسی تحولات معرفتی این حوزه بویژه در آمریکا و اروپا از پایان پارادایم پوزیتیویستی-تکنوکراتیک برنامه‌ریزی و ظهور حوزه معرفتی میان‌رشته‌ای و بسیار پویایی به نام «نظریه برنامه‌ریزی» در پنجاه سال اخیر حکایت دارد. در این مقاله نشان داده می‌شود که صدای فروپاشی برنامه‌ریزی عقلانی-تکنوکراتیک و ظهور رشته نوینی به نام نظریه برنامه‌ریزی در ایران شنیده نشده است.

رابطه سیاست و منبر

ماشینی که به روانی به سوی مقصدی می‌راند ارکان مختلفی در حرکت خود دارد: یکی جاده است و دیگری ماشین و سومی رانندگی و چهارمی کلام راننده! دانش سیاسی در ایران روی چهارمی متمرکز است و کمتر کسی درباره جاده (سراشیبی قهقرایی تاریخمان) ماشین (سازوکار مخرب دولت-ملت بودنمان) و رانندگی (بی‌بهرگی از فن مدیریت امکانات برای پیشرفت جمعی) می‌پرسد، چه برسد به آنکه در آن کنکاش کند. در عوض همه هم و غم راننده و ایادی او ساکت کردن سرنشینان و حفظ و تثبیت عقیده بر صراط مستقیم بودن است. دانش سیاسی اسلامی-ایرانی زمانه ما حول همین مهارت آخری شکل می‌گیرد که در آن جامعه به مثابه طفلی صغیر و زنی زیاده‌خواه دست‌بسته و نابالغ نشسته بر صندلی عقب فرض می‌شود که خوش‌خیالی و عقیده‌مند بودن و شک به دل راه ندادنش هم به نفع خودش است و هم به نفع راننده. در فقدان دانش سیاسی، هر تغییری تنها در سطح بعد منبری سیاست در ایران باقی می‌ماند.