دبستان که بودیم، بوفه مدرسه صفی بود. اسمش این بود که صف ببندید و نوبتی خرید کنید. ولی در عمل همه مثل مورچه‌های دور شیرینی کپه می‌شدن جلوی پنجره بوفه. هر کس بلند‌تر بود، یا بلند‌تر داد می‌زد، یا دستش به طرف فروشنده دراز‌تر می‌شد، اول خوراکی می‌خرید. همه داشتن برای بقا می‌جنگیدن. اونی به خواسته‌ش می‌رسید که بیشتر خودشو خوار و ذلیل کرده بود تا برنده‌ی کپه مورچه‌ها بشه.

از همون کلاس اول از این‌جور سیستم‌ها بیزار شدم تا الان. اون موقع صبح یک ربع زود‌تر راه می‌افتادم، از سوپری خوراکی می‌خریدم که مجبور نشم واسه کیک و ساندیس کشتی بگیرم. ولی هر چی بزرگ‌تر میشم، تشک‌های کشتی بیشتر می‌شن و سوپریای سر کوچه کم‌تر.