گاهی به‌جای «چرا این‌طوری‌ام؟»، باید بپرسی «کِی یاد گرفتم این‌طور باشم؟» سؤال دوم کمتر سرزنش‌ت می‌کنه و باهات مهربون‌تره.

تغییرات پایدار معمولاً زمانی رخ می‌دن که تصویر درونی از خود، دیگه با رفتار فعلی سازگار نباشه. ذهن برای کاهش ناهماهنگی، یا رفتار رو تغییر می‌ده یا تصویر درونی رو؛ و این لحظه، همون نقطه‌ی شروع تحوله.

امان از روزی که تصویر درونی هم مثل رفتار فعلی بیاد رو کف
مردی و بیا درستش کن....

بعضی آدم‌ها به‌ جای روبرو شدن با مشکلی که دارن، ترجیح می‌دن با هزار کار بی‌هدف و هدفمند، حواس خودشون رو پرت کنن. مشغله و پُرکاری، گاهی لباس مبدلِ فرار از مواجهه‌ست.

کاش عمل به این حرف ها
مثل گفتنشون هم آسون بود

متاسفانه منبع همیشگیم این آهنگ رو نداشت که متادیتا سالمی بخواد داشته باشه، ولی خب لذت ببرید
@averagebpdguy

لطفاً جا نزن
شاید هنوز طعم واقعی گرمای آفتاب رو نچشیدی🌤🍀

تو دانشگاهی درس میخونم که متوسط IQ استادا و دانشجوهاش رو هم به عدد درجه دمای اتاق هم نمیرسه....

رهایی از گذشته یعنی ایجاد یک آینده‌ی قابل‌زیستن، نه پاک کردن خاطرات. نمی‌شه حافظه رو پاک کرد، اما می‌شه معناهای جدیدی براش ساخت. گذشته همراه ما خواهد بود، اما دیگه اونقدر برامون آزار دهنده نیست.

حمل کردن رازها فشار جسمی ایجاد می‌کنه. سکوت طولانی، شکل منحصر به‌ فردی از خستگیه که عضلات، خواب و حافظه رو آشفته می‌کنه.

حرف بزن، تنها نرو.

تو مغزم دقیقا همینقدر تب باز شده دارم.

بخشش کسی، به معنای رفع مسئولیت از اون فرد یا نادیده گرفتن عواقب کارهاش نیست. بلکه به این معناست که دیگه حاضر نیستی خودت رو تا ابد به درد و خشم گذشته زنجیر کنی. بخشش یعنی قبول کنی اون اتفاق افتاده، سهم واقعی‌ات رو در تجربه‌ات ببینی و از چرخه تکرار رنج خارج بشی.

گاهی بالغ‌ترین کار اینه که بگی: من نمی‌کشم و از یک نفر کمک بخوای

حباب توانایی!
خیلی وقته میخوام راجب این موضوع بنویسم ولی فرصت نمیشد. احساس میکنم خیلی از ادم هایی که حداقل من باهاشون ارتباط دارم درگیر یک بیماری به نام حباب توانایی ان ، منظورم چیه از این اصطلاح ساختگی؟ یعنی اینکه بیش از چیزی که تا به حال انجام دادن یا بودن نسبت به توانایی هاشون درآینده خوشبینن.
حالا فکر کنید این وسط یه چیزی به اسم هوش مصنوعی «Chat gpt, Gemini و..» هم میاد این اختلاف توانایی رو بیشتر میکنه و درواقع این حباب رو باد میکنه.
مثلا شما ازش بپرسید چطور میتونم در یک برنامه ی ۴ساله به سمت مشاور اقتصادی ترامپ در کاخ سفید برسم. میاد برای شما گام ها ومسیر رو رسم میکنه و میگه که ایول که انقدر بزرگ فکر میکنی!!
یا به قول یه دوستی طرف هنوز برای خرید روزمره ی زندگیش نمیتونه مذاکره کنه، به فکر اینه چطور میتونیم داروهای تولید داخل رو صادر کنیم به کشور های حاشیه خلیج فارسی در۲۱ سالگی!

خیلی وقت ها اهدافمون و خواسته هامون سرعت رشدش جلوتر از سرعت رشد خودمون ، توانایی هامون و شخصیتمون میره و این فاصله ی بین این هارو یسری چیز هامثل این هوش مصنوعی ها بیشتر هم میکنه.

نتیجه میشه چی؟ میشه سرخوردگی و احساس ناتوانی کردن و درنهایت از دست دادن ارزش و انگیزه برای انجام دان کار ها واهدافی در سایز و اندازه ی خود فرد .

مخالف رویا پردازی و هدف های بزرگ داشتن نیستم ولی بنظرم بهتره این هدف ها یا رویاها رو خیلی اولا تبدیلش به حباب نکنیم ودوم این که مسیر رشد اهدافمون رو حداقل با رشد خودمون متناظر کنیم.

احساس «بی‌حسی هیجانی» برخلاف ظاهرش یک دفاع فعاله. بدن برای جلوگیری از فروپاشی، شدت احساسات رو پایین می‌آره. این خاموشی، خودش یک پیام واضح داره: ظرفیت تموم شده.

ماکه هیچ کاری نمیکنیم
این ظرف ما چی توشو رسوب بسته که دیگه حالا ظرفیتی هم نداره...