درباره‌ی مقاله‌ی جنبش زندگی روزمره نوشته عباس کاظمی

🔴دکتر عباس وریج کاظمی همکار بزرگوارم در موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی مقاله‌ای را در شماره جدید مجله چشم‌انداز ایران منتشر کرده با عنوان: "جابجایی‌های عظیم فرهنگی و اجتماعی و جنبش‌زندگی‌روزمره در ایران". مقاله از حیث بینش بومی جامعه‌شناختی درباره تحولات اجتماعی ایران مانند همه دیگر نوشته‌های دکتر کاظمی نوشته‌ی خواندنی و ارزشمندی است بویژه در بخشهایی که نه درباره دهه هشتادی‌ها بلکه شرح حال نسل خود کاظمی یعنی دهه پنجاهی‌هاست؛ یعنی والدین دهه هشتادی‌ها، نسلی با موقعیتی خاص، به تعبیر خود کاظمی: هم نظاره‌گر غیرذی‌نفع و همدل انقلاب ۵۷ دهه سی و چهلی‌های که دهه بیستی‌ها را بر راس نشاندند و خود تا امروز مدیریت و استیلا بر جامعه را رها نکردند؛ و هم نظاره‌گر همدل انقلابی که فرزندانشان در پیش گرفته‌اند.

🔴طرح کلی مقاله عباس کاظمی در چارچوب رویکردهای مرسوم مطالعات فرهنگی است و جنبش اخیر را از این حیث جنبش زندگی روزمره می‌خواند که آنرا ادامه تغییرات آرام سبک زندگی جوانان از شلوار جین دهه شصت تا تجمع اسکیت‌بازان دهه نود می‌داند. اما مقاله‌ی کاظمی دچار یک خلا اساسی و احتمالا خودخواسته است. با اینکه پرسش اصلی مقاله اینست که "چگونه جنبش آرام زندگی‌روزمره به سطحی رادیکال در ابتدای دهه ۱۴۰۰ رسید؟" و برای توضیح آن به پنج تحول و جابجایی عمده در جامعه ایران در اواخر دهه ۹۰ اشاره می‌کند، اما همچنان مشخص نیست که چرا تغییرات فرهنگی و اجتماعی که همیشه و در هر جامعه‌ای وجود دارد، هرچقدر هم عمیق باید اینچنین رادیکال شود؟

🔴 به اعتقاد من همین صورت مساله اصلی مقاله و جنبش اخیر ژینا در سطحی بنیادین کل رویکرد سیاست‌زدایی‌شده‌ی مطالعات فرهنگی در ایران را زیر سوال برده است. زندگی روزمره و دهه هشتادیها از قضا همواره از سوی همین طرز فکر بود که با ژستهای آسیب‌شناسانه و پدرسالارانه بعنوان امری مبتذل و سطحی صورت‌بندی می‌شد. مصرف‌گرایی، تنانگی، نافرمانی، آرایش دخترانه، رقص و موسیقی هنجارشکن، اینترنت‌گردی، پرسه‌زنی، کافه‌نشینی، در لحظه بودگی و کنار زدن مرجعیتهای نخبگانی نه بعنوان مفاهیمی خنثا بلکه در تخطئه‌ی مظاهر زندگی روزمره به کار برده می‌شد. این در واقع نوعی پز روشنفکرانه و آریستوکراتیک و زن‌ستیزانه است که در خوانش وارونه‌ی یوسف اباذری از مکتب فرانکفورت در تحقیر تشییع جنازه‌ی پاشایی به اوج خود رسید و همین حالا هم در بسیاری از روشنفکران چپ و حتی با داعیه فمینیستی ادامه دارد.

♦️بحث کاظمی را باید با وارونه کردن جامعه‌شناسی انتقادی اخته‌شده‌ی ایرانی، به جای اصلی خود بازگرداند. اولا تغییر سبک زندگی تنها در یک صورت معادل رادیکالیسم است که در زمینه‌ی "توتالیتاریسم" رخ دهد و دوم آنکه زندگی روزمره و زنانگی تنها در شرایطی مترقی‌ترین محمل امر سیاسی می‌گردد که با دهشتناکترین اشکال "نیهیلیسم پدرسالار" روبرو باشیم.

فوتبال و ایدئولوژی
درسی از فوتبال دیشب

🔴هرچقدر هم که پروپاگاندای دینی و شانتاژ ایدئولوژیک و برتری‌طلبی‌های مذهبی، عقیدتی، هویتی، ملی یا نژادی را وسط بکشی، نتیجه فوتبال نهایتا داخل زمین و متناسب با عمل و توان واقعی رقم می‌خورد. در جهان دولت اسلامی بعد انقلاب به نظر می‌رسد فوتبال تنها جایی است که هنوز این تجربه و فهم به ظاهر بدیهی کار می‌کند و از دست نرفته است. این تنها به این دلیل است که فوتبال تنها قلمرویی است که مشمول مدعای اسلامی کردن در چهار دهه اخیر قرار نگرفته است. به عبارت دیگر دولت اسلامی ذاتا و به نحو پیشینی و با منطقی ملکوتی خیر مطلق و قدسی است و هرگز در هیچ صحنه دیگری شکست نمی‌خورد. بزرگترین شکست نظامی اخیر یعنی قتل بالاترین فرمانده نظامی کشور سردار قاسم سلیمانی را به یاد بیاورید که نه‌تنها کسی به واسطه آن مواخذه نشد بلکه با اعتماد به نفسی بیشتر در فاهمه رسمی بعنوان پیروزی بزرگ و دست‌مایه جدید فستیوالهای ملی و ایدئولوژیک مطرح شد.

🔴 به همین سیاق دولت اسلامی هرگز در صحنه سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و نظامی شکست نمی‌خورد به این دلیل ساده که اصلا پا بر زمین ندارد و تنها متافیزیک خودش را متر و معیار خودش می‌داند. قدرت امنیتی لویاتان در یک جابه‌جایی بنیادین به قدرت فرهنگی و رسانه‌ای تعبیر شده است. در واقع دولت اسلامی که در زمان تاسیس به رغم همه تقدیسات و توهمات پا بر زمین مادی داشت خود فریب تبلیغات خودش را خورده که فقط مصرف داخلی و مهندسی افکار عمومی داشته. اکنون عامه‌ی مردم صداوسیما و کیهان نمی‌بینند چون پا بر زمین دارند. در یک کمدی تاریخی مخاطب صداوسیما و کیهان تنها همان روحانیون، سیاست‌مردان، نظامیان و الیگارشی کوچک مقیم آسمان شده‌اند...

بدون شرح!
https://news.1rj.ru/str/uttweet/49566

درباره #فارس_گیت

یادم می‌آید چند سال پیش رهبری نفوذ را "دستکاری دشمن در دستگاه محاسباتی و تحلیلی مسئولان" تعریف کرد. به عنوان کسی که علی‌رغم مایوس بودن از امکان اصلاح، به شهادت بسیاری از دوستان حزب‌اللهی هر زمان که فرصتی بود نصیحت دلسوزانه‌، بی‌چشمداشت و صریح خود را مطرح کرده‌ام عرض می‌کنم که ییانیه مشترک وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه و عملکرد خبرگزاری فارس با بولتن‌های محرمانه‌ای که برای مقامات عالی‌رتبه‌ی کشور تهیه کرده مصداق کامل نفوذ، آدرس غلط دادن، منحرف کردن ذهن مسئولان از واقعیتهای مسلم جامعه و لالایی مسموم و مخدر سقوط نظام است. حالا وقتی آن بیانیه و این بولتن‌ها را در کنار عملکرد مخرب و وحشتناک کسانی مثل دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر و نقش مستقیم محمد قمی رییس سازمان تبلیغات اسلامی در شکایت و تحقیر سپیده رشنو، عملکرد تحریک‌آمیز برخی منبری‌ها، صداوسیما و برخی لباس شخصی‌ها و ماموران، و نقش باقی جاهلان متنسک یا خائنان متملق می‌گذاریم می‌توان درباره وسعت و عمق اراده‌ی بزرگی که با بهره‌گیری از نادانی‌ها و تعصبها، انتحار سیستم را از درون هدف گرفته گمانه‌زنی کرد.

🔺این بخشی از بولتن‌های به تازگی افشاشده‌ی فرمانده سپاه است که در آن از مرقومه‌ای گفته می‌شود که رهبری عناوین حقوقی، الهیاتی و حتی اخروی مقتولان کشتار زاهدان را تعیین می‌کند: شهید، معدوم و جانباخته

♦️برونو لاتور فیلسوف و جامعه‌شناس علم و تکنولوژی تعبیری درباره "علوم طبیعی مقدسی" که می‌شناسیم دارد. می‌گوید علم، ژانوسی (موجودی که صورتی هم در پشت دارد) است که جلوی خود را به نحوی کاملا متفاوت از پشت خود می‌بیند: در لابراتوار بعنوان انسانی آلوده به پوست و گوشت و منافع و قدرت، درگیر ساختن و پرداختن نظریات علمی است اما محصول کار خود را طوری ارائه می‌دهد که گویی نتیجه‌ی کار محصول روش معصوم، استعلایی، یکه و رو به پیشرفت "علمی" است.
اکنون ما اولین نسلی در ایران هستیم که به برکت دولت دینی چشممان به پشت صحنه‌ی کارگاه ساختن مفاهیم مقدس دینی روشن شده است. "برساخته بودن دین مقدس" social construction of religion مهمترین تحول معرفت‌شناختی است که تنها استقرار دولت دینی می‌توانست به تاریخ آینده ما هدیه دهد.

🔺گزارشی از نشست "حجاب در ایران امروز؛ چه باید کرد" که ۲۸ فروردین ۱۴۰۱ در خانه اندیشه‌ورزان جوان برگزار شد. در این نشست که همه کارشناسان حجاب اجباری را سیاستی شکست‌خورده می‌دانستند، امید به اصلاح این سیاست را در چارچوب ساختار موجود واهی دانستم.

🔺یک سوال حقوقی درباره محاربه

در یکی از فایلهای صوتی افشاشده در جلسه شورای ائتلاف انقلاب اسلامی در گزارشی گفته می‌شود که ق ق قصد اعدام هشتاد نفر بعنوان محارب را داشته اما رهبری مخالفت کرده و گفته‌اند که بند قصاص را مد نظر قرار دهید و دوستان هم دیده‌اند که در بحث قصاص تعداد اعدامی‌ها خیلی کم می‌شود و در حال رایزنی هستند برای برخورد سنگینتر.

بند قانونی محاربه در قانون مجازات اسلامی مشخصا می‌گوید: "محاربه عبارت است از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم و ارعاب آنها". در قانون اساسی کشور اصل ۲۷ هم می‌دانیم که تشکیل اجتماعات اعتراضی حق مسلم مردم شمرده شده. خب فرض کنید در یک تجمع اعتراضی چند نفر بدون لباس فرم رسمی و قانونی با اسلحه به قصد جان، مال و ناموس و ارعاب به مردم معترض حمله می‌کنند. حال محارب کیست در این صحنه؟ بویژه با توجه به اینکه به موجب همان ماده‌ی بعدی حق دفاع مشروع مردم حتی با اسلحه به رسمیت شناخته شده، سوال من از حقوقدانان و قضات محترم این است که آیا احیانا جای متهم و قربانی عوض نشده است؟!

عنوان سخنرانی:
بهار جنبش دانشجویی؛ بهار زنانه جامعه
ایران

دکتر محمد حسین بادامچی
عضو هیات علمی موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی


نشست تخصصی در گرامیداشت روز دانشجو؛
نقش دانشجویان در خیزش کنونی ایران ؛ اصلاح یا انقلاب؟

گروه جامعه‌شناسی سیاسی
انجمن جامعه شناسی ایران
۱۶ آذر ۱۴۰۱
@abbasnaeemi
@politicalsociology_isa

🔰به نام خداوند جان و خرد
کزین برتر اندیشه بر نگذرد

با سلام و احترام به همه هموطنان و دنبال کنندگان کانال اینجانب❤️

می دانید که کانال قبلی ام با نزدیک به ۳۰ هزار عضو توسط بدخواهان و دشمنان آگاهی و روشنگری و آزادی عقیده و بیان، هک و مطالب آن حذف شد. اکنون با کانالی جدید در خدمتتان هستم. امیدوارم در معرفی کانال جدید یاورم باشید.
با سپاس و آرزوی روزهایی خوب و سرشار از امید برای ملت بزرگ ایران🌹
✍مهدی نصیری

با لینک زیر به کانال جدید مهدی نصیری بپیوندید:
📚https://news.1rj.ru/str/nasiri1342238

مدرسه مطالعات هویت باشگاه اندیشه برگزار می کند:

(نشست‌هایی درباره‌ی بحران و هویت ایرانی )

گفت‌و‌گوی جمعی پیرامون
"ما"ی ایرانی در خلال بحران

با حضور جمعی از اساتید و پژوهشگران علوم انسانی؛

سیدجواد میری، بیوک محمدی، رحیم محمدی، محمدحسین بادامچی، بهمن اکبری


پنجشنبه ۲۴ آذر ۱۴۰۱ ساعت ۱۸:۳۰
خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچه نایبی، پلاک ۲۳، شبستان باشگاه اندیشه

حضور برای عموم آزاد و رایگان است.


#مطالعات_هویت #درباره_بحران #باشگاه_اندیشه

چکیده بحث:

رویدادهای اخیر جان بسیاری از ایرانیان را فارغ از تفکرات‌شات آزرد.
اما آیا می‌توان از این رنجیدگی استنباط کرد که مای ایرانیی وجود دارد؟
اگر بله، مای ایرانی چه رفتاری در خصوص بحران به صورت کلی داشته است؟
آیا اعتراضات اخیر را می‌توان ذیل بحران خلاصه کرد، اگر پاسخ مثبت است، رفتار مای ایرانی در خصوص این بحران چگونه توصیف می‌شود؟
آیا مای ایرانی در خلال بحران اخیر تقویت شده یا تضعیف؟
تبعات بحران اخیر بر مای ایرانی چیست؟

در نشست حاضر تلاش خواهیم کرد که با همراهی جمعی از اندیشمندان حوزه علوم انسانی در خصوص مباحثی از این سنخ گفتگو کنیم.

@bashgahandishe

جمال رعنای امیدی که چشم انتظارش بودیم

🔺یک سال و اندی پیش در ۱۴ مرداد ۱۴۰۰ در اتاق کلاب‌هاوس میدان آزادی به همت حسین رزاق -که مع‌الاسف هنوز بابت همت بلندش زندانی است- نشستی مجازی در موضوع مشابهی برگزار شد. در حضور آن جمع بزرگ صاحب‌نظران و فعالان سیاسی عرض کردم که خوشبختانه بر اثر اتفاقاتی که مهمترین آن فوت آقای هاشمی رفسنجانی است، دوقطبی اجتماعی ۸۸ به دوقطبی سیاسی ۹۸ تبدیل شد، اما در شرایط انسداد سیاسی سنگین بیم آن می‌رود که جامعه دچار فروپاشی شود مگر آنکه تنها امید ما یعنی سوژه زنانه به میدان بیاید و اولین ملت بالغ بی‌نیاز از دولت پدرسالار را در ایران قرن جدید بوجود آورد.
#زن_زندگی_آزادی

دقیقه ۷ تا ۲۰ این فایل صوتی صحبتهای من است و کل صوت جلسه در کانال حسین رزاق موجود است.

🎙 فایل صوتی اتاق
«دو قطبی سیاسی!-فروپاشی اجتماعی؟»
در کلاب میدان آزادی 👋

گفتگو با:
محمدحسین بادامچی/سیامک مهاجری/ابراهیم اصغرزاده/علی الف/فرج سرکوهی/رضا فانی یزدی/مجتبی احمدی/مهدی مهدوی‌آزاد/مرتضی کیا/حسین قاضیان/فرزین وحدت/مهدی نصیری/مهدی نوربخش/یاسر عرب

🔴 قسمت اول


@hoseinrazzagh
https://news.1rj.ru/str/hoseinrazzagh/8501

درباره حکومت نظامی

🔴از بچگی که داستانهای انقلاب ۵۷ را برای ما تعریف می‌کردند دو تا زمینه‌ی اصلی همیشه در آنها مفروض بود: یکی اینکه چیزی به نام راهپیمایی و تظاهرات و اعتصابات وجود داشت مثل راهپیمایی بزرگ تاسوعا و عاشورای سال ۵۷ و اعتصاب کارکنان شرکت نفت و دوم اینکه در مقابل آن به شرایط موقتی منع تظاهرات و تجمع اعتراضی، حکومت نظامی گفته می‌شد.

🔴اکنون که ما زادگان پس از انقلاب ۵۷ به اطراف خود نگاه می‌کنیم جهان دیگری می‌بینیم. به تعبیری گویی با بسط یک لحظه تاریخی به کل زیست‌جهان، ما درون حکومت نظامی به دنیا آمده‌ایم و تصوری از امکانات بیرون آن نداریم. در این معنا تاریخ جمهوری اسلامی را می‌توان و باید به مثابه زوال، فرسایش، ادغام و بلعیده شدن نهادهای سیاسی توسط نهادهای نظامی توصیف و تفسیر کرد.

🔴صحیح نیست که بگوییم بعضی بندهای قانون اساسی تعلیق شده است، درستتر اینست که بگوییم در مقطعی به سر می‌بریم که هیچ نهاد سیاسی در کشور وجود ندارد و رژیم حقوقی به یکی از معاونتهای اداری-مالی، عقیدتی-سیاسی یا رسانه‌ای نهاد نظامی مستحیل شده. ایران سیاسی و حقوقی بیرون دولت-ملت جا مانده و بازسازی و یادآوری آن تنها با تحولی هستی‌شناختی ممکن است.

🔺صحبتهای محمدحسین بادامچی در نشست مای ایرانی در خلال بحران با عنوان "بحران یا نوزایش؛ ایران یا ایرانی" / ۲۴ آذر ۱۴۰۱

در این ارائه ۱۵ دقیقه‌‌ای کوشیدم با نقد رویکرد آسیب‌شناسانه به حوادث اخیر توضیح دهم که چرا جنبش #زن_زندگی_آزادی بخاطر کنار گذاشتن زبان الهیاتی، ایدئولوژیک، فلسفی و عقیدتی سیاست‌ورزی، اولین جنبش مترقی در جهت عبور از جامعه بسته به جامعه باز و نشاندن "انسان ایرانی" به جای اسلام و ایران متافیزیکی است.

پایان نصیحة‌الملوکی و بن‌بست نخبگان ایرانی

🔴نخبگان و فرهیختگان ایرانی قرنهاست که در نسبت با شرارت سیاسی و به تعبیر هانا آرنت «پیش‌پاافتادگی قساوت» در ایران، با پذیرفتن جایگاه وزارتی یا نصیحة‌الملوکی وجدان خود را راحت کرده‌اند: همان تعبیر معروف «گفتن واقعیت به صاحبان قدرت» و «ما گفتیم ولی کو گوش شنوا». اوج این بیان را در این فرمایش جناب دکتر محسن رنانی دیدم وقتی در سالگرد کشته شدن هاله سحابی گفت «اگر امیرکبیرها کشته می‌شوند تقصیر ناصرالدین شاه ها نیست، تقصیر خود آنهاست» و حاضران برای او کف می‌زنند!

🔴در این روزها هم مطالب نخبگان خوب و دلسوز ما که عمله‌ی قدرت نیستند از همین جنس است. رنانی و افروغ و آزاد ارمکی و محمد فاضلی و پرویز امینی و زیدآبادی و عباس عبدی و بیژن عبدالکریمی و بسیاری مثل اینها ضمن بیان اشتباهات سیستم و تخطئه‌ی اعتراضات به عنوان شورش کور محذوفان و بازندگان، نسبت به تجزیه ایران و هرج و مرج هشدار می‌دهند و همچنان تصور می‌کنند که از هرجا حاکمان نسخه‌های اصلاحی آنها را به کار بندند کشور به شرایط عادی و مسیر توسعه بازخواهد گشت. پیشروترین و شجاعترین این گروه از نخبگان مصطفی تاج‌زاده است که در مصاحبه‌ای که بخاطر همان هم بازداشت شد گفت ما مثل بازرگان در سال ۴۲ آخرین گروهی هستیم که به مبارزه سیاسی پارلمانی معتقدیم، من ولایت فقیه را قبول ندارم ولی چون آلترناتیوی ندارد و بدون آن ایران سوریه می‌شود از آن دفاع می‌کنم و راه حل را گفتگو می‌دانم. اینرا گفت و البته کمی بعد به زندان افتاد.

🔴نکته‌ی اساسی در این موضع نصیحة‌الملوکی این است که به بنیاد نظم سیاسی و عقیدتی حاکم وفادار است و به همین دلیل نسبت به هر تغییری کور است و آنرا اختلال و آسیب می‌داند. او می‌خواهد برای سلطنت دایه‌ی مهربان‌تر از مادر باشد ولی منطق خودکامه‌ی قدرت مطلقه را که حتی به فرزندان خود هم رحمی ندارد نمی‌تواند و نمی‌خواهد درک کند. برعکس وزیر و نخبه‌ی ایرانی به لحاظ روان‌شناختی صغیری است که همیشه به سلطان مقتدری می‌چسبد تا رابطه منحط علم و سیاست در پدرسالاری ایرانی را بازتولید کند. بااینکه هربار هم نخبه‌ی ایرانی به وحشیانه‌ترین شکل سرکوب و کشته می‌شود ولی خود را زبونی می‌یابد که کار دیگری از عهده‌ی او ساخته نیست و چون بیماران مازوخیستی نقش بیهوده خود را دوباره از سرمی‌گیرد.

♦️به این معنا نخبه ی ایرانی هرگز کارگزار تحول و پیشرفت ایران نیست، از جامعه‌ی آینده که زنان و جوانان طلیعه‌دار آنند، جامانده و از نظم در حال سقوط کنونی رانده و وامانده است...

🔺مقاله «از انقلاب زنان تا دموکراسی زنانه‌نگر» نوشته فاطمه صادقی/ منتشر شده در سایت نقد اقتصاد سیاسی


🔴جنبش ژینا سویه‌های راهبردی بسیار قدرتمندی دارد که افق و راه تازه‌ای را به سوی جمهوری سوم باز کرده است. اگرچه این سیاست زنانه‌نگر برای بسیاری از زنان در حال مقاومت در برابر سلطه پدرسالاری بدیهی و بخشی از حیات روزمره‌ی آنها برای روشن نگه داشتن شمع زنده‌گی در برابر هجوم جهل و ظلمت و ارعاب مقدس است، اما در میان اندیشمندان و نخبگان به ندرت کسی به طرح و بیان آن پرداخته است. دکتر فاطمه صادقی به حق جواهری در این برهوت است.

بخشی از مقاله:
📝این جمله را زیاد شنیده‌ایم که انقلاب ایران را دزدیدند. به نظر می‌رسد انقلاب ایران را بیش از آنکه یک گروه- روحانیت- به‌سرقت برده باشد، یک تخیل استعلایی و متافیزیکی به سرقت برد؛ تخیلی که مبنای آن ساختن یک مدینه‌ی فاضله با متابعت از فرامین و دستورات مافوق بشری بود. آن تخیل سیاسی بنا داشت رستگاری را با اتکا بر امری فوق بشری حاصل کند. نتیجه، رستگاری نبود، بلکه یک جهنم انسانی بود. اما جنبش زن، زندگی، آزادی چنین نیست. در آن، این عالمِ امکان بشری است که خلق چیزی دیگر را ممکن می‌کند.

انقلاب و ضد انقلاب

انقلاب ۲۲ بهمن ۵۷ خیلی زود مقهور ضد انقلاب سهمگینی شد که در دل خود او مستتر بود. به گمانم بتوان ۱۹ شهریور ۱۳۵۸ را نقطه عطف این چرخش ارتجاعی دانست. روز فوت آیت‌الله طالقانی روزی بود که جمهوری صفرم نوفل لوشاتو -که می‌تواند الگویی برای جمهوری سوم آینده باشد- جای خود را به جمهوری اول داد. روزی که شیخ فضل‌الله ِدرون آیت الله خمینی بر میرزای نایینی درون او چیره شد تا انتقام اعدامش را بگیرد. جالب آنکه دو روز بعد فوت آیت‌الله طالقانی بود که در غیاب وی، اصل پنجم قانون اساسی با افزودن اصل ولایت فقیه به پیش‌نویس قبلی، به تصویب رسید.

سه مصاحبه‌ی اخیر محمدرضا تاجیک ، سعید زیباکلام و بیژن عبدالکریمی را خواندم. مع‌الاسف باید بگویم علی‌رغم فکر و عمل پیشروی هر سه روشنفکر و نخبه‌ی اجتماعی ما، هر سه از سندروم مردان متولد دهه بیست تا پنجاه شمسی رنج می‌برند: سندروم زن‌هراسی که مانع فهم جنبش #زن_زندگی_آزادی می‌گردد. هر سه هیچ نامی از زن به میان نمی‌آورند؛ عبدالکریمی صراحتا با تکرار گفتمان رسمی، «مادری» را برای تخطئه‌ی «زنانگی» به کار می‌گیرد و دوتای دیگر با اذعان به نفهمیدن این جنبش آشکارا از عقلانیت‌ستیزی، بی‌رهبری، بی‌سازمانی و احساسات زنانه‌ی پرشور آن ترسیده‌اند.
از این حیث جنبش ژینا همچون جنبش دانشجویی می ۱۹۶۸ میلادی محمل انقلابی معرفت‌شناختی است که نسل قدیم نخبگان را به بن‌بست کشانده و نسل جدید نخبگان خود را می‌طلبد.

🔺سخنرانی دکتر شیما کاشی با عنوان «هراس از بدن زن در سخنان وعاظ روحانی عصر پهلوی» ارائه شده در پنجمین نشست انجمن جامعه شناسی ایران درباره «اعتراضات 1401، ماهیت، چیستی و چرایی» در تاریخ چهارشنبه ۲۳ آذرماه با موضوع "زنان و اعتراضات"


📝در مقایسه با عقب‌ماندگی و بن‌بست نخبگان مذکر نسل قدیم، هر چهار سخنرانی این نشست که توسط خانمها فاطمه‌سادات علمدار، نفیسه آزاد، شیما کاشی و فاطمه موسوی ویایه ارائه شد از معدود مباحث پیشرو در تحلیل جنبش ژینا بود. در میان این چهار سخنرانی، دکتر شیما کاشی کانون الهیاتی-سیاسی دغدغه تشکیل دولت اسلامی به مثابه یک جنبش ارتجاعی را بر پایه دو پژوهش خود و دکتر صدیقه یوسف مدد مطرح کرد.
به عقیده من در یک دیدگاه تبارشناسانه، کل دستگاه عقیدتی و شرعی روحانیت و اسلام‌گرایان بر سرکوب بدن زن به مثابه آنتاگونیسمِ الهیاتی-سیاسیِ پدرسالاری استوار شده و با جنبش ژینا نه فقط سیاست که معنای دینداری در ایران به کلی دگرگون خواهد شد

🔺یادداشت فوق‌العاده‌ی ابراهیم توفیق و سید مهدی یوسفی با عنوان «زن–زندگی-آزادی: انقلاب ملی یا انقلاب مردم؟» منتشر شده در سایت نقد اقتصاد سیاسی


‎
🔴پیچیده‌ترین و هوشمندانه‌ترین تلاش برای سقط جمهوری زنانه‌ی سوم پیش از تولد -که به عقیده من تنها در ارتباط با استعمارگران و بدخواهان قدیمی ایران ممکن است- در تلاش جواد طباطبایی برای مصادره جنبش ژینا به مثابه انقلاب ملی مطرح شد.این مقاله پاسخی بسیار عمیق و پیشرو به این توطئه است

بخشی از مقاله:
📝برخلاف خوانش تاریخ‌زدا، انقلاب اسلامی 1357، در لحظه‌ی استقرار به عنوان جمهوری اسلامی…در پیِ بازآراییِ اسلامگرایانه‌ی همان «مام وطنی» بود که می‌پنداشت رژیم «طاغوتی» (باستان‌گرا) و غرب‌زده‌ی پهلوی از حفظ «ناموس»ش ناتوان است.حفظ این ناموس در گرو بازتربیتِ بومی-اسلامی همان ملتی بود که نظم تربیتیِ پهلوی هم بر همان استوار بود: ملتی که از جایگاهِ مردِ فارسِ شیعه وحدت یافته است.زن-زندگی-آزادی، نه بیداریِ مجدد روح ملت‌خواهی پس از چرتِ پنجاه‌ساله که بازتعریفِ روشنِ معنای ملت، تربیت و ناموس است. «ملت» به معنای آن روح وحدت‌بخشِ تاریخی جای خود را به «مردم» داده…

جنبش ژینا و نجات زن ایرانی از دام پهن‌شده‌ی پدرسالاری لیبرال

🔴از ثمرات معجزه‌آسای جنبش ژینا این بود که گذار چینی جمهوری دوم به جمهوری سوم را به کلی ممتنع کرد. این سناریو که با شوک‌درمانی حسن روحانی در آبان ۹۸ در اوج خود بود، پیشاپیش با تصمیم حکومت به یکدست کردن رستاخیزی دولت اسلامی و کنار گذاشتن ساختار دوحزبی اصولگرا-اصلاح‌طلب یا تقسیم کار دوگانه حاکمیت- دولت میان آقایان خامنه‌ای-هاشمی‌رفسنجانی در جمهوری دوم، بسیار تضعیف شده بود اما هنوز نیروهای بزرگی در داخل و خارج به آن امید داشتند.

🔴زن و حجاب قرار بود در گذار چینی نظام نقشی اساسی داشته باشد و انرژی (لیبیدو) اصلاح و نوسازی لویاتان با تغییری صرفا در روبنای فرهنگی را تأمین کند. ساخت قدرت و ثروت در نالسیونال نولیبرالیسم مد نظر اصلاح‌طلبان ایرانشهری در دست الیگارشی موجود باقی می‌ماند و حجاب صرفا بعنوان نماد ایدئولوژیک اسلامیسم کنار گذاشته می‌شد و بدن زن بار دیگر طعمه پدرسالاری و مردسالاری سرمایه‌دارانه قرار می‌گرفت.

🔴در غیاب چپ سیاسی و فمینیسم درون‌زای کنونی که زنان را به نحوی بی‌سابقه از صغارت تاریخی رهانیده و آنان را قدرتمند کرده است، زن ایرانی قرار بود بار دیگر دستاویز نوسازی آمرانه‌ای دیگر قرار گیرد که در آن سکسوالیته پورنوگرافیک مردانه برای دریدن تن زنانه خود را آماده کرده بود.

♦️اما حالا جنبش ژینا به نحو معجزه‌آسایی همه چیز را تغییر داده است. مسأله حجاب اکنون بخشی از گفتمان لیبرال و مذکر آزادی پوشش نیست بلکه بر پایه سوژگی زنانه‌ی آن به محور جنبش عفاف و کرامت و کانون سیاست رادیکال در ایران تبدیل شده است. مفهوم زندگی از زندگی روزمره‌ی بی‌میل و مصرفی طبقه متوسطی به زندگی و زایایی مولد کلاسیک در معنای آرنتی آن ارتقا یافته است. دموکراسی‌خواهی ایرانی از شکل پارلمانی و حرفه‌ای تکنوکراتیک و اداری آن به دموکراسی‌خواهی مبارز نیچه‌ای متحول شده که از حیات نوی نسل جدید می‌جوشد.


🔻پی‌نوشت:
در میان نویسندگان دانشگاهی این ایام که عقب‌ماندگی مفرطی نسبت به هنرمندان نشان داده‌اند -که به زیست کارمندی و انگلی و پدرسالارانه آنها باز می‌گردد؛- محمدرضا کلاهی در نوشته «جنبش زن زندگی آزادی و آشوب در خواب زمانه» از معدود کسانی است که با توصیف درستی از این جنبش، به بحث مورد اشاره این یادداشت بسیار نزدیک شده است.
https://news.1rj.ru/str/mohammadrezakolahi/632

اینکه شیعه به امامت یک زن قائل است: فاطمه‌ی زهرا؛ دخت نبی خاتمی که پسر نداشت؛ معنای عظیمی دارد که کاهنان همه معابد را بر می‌آشوبد. دینی که امام آن زنان باشند آیینی به کلی نوین است و ایمانی به کلی نوین می‌طلبد. تمام ادیان و شرائع و فلسفه‌ها و مکاتب بشری تا امروز «مرگ‌باور» بوده‌اند. آنها ملکوتی را بیرون زندگی «آرمان» پنداشته تمام آموزه‌ها و احکام آنها تکنیک کنترل و سرکوب «زنده‌گی» است. به این معنا تمام عقلانیت و دینداری انسان تا امروز ارتجاعی‌ست، چون زنده‌گی را بعنوان «مشکلی» دیده است که باید مهار شود. زن از همین‌رو متهم کهن همه تمدن‌هاست. دین نوین زنانه دین آری‌گویی به زنده‌گی است، شمعی که زنان در قلب و بدن و رحم خویش تا امروز برافروخته نگه داشتند تا روزی بر ظلمت و جهل جهان متکبر مذکر عرضه کنند. به دین مرگ‌آسای تاریخی باید کافر و به دین نوین زنانه باید ایمان آورد...